PZPR

[Bruno Wątpliwy]

Tylko gwoli zaspokojenia ciekawości, kiedy ów kolega dostał nakaz pracy w gazowni? W latach 50., czy później?

[Tomasz N]

Wczesny Gomułka. Ale wtedy PZPR chyba już była ?

[gregski]

Przynależność do partii na tym poziomie nie wiązała się z jakimiś szczególnymi przywilejami,

Owszem, wiązała się.

Od pewnego poziomu aby piastować jakiekolwiek stanowisko należało być członkiem partii. Nawet szeregowym, ale jednak. Nomenklaturą się to nazywało.

Moje kontakty z PZPR-em (przyznaje, że sporadyczne) ograniczają się tylko do lat 80-tych. W tamtym okresie Trudno było mówić o ideologii. Fakt, że istniała ale była raczej parawanem i chyba nikt nie brał jej poważnie. (Nawet gdy zachęcano mnie do wstąpienia do pewnej organizacji młodzieżowej nie sięgnięto po argumenty ideologiczne, ale próbowano mnie zwabić sugerując ewentualne przywileje przy staraniach się o pracę.)

Zaryzykuję tedy twierdzenie, że w tamtym czasie była to partia oportunistów którzy chcieli robić kariery za cenę sprzedania się (to się chyba nazywa prostytucją?)

[Bruno Wątpliwy]

Szczerze mówiąc, ja osobiście, od ogólnych ocen, poglądów, opinii, spostrzeżeń o zjawisku nomenklatury wolałbym usłyszeć jakieś konkretne relacje (własne, czy zasłyszane) o relacjach człowiek-partia w czasach onegdajszych. I taka była chyba intencja twórcy tematu (FSO), który pisał w pierwszym poście o "szarym człowieku".

Jak na razie, Tomasz N zamieścił relację o załatwianiu ówcześnie spraw rozmaitych:

Pion partyjny stanowił swoisty wentyl w strukturze upartryjnionego państwa. Kiedy nic się nie załatwiło "po prawie", to się szło do partii. A tam sekretarz lokalny, wniebowzięty, że jest potrzebny, dzwonił: Wicie towarzyszu rozumicie. Obywatel tu przyszedł z taką sprawą ... i trzeba mu pomóc. ... Oj ile ja tak spraw załatwiłem. Ale potem była odpłata i do mnie dzwoniono: Wicie towarzyszu ...(choć wcale nim nie byłem).

i wspomnienie o nakazie pracy z epoki wczesnego Gomułki.

A ja zasłyszane opinie o relacjach w jednym z zakładów.

Zatem - jaka była PZPR na tym "najniższym poziomie"? Wszechmocna, straszna, groźna, upierdliwa (excusez-moi), pomocna, przyjacielska, towarzysko-rozrywkowa, a może szara, nijaka i bezsilna?

[gregski]

Szczerze mówiąc, ja osobiście, od ogólnych ocen, poglądów, opinii, spostrzeżeń o zjawisku nomenklatury wolałbym usłyszeć jakieś konkretne relacje

Piszesz i masz!

Mojemu staruszkowi zaproponowano awans ale pod warunkiem, że się zapisze ponieważ stanowiska an tym poziomie (z definicji) obsadzane są przez osoby partyjne. Stary wykręcił się mówiąc że to zbyt odpowiedzialna funkcja i akceptując ją musiałby mniej pić, a na takie poświęcenie nie jest gotów.

Edytowane 18 Październik 2010 przez gregski

[FSO]

Witam;

Bruno: partia była dokładnie taka jak społeczeństwo. Ani lepsza ani gorsza, ani mniej ani bardziej karierowiczowska. Cytuję owe listy i lubię je bo są świadectwem epoki, tego czego od partii oczekiwano, tego co wówczas stanowiła. Są opisy organizacji które naprawdę były niezłe, i takie które były odskocznią do dalszej kariery, ludzi - którzy zostali wysunięci, bo coś zrobili dla zakładu, bo załoga ich i poważała i ceniła, i takich - którzy szli z wiatrem - tam gdzie dają więcej tam i my.

Nie brakowało osób wdzięcznych: za wykształcenie, za pracę, dom, działkę, pewność jutra i młodych którzy wierzyli w to co było mówione. Że jutro będzie lepsze niż dziś.

Dla mnie tak naprawdę niewiele się ona różni w sensie oczekiwać, od tego co ludzie dziś oczekują od partii i organizacji wstępując do nich. Wystarczy prześledzić ścieżki kariery...

pozdr

[Tomasz N]

FSO napisał:

partia była dokładnie taka jak społeczeństwo. Ani lepsza ani gorsza, ani mniej ani bardziej karierowiczowska.

Z pierwszą częścią wypada się zgodzić, z drugą już mniej, bo jak reszta społeczeństwa mogła być równie karierowiczowska, jeżeli nie była objęta nomenklaturą ?

Natomiast problemem jest czy PZPR miała prawo być jak reszta społeczeństwa, a nie lepsza od niej, skoro zawłaszczyła dla siebie władzę. I czy nawet jeżeli nie była lepsza, nie powinna była wdrożyć w własnych strukturach właściwych ścieżek awansu, kierujących w górę tych „lepszych” ? Bo tak wyszła nam znana Kisielewska „dyktatura ciemniaków”.

[FSO]

Witam;

Tomasz N: niestety ludzie, w swej znakomitej większości są karierowiczami. Dla części konieczne jest wparcie się siłą kogoś, czyjegoś autorytetu w dążeniu do władzy i pozycji. Idą za modą. Najpierw PZPR, potem "S", w końcu oporniki i krzyczenie o tym "że my przeciw". Byle do celu. Inni uważali, że partia jest im zbędna, i znajdowali takie ścieżki które omijały ten wytwór ówczesnej polityki.

Wiem, jestem monotonny - ale potarzam - w owych Listach... dokładnie to widać.

PZPR była taka sama jak każda inna partia. Zaczynała z hasłami zmian. Urban o tym pisze, w końcu każda partia tak zaczyna. My jedyni i wybrani [nieskalani]. Masowość każdej z partii sprawia, że wewnętrzne mechanizmy kontroli jej członków muszą osłabnąć. Bo nie będzie masowa, bo nie będzie taka jak przeciętna społeczna. Im więcej ludzi w partii tym smutniejszy los ambitniejszych, prawych i uczciwych. Lądują z boku: bo kto by słuchał o tym że przedsiębiorstwo powiązane jest jednak z naszym losem, kto by słuchał, że trzeba uczciwie pracować, kto by słuchał, że czasem trzeba myśleć, a wódz najwyższy z myślenia nie zwalnia... Po kilku latach z jedynych i wybranych zostaje "polski bigos, czysta wóda [...] taniec gęsi z bagnetami..."

pozdr

[Tomasz N]

FSO napisał:

Masowość każdej z partii sprawia, że wewnętrzne mechanizmy kontroli jej członków muszą osłabnąć.

O czym Ty piszesz? Mechanizmy kontroli? Kogo? Tych przywożonych w teczkach przez szare masy członkowskie? Nie czytaj Urbana, a pomyśl.

Edytowane 21 Październik 2010 przez Tomasz N

[gregski]

FSO:

niestety ludzie, w swej znakomitej większości są karierowiczami.

oraz:

w końcu oporniki i krzyczenie o tym "że my przeciw"

No, za oporniki to najwyżej można było pałą dostać a nie karierę zrobić.

[Tomasz N]

Gregski napisał:

za oporniki to najwyżej można było pałą dostać

Za "dyktaturę ciemniaków" również.

[Jasny Rycerz]

W skrócie cechy tej partii koncentrują się w osobie A. Kwaśniewskiego. PZPR= Pragmatyzm bez polotu, czasem prywata, wasalny stosunek wobec mocodawców

[Tomasz N]

Jasny Rycerz napisał:

W skrócie cechy tej partii koncentrują się w osobie A. Kwaśniewskiego. PZPR= Pragmatyzm bez polotu, czasem prywata, wasalny stosunek wobec mocodawców.

Żeby tak się podlizywać Bruno. A niektórzy rozwijali skrót inaczej.

[FSO]

Witam;

Tomasz N: pisałem w sensie PZPR jak i każda inna masowa partia. Nawet z PZPR wywalali ludzi, nawet z PO i PiS. Problem nie polega na tym że to była PZPR tylko że PZPR była masową [aż do bólu] partią. Urban zwracał uwagę na przemiany jakie następowały w partii: od rewolucyjnych zachowań i tego co można nazwać awangardą, do etapu w którym gros partii jest zachowawczy lub centrowo - konserwatywny. Z prostego powodu - traci się najmniej.

gregski: nie pałowano wszystkich którzy nosili oporniki, a ludzie jak to ludzie - część jest takich, którzy niezależnie od systemu i przynależności partyjnej są uczciwi, a są tacy którzy najpierw PZPR, potem "S", w końcu oporniki a potem się zobaczy. To także związane jest z tym, że w każdej partii jest iluś karierowiczów, gotowych z jednej strony porzucić tą łódkę i przesiąść się do innej, jeśli tylko wygrają kilka złotych, a z drugiej w wielu wypadkach kształtują obraz partii. Także i PZPR.

JR: Kwaśniewski w okresie PZPR był młodym działaczem, związanym z różnych powodów z reformatorskim jej skrzydłem. Być może właśnie dlatego starał się by SLD była pragmatyczna, być może dlatego że w okresie '90 - '92 widział to co widział w Sejmie, starał się by partia była tak racjonalna jak to możliwe.

pozdr

[Tomasz N]

FSO napisał:

Problem nie polega na tym że to była PZPR tylko że PZPR była masową [aż do bólu] partią.

To nie odpowiedź na me uwagi:

Masowość każdej z partii sprawia, że wewnętrzne mechanizmy kontroli jej członków muszą osłabnąć.

O czym Ty piszesz? Mechanizmy kontroli? Kogo? Tych przywożonych w teczkach przez szare masy członkowskie?

Czekam na odpowiedź, nie mantrę.

A to:

Nie czytaj Urbana, a pomyśl.

nadal aktualne.