Waldemar Łysiak - ocena literatury, publicystyki

[gregski]

Przeczytałam jedną książkę Łysiaka, a mianowicie "Cesarski poker". Więcej nie zamierzam

Błąd!

Przeczytaj "Empirowy pasjans" - Szczerze polecam.

[Rycerz1984]

Mnie książki Łysiaka czyta się rewelacyjnie, żadnych innych nie pochłaniałem z taką łatwością. Uważam, że to bardzo ciekawy pisarz, obok którego nie moża przejść obojętnie, ma fanatycznych wręcz wyznawców oraz równie zaciekłych wrogów. Przeczytałem trochę książek Łysiaka i uważam, że niektóre są naprawdę rewelacyjne. Szczególnie spodobały mi się "Milczące psy" (świetny pomysł na fabułę) i "Flet z Mandragory". Bardzo dobra jest też trylogia łotrzykowsko-heroiczna "Dobry", "Konkwista", "Najlepszy". Oczywiście od strony historycznej trzeba brać to z przymrużeniem oka, ale jako powieści są bardzo wciągające. W twórczości Łysiaka w moim odczuciu taką granicę stanowi powieść "Statek", bo już w nim zaczyna się powtarzać dużo z "Fletu z Mandragory". Następne powieści czyta się co prawda równie dobrze, ale ma się wrażenie, że gdzieś to już było, autor zaczyna się powtarzać. Z tych nowszych książek Łysiaka podobała mi się "Cena". Co do publicystyki to oceny są różne, wiadomo lewicowcy go nienawidzą, ale i na prawicy znajdzie wrogów. Ja choć w wielu miejscach się z nim nie zgadzam, to podoba mi się bezkompromisowość Łysiaka, jego pastwienie się nad pseudoautorytetami, walka z polityczną poprawnością, której też nie znoszę oraz to, że facet płynie pod prąd.

Ale czy ten wstęp będzie właściwy skoro nijako uformować może obraz Napoleona idealnego, który jednak zostanie w psychice, czy nie lepiej rozpocząć przygody z Napoleon od dzieł bardziej obiektywnych, a książki Łysiaka traktować jako pewien punkt widzenia, z którym można się nie zgodzić lub zgodzić?

Dokładnie tak. Książki Łysiaka to nie są książki naukowe, historia jest w nich tłem. Te książki dobrze się czyta, kiedy jesteś w miarę rozeznany w historii, przykład "Milczące psy", człowiek zupełnie nie znający historii byłby gotów uwierzyć w to, co pisze autor, ja natomiast widzę świetne użycie historii, powiązanie fikcyjnej fabuły z niektórymi historycznymi wydarzeniami.

Jestem zdecydowanym przeciwnikiem Łysiaka , właśnie dlatego że przeczytałem większość jego książek . Dyskusja ta nie może doprowadzić do sytuacji że młody , chłonny napoleońskiej epoki , człowiek w czambuł potępi i odrzuci książki o których dowie się na forum . Moja krytyka jest subiektywna .

Super, że tak uważasz, takie ujęcie sprawy już brzmi lepiej, niż nazywanie Łysiaka żałosnym nacjonalistą. Mnie Łysiak też w niektórych miejscach drażni, ale uważam, że jego książki powinno się czytać. Pokazują inny punkt widzenia na wiele spraw, jakże mocno kontrastujący z medialnym ściekiem serwowanym ludziom na codzień. Najbardziej jednak cenię Łysiaka za walkę z lewacką wolnością i tolerancją, które doprowadziły do zaniku dyscypliny i rozkładu polskiego szkolnictwa. Wolność, tolerancja i brak dyscypliny w szkole i nie tylko w szkole spowodowały, że gimnazja są wylęgarnią patologii. Łysiak ma akurat zdrowe spojrzenie na wychowanie i chwała mu za to, że beszta to, co chore i szkodliwe.

Edytowane 30 Styczeń 2010 przez Rycerz1984

[adamhistoryk]

Pogadajmy tutaj o książce "Szachista" Łysiaka. Kolega Harry napisał w innym temacie o tej książce: "Hmm... Skoro jednak temat dotyczy Szachisty to może coś dopiszemy? Z tym że znając sympatie Administracji to może się dla mnie skończyć banem do końca życia i o jeden dzień dłużej.

Sam nie wiem. Powieść jest marna, postacie zarysowane siekierą, fabuła się rwie jak gacie pruskich muszkieterów".

I jeszcze w innym miejscu Harry dodaje: "A zaiste wtedy już był 'automatem' Maelzel'a. Co do samej książki, to Łysiak stosuje podobny zabieg literacki jak Umberto Eco w Imieniu Róży co ma niby uprawdopodobniać historię. Z tym, że takich anachronizmów jak z tym 'automatem' jest tam sporo.

Proszę o dyskusje.

[secesjonista]

W dniu 13.07.2007 o 1:22 PM, Estera napisał:

Czy Łysiak to zwyczajny apogleta i przykład braku obiektywizmu? Czy jego książki to dobre źródło informacji?

(...)

 

Raczej: apologeta...

a z wiarygodnością Łysiaka bywa różnie, z jego książki pt. "Karawana literatury" możemy się dowiedzieć, że np.: Sławomir Mrożek miał na imię Stanisław, a wspomniany przezeń Tadeusz Żychniewicz to w rzeczywistości - Żychiewicz, a Maria Pyszny myli się jemu z Marią Bujnicką. To oczywiście można złożyć na karb złej redakcji.

Ale co zrobić z taką (dość powszechną a błędną) informacją, iż Sienkiewicz dostał Nobla za "Quo vadis"? A co zrobić z uwagą, że Gałczyński w wierszu "Niedzielny spacer konfidenta" odnosi się do peerelowskiej rzeczywistości, skoro utwór ten powstał na długo jeszcze przed zaistnieniem PRL-u? Nie trzeba wiele trudu by sprawdzić iż Manuela Gretkowska nie dostała nagrody "Nike", jak stwierdza pan Łysiak, a opisując książkę Louisa-Ferdinanda Céline'a "Voyage au bout de la nuit" i opinie o niej, w rzeczywistości opisuje pamflet tego autora pt. "Bagattelle pour un massacre".

 

W dniu 16.07.2007 o 11:38 AM, Lizander napisał:

W tym temacie nie rozpatrujemy konkretnych artykułów Łysiaka, które - być może - mają sporą wartość merytoryczną.

 

Niektóre - zapewne, acz nie wszystkie, w "Do Rzeczy" (nr 22, 2013) Łysiak informuje nas, że powiedzenie: "Szkalujcie, szkalujcie, zawsze coś się przyczepi" jest autorstwa Fryderyka I (Pruskiego), co może zdziwić, jako że już trzydzieści cztery lata przed narodzeniem tego władcy u Francisa Bacona możemy przeczytać: "audacter calumniare, semper, aliquid haeret", a samo powiedzenie ma swe korzenie u starożytnych Greków.

 

[Bruno Wątpliwy]

Na swoje własne potrzeby stworzyłem kategorię "opisywaczy świata". Inaczej - "malarzy słowem". Zaliczam do niej autorów, którzy - moim zdaniem - mają coś ciekawego do powiedzenia, czasami nawet są w tym wielcy, a ich opinie bywają bardzo trafne. Choć, niekoniecznie muszą być przesadnie dokładni w sferze faktów, czy metodologii. Czyli - do przygotowania na egzamin z historii u  wymagającego profesora historii, czy na sprawdzian u dociekliwego politologa, pewnie bym opierania się na ich książkach nie polecał, ale nie przeczytać - to grzech.

 

Zaliczam do nich osoby zajmujące się rozmaitą tematyką. Na czołowych miejscach w tej mojej kategorii jest:

1) Kapuściński. Wiadomo, że można mu wiele spraw znaleźć - wystarczy przeczytać książkę Domosławskiego (nie przesądzam oczywiscie, co jest w niej słuszne, a co nie). A i sam uśmiecham się, gdy chociażby Kapuściński już "dostarczył" niszczyciele typu "Spruance" ("Kidd") do cesarskiego Iranu. Ale tak ciekawej (i często - w mojej ocenie - trafnej) opowieści o współczesnym świecie - trudno szukać.

2) Jasienica. Specjaliści wytykają mu błędy. Pewnie słusznie. Ale nadal pozostaje to przepiękna opowieść o historii Polski.

3) Wańkowicz. Powtarza się, czasami coś pomyli, może i ponosi go szlachecka fantazja. Ale trudno znaleźć równe mu pióro dziennikarskie.

4) Łysiak. Często się z tym autorem nie zgadzam. I dziwię się, skąd tak często w nim tyle nienawiści. Ale pióro wybitne.

Edytowane 21 Październik 2017 przez Bruno Wątpliwy

[gregski]

Godzinę temu, Bruno Wątpliwy napisał:

I dziwię się, skąd tak często w nim tyle nienawiści.

Tu zdaje się kluczową datą będzie rok 1988. Chyba wtedy życie rodzinne mu się posypało i to zdaje się w spektakularnym stylu (tyle co mi się "o oczy obiło" bo nigdy nie dociekałem). 

Od tego czasu stal się zgorzkniały i zaczął marudzić, że kobiety nie są takie jakie powinny być.

[jancet]

W dniu 21.10.2017 o 1:48 PM, gregski napisał:

Tu zdaje się kluczową datą będzie rok 1988. Chyba wtedy życie rodzinne mu się posypało i to zdaje się w spektakularnym stylu (tyle co mi się "o oczy obiło" bo nigdy nie dociekałem). 

Od tego czasu stal się zgorzkniały i zaczął marudzić, że kobiety nie są takie jakie powinny być.

 

Nie lubię wnikać w życie osobiste artystów, ale to, co piszesz, chronologicznie mi się zgadza. Za czasów realnego socjalizmu Łysiak był WIELKI. Nie dlatego, żeby był w jakiejkolwiek formie przeciw ówczesnej władzy, raczej był jej pupilem, jako "wentyl bezpieczeństwa", ale jednak widział świat z innej strony.

 

No a potem zaczął być "anty". "Anty" temu, co się u nas dzieje. A ja oceniam, że to, co się u nas dzieje od 1988 roku, to największe osiągnięcie Polski od czasów co najmniej Batorego. Więc z poglądami Łysiaka mi dziś nie po drodze.

 

Nie potrafię się zdobyć na obiektywizm Bruna i stwierdzić, że nadal "to pióro wybitne", choćby z tego powodu, że od kilkunastu lat Łysiaka nie czytam. Ale że miał talent i sporo wiedzy, to do 1989 roku dowiódł.

[secesjonista]

A co się stało w 1988 roku?

Zasługującego na miano: "największego osiągnięcia Polski""?

[Razorblade1967]

3 godziny temu, secesjonista napisał:

A co się stało w 1988 roku?

Podejrzewam, że Jancetowi chodzi o zmiany gospodarcze zapoczątkowane tzw. "ustawami Wilczka", które dopuściły wolny rynek i tak naprawdę były początkiem gospodarki rynkowej czyli końcem PRL-owskiej "gospodarki socjalistycznej"... O ile jak najbardziej widzę słuszność w datowaniu zmian na 1988, kiedy to faktycznie zaczęliśmy odczuwać poprawę poziomu życia (choć oczywiście zrazu z wolna, ale jednak dość odczuwalnie), to może nieco na wyrost nazywa to "największym osiągnięciem Polski"... choć pewnie wynika to z odczucia i osobistego doświadczenia, bo jak się miało wątpliwą "przyjemność" żyć w PRL-u to faktycznie można takie odczucia mieć. Ot po prostu ten skok cywilizacyjny (związany z odejściem od narzuconego nam, a debilnego systemu polityczno-gospodarczego... a przede wszystkim gospodarczego bo to on powodował "siermiężność PRL-u") przeżyliśmy osobiście, dotyczył on nas osobiście - to i ocena nasza może być nieco nadmiernie emocjonalna.

 

PS. A oceny twórczości Łysiaka się nie podejmę... bo chyba czytałem tylko "Konkwistę"... ot taka sobie sprawna powieść jakich w sumie wiele w tym gatunku, ani lepsza, ani gorsza o tych wielu innych.

Edytowane 23 Październik 2017 przez Razorblade1967

[Bruno Wątpliwy]

Pisząc o kimś, że ma "wybitne pióro", nie mam zamiaru sugerować, że się ze wszystkimi poglądami Autora zgadzam, a każda jego książka rzuca mnie na kolana. Po prostu, generalnie lubię czytać, co napisał - nawet jak się z nim w 100% nie zgadzam. 

Czasami - jak w "Wyspach zaczarowanych" to "coś", co bym sam chętnie napisał, gdybym miał talent. Czasami, jak przy "Rzeczypospolitej kłamców", coś, co budzi mój zdecydowany sprzeciw. Ale talentu przecież nie można odmówić, a przeczytać się godzi.

[secesjonista]

19 godzin temu, jancet napisał:

Za czasów realnego socjalizmu Łysiak był WIELKI. Nie dlatego, żeby był w jakiejkolwiek formie przeciw ówczesnej władzy, raczej był jej pupilem, jako "wentyl bezpieczeństwa", ale jednak widział świat z innej strony.

 

Otóż, Łysiak jednak w jakiejś formie był przeciwko ówczesnej władzy. Wielkim opozycjonistą nie był, ale był inwigilowany, miał za sobą udział w strajku studenckim (znana z "Lepszego" wizyta "pielęgniarzy" na dziedzińcu Uniwersytetu celem złożenia życzeń), był mężem zaufania w procesie członków KPN-em itp. drobiazgi.

Czy był: "raczej pupilkiem"? Raczej wątpię, bo chyba bycie pupilkiem nie polega na tym, że władza zezwalała na wydawanie jego książek? W ten sposób to pupilkiem władz okaże się i Miłosz, i Herbert...

Szorstkie bywały uczucia ówczesnej władzy względem swych pupili, bo w ich zakres wchodzi: i zakaz wydawania książek (krótki bo krótki, ale jednak), i próby usunięcia z pracy (zakończone protestami studentów).

[Bruno Wątpliwy]

Pamiętam jakąś polemikę Łysiaka z kimś z "Gazety Wyborczej" na ten temat.

 

Dopisek:

Mam, W. Łysiak, Mitologia świata bez klamek (zbiór jego felietonów z "Gazety Polskiej"), Warszawa 2008, s. 260-275.

Kto ciekawy, może poczytać.

Edytowane 23 Październik 2017 przez Bruno Wątpliwy

[secesjonista]

Tudzież można zajrzeć do jego riposty "Odwet Salonu czyli 'ręka, noga, mózg na ścianie'", dostępnej choćby na onet.pl:

wiadomosci.onet.pl - "Odwet salonu...".

 

A z wpadek historycznych...

widać, że Łysiak niezbyt dobrze czuje się w "klimatach starożytnych", w swej fantazji historycznej pt. "Ostatnia kohorta", powiada, że przed jej napisaniem zgłębiał kulturę materialną tamtych czasów. Nieszczególnie to wyszło. 

Rzymianie posługują się monetami, które od jakichś dwustu lat wypadły z obiegu, Łysiak podaje, że Rzymianie nie nosili bród i  wąsów, czemu przeczą nieco tak "mało znane" osoby, jak: Marek Aureliusz czy Neron.

Jak na osobę ceniącą kościół przedsoborowy, to ma znikome pojęcie o jego historii i o funkcjonowaniu spowiedzi w okresie IV/V wieku. Nikt wówczas nie "latał" często z byle czym do spowiedzi. Wówczas w ogóle można było się nie spowiadać, a jednak potem zostać włączonych w skład Doktorów Kościoła. Regularna spowiedź zalecona została dopiero w 1215 r., czyli po jakichś ośmiuset latach od czasu akcji w jego książce.

Autorstwo "Stoicheia geometrias" przypisał Aleksandrowi z Megary, co można jeszcze wybaczyć, błąd ten spotykamy i autorów starożytnych (np. u Waleriusza Maksymusa "Factorum et dictorum memorabilium libri novem"), jak i u współczesnych badaczy dziejów matematyki (np. u Stefana Kulczyckiego "Z dziejów matematyki greckiej"). 

Za to niewybaczalne są pomyłki w używaniu łaciny,  widać iż autor nie zna dobrze ani greki ani łaciny, stąd pochodzenie łacińskie przypisuje słowom znanym z dawniejszej greki. Przy czym wychodzą braki nie tylko językowe, ale w zakresie historii starożytnej. Łysiak nie słyszał o uczestniku "bitwy królów", późniejszym Antiochu I Soterze czy o takim władcy, jak: Ptolemeusz I Soter. Nie zna deklinacji,  stąd wychodzą mi dziwaczne formy, ale żeby tradycjonalista rzymski nie wiedział jak w łacinie zapisać: "palec Boży"?

 

[secesjonista]

Kiedy Łysiak ogłaszał swój znany artykuł "nihil Novi sub sole", nie był chyba w szczagólnej dyspozycji intelektualnej, z Flamanda zrobił Włocha, a potem skompromitował się objaśnieniami kiedy to wysunięty środkowy palec stał się gestem obraźliwym (pomylił się o jakieś dwa tysiące lat). Znów wychodzi brak znajomości czasów antycznych.

A jaki problem miał Łysiak ze środkami moczopędnymi i trunkami narodowymi?

[gregski]

Kiedyś machnął tekst o Matce Boskiej z Guadalupe. Już nie pamietam czy to było w "Do Rzeczy" czy w "Uważam Rze".

Też co nieco fantazja chłopa poniosła.