Bohaterowie okresu zaborów

[piterzx]

Witam,

Kogo Waszym zdaniem można określić mianem bohaterów w okresie zaborów :?: ?? Jakie postacie Waszym zdaniem najbardziej zasłużyły się Polsce, Polakom?

Zachęcam do ujawniania swoich typów, wraz z uzasadnieniem, najlepiej w formie (krótszej lub dłuższej) biografii, opisu, etc.

P.S. Nie zdecydowałem się załączyć ankiety, ponieważ możliwości jest zbyt wiele, by móc to obiektywnie uczynić.

Pozdrawiam

[Tofik]

Ks. Józef Poniatowski - uczestnik wojny w obronie Konstytucji 3 Maja (zwycięstwo pod Zieleńcami), później okres hulanek i powrót w 1806 r. w szeregi wojsk polskich. Pozycję wyjściową miał trudną, bo musiał przejść z opinii hulaki i pijaka do patrioty (a obok siebie miał m.in. Zajączka, który jego przyjacielem nie był). Cenię go przede wszystkim za wojnę 1809, gdzie pokazał swoje prawdziwe możliwości pod Raszynem (gdzie walczył jak zwykły wojak) oraz przenosząc wojnę do Galicji. Marszałek Francji, co podkreśla również jego zasługi wobec cesarza Napoleona. Zginął w nurtach Elstery.

Na pewno też paru innych, ale o nich niech napiszą już inni

[Jarpen Zigrin]

Ja mam taką drobną prośbę-uwagę, żeby też pisać nie tylko o topowych postaciach, ale może o ludziach pomijanych przez podręczniki.

[Hauer]

Nie wiem czy jakis podręcznik wspomina o tym:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Levittoux

[piterzx]

Ja mam taką drobną prośbę-uwagę, żeby też pisać nie tylko o topowych postaciach, ale może o ludziach pomijanych przez podręczniki.

Przyłączam się do Twojej prośby. Między innymi właśnie dlatego założyłem ten temat.

Przy czym, jeśli ktoś chciałby napisać o postaciach (jak to ująłeś) topowych, to także nie bronimy.

Pzdr.

[Tofik]

Panowie - nie marginalizujmy tych "niepodręcznikowych", ale nie spychajmy też tych "podręcznikowych"

Co do tematu - a ci spod Somosierry? http://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa_pod_Somosierr%C4%85 Nie wyobrażam sobie jak "ci pijacy" mogli tego dokonać.

[piterzx]

Witam,

Ja chciałbym podać tu pewnego pana. Mianowicie, postać z "tych niepodręcznikowych".

Henryk Golejewski (1813-1883). Brał udział w powstaniu styczniowym, walczył jako partyzant u mjr. Bagińskiego (działał na Litwie). Po upadku powstania wyjechał na emigrację, lecz później przybył do Kongresówki, by w konspiracji organizować sieć spiskową na Wołyniu i Podolu. W 1841 skazany na karę śmierci, lecz później wyrok zmieniono na zesłanie na Syberię. Spędził tam ciężkie 17 lat, po czym powrócił do kraju.

O jego wyprawie jest też osobny temat => http://www.historia.org.pl/forum/viewtopic.php?t=1400

Pozdrawiam

[Narya]

Dlaczego walkę o polskość i Polskę utożsamia się z walką zbrojną? ZAPOMINA SIĘ o takich bohaterach jak DRUCKI-LUBECKI czy WIELOPOLSKI. Oni też walczyli o Polskę, ale drogą legalności! Ale w Kongresówce stali się wrogami.. inaczej niż w Poznańskiem. Tam było wielu wspaniałych tzw. "organiczników", którzy przyczynili się w niemałym stopniu do tego, co się stało w grudniu w 1918 w Wielkopolsce. Bardzo skrótowo napisałem tego posta- nie gniewajcie się- ale spieszę się.

[Albinos]

Ależ nikt tutaj o nich nie zapomina, obaj panowie mają swoje oddzielne tematy, do których gorąco zapraszam;)

Drucki-Lubecki: http://www.historia.org.pl/forum/viewtopic.php?t=2325

Wielopolski: http://www.historia.org.pl/forum/viewtopic.php?t=561

//Adm. Posty nie na temat zostały usunięte.

[Andrzej80]

Jako bohatera słabo opracowanego i występującego w nie każdym podręczniku mogę wymienić gen.Ludwika Bogusławskiego bohaterskiego dowódcy czwartaków w powstaniu listopadowym.

[secesjonista]

Czy zasłużył się bezpośrednio dla swego rodzinnemu kraju - trudno powiedzieć, zrobił mu jednak całkiem dobre "publicity" swą walką i innymi uzdolnieniami, a docenionym został przez Kubańczyków:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Karol_Rolow-Mia%C5%82owski

[Roman Różyński]

Ciekawymi postaciami z powstania styczniowego byli m.in.:

Edmund Różycki-podobnie jak jego ojciec z powstania 1831 dowodził także jazdą wołyńską, przewyższył ojca jeśli chodzi o sukcesy w boju, szczególnie pod Salichą gdzie w 240 koni zniósł doszczętnie 3 roty piesze i spędził sotnię kozacką (etatowo ok. 700 żołnierzy, do boju zapewne mniej, gdyż część wojska ros. była urlopowana, szczególnie na terenach gdzie powstanie się nie utrzymywało przez dłuższy czas).

Władysław Kopaczyński-Nowacki "Junosza"-ostatni dowódca większego oddziału w guberni radomskiej, popisał się szczególnie pod Żelaźnicą gdzie wstępnym bojem szarżą zniósl 130 jazdy rosyjskiej mając jak się zdaje niewiele ponad 100 jazdy.

[jancet]

W jak największym stopniu, całą duszą i sercem, popieram kandydatury zgłoszone przez Naryę. Sam jednak zgłoszę kogoś może nawet bardziej kontrowersyjnego - generała i premiera Jana Krukowieckiego.

Przyczepiona jest do niego czarna legenda "zdrajcy, co sprzedał Warszawę". Czy zasadnie?

Uważam, że był w zasadzie jedynym generałem, który po Chłopickim mógł poprowadzić naszą armię na tak trudny bój. Wg Tarczyńskiego jego doświadczenie i umiejętności przewyższały z resztą to, co nabył Chłopicki. W moim przekonaniu miał jeszcze wyżej, niż Chłopicki, postawioną inna cechę - coś, co wówczas określano jako "miłość własną", możnaby rzec "samouwielbienie".

Ogólnie rzec biorąc, to wada. Ale jeśli ktoś ma wziąć pod dowództwo armię, która tak na zdrowy rozum MUSI ponieść klęskę, to cóż może nim powodować? Jedynie "miłość własna" - no cóż, może moja armia zginie, bo jest na tyle słabsza, że wygrać nie może. Ale nawet wtedy zostanie mi sława tego, kto tak długo walczył w tak niekorzystnych okolicznościach. A jeżeli będę bił się wystarczająco długo, to wydarzy się coś, że jednak moja armia odniesie ZWYCIĘSTWO ???

Ta "wada", w istocie rzeczy będąca w tej sytuacji wielka zaletą, cechowała kilku generałów - oprócz Krukowieckiego o Chłopickim już wspomniałem, warto pamiętać też o Żymirskim - tyle że Chłopicki pod Grochowem został ciężko ranny, a Żymirski zginął. Pozostał Krukowiecki i wielka szkoda, że nie został w lutym naczelnym wodzem. Choć pewnie i tak byśmy tę wojnę przegrali, choć przegralibyśmy ją "piękniej". Nie wydaje mi się, by represje popowstaniowe były w związku z tym większe. Ale milej byłoby wspominać bitwy nad Berezyną, niż nad Bugiem

[secesjonista]

A gdzie użytkownik jancet spotkał się w źródłach z epoki ze sformułowaniem "miłość własna" i jak była wtedy oceniana?

[jancet]

A gdzie użytkownik jancet spotkał się w źródłach z epoki ze sformułowaniem "miłość własna" i jak była wtedy oceniana?

Trudno mi powiedzieć, czy używano w źródłach dokładnie takiego sformułowania. Najpełniejsze zestawienie tekstów źródłowych o naszych generałach znaleźć można u Tarczyńskiego "Generalicja...".

Owa "miłość własna" Oceniana była raczej negatywnie. Krukowiecki był wybitnie nielubiany przez zwierzchników. Ktoś - niestety teraz nie potrafię podać źródła - opisał go następująco "uwielbiany przez podwładnych, szanowany przez kolegów, nienawidzony przez zwierzchników".

Jeśli ktoś miał poprowadzić nas wtedy do sukcesów, musiał być dokładnie taki.

Krukowiecki miał paskudny charakter, był kłótliwy, nieraz chamski, nie znosił krytyki, typ wyraźnie egocentryczny.

Myśmy poszukiwali na stanowsko naczelnego wodza kogoś, o nieskazitelnym charakterze, kogoś, kogo akceptują wszyscy. Ale to się nie da. To jednak była wojna rewolucyjna, a przywódcą rewolucji nie może być ktoś, kto nade wszystko ceni sobie umiarkowanie.

Edytowane 25 Kwiecień 2012 przez jancet