Bolesław Wieniawa-Długoszowski- pierwszy ułan II RP

[dzionga]

Nie mam pojęcia czym była Hawana dla Stanów Zjednoczonych, ale wiem, że Wieniawa chciał być w kraju, o czym świadczą jego liczne prośby o pozwolenie na powrót, albo na froncie z polskimi żołnierzami. On się czuł żołnierzem, a nie dyplomatą. Zresztą, postaw się w Jego sytuacji i pomyśl co On musiał czuć, kiedy został wysłany na Hawanę.

[Albinos]

Zresztą, postaw się w Jego sytuacji i pomyśl co On musiał czuć, kiedy został wysłany na Hawanę.

Nie mam zielonego pojęcia, co mógł czuć Nigdy nie znalazłem się w sytuacji takiej jak on, dlatego też ciężko mi oceniać.

On się czuł żołnierzem, a nie dyplomatą.

Jednak jako dyplomata radził sobie całkiem nieźle we Włoszech.

Teraz jednak pojawia się pytanie: czy Sikorski naprawdę chciał go zesłać w niebyt, czy jednak traktował placówkę w Hawanie naprawdę na poważnie?

[Gnome]

Nie Albinosie Hawana to było nic, to była polityczna banicja, placówka w Hawanie nie miała znaczenia, nawet przyjmując, że tam krzyżowały się drogi różnych wywiadów, nie zmienia to faktu, że decydenci znajdowali się w Londynie i tam było miejsce Wieniawy z jego doświadczeniem, znajomością języków, ew. w Waszyngtonie, a nie na (co tu ukrywać) trzeciorzędnej Kubie.

Mimo, że nie miejsce tu na ocenę Sikorskiego to on i jego otoczenie zadbali o to aby ludzie związani z sanacją nie odegrali w czasie DWS większej roli, temu też służyło wysłanie Wieniawy na Kubę.

[canny^]

Swoją drogą, zwolennicy Sanacji ubrązowiają Wieniawę byle tylko dokopać Sikorskiemu, by wykazać nielegalność jakoby jego rządu i prezydenta Raczkiewicza. W końcu taki "poeta", tak się można pośmiać, takie "świństwo" zrobił mu Sikorski etc. A na koniec argument, że go PRL atakował to znaczy, że to nieprawda i my wiemy lepiej proszę Państwa toż to czysty populizm z tym argumentem o PRL... może i był to zły system, ale odwoływanie się, że tam nie lubili Wieniawy, a więc to nie prawda jest niedorzeczny.

Zacytuję tutaj ten fragment: http://www.dziennik.pl/opinie/article15884..._pijanstwa.html

Najsłynniejszym birbantem Polski międzywojennej był oczywiście Bolesław Wieniawa Długoszowski. Jakiś czas temu zaczęto próbować Wieniawę odbrązawiać. Że ten wybitny polityk, poeta, lekarz nie brał alkoholu do ust, a jeśli już, to rzadko. Nie wiem dokładnie, jak tam było i skąd wzięła się legenda o wjeździe na koniu do Adrii, ale z legend rodzinnych znam opowieść o pewnej młodej damie, która z ojcem jadła kolację w najsłynniejszej ówczesnej restauracji Wierzbickiego w Radomiu. Na salę wkroczył Wieniawa w stanie wskazującym i zaczął młodej damie robić awanse tak drastyczne, że na drugi dzień papa młodej kobiety wysłał generałowi sekundantów. I po jakimś czasie otrzymał odpowiedź, którą widziałem: Szanowny Panie, jestem oczywiście gotowy udzielić Panu satysfakcji. Wiem, że to nie jest usprawiedliwienie, ale o tym, że byłem w Radomiu, dowiedziałem się od swojego adiutanta dopiero w trzy dni później. Do pojedynku nie doszło.

Podobnych relacji znajdziemy jeszcze kilka w różnych źródłach, czy opisach.

Dlatego dziwią mnie ąsy, pląsy i dąsy nad "biednym" Wieniawą, bo słusznie mówił Sikorski, że chcą wybrać pijaka na Prezydenta RP, to by była całkowita kompromitacja rządu na uchodźstwie, trzeba dziękować Sikorskiemu, że poruszył tą sprawę i alkoholik nie został Prezydentem Polski...

Standardowo w dyskusji nie biorę udziałów, bo nie zwykłam się kopać z koniem brzydko mówiąc, bo zaraz się dowiem, że to bujda, propaganda PRL i Wieniawa to pił wodę, a nie wódę... Możecie mieć swoje zdanie i w nim trwać mimo wszystko, każdy może, ale ja Wieniawy nie zamierzam stawiać na pomnikach i mile wspominać jako jakąś postać wielką lub nawet średnią swoich czasów. Jednego mu nie można odmówić, był dostarczycielem masy anegdot i to śmiesznych anegdot, ale na Prezydenta się nie nadawał. Ten kult Wieniawy odbieram w kręgach piłsudczykowski jako taki, że każda tyrania musi mieć swojego męczennika i tak oto członek obozu Sanacji skacze z okna, bo dostał ambasadę na Kubie... to i tak hojnie skoro Sikorski od Sanacji nie dostał nic... Zresztą o czym tu mówimy jak można krytykować adiutanta Piłsudskiego prawda... - jakby nim był zdrajca i idiota to z pewnością znaleziono by sposób, by taką osobę wybronić.

Jak zawsze pozdrawiam i proszę się nie gniewać na mnie

// FSO bardzo proszę bez osobistych wycieczek i bez OT. pozdr

[Gnome]

No cóż raczej nie sądzę aby znalazł się ktoś kto śmiałby twierdzić, że Wieniawa pił w tym okresie tylko wodę, jednak zważywszy na wspomnienia Romeyki (Wspomnienia o Wieniawie i o rzymskich czasach ), który raczej za zwolennika sanacji nie może być poczytany, dot. Wieniawy i jego ambasadorowania w Rzymie wyłania się raczej inny obraz.

A nawiązywanie w każdym poście do Sikorskiego jest dla mnie nieco dziwną praktyką.

[dzionga]

Zgadzam się oczywiście z Gnomem- Wieniawa święty nie był podczas swojego pobytu w Polsce, ale w Rzymie zawsze odmawiał i pił bardzo mało. Romeyko pisze, że tylko raz "ruszyli w miasto", nawet na bankietach konsekwentnie odmawiał, co jest świadectwem silnej woli.

Z Twoich słów canny^ można wywnioskować, że wszyscy oprócz Ciebie jesteśmy ignorantami, bo nie uważamy Wieniawy za alkoholika i śmiemy twierdzić, że wybór Raczkiewicza i jego rządu nie odbył się zgodnie z prawem. Nie dziwię się zatem, że nie chcesz "kopać się z koniem", aczkolwiek uważam to określenie za obraźliwe, bo Twoje argumenty (?) łatwo dałyby się obalić.

[palatyn]

Podobnych relacji znajdziemy jeszcze kilka w różnych źródłach, czy opisach.

Uwielbiam opowieści typu "jedna pani drugiej pani" a do takich zaliczyć można tekst pana Rybińskiego. Legendy rodzinne mają to do siebie, że potrafią w barwnych kolorach przedstawić nawet najskromniejsz4e wydarzenie. W przeciwieństwie do udokumentowanych opowieści, gdzie podane jest kto, z kim, kiedy i ile.

Poza tym jako zwolennik barwnych osobowości, takich jak generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, osobiście protestuję przeciwko "ubrązawianiu" Go. Uważam, że powinien być ozłocony.

Edytowane 12 Styczeń 2009 przez palatyn

[Don Pedrosso]

Dlatego dziwią mnie ąsy, pląsy i dąsy nad "biednym" Wieniawą, bo słusznie mówił Sikorski, że chcą wybrać pijaka na Prezydenta RP, to by była całkowita kompromitacja rządu na uchodźstwie, trzeba dziękować Sikorskiemu, że poruszył tą sprawę i alkoholik nie został Prezydentem Polski...

To, że Wieniawa lubił wypić wiemy wszyscy, jednak była już tutaj taka wypowiedź, że kiedy ojczyzna wzywała to ten natychmiast zrywał z alkoholem, przykład z Rzymem. Znasz jakiś przypadek, moja droga, kiedy to Wieniawa będąc ambasadorem się upił?

[Albinos]

Tekst ciekawy, tylko zastanawia mnie, ile z tego to przypadki udokumentowane, i pewne, a ile to wymysły i legendy. Historia z Adrią o ile pamiętam, to akurat nie Wieniawa, ale pewien Anglik, a mianowicie Henry Touluse. Historię tylko przypisano Wieniawie. A i jeszcze jedno, mogę prosić o podanie źródeł, na jakich opierał się autor tekstu?

[palatyn]

Do Adrii Wieniawa podobno miał wjechać na koniu. Tylko technicznie nie było to mozliwe. To zwykła legenda, choc trzeba uznać, że w stylu generała.

Ze schodami było akurat odwrotnie, trzeba było z nich zejść, a nie wejść. I tez nie dotyczyło to Adrii.

[FSO]

Witam;

przy takiej ilości anegdot rzeczywistych i urojonych, wszystkie "wyczyny" "wieniawopodobne" czyli takie, które mógł on zrobić przypisywano jemu i to z urzędu. Zupelnie inna sprawa, że pewnie W-D pochlebiały takie opowieści. Nie pamiętam kto o tym pisal ["Cat" Mackiewicz?] ale chodzila o nim anegdota iż komentował dla jakiejś gazety ksiązkę niedawno wydaną na rynku, mówił co myśli o niej , o ayutorze, po czym na sam koniec stwierdził do dziennikarza: "Poza tym Pan ma nade mną jedną przewagę: Pan tę książkę czytal a ja nie...". To jest możliwe.

Poza tym, jeżeli W-D by pił i upijał się na placówce w Rzymie, to byłyby jakieś problemy dyplomatyczne, albo sam Ciano by w swoim dzienniku wyraźnie zaznaczyl że nowy polski ambasador to opój jakich mało.

pozdr

[dzionga]

Co do przykładu jaki podał FSO to spotkałam się z inną jego wersją. Otóż Wieniawa miał z kimś zaciekle dyskutować na temat jakiegoś autora (za nic nie przypomnę sobie jakiego) i jego rozmówca nie zgadzał się z nim. Wieniawa wysuwał różne argumenty, a na to jego towarzysz miał odrzec: Ja mam nad Panem przewagę, bo Pan czytał te książki, a ja nie.

[gregski]

Myślę, że to postać, którą paradoksalnie mogli uwielbiać kobiety i mężczyźni. Zwykle się to wyklucza, ale w Wieniawie skondensowało się tyle rzeczy, że stał się cud. Z reszta jak w II RP można nie lubić człowieka, który cenił trzy "K", czyli Konie Kobiety i Koniak (w tej właśnie kolejności)?

Kobiety szalały a faceci pisali wiersze

(Pobrzękując szabelką idzie piękny Bolek

Ulubieniec Cezara i bożyszcze Polek)

Ja mam dla niego wiele podziwu za dwie rzeczy.

Był erudytą oraz potrafił pić.

(Z tym piciem chodzi o to, że grzał tęgo, gdy mógł a gdy nie wolno było tego czynić wspaniale potrafił się powstrzymywać)

Zresztą pyszne było jego stwierdzenie początkujące jego włoskie ambasadorstwo. Powiedział mniej więcej coś takiego:

"Ludzie są lubiani za swoje wady a szanowani za zalety. Ja w Polsce byłem bardzo lubiany. Tutaj dołożę wszelkich starań abym był szanowany" (cytuję z pamięci).

Polskie piekiełko nie pozwoliło wykorzystać jego zdolności. Był "piłsudczykiem" a tego Sikorski nie był w stanie wybaczyć.

[secesjonista]

Dokładnie, to:

"Moi państwo. Ludzie szanowani są dla swych zalet i cnót, a lubiani tylko dzięki wadom.

Ja podobno w Warszawie bardzo byłem lubiany. Obawiam się jednak, że wy będziecie mnie tutaj szanowali".

Do pozytywów dołóżmy, że tłumaczył Ch. Baudelaire'a.

[gregski]

Co nie wyklucza tego o czym już napisałem, że jego ambicje nie sięgały wyżej ponad dywizję. Dla niego najważniejszy był 1 Pułk Szwoleżerów i bycie jego dowódcą.

Z tego co pamietam dlugo opieral sie Marszalkowi w sprawie awansu, ten zas biadal, ze taka glowa marnuje sie na tak stosunkowo niskim stanowisku. Podobno Wieniawa bronil sie przed kariera polityczna mowiac (cytuje niczego czyli z glowy) "W kawalerii mozna robic glupstwa ale nie wolno zrobic swinstwa. W polityce mozna robic swinstwa ale nie mozna robic glupstw. Dlatego wole pozostac w kawalerii."

W koncy udalo sie jednak awansowac go do stopnia generala. Jak inna opowiastka glosi kazal sobie wtedy wydrukowac na bilecie wizytowym:

"General Boleslaw Wieniawa-Dlugoszowski

(byly pulkownik)"

Nawet jesli sa to tylko wymyslone opowiastki to i tak swiadcza jak bardzo przykuwajaca uwage byla jego osobowosc i jak wielka sympatie budzila.

W Starogardzie jeszcze niedawno kilka razy slyszalem o jego wyczynach podczas odwiedzin bratniego 2 Pulku Szwolezerow.