Wielki Kryzys

[euklides]

W dniu 13.10.2013 o 6:21 PM, secesjonista napisał:

A ja bym był pewien... że euklides nic nie zna się na ówczesnej Anglii.

Ów pan otrzymał tytuł lordowski - nie z tytułu pochodzenia, a działalności.

Aktorzy otrzymujący tytuł lordowski, zdaniem euklidesa - otrzymali je poprzez dziedziczenie?

To tak precyzyjniej: po kim ów ekonomista dziedziczył tytuł?

No zgadza się. Wygląda na to, że otrzymał tytuł lorda za zasługi.

W dniu 13.10.2013 o 6:21 PM, secesjonista napisał:

Na jakim stanowisku?

(…)

Wystukałem... nie ma tam informacji wskazujących by był rządzącym.

To tak konkretnie: jakie postulaty Keynesa zostały uwzględnione przez rząd W. Brytanii w czasie II w.św i jakie stanowisko piastował w tym czasie?

Faktycznie z tego co pisze w internecie trochę trudno się zorientować i po prostu nieuważnie przeczytałem. Skądinąd wiem, że od 1915 roku był ministrem skarbu Wielkiej Brytanii a w 1919 podał się do dymisji. W 1941 roku został ponownie ministrem skarbu i funkcję tę pełnił aż do śmierci w 1946 roku. Myślałem, że to jest oczywiste.

Nie wiem jakie były jego postulaty i sam chętnie bym się o nich czegoś dowiedział. Pewnie jednak liczono się z jego opinią inaczej podałby się do dymisji.

W dniu 13.10.2013 o 6:21 PM, secesjonista napisał:

Swoje poza-akademickie doświadczenia euklides może zachować dla siebie. Wystarczy wskazać ile innych autorów traktuje owe sformułowanie podobnie jak pan Faure.

To konkretnie: kto taki podział też stosował?

(…)

euklides może swe lektury francuskojęzyczne traktować jak prawdy objawione, co nie zmienia faktów.

Zatem ile źródeł pisze o "Pattersonie", a ile o "Pattersonie"

Nie wiem ilu, ale wydaje mi się jednak że niejeden autor tak to traktuje. Można sobie mówić że ekonomią rządzą prawa obiektywne ale ciągle w każdym regionie świata wygląda ona trochę inaczej. Uważam że warto jest wiedzieć jak na to patrzą gdzie indziej.

W dniu 13.10.2013 o 6:21 PM, secesjonista napisał:

A ile w owym roku pożyczył?

Do egzaminu z Ekonomii Politycznej Kapitalizmu na Politechnice trzeba było pamiętać, że bank może pożyczać 9-krotnie więcej niż ma zasobów gotówkowych (o ile dobrze pamiętam). Zdaje się, że pani magister która to mówiła sama nie była do tego przekonana. Ja również nie biorę za to odpowiedzialności, ale prosty rachunek wskazuje że 11632000 x 9=104688000. W końcu jest to jakaś wiedza akademicka.

[secesjonista]

W dniu 14.10.2013 o 1:36 PM, euklides napisał:

(...)

Skądinąd wiem, że od 1915 roku był ministrem skarbu Wielkiej Brytanii a w 1919 podał się do dymisji. W 1941 roku został ponownie ministrem skarbu i funkcję tę pełnił aż do śmierci w 1946 roku. Myślałem, że to jest oczywiste.

By skończyć O.T. keynesowski...

niestety nie jest to oczywiste i co gorsza z gruntu nieprawdziwe.

W 1941 r. nie został ministrem skarbu, proponuję jednak przejrzeć listę ówczesnych ministrów. Ekonomista ów służył w tym okresie pod trzema Chancellors, byli to: Kingsley Wood, John Anderson oraz Hugh Dalton.

W tymże czasie Keynes pracował jako doradca w Chancellor of the Exchequer's Consultative Committee i nie miał nawet statusu urzędnika. Jego pozycję określano jako "half way between an official and a minister", co oczywiście wskazuje na jego pozycję. Co do tytułów 11 czerwca 1942 r. otrzymał tytuł lordowski (Peerage).

"The KING has been graciously pleased, on the occasion of the Celebration of His Majesty's Birthday, to signify his intention of coneering a Peerage of the United kingdom on the following:

To be a Baron:

John Maynard Keynes, Esq., C.B., F.b.A., Member of the Chancellor of the Exchequer's Consultative Council".

/Secend Suplement to "The London Gazette", Thursday, 11 June, 1942/

W 1919 nie podał się do dymisji z funkcji kanclerza bo i nie pełnił takiej funkcji, w tymże roku był jedynie przedstawicielem Treasury na konferencji w Wersalu. W 1915 r. również nie objął tak wysokiego urzędu. Do maja 1915 r. funkcję Chancellors of the Exchequer of the United Kingdom pełnił David Lloyd Goerge, zastąpił go Reginald McKenna (do grudnia 1916 r.), następnie do stycznia 1919 r. mamy Andrew Bonar Law'a, a potem do kwietnia 1921 r. Austena Chamberlaina.

I tyle co do nieścisłości względem tej postaci.

W dniu 5.09.2013 o 1:36 PM, euklides napisał:

A może jego praprzyczyna była w roku 1925 kiedy to Churchill przywrócił wymienialność funta sterlinga na złoto, według parytetu z 1914r.

(...)

 

Tyle, że taka decyzja wypływ mogła mieć głównie na sytuację na rynku brytyjskim.

Decydujące dla Europy było postanowienie USA o wycofywaniu się z pożyczek i zakupów. O ile w 1929 r. udział USA (głownie w postaci pożyczek) wynosił 7,4 mld dol., to w 1932 r. już jedynie 2,4 mld dol. Inne państwa poszły tą samą drogą co w oczywisty sposób zahamowało przepływ kapitału (istotną dla rynku europejskiego była tu decyzja Francji). Gdyby całe zło upatrywać w poczynaniach fiskalnych W. Brytanii to powinniśmy zaobserwować, że ów kraj został najmocniej dotknięty przez kryzys.

Tymczasem najsilniejsze spadki np. produkcji odnotowano w USA - 42%, Kanadzie - 37%, Niemcy - 41%, Polska - 37%, Austria - 34%. W szerszym ujęciu spadki w Ameryce Północnej to 42%, Europie 27,5%, a Azji 10%.

[euklides]

W dniu 6.03.2014 o 12:53 PM, secesjonista napisał:

Tyle, że taka decyzja wypływ mogła mieć głównie na sytuację na rynku brytyjskim.

(…)

Gdyby całe zło upatrywać w poczynaniach fiskalnych W. Brytanii to powinniśmy zaobserwować, że ów kraj został najmocniej dotknięty przez kryzys.

Tymczasem najsilniejsze spadki np. produkcji odnotowano…

(…)

Tu można by trochę popolemizować. W końcu Imperium Brytyjskie po PWS istniało i miało się całkiem nieźle. Anglicy mieli zatem możliwości by złagodzić u siebie skutki kryzysu. Churchill mógł sobie pozwolić na luksus przywrócenia funtowi parytetu złota bowiem handel z koloniami miał charakter handlu dalekosiężnego w którym płatności wykonywane są przelewami bankowymi i z tego powodu nie potrzeba w nich dużo tego metalu.

[secesjonista]

Kolonie były deficytowe, na czym ma polegać "dalekosiężność" nie bardzo pojmuję.

Inne kraje handel swój opierały na bezpośredniej wymianie worków z kruszcem (?)... ciekawe.

[poldas]

Churchill?

A co on znaczył w okresie miedzywojennym?

Zresztą funt szterling był wymienialny na złoto w latach 1926-1931.

Ja też nie pojmuję logiki wypowiedzi Euklidesa.

[secesjonista]

Bardzo wiele znaczył - był Kanclerzem Skarbu.

[poldas]

Aaaa widzisz - Bardzo ładnie.

Wygląda na to że dokonał tego, czego zaniechanie się mu zarzuca.

Skoro był Kanclerzem Skarbu w latach 1924-1929, to miał wpływ na przywrócenie parytetu złota względem Funta.

[secesjonista]

Coś poldas czyta bardzo nieuważnie - jest wręcz odwrotnie, zatem nikt mu nie zarzuca zaniechania:

 

W dniu 5.09.2013 o 1:36 PM, euklides napisał:

A może jego praprzyczyna była w roku 1925 kiedy to Churchill przywrócił wymienialność funta sterlinga na złoto, według parytetu z 1914r.

(...)

 

A zarzuca mu się, że była to błędna decyzja - zwłaszcza wybór parytetu, a próba przechytrzenia rzeczywistości z wydawaniem jedynie sztabek 400 uncjowych nie dała spodziewanych rezultatów.

A że była to błędna decyzja z perspektywy czasu potwierdził to sam Churchill, a decyzję podjął pod wpływem gubernatora Banku Anglii Montagu Normana (ten którego, już były kanclerz, "chciał" powiesić) i Otto Niemeyera, wbrew zastrzeżeniom Keynesa. Norman tak się przejął katastrofalnymi konsekwencjami swego doradztwa, że przez tydzień nie wychodził z łóżka, po czym udał się na urlop do Kanady.

 

W dniu 7.03.2014 o 2:14 PM, euklides napisał:

Tu można by trochę popolemizować. W końcu Imperium Brytyjskie po PWS istniało i miało się całkiem nieźle. Anglicy mieli zatem możliwości by złagodzić u siebie skutki kryzysu. Churchill mógł sobie pozwolić na luksus przywrócenia funtowi parytetu złota

(...)

 

Ano właśnie nie mógł, a przynajmniej nie w takiej formie jak to zrobiono.

Bank Anglii miał za mało rezerw złota co stało się jasne kiedy zawiesił wymianę.

[euklides]

W dniu 6.03.2014 o 12:53 PM, secesjonista napisał:

(…)

niestety nie jest to oczywiste i co gorsza z gruntu nieprawdziwe.

W 1941 r. nie został ministrem skarbu, proponuję jednak przejrzeć listę ówczesnych ministrów…

(…)

We francuskim czasopiśmie „Histoire” znalazłem krótki życiorys Keynesa, oto on (w skrócie):

Urodził się w 1883r w Cambridge. W tym samym roku umarł Karol Marks. Po studiach został kierownikiem wykładów nauk ekonomicznych na uniwersytecie w Cambridge. Równocześnie jest dyrektorem Economic Jurnal, najbardziej znaczącego pisma ekonomicznego. W 1915 roku został ministrem skarbu. W 1919r jest doradcą Lloyd George na konferencji pokojowej. Był przekonany, że wymagania zwycięskich aliantów będą miały opłakane skutki. Podaje się do dymisji z ministerstwa skarbu i wypowiada swe poglądy w książce „Ekonomiczne Skutki Pokoju”. W 1923 roku publikuje „Traktat O Reformie Monetarnej”, gdzie napisał słynne z danie „W końcu i tak wszyscy umrzemy”. W styczniu 1936 roku publikuje swą słynną „Teorię Ogólną o Zatrudnieniu, Procencie i Walucie”. Po wybuchu II Wojny Światowej zostaje ponownie ministrem skarbu. Negocjuje z Amerykanami pożyczki. Reprezentuje Wielką Brytanię w Bretton-Woods. Szkicuje projekty Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Umiera na atak serca w Kwietniu 1946r.

Pisałem to jakiś czas temu i na własny użytek (czyli sobie a muzom) dlatego mogłem coś niedokładnie zrozumieć. Objął tresor, czy wszedł do tresor to można było w tym przypadku różnie interpretować: że był ministrem albo że był co najmniej człowiekiem nr. 1 w tym ministerstwie. Nie mam już tego czasopisma i nie mogę dokładnie się temu przyjrzeć, w każdym razie zanotowałem sobie nazwisko autora tego artykułu - J. Marseille.

W dniu 7.03.2014 o 3:42 PM, secesjonista napisał:

Kolonie były deficytowe, na czym ma polegać "dalekosiężność" nie bardzo pojmuję.

Inne kraje handel swój opierały na bezpośredniej wymianie worków z kruszcem (?)... ciekawe.

Wątpię żeby Anglia nie miała pożytku z kolonii, a ten pożytek na pewno nie ograniczał się do uciech turystycznych. W pierwszej połowie XX wieku utrzymanie imperium kolonialnego było podstawowym celem polityki brytyjskiej, stąd można wnioskować, że jednak na coś im te kolonie były potrzebne.

Nie wiem jak nazwać handel, na przykład Anglii z Australią. Słowo międzynarodowy mi tutaj nie pasuje, dlatego użyłem określenia „handel dalekosiężny”, słyszałem jeszcze określenie „wielki handel”. Pewnie że handlu dalekosiężnego (może ktoś zna lepszą nazwę?) nikt nie prowadził wożąc ze sobą worki złota.

Patrząc jednak na mapę świata z 1-szej połowy XX wieku widzę że około ¼ globu ziemskiego to było Imperium Brytyjskie. Prawie wszystkie szlaki handlowe były pod ich kontrolą, zatem siłą rzeczy to Anglia grała uprzywilejowaną rolę w tym handlu, jej pieniądze stale były w nim zaangażowane i mało kto myślał by wymieniać je na złoto. W krajach które nie mają takich możliwości może się zdarzyć że zaoszczędzone pieniądze leżą bezużytecznie, co kusi by je na to złoto wymienić, tak było w Ameryce. Może tu należy szukać przyczyn wielkiego kryzysu. Zresztą właśnie to mogło zrodzić napięcia angielsko-amerykańskie. Przecież tak się złożyło że po DWS najzagorzalszymi zwolennikami dekolonizacji byli Amerykanie.

W dniu 7.03.2014 o 7:16 PM, poldas napisał:

(…)

Zresztą funt szterling był wymienialny na złoto w latach 1926-1931.

(…)

Z tego co wiem, to w 1931 roku nastąpiła dewaluacja funta, czyli by wynikało, że był nadal wymienialny na złoto.

[secesjonista]

Nie został ministrem tylko zaczął dlań pracować, czy na prawdę tak trudno sprawdzić kto sprawował funkcję kanclerza i sekretarzy w konkretnych latach? Problem w tym , że nie wiemy co dokładnie przeczytał euklides, a wiemy jedynie - jak przetłumaczył, a w świetle faktów przetłumaczył błędnie.

Nie mnie oceniać podstawy wiary euklidesa, ale fakty pozostają faktami - metropolia miała ujemny bilans handlowy z koloniami. Wystarczy zapoznać się ze stosowną literaturą przedmiotu.

Można też inaczej, niech euklides wskaże jak w dobie wielkiego kryzysu przedstawiał się ów bilans, tylko w oparciu o źródła, a nie - o swą wiarę.

To że był deficytowy nie oznacza, że nie przynosił pożytków, obie kwestie się nie łączą.

[secesjonista]

Co do wniosków euklidesa o koloniach brytyjskich...

jakie wnioski co do wymiany handlowej można wysnuć z "Colonial Papers" czy wcześniejszych dokumentów pt. "The Colonial Empire"?

O jakiej pomocy pisze E.R. Wicker w: "Colonial Development and Welfare 1929-1957: The Evalution of a Policy", w: "Social and Economic Studies", 1958, nr 2)?

Co o wymianie handlowej: metropolia-kolonie pisali: A. Hopkins, W. Rodney, P.T. Bauer, E.A. Bretta, M.A. von Zwaneneberg, W.T. Newlyn czy D.C. Rowan?

[secesjonista]

W dniu 14.10.2013 o 1:36 PM, euklides napisał:

No zgadza się. Wygląda na to, że otrzymał tytuł lorda za zasługi.

Faktycznie z tego co pisze w internecie trochę trudno się zorientować i po prostu nieuważnie przeczytałem. Skądinąd wiem, że od 1915 roku był ministrem skarbu Wielkiej Brytanii a w 1919 podał się do dymisji. W 1941 roku został ponownie ministrem skarbu i funkcję tę pełnił aż do śmierci w 1946 roku. Myślałem, że to jest oczywiste.

 

W dniu 8.03.2014 o 12:44 PM, euklides napisał:

We francuskim czasopiśmie „Histoire” znalazłem krótki życiorys Keynesa, oto on (w skrócie):

Urodził się w 1883r w Cambridge. W tym samym roku umarł Karol Marks. Po studiach został kierownikiem wykładów nauk ekonomicznych na uniwersytecie w Cambridge. Równocześnie jest dyrektorem Economic Jurnal, najbardziej znaczącego pisma ekonomicznego. W 1915 roku został ministrem skarbu. W 1919r jest doradcą Lloyd George na konferencji pokojowej. Był przekonany, że wymagania zwycięskich aliantów będą miały opłakane skutki. Podaje się do dymisji z ministerstwa skarbu i wypowiada swe poglądy w książce „Ekonomiczne Skutki Pokoju”. W 1923 roku publikuje „Traktat O Reformie Monetarnej”, gdzie napisał słynne z danie „W końcu i tak wszyscy umrzemy”. W styczniu 1936 roku publikuje swą słynną „Teorię Ogólną o Zatrudnieniu, Procencie i Walucie”. Po wybuchu II Wojny Światowej zostaje ponownie ministrem skarbu. Negocjuje z Amerykanami pożyczki. Reprezentuje Wielką Brytanię w Bretton-Woods. Szkicuje projekty Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Umiera na atak serca w Kwietniu 1946r.

Pisałem to jakiś czas temu i na własny użytek (czyli sobie a muzom) dlatego mogłem coś niedokładnie zrozumieć. Objął tresor, czy wszedł do tresor to można było w tym przypadku różnie interpretować: że był ministrem albo że był co najmniej człowiekiem nr. 1 w tym ministerstwie. Nie mam już tego czasopisma i nie mogę dokładnie się temu przyjrzeć, w każdym razie zanotowałem sobie nazwisko autora tego artykułu - J. Marseille.

 

Powracając jeszcze do zmagań euklidesa z faktami, powtórzę - jest to oczywiste jedynie dla euklidesa. Dla porządku wypada przypomnieć, że w 1915 nie został ministrem skarbu tylko w tymże ministerstwie został początkowo asystentem George'a Paisha. W 1917 r. został szefem nowo powstałego "Działu A" (Division A), w którym to dziale miano się zajmować wszystkim aspektami zewnętrznych finansów Zjednoczonego Królestwa. Keynes miał podlegać bezpośrednio kanclerzowi skarbu i stałemu sekretarzowi skarbu (Permanent Secretary), którymi wówczas byli: Andrew Bonar Law i Robert Chalmers.

Tak zwany drugi okres współpracy Keynes'a z ministerstwem skarbu rozpoczął się w 1941 r. (a nie w 1940 r.) i oczywiście wówczas nie objął on ponownie stanowiska ministra skarbu tylko został członkiem wspomnianego komitetu doradczego.

 

W dniu 8.10.2013 o 4:54 PM, euklides napisał:

W czasie I-szej WŚ był bardzo zaangażowany w niesłychanie ważną dla Anglii debatę o przymusowym poborze do wojska. Bierze udział w szeregu narad, które przygotowują ekonomiczne warunki traktatu pokojowego. Później utworzył kilka klubów w których co jakiś czas zbierali się politycy, finansiści, dziennikarze i akademicy. Wydaje dziennik itp.

Można sobie zresztą wystukać hasło John Maynard Keynes i przeczytać jego życiorys. Widać wyraźnie że jednak należał do „rządzących”, przynajmniej w dziedzinie ekonomii, chociaż może nie do pierwszoplanowych

 

Otóż, jeśli chodzi o wkład Keynesa w ekonomiczne aspekty związane z traktatem pokojowym to jest z tym taki problem, że premier brytyjski większość jego pomysłów zignorował i kształt ostatecznych rozwiązań daleki był od tego co Keynes chciał osiągnąć. Emma Margaret Asquith, żona podówczas byłego już premiera Herberta H. Asquitha, złośliwie; acz raczej trafnie; stwierdziła, że Brytyjczycy mieli wówczas najbardziej kompetentną delegację, ale zważywszy na to jak premier wykorzystywał ich pomysły to równie dobrze mogliby tam mieć idiotów ("we might have been idiots"), tę opinię hrabiny Oxfordu przywołuje Robert Jacob Skidelsky w swej trzytomowej biografii "John Maynard Keynes" (Vol. I "Hopes Betrayed, 1883-1920", s. 367). ostatecznie największy wkład Keynes miał w pracach nad "klauzulą winy wojennej" (art. 231), który opracowywał wraz Johnem Fosterem Dullesem.

Kiedy Keynes zapoznał się z ostatecznymi warunkami traktatu pokojowego wysłał notatkę do Austena Chamberlaina (czyli kanclerza skarbu) i głównego delegata brytyjskiego w Komisji Reparacyjnej - Johna Swanwicka Bradbury'ego, w której zakwestionował w zasadzie brzmienie wszystkich warunków finansowych tam zawartych. Ostatecznie swój wkład w kształt podjętych tam rozwiązań podsumował słowami: "I can do no more good here ... The battle is lost" (tamże, s. 469).

 

Cytuj

W czasie I-szej WŚ (...) Wydaje dziennik itp.

Cytuj

Równocześnie jest dyrektorem Economic Jurnal najbardziej znaczącego pisma ekonomicznego

 

Redaktorem, a pismo nie było dziennikiem tylko kwartalnikiem z czterema numerami (do 1983 r., kiedy to dodano piąty numer "Supplement: Conference Papers") wychodzącymi zawsze w cyklu: Marzec/Kwiecień/Wrzesień/Grudzień. Oczywiście wydawcą było Royal Economic Society, dla którego to pismo wydawało Oxford University Press.

 

W dniu 17.09.2013 o 8:39 AM, euklides napisał:

W wyniku jej działania powstał Bank Odbudowy i Rozwoju, w skrócie BIRD, zwany powszechnie Bankiem Światowym

 

Oficjalny skrót, co może być szokiem dla euklidesa, nie jest oddawany w języku francuskim tylko angielskim, zatem: IBRD bądź: MBORD. Może i powszechnie ale błędnie, oficjalnie od 1975 r. termin "World Bank" przynależy do dwóch instytucji: International Bank for Reconstruction and Development i International Development Association.

/por. "A Guide to the World Bank", Washington D.C. 2003, s. 11/

 

A jeśli chodzi o kształt tych nowych instytucji finansowych i przyjętych rozwiązań w kwestiach zadłużenia, to jak wiadomo plan Keynesa (tzw. International Clearing Union) nie przeszedł i przyjęto w większości założenia zawarte w planie Harry'ego Dextera White'a.

"Keynes i White określili bardzo różny definicyjny zakres w pojmowaniu powiązań dłużników i wierzycieli w stosunkach państw w międzynarodowej polityce gospodarczej (...) 

Opierając się w przeważającej mierze na pomysłach White’a, podczas obrad Konferencji utworzono ostatecznie dwie międzynarodowe instytucje31: Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (ang. International Bank for Reconstruction nad Development- IBRD, MBOR), zwany „Bankiem Światowym”32 oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (ang. International Monetary Found, IMF, MFW). Podstawowym założeniem Banku stało się finansowanie i wsparcie w odbudowie powojennej Europy, a celem Funduszu- dążenie do zastąpienia funkcjonującego systemu waluty złotej. Koncepcja Keynesa była oryginalna i niekonwencjonalna, mimo to została uznana jako nierealna do wprowadzenia w życie i ostatecznie odrzucona".

/I.E. Wakuluk praca doktorska "Reform instytucjonalne Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju", promotor dr hab. M. Zdanowicz, Uniwersytet w Białymstoku, Wydział Prawa, Białystok 2016, s. 14-15/

 

"While visionary in many aspects, Keynes’ Plan never attracted support from the US Treasury, which prepared for the Bretton Woods Conference by producing its own plan under the direction of Harry Dexter White. White’s paper advocated the creation of a Bank of Reconstruction and an Exchange Rate Stabilization Fund, with the task of stabilizing exchange rates. Based on different assumptions, the two plans presented three key differences. Firstly, White’s plan did not feel it was necessary to challenge the customary approach of putting the burden of adjustment on debtor countries and did not suggest mechanisms to encourage adjustments by creditor countries. Secondly, while the Stabilization Fund made loans out of the subscribed capital (as the current IMF does) in national currencies, the ICU had the ability to create overdrafts in Bancor, acting if needed as lender of last resort. Thirdly, while 1941 Keynes’ Plan was not a truly multilateral arrangement (the ICU would have first be funded by the US and UK only, with possible extension to other countries at a later point), it provided a system for multilateral clearing. White’s 1944 plan, on the contrary, while based on a truly multilateral agreement, kept a design for a world of bilateral payments arrangements: a country could borrow from the Stabilization Fund only to cover a deficit with the country whose currency is being borrowed. In the frenetic months that preceded the Bretton Woods Conference, White’s proposal came to dominate the discussions. The negotiations took a pragmatic turn, so that much of the visionary work of Keynes was not even reflected in the final round negotiation in Bretton Woods, New Hampshire".

/N.F. Piffaretti (The World Bank Development Economics Vice Presidency) "Reshaping the International Monetary Architecture. Lesson's from Keynes' Plan", "Policy Research Working Paper", 5034, August 2009, s. 9-10; podkreślenie - moje/

 

Cytuj

Objął tresor, czy wszedł do tresor to można było w tym przypadku różnie interpretować: że był ministrem albo że był co najmniej człowiekiem nr. 1 w tym ministerstwie

 

Nie wiem jak można niedokładnie zrozumieć dość proste w sumie stwierdzenia, ale z tego wynika, że jak euklides przeczyta, że ktoś wszedł w skład rządu to dlań będzie to oznaczać, że został premierem. Formalnie w tymże ministerstwie człowiekiem numer 1 był kanclerz i było to stanowisko polityczne, a najważniejszą pozycję urzędniczą zajmował sekretarz - Permanent Secretary, które to stanowisko tradycyjnie uznawane jest w hierarchii służby cywilnej w Zjednoczonym Królestwie za drugie (od 1916 r.) co do ważności, po sekretarzu gabinetu (Cabinet Secretary). Keynes zostając doradcą w czerwcu 1941 r. nie wszedł w skład kadry urzędniczej ministerstwa skarbu, nie wiem gdzie i co sobie wystukał euklides, ale wystarczy zajrzeć do biogramu pióra Aleca Cairncrossa w "kanonicznym" dla Brytyjczyków wydawnictwie - Dictionary of National Biography, gdzie można przeczytać: "He was then free to take a hand in any problem that interested him and at any level with no formal position in the administrative machine".

 

Cytuj

We francuskim czasopiśmie „Histoire” znalazłem krótki życiorys Keynesa, oto on (w skrócie): Urodził się w 1883r w Cambridge. W tym samym roku umarł Karol Marks.

(...) Nie mam już tego czasopisma i nie mogę dokładnie się temu przyjrzeć, w każdym razie zanotowałem sobie nazwisko autora tego artykułu - J. Marseille.

 

Skoro Bruno postanowił pomóc euklidesowi w poszukiwaniu cytatów (https://forum.historia.org.pl/topic/17540-wielki-terror-zsrr-1917-1991-pomoc/?do=findComment&comment=281001) to i ja też postanowiłem być w tym zakresie bardziej użytecznym. To był pierwszy artykuł jaki Jacques Marseille opublikował na łamach "L'Histoire". Powody ukazania się artykułu zapewne były dwa, ukazał się on w czerwcowym wydaniu z 1983 r. (: mensuel 57, daté juin 1983), zatem w ten sposób uczczono okrągłą setną rocznicę urodzin Keynesa (co zresztą autor wskazał w zdaniu otwierającym), a przy okazji Marseille mógł zareklamować książkę "Vive la crise et l'inflation!", jaką napisał wraz z Alainem Plessisem, a która została wydana właśnie w tym samym roku. Artykuł nosił tytuł "Keynes mérite bien son succès !", Marseille na początku zadaje kilka pytań na zasadzie: "kim był ten, który napisał...", potem sam odpowiada; w zdaniu, które brzmi tak jak u euklidesa: "Il s'appelait John Maynard Keynes. Il était né en 1883, l'année même de la mort de Karl Marx".

I na tym kończą się podobieństwa.

Marseille w ogóle nic nie napisał o stanowiskach jakie zajmował Keynes, a tym bardziej takich głupot jakoby był kanclerzem skarbu, nie napisał też nic o jego rezygnacjach z tego stanowiska jak i w ogóle o jakichkolwiek rezygnacjach, nie ma nic o tym by był numerem 1 w jakiejkolwiek instytucji. Innymi słowy, przez jakiś czas euklides pohasał sobie na koszt pana Marseille'a zapisując na jego konto banialuki, które chyba sam wymyślił. Banialuki; i jest to eufemizm; gdyż skoro euklidesowi wskazuje się, że mija się z faktami a ten uporczywie trwa przy swoim odwołując się do argumentacji: "bo on tak kiedyś przeczytał" to inaczej tego już nie można nazwać. A nie mówimy tu o jakichś zagmatwanych szczegółach z przeszłości, tylko o kwestiach które można zweryfikować w kilka minut.

"Keynes mérite bien son succès !

John Maynard Keynes mérite bien qu'on célèbre le centième anniversaire de sa naissance, le 5 juin 1883. L'économiste anglais n'a-t-il pas accompli, aux yeux de Jacques Marseille*, une « formidable révolution » en découvrant que le capitalisme pouvait se nourrir de la dépense des... pauvres ?

Qui donc a écrit en 1931 : « Comment puis-je accepter la doctrine communiste qui exalte comme une bible, au-dessus de toute critique, un modèle démodé dont je sais qu'il est non seulement scientifiquement erroné mais encore inintéressant et inapplicable dans le monde moderne ? Comment puis-je adopter une doctrine qui, préférant la vase au poisson, exalte le prolétariat crasseux au détriment de la bourgeoisie et de l'intelligentsia qui, en dépit de tous leurs défauts, sont la quintessence de l'humanité et sont certainement à l'origine de toute oeuvre humaine ?»

Qui dont écrivait en 1935 : « Il faut savoir que je suis en train d'écrire un livre de théorie économique qui va en grande partie révolutionner, pas immédiatement je suppose, mais dans les dix années qui viendront, la façon dont le monde conçoit les problèmes économiques » ?

Qui était enfin cet auteur însup-portablement réactionnaire, illisible et prétentieux ? Il s'appelait John Maynard Keynes. Il était né en 1883, l'année même de la mort de Karl Marx.

Comment expliquer dès lors le succès d'un théoricien que tout le monde trouve génial sans l'avoir vraiment jamais lu et que les socialistes vénèrent quoiqu'il ait toujours proclamé sa qualité d'« économiste bourgeois » ?

Par l'originalité de sa pensée ?... Pas vraiment. Comme tous les économistes, Keynes a beaucoup « emprunté ». Et, bien évidemment, il a « oublié » de citer ses principaux inspirateurs. A N. Johannsen, économiste américain d'origine allemande, il a pris l'idée fondamentale que l'épargne et l'investissement sont des actes distincts et qu'il n'est pas fatal qu'ils s'égalisent automatiquement, comme le prétendait la théorie classique alors dominante. Keynes reprendra presque mot pour mot cette formule de Johannsen : « Ce que l'on décrit simplement comme le processus de l'épargne est formé, en réalité, de deux éléments séparés, d'une part ce qui constitue vraiment le processus de l'épargne, c'est-à-dire le fait de mettre de l'argent de côté, et, d'autre part, le processus de l'investissement, au moyen duquel le nouvel équipement est construit [...] »

Enoncée en 1908, cette constatation bouleversait la pensée économique puisqu'elle soutenait que l'équilibre n'était pas chose naturelle.

Un spécialiste des emprunts

Keynes « empruntera » aussi à un professeur de Cambridge, R.F. Kahn, une formule qui assurera ensuite sa glorieuse postérité dans les facultés de sciences économiques : l'effet multiplicateur. Potion magique dont se nourriront pendant plus de trente ans les gouvernements des pays occidentaux pour amortir les effets des récessions économiques.

Dans un article publie en juin 1931 dans la revue britannique Economie Journal, R.F. Kahn démontrait que des investissements dans des travaux publics, en provoquant une distribution de revenus, pouvaient, par ricochet, résorber le chômage et assurer la reprise de la croissance générale. Ainsi, par la grâce de l'effet multiplicateur, l'investissement initial impulsé par l'État allait entraîner un accroissement du revenu national bien supérieur à la mise de fonds initiale. De combien ? De cinq, estimait Keynes qui illustrait sa démonstration par cette boutade :

« Si le ministère des Finances remplissait de vieilles bouteilles avec des billets de banque, les enterrait à une profondeur convenable dans des mines de charbon désaffectées qu'on remplirait ensuite d'ordures ménagères, et s'il laissait aux entreprises privées le soin, selon les principes bien établis du laissez-faire, de retrouver ces billets [...], // n'y aurait plus de chômage et les répercussions seraient telles que le revenu réel de la communauté serait sans doute plus élevé qu'il ne l'est actuellement. Il serait certainement plus raisonnable de faire construire des maisons ou quelque chose d'analogue ; mais si cela se heurtait à des difficultés pratiques, on pourrait recourir au moyen cité au-dessus et ce serait toujours mieux que rien. »

Keynes « empruntera » enfin à un économiste suédois, Knut Wicksell, sa réfutation de la théorie classique. Dans un ouvrage publié en 1898, Wicksell démontrait, en effet, contrairement aux classiques, que des déséquilibres pouvaient parfaitement durer, voire s'aggraver et qu'aucun mécanisme naturel n'était apte à restaurer l'équilibre général. Seule une politique monétaire volontariste pouvait rétablir l'équilibre entre l'épargne et l'investissement. Idée fondamentale qu'on retrouvera chez Keynes.

Keynes n'a donc rien « inventé ». Il n'a fait que systématiser beaucoup moins clairement ce que d'autres avaient déjà pressenti. L'origine de sa gloire devient donc problématique. Est-elle due aux conseils qu'il a formulés pour sortir de la grande crise des années 1930 ? Pas vraiment non plus. L'idée de réaliser des grands travaux pour débourber l'économie en crise est une très vieille pratique des États « libéraux » et même de l'Ancien Régime. En Grande-Bretagne, c'est Lloyd George qui proposa dès 1924 un plan de grands travaux et Keynes ne fit que soutenir ses propositions. On aurait tort aussi de définir le New Deal comme une application des théories keynésiennes. Même si l'illustre théoricien a pris le thé avec Roosevelt en mai 1934, il ne semble guère avoir fait une grande impression sur un président qui détestait toutes les théories et plus encore les économistes auxquelles il ne parvenait jamais à s'intéresser.

En France, l'idée de relancer la consommation par une augmentation des salaires - que mettra en œuvre le Front populaire - doit plus à la théorie marxiste des crises qu'à l'enseignement de Keynes, que Léon Blum, au demeurant, n'avait jamais lu même s'il en avait entendu parler par deux de ses conseillers, Boris et Mendès France.

La source de la réputation de Keynes est ailleurs. Peut-être simplement dans le fait que cet aristocrate aimait la vie, la dépense et la facilité. A une époque où la plupart des patrons voyaient dans le « besoin de se détendre, de jouir de la vie » un « bouillon de culture tout préparé » pour les théories révolutionnaires, à l'époque où E. Motte, un fabricant de tissus, déplorait « l'aguichage exercé par les vitrines des magasins » et la « coquetterie des ouvrières », à une époque où les industriels de Meurthe-et-Moselle estimaient que les « ouvriers doivent restreindre leurs dépenses, car la classe bourgeoise a fait depuis longtemps le sacrifice des pâtisseries, poulets, etc. », Keynes achetait des gilets très chics, buvait du Champagne, se passionnait pour les tableaux de Corot, de Delacroix et de Gauguin, gérait un fonds de placement, dirigeait les finances d'une compagnie d'assurances sur la vie et épousait une danseuse de ballet. A une époque où les économistes croyaient l'économie capitaliste au bord de l'abîme et redoutaient les prophéties inquiétantes de Karl Marx, Keynes faisait passer sa fortune personnelle de 58 000 à 506 000 livres sterling en treize ans.

La théorie de Keynes, c'est en fait la justification de sa conduite. « Dans les conditions contemporaines, écrivait-il, la croissance de la richesse, loin de dépendre de l'aisance des milieux aisés, comme on le croit en général, a plus de chance d'être contrariée par elle. » Mieux valait, de son point de vue, distribuer de meilleurs salaires aux pauvres qui, eux, au moins, les dépenseraient. En somme, Keynes avait « découvert » que le capitalisme pouvait très bien s'accommoder et même se nourrir de l'aisance des miséreux. N'est-ce pas la plus formidable révolution du XXe siècle ? Rien que pour elle, Keynes méritait bien son succès !

Jacques Marseille

 

Encadré:

John Keynes (1883-1946)

Le nom de Keynes (John Maynard, premier baron), les mots keynésien et key-nésianisme sont redevenus quelque peu à la mode depuis le début de la nouvelle crise économique - même si c'est pour dire que les idées du célèbre économiste britannique sont devenues périmées. Cet ancien élève de Cambridge, né en 1883 et mort en 1946, s'était fait connaître, en 1919, par une critique sévère du traité de Versailles : Les conséquences économiques de la paix. Au lendemain de la crise économique de 1929, deux livres rendirent célèbres ses attaques contre l'économie politique classique : en 1931, son Traité de la monnaie et, en 1936, sa Théorie générale de l'emploi, de l'intérêt et de la monnaie. Tout en restant fidèle aux principes du libéralisme, Keynes défendait l'idée de l'intervention des pouvoirs publics en faveur des investissements et de la consommation. Devenu prophète en son pays, Keynes devint sous-gouverneur de la Banque d'Angleterre et élevé à la pairie. Il contribua, à la fin de la guerre, à la création du Fonds monétaire international".

 

Gdyby euklides zadał sobie minimalny trud odwiedzenia francuskojęzycznej Wiki to przeczytałby:

"Le 6 janvier 1915, sur proposition d’Edwin Montagu qui avait déploré son départ de l’Indian Office, il est engagé au Trésor pour la durée de la guerre. Lorsque McKenna succède à Lloyd George aux finances, il devient vite son principal conseiller et, à la même époque, il est affecté à la division du Trésor chargée du financement de la guerre (...) Le 6 décembre 1916, le conservateur Andrew Bonar Law devient le nouveau ministre des finances en remplacement de Mc Kenna. Le nouveau ministre maintient de bonnes relations avec Keynes et, en mai 1917, il est nommé chef de la division A chargé des financements extérieurs et décoré de l’ordre du Bain".

/podkreślenia - moje/

 

Tego nie da się źle zrozumieć, po prostu euklides nie widzi potrzeby sprawdzania faktów, skoro ważniejsze jest to co on "zapamiętał". Wychodzi na to, że w zakresie szczegółów biograficznych tego ekonomisty źródłem euklidesa jest jedynie: "Skądinąd wiadomo...".

 

W dniu 8.03.2014 o 12:44 PM, euklides napisał:

Z tego co wiem, to w 1931 roku nastąpiła dewaluacja funta, czyli by wynikało, że był nadal wymienialny na złoto

 

A od kiedy z możliwości dewaluacji waluty wynika by musiała być ona wymienialną złoto?