Stosunki międzyludzkie w obozach

[adamhistoryk]

Sprawdziłem: czarno na białym jest napisane - urodziny. A tak swoją drogą to z czego robiono owe prezenty. W warunkach obozowych robienie prezentów było chyba dość trudne?

Edytowane 7 Wrzesień 2014 przez adamhistoryk

[poldas]

W obozowych warunkach kawałeczek kiełbaski + chlebuś było szczodrym prezentem.

Nie mam już siły wertować wspomnień bp. Kozłowieckiego.

On to szczegółowo opisywał.

[secesjonista]

Sprawdziłem: czarno na białym jest napisane - urodziny.

(...)

I co z tego, że tak jest napisane?

Napisali też tam o roku 1969 a ja udowodniłem, że nie jest to ścisła informacja.

Informacje należy weryfikować, no i dodatkowo warto zapoznać się z oryginałem,

bo wiele przekłamań powstaje właśnie na drodze niechlujnego tłumaczenia.

[adamhistoryk]

Ja myślę że Świadkowe Jehowi z jakichś względów potrzebowali tej publikacji - wydawnictwo tej publikacji jak najbardziej jest "jehowe". Ktoś "na szybko" przetłumaczył i wyszło to co wyszło. Myślę że to nie jest wydawnictwo naukowe tylko popularnonaukowe. Tendencyjne. Wyłania się z jego obraz "Świadków" jako tych najbardziej pokrzywdzonych. Kolega zna tą publikację?

[secesjonista]

Dla mnie to książka naukowa. Nie wiem czy potrzebowali - wysyp literatury dotyczącej tej tematyki to lata 90.,

zatem pojawiły się już wtedy odpowiednie tytuły.

Co do prezentów urodzinowych - nie wiem czy ich nie wręczali sobie nawzajem. Wyraziłem jedynie zdziwienie bo

nie jest to w zwyczaju u Badaczy.

Książkę jedynie przeglądałem.

[adamhistoryk]

Co do prezentów urodzinowych - nie wiem czy ich nie wręczali sobie nawzajem.

I tak napisałem w poprzednim poście - "Świadkowie Jehowi robili sobie prezenty z okazji urodzin,jakowyś rocznic".

Z tekstu tej publikacji wynika, że inne grupy niż Badacze zachowywali się dość różnie. Tylko Badacze byli "najodważniejsi" w ludzkich odruchach. Czyżby tylko oni?

Edytowane 8 Wrzesień 2014 przez adamhistoryk

[secesjonista]

Badacze podpisywali ów dokument, Badacze byli kapo - skwapliwie wykonującymi zarządzenia władz obozów, Badacze byli agentami Gestapo.

I są na to świadectwa publikowane nawet w literaturze pochodzącej od samych świadków Jehowy.

Inna była sytuacja jeńca sowieckiego, inna Żyda z Galicji, inna duńskiego Żyda w Theresienstadt, inna Francuza w jakimś KL. Znamy przypadki komunistów - będących bezwzględnymi kapo, znamy i przypadki kryminalistów, którzy w pamięci więźniów utrwalili się jako osoby wręcz chroniące więźniów im podległych. A znamy również przypadki kiedy sytuacja wyglądała całkiem odwrotnie.

Ja bym nie pokusił się o typologię jaka nacja była najodważniejszą, czy jaka grupa społeczna/religijna - taką była. W tak ekstremalnych sytuacjach warunkach możemy jedynie mówić o pojedynczych przypadkach.

[Ruda]

Z relacji wielu świadków wynika, że w obozach istniała wzajemna pomoc. Wojna ma to do siebie, że "wyciąga" to co w człowieku nie tylko to co najgorsze, ale też to co najlepsze. W Auschwitz lekarki z poświęceniem życia ratowały chorych więźniów ukrywając ich przed selekcjami. Ucieczki też często organizowano w kilka osób, nie w pojedynkę.

Co do Świadków Jehowy czytałam, że najczęściej pełnili funkcje jako służba w domach SS-manów, głównie dlatego, że nie kradli i nie było z ich strony groźby zamachu.

[secesjonista]

To co prawda tylko pojedyncze głosy, zatem nie tworzą całości obrazu, z artykułu o Polen-Jugendverwahrlager w Łodzi:

"Maria: - Przyjaźni nie było. Nikomu nie można było zaufać. Za większą porcję chleba głodne dziecko jest w stanie wydać przyjaciela.

Władysław: Żeby wytępić wszy, gonili nas czasem do łaźni. Ubrania dawaliśmy do parówki. Ale nie wszystkie wszy zdychały. Więc każdy dostawał ubranie kolegi i sprawdzał, czy jakaś nie została. Jak myśmy szukali, żeby choć jedną wyłuskać! Bo za wszy dawali dodatkowa porcja zupę. Ten, u którego się znalazło dostawał lanie. Ale o tym nikt nie myślał.

Jedne chłopak dostał z domu paczkę z jedzeniem. Był już tak wygłodzony, że nie chodził. Leżał spuchnięty, umierał z głodu. Wszyscy w baraku rzucili się na paczkę, rozdrapali w kilka minut. Nikt nie podał mu jedzenia. Ja też".

/I. Rakowski-Kłos, A. Urazińska "Kto pamięta? Obóz koncentracyjny dla dzieci w Łodzi", "Duży Format", nr 12/1123, 26 marca 2015, s. 19/