Pseudonimy literackie

[poldas]

Wiesz co?

Dla mało kogo pojęcie Władysław Studnicki i jego dokonania, są  czytelne.

Załuski?  Czyżby Zbigniew? "Siedem polskich grzechów głównych".

Że Roman Pollak?

To ja dodaję do układanki Sydneya Pollaka.

 

Tu się rozchodzi o to, co jest oczywiste.

Twórca ma być zrozumiały.

Edytowane 24 Luty 2017 przez poldas
edycja

[secesjonista]

13 minut temu, secesjonista napisał:

dla Józefa Jędrzeja Załuskiego był czytelny

 

2 minuty temu, poldas napisał:

Załuski?  Czyżby Zbigniew? "Siedem polskich grzechów głównych".

 

Dla mnie jest oczywistym, że Józef to nie Zbigniew, i staje się oczywiste, że poldas zaczyna spamować.

[poldas]

Przedmówca mnie nie rozumie, albo "rżnie głupa".

Są bardziej znane imiona i nazwiska.

Dlaczego przedmówca podaje coś, co mało komu mówi?

Mam to traktować jako spam?

 

No dobra;

Co to jest "spam"?

 

O definiowaniu spamu może poldas napisać w stosownym temacie: "SPAM" w dziale "Dysputy filozoficzno-społeczne".

secesjonista

 

[secesjonista]

Cóż, poldas napisał, że pseudonim jest nieczytelny, ja podałem kilka osób dla których był on czytelnym. Nigdy nie spotkałem się w literaturoznawstwie ze stwierdzeniem, że pseudonim literacki musi być czytelny i zrozumiały.  To koncepcja autorska poldasa czy opiera się na czyjejś opinii?

Tak na marginesie...

 

33 minuty temu, poldas napisał:

Są bardziej znane imiona i nazwiska.

Dlaczego przedmówca podaje coś, co mało komu mówi?

 

Bez wątpienie istnieje wiele nazwisk bardziej znanych, ja podałem takie jakie są związane z twórczością Korczyńskiego.

Nie mnie oceniać kto znany a kto nie, wszystko zależy od zainteresowań, atoli zdaje mi się że współzałożyciel tzw. Biblioteki Załuskich, to nie jest postać aż tak anonimowa.

 

[poldas]

Tu wszystko ładnie przedmówca pisze.

Ktoś inny zastanawia się po co przedmówca to robi?

 

Rozchodzi się o to, co już sam Adam Mickiewicz wiedział.

To zagadka dla przedmówcy.

Ona trudną nie jest.

[poldas]

A imię jego jest czterdzieści i cztery.

Bo chodzi o to, aby rozum giętki zrozumiał to, co pomyśli głowa.

[secesjonista]

Dnia 4.05.2016 o 17:41, gregski napisał:

W powojennej Polsce na łamach "Przekroju" pod pseudonimem Jan Kamyczek savoir-vivere uczyła Janina Ipohorska. Ponoć cykl wymyślił Jerzy Waldorff . Pseudonim zaś to pomysł redaktora naczelnego Mariana Eilego.

 

Istotne jest też to, że rubryka nosiła tytuł "Demokratyczny savoir-vivre" (podkreślenie - moje), Eily zaproponował jej dwie formy pseudonimu: Jan Kamyczek i Janka Myczek.

"Pomysł redagowania Demokratycznego savoir-vivre’u nie bardzo mi się podobał, ale Waldorff ciągle prosił: „rób to Żansiu, rób! Nikogo innego w tej roli nie widzę” – „Ze skromnego domu jestem” – „To właśnie dobrze. Hrabiny prosić o układanie demokratycznego savoir-vivre’u nie wypada. Zresztą ja ci pomogę”. Pomagał rzeczywiście przez pół roku. Pomagał i przeszkadzał, bo jak to dziś widzę, jego rady nie były najlepsze. Po pół roku wciągnęłam się i tak jakoś poszło".

/W. Matras "Demokratyczny savoir-vivre Jana Kamyczka", "Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis", Folia 61 Studia ad Bibliothecarum Scientiam Pertinentia, VI, 2008/

 

Z ciekawszych i dłuższych: "Jadam Nieboraczkowski z Chudej Woli, który się pisze z Kałamarza, eques pedestris, comes de Kijów in Gołoty et Głodowo haeres".

[secesjonista]

To ciekawy przypadek...

wielu Żydów zmieniało swe personalia (myślę tu oczywiście o dobrowolnej decyzji, a nie różnorakich regulacjach administracyjnych); tak by nie było łatwo zidentyfikować ich etniczne pochodzenie; często podobnie było z używanymi przez przedstawicieli tej nacji pseudonimami literackimi. A Szolem Jakow Abramowicz postąpił nieco odwrotnie, piszący po hebrajsku i w jidisz pisarz "Jakowa Abramowicza" zmienił na: "Mojcher Sforim", co można przetłumaczyć jako: "Sprzedawca Ksiąg". 

To zresztą pod innymi względami ciekawy pisarz, a raczej ciekawym jest jak udostępniano jego książki polskiemu czytelnikowi.

Zaczął go "tłumaczyć" Klemens Junosza-Szaniawski, a tłumaczył tak "kreatywnie", że pomijał fragmenty które uznał za zbyt rażące estetykę polskojęzycznych czytelników, ale i dodawał własne fragmenty, tak że mało kto mógł się zorientować co pochodzi od autora, a co od "tłumacza"., na co się złapała Maria Konopnicka. Najdziwniejszym jest w tym, że Junosza-Stępowski związany był raczej ze środowiskami antysemickimi, ale trzeba podkreślić, iż jego praca "translatorska" nie miało na celu przetłumaczenia by dyskredytować społeczność żydowską. Choć dziwnym jest wydanie polskiego tłumaczenia "Podróży Beniamina Trzeciego" ze względu na autora widniejącego na karcie tytułowej...