Byłem w Rio, byłem w Bajo

[gregski]

16 - 19 stopni i dosyć słonecznie. Tyle, że wiało.

 

Wiki pokazuje coś takiego: https://pl.wikipedia.org/wiki/Mdina 

Z tym, że "na mieście" widziałem kilka wariacji tego motywu.

Edytowane 14 Styczeń 2018 przez gregski

[Capricornus]

17 minut temu, gregski napisał:

16 - 19 stopni

 

A ludzie poubierani jakby było w okolicy zera.

[gregski]

A to różnie z tymi ubiorami było.

Teraz zapraszam na mały spacer uliczkami Mdiny połączony z małym zerknięciem poza mury na najbliższą okolicę.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane 14 Styczeń 2018 przez gregski

[Capricornus]

3 godziny temu, gregski napisał:

A to różnie z tymi ubiorami było.

 

Hiszpanie i Włosi w kurtkach a turyści z północy na krótko...

 

Bardzo szeroki kąt widzę.

Uliczki na szerokość rozpiętych ramion.

Ten kościółek jest zarąbisty, chyba, że to nie jest kościółek, ale nos (i dzwonek) mnie raczej nie myli.

 

Edytowane 14 Styczeń 2018 przez Capricornus

[gregski]

No a mimo to w te uliczki jakoś samochody wjeżdżają.

 

Teraz chciałbym pokazać katedrę Świętego Pawła w Mdinie. Barok, ale barok zwykły a nie "Wściekły Barok" (nomenklatura mojej żony) widziany w katedrze Świętego  Jana w Valletcie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Płyty nagrobne są absolutnie zachwycające.

Naprawdę!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Przy katedrze jest muzeum do którego wchodzi się na ten sam bilet. Jakoś mnie nie zachwyciło. Nie znalazłem tam nic czego nie widziałbym w innych muzeach. 

 

Za wyjątkiem Petronilli!

 

 

 

Edytowane 16 Styczeń 2018 przez gregski

[gregski]

Od Waszego specjalnego wysłannika z Geraldton:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

CDN.

[gregski]

No to parę słów wyjaśnienia.

Będąc w Geraldton nie mogłem zaprzepaścić okazji i nie odwiedzić pomnika ku czci marynarzy którzy polegli na HMAS "Sidney".

Chociaż "pomnik" to może nie najlepsze słowo gdyż jest to mały kompleks budowany w ratach a znajdujący się na szczycie niskiego, łagodnego wzgórza górującego nad miastem.

Pierwsze co rzuca się w oczy to "Kopuła Dusz" (Dome of Souls). 9 metrów wysoka i mającą 12 metrów średnicy składa się z 645 stalowych sylwetek mew. Jeden ptak dla każdego członka załogi który zginął na tym okręcie. Wzięło się to stąd, że według starych legend mewy to dusze marynarzy którzy zginęli na morzu.

Kopuła posadowiona jest na siedmiu kolumnach symbolizujących siedem stanów (czy też terytoriów) Australii.

Pod kopułą znajduje się "Wieczny Ogień" w postaci dwóch lamp okrętowych (Starboard i Portside).

Pod kopułą jest umieszczona śruba okrętowa okolona napisem "In memory of the men lost on HMAS Sydney II 19th November 1941. Lest we forget."

Trudno to odczytać bo mewy z kopuły rzucają taki cień, że zamazuje on napis.

Od strony wejścia znajduje się dwuczęściowa "Ściana Pamięci" (Wall of Remembrance). Wypisane są na niej w porządku alfabetycznym nazwiska i stopnie wszystkich członków załogi. Krótka historia okrętu oraz kilka zdjęć.

Stela w kształcie okrętowego dziobu z zaznaczonymi markami zanurzenia odpowiadającymi markom HMAS Sydney ma przywoływać antyczną tradycje stawiania kamiennych steli poległym bohaterom.

 

To na razie tyle.

CDN.

 

 

[gregski]

Nie mam pojęcia czy ktoś to czyta i ogląda ale jak już zacząłem to i skończę.

 

Jest tam też brązowy posąg kobiety wypatrującej okrętu. Symbolika raczej oczywista zważywszy, że nie od razu znano powód zniknięcia okrętu.

 

 

 

 

 

 

 

Z tym posągiem to ciekawa rzecz się wydarzyła ale o tym potem...

[Bruno Wątpliwy]

Cytuj

Nie mam pojęcia czy ktoś to czyta i ogląda ale jak już zacząłem to i skończę

Na tym świecie są cztery rzeczy pewne:

1) śmierć,

2) podatki,

3) Gregski kokieteryjnie narzekający, że nikt go nie czyta,

4) no i witający się na forum.historia.org.pl.

[Leoś]

Piękna sprawa, niemniej jednak fauna bardzo niebezpieczna w okolicy. 

[gregski]

41 minut temu, Bruno Wątpliwy napisał:

Gregski kokieteryjnie narzekający, że nikt go nie czyta,

Gregskiemu po prostu nie chce się pisać "sobie a muzom". Kiedyś przy tematach był licznik wyświetleń i wiadomo było czy kogoś to interesuje czy nie. Teraz mozna liczyc tylko na jakieś komentarze.

(...a poza tym rzeczywiście aplauzu jakby trochę mało...)

 

14 minut temu, Leoś napisał:

Piękna sprawa, niemniej jednak fauna bardzo niebezpieczna w okolicy. 

Bez przesady, z jednym okazem miejscowej fauny to nawet piwo wypiliśmy. Nie rozpoznałem gatunku ale chyba jakiś "naczelny" bo poruszał sie w pozycji niemal wyprostowanej. Szkoda, że wystąpiły problemy z komunikacją. Angielski trzeci mechanik autorytatywnie stwierdził, że nie słyszał tak pięknego przykładu postkolonialnego jibberish.

[secesjonista]

No to ku połechtaniu ego gregskiego i ja: "aplauzuję"...

Mnie zastanawia sposób upamiętniania u różnych nacji, czy mam słuszne mniemanie, iż we Wspólnocie brytyjskiej - jest to pewna prostota i ascetyzm formy?

[Bruno Wątpliwy]

Minimalizm przy upamiętnianiu? Czasami tak. Np. cenotafy. Czasami nie. Pomnik Alberta z minimalizmem ma akurat niewiele wspólnego.

 

Nie wiem dlaczego, przypomniała mi się opowieść przytoczona chyba przez J. Kijaka w książce o hełmach wojskowych. Poszczególne nacje w czasie Wielkiej Wojny produkowały hełmy zgodne z charakterem narodowym. Niemcy - bardzo solidny, dobrze chroniący Stahlhelm, ale ciężki i kosztowny w produkcji. Francuzi - twarzowy, ale niezbyt dobrze chroniący Adrian. Anglicy - najtańszy Brodie. Może z upamiętnianiem jest podobnie.

 

[secesjonista]

 Miałem na myśli te"pomniki" po II wojnie światowej i późniejsze.

[gregski]

No i nadszedł rok 2008. Znaleziono wrak HMAS "Sydney". 

W jakimś sensie wymusiło to pewne zmiany w układzie "Pomnika".

Najpierw pojawiła się plakietka.

 

 

A potem dobudowano "Basen Pamięci". Z sylwetką mewy w środku a na dnie baseniku umieszczono pozycję na której leży wrak.

 

 

 

I to już wszytko.

Całe zwiedzanie.

Na koniec jeszcze jeden rzut oka na kopułę.

 

 

Oraz na fragmenty Ściany Pamięci.

 

 

 

 

 A z pobliskiej ulicy można zobaczyć Stellę górująca nad roślinnością wzgórza. 

 

 

 

No i jeszcze sprawa tej Kobiety Wypatrującej Okrętu.

Po znalezieniu wraku okazało się, że zupełnie przypadkowo ustawienie posągu odpowiadało miejscu zatopienia okrętu. Niemal. Wystarczyło obrócić figurę zaledwie o kilka stopni...

 

Co do formy tego miejsca (jakoś wzbraniam sie przed użyciem słowa "pomnik") to uważam, że całość jest przegadana. Za dużo elementów i za dużo symboli. Wolałbym jeden przyciągający uwagę element.

No ale co kraj to obyczaj...