Ulubiony historyk

[Roman Różyński]

Tomkiewicz, Wimmer, z nowszych: R.Sikora a ze starszych: Stanisław ze Skrzypny Twardowski, Piasecki i Wespazjan Kochowski (ten ostatni był też uczestnikiem części opisywanych przez siebie wydarzeń).

[secesjonista]

A ja cenię seminaria Małowista, takoż prace Wyczańskiego... a kto pokusił się o reinterpretację Pawińskiego i innych?

Dodjamu tych co pracę swą poświęcili na nową edycję tekstów żródłowych...

[Roman Różyński]

Dodjamu tych co pracę swą poświęcili na nową edycję tekstów żródłowych...

Tutaj koniecznie należy wymienić Piotra Borka, który w swoich pracach przypomina na nowo 17-wieczne poematy rycerskie, a część z nich opublikował w "Arma Cosacica".

Sporo źródeł wydał też Mirosław Nagielski, a ze starszych odkrywców źródeł Ambroży Grabowski, Julian Ursyn Niemcewicz (np. jego wydanie pamiętnika Bogusława Maskiewicza jest lepsze od wersji wydanej bardziej współcześnie przez Sajkowskiego), wreszcie wymienić należy slawnego zbieracza źródeł 17 wiecznych Jakuba Michałowskiego, z którego zbioru część dokumentów opublikował Helcel w Księdze Pamiętniczej.

[jancet]

Bardzo trudne zadanie...

Jeżeli chodzi o historyków, którzy obudzili we mnie zainteresowanie tą dziedziną wiedzy, to wymienić musze trzech: Jan Wimmer, Tadeusz Nowak i Wiesław Majewski. Przy czym nie znam żadnych innych osiągnięć Tadeusza Nowaka poza współtworzeniem z Janem Wimmerem "Dziejów oręża polskiego...".

Z zagranicznych wymienię Otto Horst de'Bataglia. Wielbiciel Sobieskiego, który jego dokonania ukazuje na tle polityki europejskiej. Trochę odmiennie, niż podręczniki, wg których wszystko omawia się ODDZIELNIE !!!

Trudno by mi było pominąć Jasienicę. Może to w ogóle nie historyk, może w jego pracach jest wiele przekłamań, może i żył paskudnie, ale jednak tych kilka tomów co coś ważnego. Książki Jasienicy pokazały mi, że w historii nie ma łatwych odpowiedzi. Czasem chyba wbrew woli autora.

Potem, tak już troszkę poważniej, zajmowałem się historią XVII wieku i pierwszej połowy XIX, a rokiem 1831 w szczwgólności.

Co do XVII wieku, to w kolejności alfabetycznej: Serczyk, Tazbir, Wimmer, Wójcik. Zachwyciły mnie też prace naszych młodych historyków na temat wojny polsko-rosyjskiej 1654-1667. Nazwisk jednak nie zapamiętałem, a książek aktualnie nie mam pod ręką. Z resztą niech się wykażą dalszym dorobkiem.

Co do 1. połowy XIX wieku to łatwo wskazać kilka nazwisk: Hupert (dziś prawie zapomniany), Kukiel, Majewski, Tokarz no i z zagranicznych Puzyrewski. A także Przewalski i Bloch. Choć chyba bardziej cenię analityków - Bieleckiego, Pawłowskiego, Tarczyńskiego.

Ale chciałbym wymienić kilku mniej znanych, jak Andrzeja Szcześniaka od partyzantki w województwach augustowskim i płockim, a przede wszystkim Witolda Dąbkowskiego, który miał odwagę opublikować pracę, podważającą wielokroć powtarzaną od 150 lat opinię.

Jednocześnie muszę oddać szacunek Władysławi Zajewskiemu, który do wieloatorskiego opracowania pod swoją redakcją tekst Dąbkowskiego włączył. Choć z przykrością muszę stwierdzić, że w swej monografii jego dociekań nie uwzględnił. Tak jakby nie istniały.

Witold Dąbkowski być może już nie żyje, albo porzucił zainteresowanie badaniami i publikacjami historycznymi. Dla mnie jest ideałem historyka.

[Roman Różyński]

Co do XVII wieku, to w kolejności alfabetycznej: Serczyk, Tazbir, Wimmer, Wójcik

Rozumiem Wimmer i wymieniony wcześniej Majewski ale Wójcik czy Serczyk w pierwszej kolejności-ich warsztat oceniam jako daleko słabszy niż Tomkiewicza, Witolda Biernackiego czy Kubali, u Wójcika wyczytałem np. że Potocki przed ruszeniem syna nad Żółte Wody miał 15 czy nawet 18 tysięczną armię-nie za bardzo wiem jaką matematyką się przy dojściu do takiej liczby posługiwał, no i też opis bitwy korsuńskiej w oparciu o jedno źródło-cóż tu dodać ?

Co do Serczyka- najbardziej ośmieszył się firmując swoim nazwiskiem badziewie filmowe o tytule "Ogniem i mieczem"-badziewe pod względem zgodności historycznej oczywiście.

Co do jego książek-napisane przystępnym językiem, dobre do poczytania przed spaniem, zawierają jednak sporo nieścisłości, miałem jedną o buncie Chmiela w latach 1648-1651, tam mamy własnie te nieścisłości.

Jeśłi chodzi o Tomkiewicza zdarzyło mu się opisując Kumejki patrzeć na nie przez pryzmat Korsunia(w luźnych dywagacjach o konsekwencjach) ale nie wpłynęło to na rzetelność opisu samego starcia. Co ważne korzystał z bogatej bazy źródłowej,

Tak że w żadnym razie nie stawiałbym przed nim Serczyka czy Wójcika, za nim już jak najbardziej.

Witold Dąbkowski być może już nie żyje, albo porzucił zainteresowanie badaniami i publikacjami historycznymi. Dla mnie jest ideałem historyka.

To ten co opisał powstanie styczniowe w puszczy kozienickiej ?

[mypanowie]

Tylko, że ciężko opinię mieszkańców nazwać źródłem. Jeśli jednak, już wykorzystujemy ten materiał to bardzo trudno przeprowadzić jego krytykę, dlatego w książkach mających miano naukowych tak rzadko z tego się korzysta. I tak, zostanie to tylko opinia, mało wnosząca do życiorysu danego bohatera.

Wydaje mi się, że ideą wiodącą tego tematu było przedstawienie ulubionego historyka pod względem całokształtu pracy, a trudno nazywać kogoś ulubionych historykiem po zapoznaniu się z jedno publikacją- takie mam zdanie w tej materii.

Za SB a Lech Wałęsa. Przyczynek do biografii autorzy też musie odejść z IPN, a niektózy historycy (np. dr hab. E. Skibiński, który w pewnym artykule, pokazuje, że autorzy popełnili podstawowe błędy sztuki historycznej) uważają ich za pseudo historyków, którzy napisali pseudo książke. :-)

Opinie mieszkańców są źródłem informacjo o danym człowieku . Naszym kraju nie korzysta się z tego bo opinie świadków mogą być nie wygodne i pokazują fakty i tłumaczą dlaczego dany człowiek zachował się tak a nie inaczej np Przemilczane jest dlaczego Wałęsa wyjechał z rodzinnej wioski i wyprowadził się do Gdańska . Miał z pewną kobietą dziecko i dlatego wyjechał z tego terenu . . Fakty które zawarł Paweł Zyzak poparł Sławomir Cenckiewicz który swoich książkach korzystał z dokumentów IPN . Wałęsa donosił SB . Mieszkańcy wioski nazywali go chuliganem i dostał ksywkę nóż lub scyzoryk . Takie osoby współpracowały SB i donosiły . Książka Zyzak i Centkiewicza pokrywają się . Centkiewicza potwierdził że Wałęsa miał dziecko i dziecko to miało wypadek . Chciał zbadać dokumenty na temat tego dziecka ale miasto stwierdziło że musi im udowodnić że to dziecko jest osobą publiczną . Zmarłych nie obowiązuje ustawa o ochrona dany i miasto powinno dać informację o nim . Procesuje się z tym miastem . Wałęsa. Człowiek z teczki za napisanie tej książki Wałęsa grozi wydawnictwu procesem i dał im 14 dni na wycofanie tej książki . Zyzak i Centkiewicz są szykanowani przez Wałęsę . Nie szykanuje ich wprost ale szykanuje wydawnictwa które wydają ich książki i nie robi tego sam tylko wysyła swoją córkę .

[jancet]

Rozumiem Wimmer i wymieniony wcześniej Majewski ale Wójcik czy Serczyk w pierwszej kolejności-ich warsztat oceniam jako daleko słabszy niż Tomkiewicza, Witolda Biernackiego czy Kubali

Zaliczałem ich raczej do kategorii "tych, którzy obudzili moje zainteresowanie tą dziedziną wiedzy". Mój poziom znajomości historii XVII stulecia nie pozwala na ocenę warsztatu. Fakt, że Wójcikowi zdarzało się pisać rzeczy, których - jako człek dorosły - czytać nie jestem w stanie: jakaś biografia Jana Kazimierza - rzecz okazała się dla mnie nie do strawienia.

Co do Serczyka - najbardziej ośmieszył się firmując swoim nazwiskiem badziewie filmowe o tytule "Ogniem i mieczem" - badziewie pod względem zgodności historycznej oczywiście.

Co do oceny dzieła - pełna zgoda, tyle że ja bym dorzucił także "badziewie artystyczne". Kostiumy się w miarę udały - z wyjątkiem husarskich. Ale akurat Serczyka bym tym nie obciążał: historyk mówi swoje, reżyser i producent podejmują decyzje, historyk może i może się zaprzeć i nie pozwolić umieścić się na liście płac, że konsultował, ale przecież konsultował, więc sensu w tym nie widzę, a żyć z czegoś trzeba.

Witold Dąbkowski być może już nie żyje, albo porzucił zainteresowanie badaniami i publikacjami historycznymi. Dla mnie jest ideałem historyka.

To ten co opisał powstanie styczniowe w puszczy kozienickiej ?

Nie mam pojęcia, co jeszcze napisał. Ja znam go z jednej jedynej publikacji "Zmierzch i agonia powstania listopadowego" w: Powstanie Listopadowe, red.: W. Zajewski, PWN, Warszawa 1980. Może z tym ideałem historyka się zagalopowałem nieco, powiedzmy - ideał krótkiego historycznego opracowania. Tu akurat oceniam warsztat.

Przy okazji - owi młodzi historycy, których prace o XVII w. mi się tak spodobały, to Bobiatyński i Kossarzecki.

[elchullogrande]

Co do mnie, to moim ulubionym historykiem jest Jacques Le Goff.

Historyk wybitny, charakteryzujący się doskonałym przeglądem źródeł i monumentalnym wręcz rozmachem przy tworzeniu swych prac.

[Milosz95]

Paweł Wieczorkiewicz .