Bitwa Warszawska a Powstanie Warszawskie

[Razorblade1967]

Męczące:

dla objaśnienia - nie uważam, że P.W. w PRL-u było totalnie przemilczane, uważam że kwestia tego wydarzenia było manipulowana i problematyczna dla władz.

Kwestia zwycięstwa nad bolszewikami - była pomijana w omówieniu tego okresu.

I teraz jak najbardziej się zgadzam z powyższym. Czyli jakoś "wymęczyliśmy" ... :thumbup:

[secesjonista]

Wymęczyliśmy - i wróćmy do tematu, ciekawego skądinąd, co mogłoby łączyć oba wydarzenia?

[Tomasz N]

wspomniałeś o kierunku marszu Krasnoj Armii, mógłbyś rozwinąć?

A o czym tu pisać. Kierunek był ten sam, cel, "wyzwolenie" Europy z ucisku, podobnież. Również tow. Soso pojawia się w obu zdarzeniach, choć w różnej randze.

No i przeszkadzający temu "szlachetnemu" dziełu Polacy. Za pierwszym razem skutecznie, za drugim już nie.

Edytowane 19 Sierpień 2013 przez Tomasz N

[Trian]

Jak mogę skontaktować się z Albinosem?

[Albinos]

Złożyć podanie w trzech kopiach, tydzień oczekiwania na odpowiedź. A tak na serio - w kwestii "Zośki" już pisałem. Proszę sprawdzić na pierwszej stronie.

[Trian]

A tak przepraszam:). I dziękuję za wszystkie odpowiedzi.

[widiowy7]

Temat chwilowo zamykam

Muszę się dokładniej przyjrzeć.

[widiowy7]

Otwieram

Temperatura dyskusji nie przekracza norm.

[jancet]

No to skoro nie przekracza, to dodam parę J.

W tej części epoki realnego socjalizmu, którą pamiętam, czyli od połowy lat 60-ych, pamięć Powstania Warszawskiego była bardzo silnie eksponowana. Jest to jedno z najbardziej wyrazistych wspomnień z dzieciństwa - na wakacje z reguły wyjeżdżaliśmy w lipcu, 1 sierpnia byliśmy już w domu na Mokotowie. Od rana czekało się na godzinę "W" - o godzinie 17-ej zaczynały wyć syreny wszystkich socjalistycznych zakładów pracy. Na przeciwko moje domu były zakłady radiowo-techniczne na Fortach Mokotowskich - to była ta "moja" syrena, ważne było dla mnie, by jej nie włączyli ani o 10 sekund przed, ani po innych. A było już po fajrancie, jednak tego dnia wielu pracowników czekało w swoim zakładzie do 17-ej i wychodziło dopiero po tym, jak syreny wybrzmiały.

Na dźwięk syren kierowcy zatrzymywali swe pojazdy. Syreny brzmiały bodajże 3 minuty i na te trzy minuty całe miasto zamierało, oddając hołd powstańcom.

Szczerze mówiąc, nie pamiętam, czy w latach 80-ych i 90-ych było podobnie. Po roku 2000 tak się złożyło, że 1 sierpnia byłem na wakacjach poza granicami naszego pięknego kraju. Z wyjątkiem 1 sierpnia 2009 roku. Wtedy, z kilkuminutowym opóźnieniem, krótko zawyła syrena Ochotniczej Straży Pożarnej w Starej Miłośnie. Wyjrzałem przez okno na ulicę Jana Pawła II - żaden samochód nawet nie zwolnił. O szosie brzeskiej już nawet nie wspominając.

Za to gdzieś w połowie lipca tego roku pojawiły się bilbordy, reklamujące przeznaczony dla młodzieży "Mój śpiewnik powstańczy". W naiwności swej sądziłem, że pokolenie moich rodziców i dziadków walczyło o to, żeby ich dzieci, wnuki i prawnuki nie miały "swojego" śpiewnika powstańczego.

Natomiast co do wydarzeń z sierpnia 1920 roku, to faktycznie w urzędowej propagandzie ich rocznice były konsekwentnie niedostrzegane. Co bynajmniej nie oznacza, że w ogóle przemilczane.

W Atlasie Historycznym Polski, polecanym przez ministerstwo oświaty, czy jak się to wtedy zwało, jako materiał pomocniczy do nauki historii w liceach jest odrębna tablica poświęcona wojnie polsko-radzieckiej z pomocniczą mapką, dotyczącą samej bitwy warszawskiej.

W II tomie Dziejów Oręża Polskiego autorstwa Kozłowskiego i Wrzoska, wydanych przez Wydawnictwo Obrony Narodowej w 1973 roku, obejmującym lata 1974-1938, opis wojny zajmuje stron kilkanaście, z tego prawie połowa dotyczy bitwy warszawskiej.

Nawet w "gadzinowym" wydawnictwie "Książka i Wiedza" z 1972 roku "Gdy runęły trony", poświęconej rewolucji i wojnie domowej w Rosji, problematyce wojny z Polską i bitwy warszawskiej poświęcono stron kilkanaście.

I były to relacje ... maksymalnie zobiektywizowane. To znaczy, że nie pisano że "na szczęście" wojska polskie bitwę i wojnę wygrały, ale nie pisano też, że "niestety". Sucha relacja z wydarzeń. Kto chciał, mógł te wydarzenia poznać. Komu się nie chciało, ten dziś biadoli, jak to socjalistyczna władza przemilczała, ukrywała, fałszowała etc. etc.

Edytowane 22 Sierpień 2013 przez jancet

[secesjonista]

W tej części realnego socjalizmu, której niektórzy mogą nie pamiętać - bywało różnie, oto podręcznik M. Dłuskiej, J. Schoenbrenner "Historia dla klasy IV" (Warszawa 1955) przynosi nam informacje o dotarciu Armii Czerwonej do Wisły i o tym, że zatrzymała się na Pradze przygotowując się do kolejnej ofensywy. Można przeczytać o tym jak Bierut przedzierał się przez front do stolicy.

O Powstaniu Warszawskim jednak nic nie można było przeczytać.

[bavarsky]

Powstanie Warszawskie nie było przemilczane w PRL: było przekłamywane, traktowane wybiórczo na poczet ówczesnej propagandy

Mam na swoich kolanach sierpniowy numer miesięcznika Foto [wcześniej Fotografia] z 1979 roku. Jednym z regularnie piszących był Jan Sunderland, uczeń takich mistrzów "światła" jak Jerzy Lande, czy Jan Bułhak. Nie o tym jednak.

Próżno doszukać się wewnątrz numeru jakiejkolwiek wzmianki o Powstaniu, acz na ostatniej stronie redakcja zamieściła takie zdjęcie, podpisane 1944 [a w stopce redakcyjnej podano: Kwatera powstańców na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, fot. Aleksander Kęplicz];

Edytowane 10 Wrzesień 2013 przez bavarsky