Maria Walewska

[adamhistoryk]

A jaka to konkretnie biografia?

Tak na marginesie, Frédéric Masson podaje stację pocztową Bronie, podając nawet dokładną datę: 1 stycznia 1807 roku.

Ciekawe, skąd pan Masson wziął tą datę?

[jancet]

Wiem, że Mansfield jako historyk musiał się opierać na dowodach, nie na przesłankach.

Trochę mnie to zszokowało. Niewiele wiem o uprawianiu profesji historyka, ale w moim skromnym przekonaniu z zasady opiera się na przesłankach, a jeśli twierdzi, że ma dowody, to tylko znaczy, że jest kiepskim historykiem.

Oczywiście, możemy mieć 100-procentową pewność, że Napoleon wygrał pod Wagram, a przegrał pod Lipskiem, bo znamy skutki jednej i drugiej bitwy. Ale już informacje o tym, które pułki i bataliony tworzyły słynna kolumnę McDonaldsa, nie są aż tak pewne.

Jakichże możesz oczekiwać dowodów na termin i miejsce spotkania tych dwóch osób? Wszak relacje uczestników czy świadków mogą być mylne, czy to z powodu usterek pamięci, czy też ze względu na świadome przekłamanie.

Nawet dokumenty nie muszą mówić prawdy. Nie zdarzyło Ci się komuś wyżej złożyć jakiegoś sprawozdania, w którym tak troszkę, troszkę mijałeś się z prawdą? Bo mi się zdarzało stwierdzić w oficjalnym dokumencie, że odbyłem rozmowę w terminie takim a takim, podczas gdy w rzeczywistości śmiertelnie o niej zapomniałem i odbyła się dwa dni później. Udało mi się to ukryć przed szefem, w dokumencie jest 11 maja - a w rzeczywistości było t 13 maja. I to tak zwyczajnie, bez jakiegoś złego zamiaru fałszowania dokumentów. A że mogą być fałszywe - to kolejny fakt.

[secesjonista]

Bo mi się zdarzało stwierdzić w oficjalnym dokumencie, że odbyłem rozmowę w terminie takim a takim, podczas gdy w rzeczywistości śmiertelnie o niej zapomniałem i odbyła się dwa dni później. Udało mi się to ukryć przed szefem, w dokumencie jest 11 maja - a w rzeczywistości było t 13 maja. I to tak zwyczajnie, bez jakiegoś złego zamiaru fałszowania dokumentów. A że mogą być fałszywe - to kolejny fakt.

Bywa, atoli nie wiem jak można twierdzić, że coś się odbyło danego dnia... po czym twierdzić, że jest to prawdą, skoro nie było, to jakaś nowa praktyka zawodowa?

Często to się zdarza?

A co do spotkania - nie wiem skąd to wziął, tak napisał i to przytaczam.

[adamhistoryk]

Bywa, atoli nie wiem jak można twierdzić, że coś się odbyło danego dnia... po czym twierdzić, że jest to prawdą, skoro nie było, to jakaś nowa praktyka zawodowa?

Często to się zdarza?

A co do spotkania - nie wiem skąd to wziął, tak napisał i to przytaczam.

Mógł się pomylić zatem - w świetle tego co napisał Jancet to twierdzę.

[Monique]

Witam wszystkich serdecznie. Mam niewielką wiedzę w tym temacie, ale spróbuję się podzielić.

Gąsiorowski powieściopisarz daje do zrozumienia, że Walewska uległa pod wpływem zarówno psychicznej jak i fizycznej przemocy. To również podtrzymuje Brandys. Natomiast np. Wasyewski pisząc o Walewskiej w latach 20 XX wieku i posiłkując się literaturą pamiętnikarską (Nakwaska, Potocka, Remusat, Constant, Tremblicka, Niemcewicz) a także biografami N (Masson, Turquan i Fleischman) niczego takiego nie sugeruje. Wręcz przeciwnie, stawia sensacyjną tezę, która prawdę mówiąc dość mnie ubawiła, że Walewska uległa Napoleonowi przy pierwszym spotkaniu i przeżyła tak duże miłosne uniesienie, że sama postanowiła wszystko zagmatwać, bojąc się plotek i złośliwości. Nie ominęło jej to jednak, bo jak podała Potocka „broniła się krócej niż twierdza w Ulm”. Zajrzałam do Tarquena i Massona. Oni faktycznie korzystali z masy dokumentów i pamiętników. Nie wiem czy wszystkie źródła dotrwały do czasów współczesnych, ale np. Tarquen sugeruje, że pogarda z jaką W odrzucała awanse Napoleona była rodzajem kokieterii, grą…a jej stanowcze odmowy bardzo uraziły jego dumę.

Podtrzymuje to co pisał Constant, że przy pierwszym spotkaniu cesarz tylko uspokajał Walewską, bo ciągle szlochała, ale już przychodząc do niego po raz drugi była w dużo lepszym stanie.

Chyba tego nie rozwiążemy, ale jakoś nie kupuję wizji N, gwałcącego omdlałą kobietę. A w ogóle to tak ją zgwałcił, że aż pretensji nie miała:)No, litości! Przecież od tego momentu romans wybuchł niczym wulkan i trwał na dobre. I uczucie było zarówno z jednej jak i z drugiej strony.

Odnośnie ich spotkania, to Masson rzeczywiście pisze o Broniach (Błoniu), to samo pisze Klementyna Tańska, ale Tarquen wspomina o jakimś bliżej nie sprecyzowanym balu, spotkaniu. Potocka twierdzi, że to było na balu u Talleyranda. Podobno Masson ma rację. Korzystał z jakichś nieznanych nam dokumentów, ale wiemy na pewno, że 31.12. 1806 r. cesarz był w Pułtusku, a 2 stycznia posłał pierwsze kwiaty i list Walewskiej więc spotkanie musiało mieć miejsce 1.01.1807 r. W tym czasie niebyło żadnych balów w stolicy. Bal u Talleyranda, o którym wspomina Potocka miał miejsce 17. 01.1807 r.

Jeśli cokolwiek wniosłam, cieszę się bardzo