Sarmatyzm

[Leoś]

56 minut temu, secesjonista napisał:

To możemy poznać zasady tego kodeksu

A nie wymieniłem ich jeszcze?

 

56 minut temu, secesjonista napisał:

Czyli jeśli dobrze zrozumiałem...

istniał mniej lub bardziej mityczny lud mający pewne cechy. Istniała fikcyjna genealogia wywodząca naszą szlachtę od tegoż ludu,. Istniał realny obyczaj - pojedynkowania. I ten realny obyczaj wziął się z fikcyjnych związków? 

Co tu nie rozumieć. Pan Kolega wierzy, że istniał lud sarmacki? 

[Capricornus]

23 minuty temu, Leoś napisał:

Pan Kolega wierzy, że istniał lud sarmacki? 

 

To chyba nie jest kwestią wiary...

[secesjonista]

W dniu 24.01.2018 o 2:32 PM, Leoś napisał:

A nie wymieniłem ich jeszcze?

(...)

 

A wymienił Leoś, nie wymienił tylko jednego, co jest tu nader istotnym, skąd zaczerpnął informację o takim kodeksie i jego zasadach. To dla porządku możemy poznać te źródło czy źródła?

 

W dniu 24.01.2018 o 2:32 PM, Leoś napisał:

Pan Kolega wierzy, że istniał lud sarmacki? 

 

Jak najbardziej istniał, rozumiem, że dla Leosia to jedynie lud mityczny?

 

W dniu 22.01.2018 o 8:22 PM, Leoś napisał:

Wąs definitywnie odpada. Ze znajomymi doszliśmy do wniosku, że osoby noszące wąsy niejako "chowają" się za nimi z powodu braku pewności siebie. 

 

Można by rzec: jacy ludzie takie wnioski. Problem z tym wnioskowaniem jest taki, iż np. w we współczesnych badaniach, choćby: "The Evolutionary Significance and Social Perception of Male Pattern Baldness and Facial Hair" jakie popełnili Frank Muscarella i Michael R.Cunningham (zamieszczone w: "Ethology and Sociobiology", nr 17, 1996), gdzie osoby wąsate postrzegane są nieco inaczej: jako mniej zsocjalizowani, starsi i bardziej zdecydowani - nic o ukrywaniu tam nie ma. Może zanim Leoś zaprezentuje światu swe wnioski wcześniej zapozna się z jakąś literaturą; to nigdy nie zaszkodzi; choćby z popularną a cenną pracą "Historia twarzy" Jeana Jacquesa Courtine'a i Claudine Haroche.

Tymczasem dawny "sarmacki" szlachcic - strojem narodowym , fryzurą podgoloną jak i wąsem stał. Nawet Wacław Potocki, który nie była przecież admiratorem konserwatyzmu obyczajowego, krytykował nowe obyczaje. W "Braterskiej admonicji do Ich Mościów wielmożnych Panów Braci Starszych" utyskiwał:

"Ogolił one staropolskie wąsy,

Kortezyjanka właśnie tak szepleni,

Patrzże, gdy pójdzie w galardy i w pląsy,

Jeśli mu zganisz, że się tak odmieni,

Cóż komu na tym? Zaraz w sapy, w dąsy,

A, dureń, ufa tych, co chodzą z nimi,

Bo ta iglica, co po piętach dzwoni,

Przysięgę, że go szabli nie obroni".

 

Nie przypadkowo Jan Matejko "dorabiał" wąsy znaczącym polskim władcom, choć nie miał ku temu podstaw w źródłach ikonograficznych czy piśmiennych. Nie przypadkowo też, Stanisława Leszczyńskiego przedstawiano z wąsem i w stroju narodowym, choć wiadomo, że nosił się na co dzień z francuska.

Wąs sarmacki znacząco różnił się od tego jaki równolegle "sypał" się w innych krajach europejskich, wyróżniała go obfitość, i jak dowodzi Grzegorz Grochowski (w: "Wąsy", "TD", nr 1, 2015) był on wyrazem chęci zachowania tradycyjnej struktury społecznej z dominującą pozycją stosunków patriarchalnych, jak i zarysowania opozycji: młodzieniec a mężczyzna.