Historycy i pasjonaci - kim są?

[Albinos]

Historycy i pasjonaci historii, kim są? Jaka jest rola historyka? Czy historyk może ujawniać swoje "preferencje" polityczne i historyczne?

PS. Żeby nie było wątpliwości, zakładam nowy temat. Poprzednie niestety z mojej winy poleciały w nicość, za co przepraszam. Tutaj macie możliwość porozmawiać o obu kwestiach.

[Narya]

Może wyjdę od takiego pytania: Czy każdego można określać mianem historyków? Czy to określenie dotyczy tylko wybranej grupy społecznej czy wszystkich?

Jako analogię skorzystam z takiego obrazu: Ktoś interesuje się medycyną, ale nie ukończył studiów medycznych. Czy powinien zostać określany mianem medyka? (A medyk=lekarz) Nie. Podobnie jest z historykami, ale może macie inny pogląd na tę sprawę.

[dzionga]

Albinosie, jaki wspaniały temat

Podobnie jest z historykami, ale może macie inny pogląd na tę sprawę.

Mam tutaj takie same odczucia jak Ty, Narya. Ludzie bez wyższych studiów historycznych to moim zdaniem nie historycy, a pasjonaci. Chociaż bycie historykiem nie wyklucza bycia pasjonatem.

W każdym razie moja opinia co do pasjonatów nie jest najlepsze, bo uważam, że nie są oni w stanie ocenić obiektywnie pewnych zjawisk.

[Tofik]

Ludzie bez wyższych studiów historycznych to moim zdaniem nie historycy, a pasjonaci.

Pasjonatów można nazywać historykami, tyle, że trzeba zaznaczyć, że są to historycy z zamiłowania, a nie z zawodu. No, ale jak kto woli.

W każdym razie moja opinia co do pasjonatów nie jest najlepsze, bo uważam, że nie są oni w stanie ocenić obiektywnie pewnych zjawisk.

IMHO to zależy od człowieka. Są takie przypadki jak Jasienica, które potwierdzają Twoje zdanie, ale Rochala - wręcz przeciwnie. Książki Corneliusa Ryana są uważane za wiarygodne źródła informacji. Są świetni pasjonaci i marni zawodowcy (jak i odwrotnie).

[Jostein]

Są świetni pasjonaci i marni zawodowcy (jak i odwrotnie).

Dodałbym jeszcze jeden "kamyczek do ogródka". Otóż formalne wykształcenie - nie mówię tylko o historii - często oznacza niestety przyjęcie funkcjonujących w danej dyscyplinie schematów. Niekoniecznie słusznych. Do tego dochodzi presja ze strony środowiska, obawa o utratę reputacji.

Przykład - przypisywanie Wielkiej Piramidy w Gizie faraonowi Cheopsowi (Chufu). Na podstawie zaledwie kilku wątpliwego pochodzenia inskrypcji w najbadziej nieprawdopodobnym miejscu.

Stąd w przełamywaniu schematów bardziej liczę na pasjonatów. (jak to też było z pewnym pismem na glinianym(?) dysku - odczytał je dyletant, który kupił jego gipsową kopię.)

[Vissegerd]

W każdym razie moja opinia co do pasjonatów nie jest najlepsze, bo uważam, że nie są oni w stanie ocenić obiektywnie pewnych zjawisk.

Dzięki dzionga...

IMHO to zależy od człowieka. Są takie przypadki jak Jasienica, które potwierdzają Twoje zdanie, ale Rochala - wręcz przeciwnie. Książki Corneliusa Ryana są uważane za wiarygodne źródła informacji. Są świetni pasjonaci i marni zawodowcy (jak i odwrotnie).

Dziękiuję Tofiku, z ust mi wyjąłeś

Stąd w przełamywaniu schematów bardziej liczę na pasjonatów. (jak to też było z pewnym pismem na glinianym(?) dysku - odczytał je dyletant, który kupił jego gipsową kopię.)

Coraz bardziej mi się podoba...

Wszystko moim zdaniem zależy od konkretnego człowieka. Może być zawodowy historyk miernotą, a pasjonat super fachowcem (np. Radek Sikora - specjalista od husarii, z wykształcenia jest inżynierem). Może też być odwrotnie, pasjonat będzie "kretynem", a historyk prawdziwym ekspertem. Różnie bywa...

Niewątpliwie natomiast, zawodowy historyk posiada pewną przewagę. Ma warsztat, którego niestety brakuje pasjonatom...

Pozdrawia.

[harry]

Niewątpliwie natomiast, zawodowy historyk posiada pewną przewagę. Ma warsztat, którego niestety brakuje pasjonatom...

A od którego momentu zostaje się zawodowym historykiem ? Po skończeniu studiów kierunkowych (uzyskaniu dyplomu ?) czy po napisaniu dysertacji ? Czy tajemniczy "warsztat" jest wiedza tajemną ? Jak zmierzyć kiedy wiedza pasjonacka staje się zawodową, a może nigdy taką nie będzie ?

[Jostein]

Wszystko moim zdaniem zależy od konkretnego człowieka. Może być zawodowy historyk miernotą, a pasjonat super fachowcem (np. Radek Sikora - specjalista od husarii, z wykształcenia jest inżynierem). Może też być odwrotnie, pasjonat będzie "kretynem", a historyk prawdziwym ekspertem. Różnie bywa...

Niewątpliwie natomiast, zawodowy historyk posiada pewną przewagę. Ma warsztat, którego niestety brakuje pasjonatom...

Pozdrawia.

Temu, broń Boże, nie neguję. Wskazuję tylko a to, co mnie w nauce współczsnej niepokoi. Zbyt wąskie spojrzenie na temat, niebezpieczeństwo wpadnięcia w "koleiny" utartych schematów myślenia, obstawanie przy wcześniejszym stanie wiedzy jak przy religijnym dogmacie. Dlatego potrzebni są pasjonaci. Tacy prawdziwi, "maniacy". iI potrafiący myśleć nieszablonowo, których jakieś nietypowe odkrycie czy znalezisko zmusi do przemyślenia teorii, a nie uznania a priori za fałszerstwo czy pomyłkę.

[Vissegerd]

harry, tak mi się wydaje po prostu. Na każdych studiach uczą pewnych zasad dotyczącej danej dziedziny, jak postępować, jak korzystać ze źródeł, jak dobierać, itd. Podobnie jest w moim zawodzie. Jestem z wykształcenia inżynierem informatykiem. Jest też wielu pasjonatów informatyki, mających dużo większą wiedzę ode mnie. Ale jak na przykład dochodzi do awarii komputera, to ja szybciej potrafię postawić diagnozę, mimo, że od wielu lat w zawodzie nie pracuję. To jest właśnie warsztat. Tak samo było z zawodowymi wojskowymi w II RP. Ci, którzy pokończyli uczelnie wojskowe, może często lotni nie byli, ale mieli właśnie "warsztat", więc często po prostu schematycznie działali dobrze. Wielu dawnych legionistów natomiast, mimo lotnych umysłów, popełniało wręcz szkolne błędy w dowodzeniu (np. kwestie planowania, rozdziału zadań i kompetencji, itd.). W wielu zawodach tak jest... Oczywiście, nie jest to żelazna reguła.

Nie ma tu znaczenia dyplom magistra czy doktora, chodzi o pobrane nauki. Tak sądzę...

Jostein, wiem, że nie negujesz, rozmawiamy sobie po prostu

Tak, masz rację, czasem właśnie pasja i nieszablonowe spojrzenie pasjonata może dużo wnieść.

Pozdrawiam.

[harry]

Ale ja nie neguje, że ukończenie uczelni pomaga i daje podstawy do dalszego uprawiania zawodu. Zastanawiam się tylko czy tytuł magistra historii daje uprawniania do określenia siebie profesjonalistą? Specjalnie pokończyłem starannie wszystkie zdania pytajnikiem jako pretekst do zastanowienia się nad różnicą między zawodowcem a amatorem, bo wydaje mi się nadzwyczaj płynna. Jeśli ktoś traktuje swoją pasję z powagą, to jest w stanie dorobić się i własnego warsztatu badawczego. Sposobów gromadzenia wiedzy uczą na wszystkich kierunkach uniwersyteckich, a jeden z moich uczelnianych wykładowców zwykł mawiać, że żadne studnia nie zastąpią porządnej szkoły podstawowej.

No to jak, co daje legitymację zawodowca ?

[Tomasz N]

Harry napisał:

No to jak, co daje legitymację zawodowca ?

Może cytowania ?

[gregski]

Moim zdaniem zawodowcem jest ten, który uprawia taką profesję.

Ja jestem elektrykiem/automatykiem. Takie mam wykształcenie i taki zawód uprawiam. Historia to moje hobby (tu dochodzimy do konkluzji, ze należy połączyć hobby z przyjemnością).

Analogicznie facet, który od czasu do czasu wkręci żarówkę albo naprawi przedłużacz (i przeżyje) mimo pewnej wiedzy elektrykiem nie jest.

[Narya]

Formalnie historykiem jest ten kto posiada dyplom ukończenia studiów historycznych.

Pasjonaci historii nie są historykami. Podobnie jest np. z lekarzami. Ktoś może pasjonować się chirurgią i być mądrzejszym od chirurga, ale chirurgiem nie będzie. Tak samo z pedagogami. Można interesować się pedagogiką i wiedzieć więcej niż pedagog, ale pedagogiem się nie będzie.

[gregski]

Formalnie historykiem jest ten kto posiada dyplom ukończenia studiów historycznych.

No popatrz! Mój szwagier magistrem inżynierem elektronikiem a zarządza od wielu lat oddziałem pewnej dosyć dużej firmy spożywczej.

To on nie jest menadżerem?

[Narya]

Menedżer to coś innego niż profesja historyka, lekarza czy nauczyciela. Przynajmniej dla mnie.