Rosyjski reaktor jądrowy w rurce z porcelany

[Ludwik Kowalski]

Rosyjski reaktor jadrowy w rurce z porcelany

http://pages.csam.montclair.edu/~kowalski/reactor2.pdf

[TyberiusClaudius]

Link nie działa.

[secesjonista]

Poprawny link do artykułu "419 A New Kind of Nuclear Reactor?":

pages.csam.montclair.edu/~kowalski/cf/reactor419.html

[Ludwik Kowalski]

Poprawny link do artykułu "419 A New Kind of Nuclear Reactor?":

pages.csam.montclair.edu/~kowalski/cf/reactor419.html

Rosyjski reaktor jadrowy w rurce z porcelany

http://pages.csam.montclair.edu/~kowalski/cf/reactor2.pdf

[Speedy]

Na pewno nad tym mądrzejsze głowy myślą niż ja. Brakuje mi tu jednak analizy: co stało się z rurką? Jakim przemianom uległy zawarte w niej substancje? Autor nie podał nawet wymiarów owej rurki-reaktora. Ani tego, czy uwzględnił, że jej zawartość mogła reagować z wodą (LiAlH4 ma do tego wielką skłonność).

Spróbowałem np. oszacować ilość dostarczonej energii. Autor podaje, że reaktor ogrzewano elektrycznie mocą 500 W. Zarazem podaje, że rurka-reaktor miała zewnętrzną temperaturę 1290 st. C (1563 K - była to jak rozumiem temperatura drutu grzejnego, jakim rurka była owinięta). Średnica rurki nie została podana; przyjąłem, że wraz z drutem grzejnym wynosiła ona 1 cm.

Z równania Stefana-Boltzmanna policzyłem, że rurka o tej temperaturze i wymiarach, gdyby była doskonale czarna, emitowałaby 2136 W; nawet jednak uwzględnienie realnej emisyjności drutu grzejnego, niższej od 1, niewiele tu zmienia. Na stronie firmy Kanthal produkującej elektryczne piece i podobne rzeczy znalazłem informację, że emisyjność ich drutu grzejnego o średnicy 4 mm ze stopu kantal wynosi 0,7 zaś o średnicy 1 mm ze stopu nikrotal - 0,88. Ta druga wartość wydawałby się bardziej odpowiednia; nawet jeśli jednak przyjąć tę pierwszą to i tak rurka emitowałaby 1495 W - prawie 3 razy tyle, ile podał autor. Tak więc są trzy możliwości:

- albo pomyliłem się w obliczeniach

- albo średnica reaktora była daleko mniejsza niż przyjęte przez mnie 1 cm (dla 3 mm by się zgadzało) - ale kłóci się to z koniecznością wsypania tam kilkunastu cm3 reagentów, w tak cienkiej rurce nie zmieściłyby się po prostu. Glinowodorek litu ma gęstość 0,92 g/cm3, 10 g ma objętość niecałe 11 cm3. Minimalna średnica (wewnętrzna!) rurki o dł. 20 cm, tak by się tyle zmieściło, to ok. 8-9 mm, biorąc pod uwagę grubość ścianek oraz drutu grzejnego, przyjęte przez mnie 10 mm wydaje się wręcz wartością za małą

- albo autor błędnie podał bądź temperaturę reaktora (w rzeczywistości była niższa od 1290 st.C), bądź moc, jaką był ogrzewany (w rzeczywistości była wyższa od 500 W).

[Villemann]

Autor nie podał nawet wymiarów owej rurki-reaktora.

Tak na mój chłopski rozum trudno podać wymiary czegoś co nie istnieje

Ani tego, czy uwzględnił, że jej zawartość mogła reagować z wodą (LiAlH4 ma do tego wielką skłonność).

Przy czym jest to reakcja silnie egzotermiczna. Czyli mamy energię. A i jeszcze nikiel tam był.

- albo pomyliłem się w obliczeniach

Nie

- albo autor błędnie podał bądź temperaturę reaktora (w rzeczywistości była niższa od 1290 st.C), bądź moc, jaką był ogrzewany (w rzeczywistości była wyższa od 500 W).

Glinowodorek litu topi się ok 125C, a około 150C rozkłada. Gdyby usunął jedno zero wyszłoby 129C czyli w środku tych wartości, co juz jest bardziej realne. Wtedy, po uwzględnieniu wyższych strat energii i niedoskonałosci pomiaru bardziej realnej niż zakłada autor artykułu, Twoje obliczenia pasują "akuratnie"

[secesjonista]

Tak na mój chłopski rozum trudno podać wymiary czegoś co nie istnieje

(...)

Atoli jednak zostały podane.

Opis można znaleźć na stronie www.e-catworld.com autorstwa Boba Greenyera: "Reports on Visit to Parkhomov in Moscow..." i "To Russia with Love", w jego artykułach jest link do artykułu rosyjskiego naukowca "Investigation of the heat generator similar to Rossi reactor" zamieszczonego na łamach "International Journal of Unconventional Science" (issue 7 (3), 2015).