Problem "Leśnych dziadków"

[poldas]

To nie jest mój wymysł, tylko Filipa Libickiego.

On powielił/ukuł taki termin i nad nim dyskutujemy.

Bavarsky;

Nie masz przypadkiem na myśli majora Galinata, co to w PZL-46 Sum do Warszawy się udał z Rumunii?

Edytowane 21 Listopad 2014 przez poldas

[adamhistoryk]

Czy leśny dziad z mitologii słowiańskiej nie jest "protoplastą" leśnych dziadków?

Edytowane 23 Listopad 2014 przez adamhistoryk

[poldas]

Bardziej protoplastą.

Ale uwaga jest słuszna.

Coś tu na rzeczy jest.

Tutaj mamy coś na temat - http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/lesny-dziadek;13069.html

Edytowane 23 Listopad 2014 przez poldas

[adamhistoryk]

Leśni dziadkowie nie ogarniają rzeczywistości, a ten z mitologii był neutralny wobec ludzi.Wierzenia o nim przetrwały aż do końca XIX wieku.

[jancet]

To nie jest mój wymysł, tylko Filipa Libickiego.

On powielił/ukuł taki termin i nad nim dyskutujemy.

Dla mnie dziś określenie "leśne dziadki" to pejoratywne określenie osób w podeszłym wieku, które bardziej do "lasu" pasują, niż do rozwiązywania współczesnych problemów - w tym przypadku problemów informatycznych.

W tym sensie mógł być użyty w odniesieniu do części naszej generalicji z 1939 roku, szczególnie tej, związanej z obozem sanacji, którą obarczano odpowiedzialnością może nie za klęskę samą, ale za jej termin i rozmiar, oraz za nader chybkie zemknięcie do Rumunii.

Używano go też w odniesieniu do moczarystów (tak, od tego Mieczysława Moczara "kto nie z Mieciem, tego zmieciem"). Niewątpliwą zasługą Moczara była moralna rehabilitacja AK, uznanie zasług AK-owców w walce z hitlerowskim najeźdźcą "o wolność i demokrację", czego organizacyjnym wyrazem było przyjmowanie AK-owców do ZBoWiD. Tyle że Moczar czynił to także we własnym interesie. Wielu byłych AK-owców (i nie tylko) uległo patriotycznej retoryce Moczara i stało się jego zwolennikami, choć on sam reprezentował raczej niereformowalny partyjny beton.

I dlatego byli złośliwie nazywani "leśnymi dziadkami", bo zachowywali się, jakby to wczoraj "z lasu" wyszli, nic nie rozumieli z bieżących problemów politycznych, popierali kogoś, kto bardzo nie pasował do ideałów ich młodości. Atakowani byli zarówno przez środowisko "wewnętrznych emigrantów" i opozycji, jak i przez reformatorskie skrzydło PZPR, z Gierkiem na czele.

Natomiast określenie "leśne dziadki" w stosunku do tzw. "żołnierzy wyklętych" jest dla mnie zupełnie obce. Ich nazywano z szacunkiem "LEŚNI". I choć programowo się z nimi nie zgadzam, ich walkę uważam za szkodliwą dla narodu polskiego, bo utrudniała walkę prawdziwą - o zachowanie materialnej i kulturalnej substancji narodu, ale nigdy nie użył bym w stosunku do nich określenia pogardliwie kpiącego, jakim jest dla mnie zwrot, zawarty w temacie niniejszej dyskusji.

[poldas]

Że nie ogarniają rzeczywistości?

Racja.

Dla mnie ta kwestia jest już rozwiązana.

Przy okazji tak się mnie nasunęło;

Byli na pewno w Rosji i dzisiejszej Syrii tacy pustelnicy żyjący na słupach (vide Szymon Słupnik), z długimi brodami i żyjący gdzieś tam poza skupiskami ludzkimi, czyli... w lesie.

Tylko że takich ludzi poważano.

Natomiast termin "Leśny dziadek" jest obraźliwy.

Jancet;

Ci żołnierze wyklęci, a konkretnie partyzanci oczekujący Andersa na białym koniu, to właśnie takie Leśne Dziadki z nich były.

Oni nie chcieli przyjąć do wiadomości zaistniałej rzeczywistości.

Odnośnie Moczara - Zgoda.

Edytowane 23 Listopad 2014 przez poldas

[adamhistoryk]

A jak się wyrażenie "leśne dziadki" do innego zwrotu, mianowicie: "wujku"?

[poldas]

Ma?

Chyba Ci tego brakło w polemice.

Mógłbyś sprecyzować o co się rozchodzi z tym "wujkiem"?

[adamhistoryk]

Marian Brandys w "Listach do pani Z." mówi, że młody człowiek powiedział doń wujku. Ze niby stary Brandys, nie dzisiejszy. To określenie chyba z Rosji przyszło ...

[poldas]

Mnie się tak wydaje, że Brandys zadawał się z pewną panią która miała dziecko.

Rozumiemy się?

To dziecko jakoś go musiało identyfikować.

[adamhistoryk]

Nie zrozumieliśmy się - młody człowiek który powiedział wujku do Brandysa nie był dzieckiem pani Z. Ot, stał na ulicy i figlarnie zasunął wujku. Chyba pytał o godzinę. To chyba obrażliwe jak leśny dziadku ...

[poldas]

Mnie dzieci mych trzech sióstr mówią do mnie wujek.

Nie obrażam się.

Bo i nie ma o co.

[adamhistoryk]

A tak pół żartem - czy jest pojęcie leśna babcia. Bo ja nie mam pojęcia ...

[secesjonista]

A jak się wyrażenie "leśne dziadki" do innego zwrotu, mianowicie: "wujku"?

Nijak, pomimo ponętnego rosyjskiego tropu słowa: "дядя".

Nie zrozumieliśmy się - młody człowiek który powiedział wujku do Brandysa nie był dzieckiem pani Z. Ot, stał na ulicy i figlarnie zasunął wujku. Chyba pytał o godzinę. To chyba obraźliwe jak leśny dziadku ...

Niekoniecznie obraźliwe, zależy od kontekstu i intonacji, wyrażenie o trochę podobnym znaczeniu jak "panie starszy". Jak z codziennego języka poczęły znikać wyrażenia jak: świekier, wujna, ciotka cioteczna, szereg bliższych krewnych stało się: "wujkami". Podobnie - bliska danej rodzinie osoba, często ją odwiedzająca, pomimo braku pokrewieństwa, często stawała się "wujkiem". Wyrażenie zadomowiło się pośród andrusów licznych i klasy robotniczej jako forma zwracania się do obcych, a starszych osób. Podobnie, choć rzadziej, posługiwano się wyrażeniem: "ciotka".

Co do zabarwienia emocjonalnego, najlepiej mówić o pewnej ambiwalencji.