Klocki dla dzieci "Powstanie Warszawskie"

[adamhistoryk]

Karabin z patyka, co? To było to!

Inwencja, a nie narzucanie.

[Razorblade1967]

No tak, ale co innego jakaś własna inwencja, a co innego "narzucanie". W celach modelarskich, kolekcjonerskich, historycznych - czemu nie, makieta obozu niezła rzecz. Natomiast dziecko bawiące się małym ludzikiem chodzącym po Auschwitz z klocków LEGO to już z lekka nieporozumienie.

No ale ten KL to było artystyczna prowokacja, a nie zestaw LEGO pt. "Mały Oświęcim" - po prostu "prowokator" z klocków takie coś zbudował i tyle, bo się dało - dało się też wiele innych rzeczy.

Ale jeśli mam się cofnąć do dzieciństwa to nas też "demoralizowano", bo po czasie spędzonym przed TV (jeden kanał, w porywach dwa) i filmie w stylu "Zamach" czy innym okupacyjnym to zbudowaliśmy z kumplem z klocków uniwersalnych (cholera nie pamiętam, jak się nazywały - ale to były świetne 4-elementowe zestawy czyli płytki kwadratowe, łączniki prostopadłościenne, piasty nakładane na te łączniki i koła, wszystko szło zrobić, jak się tych zestawów miał trochę, a sprzedawano w różnych wielkościach i ilościach elementów, jak dla mnie najlepiej pomyślane klocki w historii) okupowane miasto. Mieliśmy domy (otwarte z tyłu by operować figurkami), ulice, a nawet budynek Gestapo... za cywili i konspiratorów robiły figurki kowbojów (bo nie miały mundurów). Nawet "łapanki" były... podpatrzone w TV-serialach typu "Kolumbowie".

Jakoś nas to nie wypaczyło, choć pewnie współcześni "wrażliwcy" i tzw. "antykomuniści" orzekną, że PRL nas demoralizował pokazując nam "takie rzeczy".

Karabin z patyka, co? To było to!

Inwencja, a nie narzucanie.

Ech tam... u mnie na podwórku królowała sklejka 18mm i wycinało się z tego (ręcznie - tzw. piłką włosową, do nabycia w "składnicy harcerskiej" - jak ktoś pamięta co to było i jak wygląda taka piła) różne typy broni podpatrzone w książkach czy na filmach wojennych. Dopiero była inwencja... ganialiśmy z MP.40, PPS, Stenami (te wymagały klejenia i zbijania ze względu na poziomy magazynek), Thompsonami czy Grease Gunami.

Ja miałem MP.40, Stena (ale ten w trochę innej "technologii" na bazie trzonka od siekiery kupionej w "ogrodniczym"), MAT.49 oraz Mausera C/96 (ten ostatni to oczywiście pokłosie serialu 4PiP). No i moździerz 50mm z rury PCV z elementami drewniamy jako tarczą i rurkami stalowymi jako dwójnóg - za celownik robiła dziecięca imitacja lornetki.

Nawet nie pamiętam kto zaczął i kto wpadł na ten pomysł - ale w ciągu roku powstała moda na broń jak w "oryginale" i z pogardą patrzyliśmy na tych z kupną plastikową "bronią" bo nie przedstawiała niczego konkretnego zwykle.

Edytowane 31 Maj 2014 przez Razorblade1967

[ciekawy]

Plastikowymi żołnierzykami bawiłem się gdzieś tak do III - IV kl. podstawówki (1976/77 r.). To było wtedy normalne - plastikowe żołnierzyki kupowane w kioskach "Ruchu" nie deformowały nikomu psychiki.

Tak jak Kolega DiTo od wczesnego dzieciństwa bawiłem się plastikowymi żołnierzykami (choć w PRL były one dość siermiężne, czasem tylko ktoś "z zachodu" przywiózł lepsze, czyli te dzisiaj powszechnie spotykane w modelarskich sklepach), sprzedawanymi praktycznie w co drugim kiosku "Ruchu". Do tego różne zabawkowe-czołgi i samochody (z czasem już sklejane modele ze sklepów "harcerskich", a wiele akcesoriów do tych dziecinnych wojen po prostu się robiło - czyli bunkry z masy papierowej (ktoś dzisiaj jeszcze wie co to było i ja się robiło, bo to od przedszkola był znany materiał budowlany) robione np. na formie z pudełka od masła roślinnego (dawna nazwa zmarowidła, dzisiaj znanego w wielu odmianach jako margaryna), albo zapory przeciwczołgowe z listewek modelarskich.

Dioramy ? My początkowo preferowaliśmy umocnienia w piaskownicy (z rozbudowaną siecią okopów) - wtedy dopiero była lina frontu ! Co do samego pomysłu klocków (podobnych do "LEGO") nawiązujących tematyką do PW - nie ma w tym nic nagannego - jest to edukacja połączona z zabawą.

[Bona3]

Ja bym dziecku takich nie kupiła, sorry.

[TyberiusClaudius]

Ja też nie... Całe muzeum powstania to jeden wielki disneyland

http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/powstanie-nie-disneyland

[Furiusz]

Z ciekawości, byłeś w nim kiedyś?

[TyberiusClaudius]

Na szczęście nie.

[Furiusz]

Czyli całą swoją wiedzę czerpiesz z jednego tygodnika.

[poldas]

Ja tam za gówniarza wolałem pozbijać ze sztachet MP-38/40.

Gdy były dostępne obrzyny z desek, to ośnikiem się dawało wystrugać kolbę i uzyskiwałem coś w stylu Mosina, albo Mausera.

Drobiazgami się nikt nie przejmował.

Miało to mniej więcej przypominać jakiś typ broni i tyle.

No i latało się z tym po potokach.

Fajny survival był.

A z klocków, które wyżej opisał Razor, to budowałem bombowce.

W porywach twórczości radosnej, były to nawet konstrukcje sześciosilnikowe.

[Albinos]

O klockach w ciut szerszej perspektywie gadżetyzacji historii:

Rafał Stobiecki, Rzeź w pluszu, "Polityka" nr 22(3011)/2015, s. 56-59.

[jancet]

Drobiazgami się nikt nie przejmował.

No pewnie. Ten sam patyk mógł być rzymskim pilum, husarską kopią, karabinem i rkm-em. Równie dobrze też był koniem.

Natomiast te lego z PW mnie rażą. Staram się dociec, dlaczego.

Z góry przepraszam za niżej występujące nadużycie słowa "my". Poprzez "my" będę rozumiał tych użytkowników tego forum, którzy się urodzili między 1950 a 1970 rokiem. Jest ich chyba sporo, ale nie chcę nawet sugerować, że stanowią jakąś istotną frakcję. Po prostu ja się utożsamiam z tym pokoleniem i mówię o nim "my".

Urodziliśmy się na schyłku epoki wojennej.

Mój ojciec był już na świecie, gdy wybuchła wojna rosyjsko-japońska i rewolucję 1905, przeżył I wojnę światową (z tych dwóch nic nie pamiętał), potem wojnę domową w Rosji, wojnę polsko-radziecką, przewrót majowy, II wojnę światową w kilku odsłonach, patrzył na płonąca powstańczą Warszawę, słuchał wiadomości z walczącego Poznania, potem z Budapesztu, patrzył na kolumny wojsk, idących na Czechosłowację. Potem jeszcze rok 1970 i 1981. Żył prawie 90 lat, z tego w ciągu 13 lat w jego państwie były jakieś walki zbrojne. Jedną siódmą życia zajęły mu wojny. A gdy miałem 12 lat, to była to prawie 1/5.

Nasze dzieciństwo upływało w cieniu opowiadań rodziców o wojnie, a i pewnie wielu z nas widziało jako dziecko uzbrojonego żołnierza nie tylko na warcie i defiladzie.

Jest więc zupełnie naturalne, że jako dzieci "bawiliśmy się w wojnę". Przenosiliśmy do naszych zabaw to, czym żyli nasi rodzice i co - jak wówczas myśleliśmy - i nam się pewnie przydarzy, gdy będziemy dorośli.

Ta nasza zabawa w wojnę - była zabawą poważną. Nasze plastikowe żołnierzyki były poważne - miały być takie, jak prawdziwe. Może to i dobrze, że socjalistyczny decydent nie zezwolił na plastikowe żołnierzyki w mundurach niemieckich (ja pamiętam tylko takie w polskich) bo może byłoby to już nadto prawdziwe. Ale czy w walce plastikowych żołnierzyków, czy w bieganiu z patykami "po potokach" (Poldas, skąd ty jesteś, że mieliście tam potoki?) wygrać mieli nasi. To było zupełnie na serio - to znaczy wiedzieliśmy, że ta druga strona to nie Niemcy, tylko nasi kumple, którzy akurat udają Niemców, ale my byliśmy już autentycznymi polskimi żołnierzami i w tych zabawach za Polskę ginęliśmy i dla niej żeśmy wygrywali. I - choć była to zabawa - nic śmiesznego w niej nie było.

A te lego-żołnierzyki są śmieszne.

Można powiedzieć, że takie są, bo już dziś trudno "na serio" bawić się w wojnę. Rodzice dzisiejszych 10-latków rodzili się w latach 70-ych XX wieku, więc nawet stanu wojennego nie pamiętają, uzbrojony żołnierz nie jest postacią z ich życia. Nawet ich dziadek urodził się już po wojnie. Więc współczesne dzieci nie odczuwają potrzeby zabawy w wojnę, a tym bardziej nie potrafią traktować tego poważnie.

No dobrze - ale skoro nie mają takiej potrzeby, to niech się w wojnę nie bawią. Bo poco i dlaczego miałyby to robić? Czemu ich do tego nakłaniać?

Rola edukacyjna? Proszę mnie nie rozśmieszać. Jaką rolę edukacyjna może odgrywać zabawa zielono-brązowym, szeroko uśmiechniętym legoludkiem, który z pistoletu mierzy w głowę szarego, równie szeroko uśmiechniętego legoludka? To raczej de-edukacja, czyli ogłupianie.