Stosunki międzyludzkie w obozach

[dzionga]

Czy ludzie pomagali sobie nawzajem czy te ciężkie chwile raczej wyzwalały w nich najgorsze emocje i instynkt przetrwania był tak silny, że liczyło się wyłącznie własne "dobro"?

[Achilles]

Czy ludzie pomagali sobie nawzajem

Można powiedzieć, że i tak, i nie. Ja będę oceniał to wszystko z punktu widzenia Borowskiej i jego wspomnień.

Każdy traktował innego obozowca jak wroga - "to niech on następny idzie do komory, niech on zostanie następnym muzułmanem, nie ja! tylko nie ja!". Można by rzec, że dzisiaj ludzie z obozów są heroizowani, może i dobrze, ale dla niektórych tylko przypadków. Chodzi mi np. o niewinne dzieci, które za nic były uśmiercane. Żydzi nawet przez Polaków uważani byli za klasę gorszą, mniej wartościową. Ponadto brakowało trochę bezinteresowności, widząc muzułmana, nawet nie próbowano go w jakiejkolwiek tajemnicy pocieszyć, dodać otuchy. Ale też zapisano w historii, że i podczas wybiórki (podczas apelu) można doszukać się aktów pomocy i ofiarowania swojego życia za inne - przykładowo jakiś człowiek kładł się na ziemię symulując padaczkę czy coś w tym stylu (oczywiście nie zawsze to była symulacja).

Lecz z drugiej strony nie ma się co dziwić, działania te są bardzo ludzkie. Każdy chciał chociaż myśleć, że przetrwa to piekło, dlatego sekundy nawet były ważne.

[Bryśka]

W jednej strony tak oczywiście smutna prawda jest taka ,że bez pomocy współwięźniów i własnego sprytu przeżycie w obozie było niemożliwe... na szczęście byli ludzie ,którzy pomagali przetrwać pierwsze "najgorsze" miesiące w obozie.

Z drugiej strony człowiek pod wpływem ogromu otaczającej tragedii wybywał się wszystkich uczuć.Liczyło się tylko przetrwanie na porządku dziennym były kradzieże żywności lub po prostu miski czy koca( o ile więzień ) takowy posiadał.

Co ciekawe ludzie często zabijali nie wiedząc bo ile było sytuacji kiedy to podczas snu więzień ,który spał na górze pryczy dusił depcząc sąsiada ,który znajdował się na samym dole.

Jednak prawda jest taka ,że tylko ludzie ,którzy mieli oparcie,pomoc u innych więźniów przeżywali obóz.

[FSO]

Witam;

nie będę, nie chcę oceniać moralności ludzi, którzy starali się przeżyć. Jedni przeżyli dlatego że byli kapo. Tymi którzy bezlitośnie nieraz pędzili wspólwięźniów do pracy, starając się pracować tak by z kolei ich nadzorcy byli z nich zadowoleni i nie znaleźli powodu do "kuli w leb".

Mam gdzieś i czytalem "pięć lat kacetu" Grzesiuka. W dowcipny i śmieszno - straszny, sposób tego jak przeżyl. Kombinowanie, wyrabianie kontaktów z innymi mającymi gdzieś dojścia. Nowi musieli "postarać" się o wejście do "naszych", a wtedy można bylo już robić wiele rzeczy.

Nasunęla mi się tutaj wypowiedź z jednej książki Sapkowskiego. Jeden z krasnoludów spytany dlaczego zajmuje się tylko swoją grupą w czasie wojny innych bezlitośnie wykorzystując stwierdzil coś w stylu [cytat z pamięci]:

"Moja pomoc jest lyżeczka slodkiej wody. W slonym morzu wszystkich potrzebujących zniknie. A nam wystarczy w zupelności..."

pozdr

[Tomasz N]

Marcin92 napisał takie zdanie, którego ja - nieuk - nie rozumiem

zagrozony przez szpicli z kręgu czarno-zielonych jako tzw.czerwony kapo

Czerwone rozumiem, ale co do tego mają górnicy i ich barwy ?

[1234]

Z czystej ciekawości: to czarne to kto?

[Bruno Wątpliwy]

Czerwone rozumiem, ale co do tego mają górnicy i ich barwy ?

Jak przypuszczam chodzi o kolory "trójkątów" - czerwony - polityczny, czarny - aspołeczny, zielony - kryminalny.

[1234]

A, tego czarnego nie znałem. Byli jeszcze fioletowi (Jehowi) i różowi (przestępcy seksualni)

[Vissegerd]

A "różowi" to nie byli przypadkiem tylko homoseksualiści? Tak kiedyś słyszałem, ale nie wiem czy to prawda...

Pozdrawiam.

[1234]

Mnie z kolei chodzi po głowie, że tam wrzucali wszystkich, którzy podpadali po tę kategorię.

[widiowy7]

Ze wspomnień Grzesiuka i takiej książki "Anus mundi" Autora nie pomnę, wynika, że w obozie nie było szans na przeżycie samemu. Zawsze to musiała być grupka (choćby dwuosobowa ), pomagająca sobie nawzajem.

Zauważmy, że najważniejsze w obozie było jedzenie.

W zasadzie jego brak.

Aby je zdobyć, potrzebna była zdeterminowana grupka.

[Dziki_Koziol]

Ze wspomnień Grzesiuka i takiej książki "Anus mundi" Autora nie pomnę, wynika, że w obozie nie było szans na przeżycie samemu. Zawsze to musiała być grupka (choćby dwuosobowa ), pomagająca sobie nawzajem.

Zauważmy, że najważniejsze w obozie było jedzenie.

W zasadzie jego brak.

Aby je zdobyć, potrzebna była zdeterminowana grupka.

Liczyły się umiejętności i cechy charakteru jednostki. Poczytaj uważnie Grzesiuka. To, że z kimś organizował jedzenie nie znaczyło, że był z nim w jednym komandzie czyli pracy. Jego najlepszy przyjaciel został w Mauthausen, a w Gusen Grzesiuk był już sam. Kolega mógł pomóc, ale to przeżycie zależało od cech charakteru (jakolwiek by to nie brzmiało) jednostki.

[adamhistoryk]

A, tego czarnego nie znałem. Byli jeszcze fioletowi (Jehowi) i różowi (przestępcy seksualni)

O świadkach Jehowy mówi "Najodważniejsi byli zawsze świadkowie Jehowy" Hansa Hesse. W jednym z artykułów ( "Kategorie więźniów w obozach koncentracyjnych") tam umieszczonych czytamy o tym, że świadkowie mogli podpisać dokument, w którym zrzekli by się tożsamości religijnej.

[adamhistoryk]

Świadkowie Jehowi robili sobie prezenty z okazji urodzin,jakowyś rocznic. Robili to, aby życie w obozach było "przyjemniejsze". Jurgen Harder, Hans Hesse "Świadkowie Jehowi w kobiecym obozie koncentracyjnym Moringen. Sprzeciw kobiet wobec nazizmu"

[secesjonista]

Cóż, robili to również katolicy, protestanci i inni - niczym się w tym zakresie Badacze nie wyróżniali.

Co prawda jedno w tym co napisał adamhistoryk jest dziwne - Badacze nie obchodzą urodzin, uznając

je za rodzaj bałwochwalstwa.