Henryk VIII

[McHeir]

Chyba odkopuję stary temat, ale cóż. Jak mi wiadomo Katarzyna Aragońska była ciotką Karola V Habsburga. Henryk próbował osłabić jego pozycję w Rzeszy, dlatego też papież, będąc pod wpływem Karola nie dał rozwodu Tudorowi. To też jest jakaś przyczyna długiego łańcucha małżeństw, a przykrywką był brak męskiego potomka.

[Wołodia]

w grę wchodził nie tylko rozwód, chodziło o niezależność Anglii i umocnienie jej pozycji-rozwód był dobrym pretekstem. Ożenił się nawet nim go otrzymał- jeśli mnie pamięć nie myli.

Oczywiście masz rację, twierdzenia że głównym powodem rozbratu Henryka z Kościołem jest niemożnośc uzyskania rozwodu należy włożyc między bajki.

Cytując Zbigniewa Wójcika:

Teraz król otwarcie wystąpił przeciw Rzymowi. Rozwód z Katarzyną był okazją do zerwania, nie zaś jego przyczyną. Większośc społeczeństwa, mimo że nie pochwalała awantur matrymonialnych króla, poparła go w walce z papiestwem. Stanął także za nim posłuszny parlament, szczególnie zaś nowy prymas Thomas Cranmer i nowy lord - kanclerz Thomas Cromwell

Król doprowadził do sekularyzacji kościelnych dóbr co ekonomicznie przyniosło królestwu wiele korzysci KK posiadal zdaje sie ok 20% gruntów w państwie. Jak wiadomo wojna wymaga ofiar a Henryk udał się na wojnę z papiestwem i te żony czy doradcy w rodzaju More`a byli tylko pionkami które Henryk zdecydował się poświęcic "For the greater good". Swoją drogą to chyba nie najlepiej świadczy o papiężu że Henryk otrzymał "Defensor fidei"...

Bądź co bądź będę rękami i nogami bronił Henryka przed wszystkimi oskarżeniami wszak to on ( i jego ojciec Henryk VII) podłożyli podwaliny pod dalsze reformy Elżbiety które umożliwiły w przyszłości Anglii zdominowac Europę.

[secesjonista]

Dnia 8.01.2008 o 21:07, Estera napisał:

Czy uważacie go za szaleńca?

 

Francis Hackett pokusił się o scharakteryzowanie rządów Henryka VIII, w pracy z obszaru psychohistorii (: "Henryk VIII"), w jego książce nie ma "jednego Henryka" (i słusznie). Wedle Hacketta, Henrykiem często powodował nieokiełznany gniew, a jedną z jego obsesyjnych ambicji była chęć dorównania swemu rówieśnikowi - Franciszkowi I. Z wiekiem zmieniał się, ostatecznie przyjmując rolę troskliwego i ustępliwego ojca. A choć przypisuje mu "bizantyjski deseń" w modelu sprawowania przezeń władzy, to uważa, że podstawowym celem władcy było uzasadnienie absolutystycznej racji stanu i obrona własnych rządów, które widział jako rządy magnata. A kraj jako przedsiębiorstwo ufundowane na skonfiskowanych dobrach Kościoła katolickiego. I w tym był nieustępliwy i zdeterminowany.