Akcja "W" - walka z chorobami wenerycznymi

[poldas]

Patrzę na inwokację tego wątki i widzę, że się jeszcze nie pogubiłem.

Secesjonisto - Prośba;

Mógłbyś wkleić treść tego czegoś? - Dz. U. z 1945 r. poz. 278

[secesjonista]

Patrząc na początki tego wątku: ja nie zauważam, żadnej inwokacji, ale nie jestem szczególnie biegły w kwestiach literaturoznawstwa i środków stylistycznych. Zatem prosiłbym by poldas mnie poprawił: gdzie ją zastosowałem i gdzie pisałem o szczepieniach?

Wszystko trzeba wklejać? Akty prawne (nawet te nieobowiązujące) są dość dostępne.

W skrócie: kandydaci na małżonków - musieli mieć odpowiednie zaświadczenie, a będący małżonkami mieli prawo wnieść pozew rozwodowy - z tytułu choroby wenerycznej - współmałżonka.

[secesjonista]

Doktor Emil Wyrobek ( w kolejnym (piątym) i poprawionym wydaniu swej pracy "Choroby weneryczne" (z podtytułem: "ich skutki i znaczenie w życiu jednostki, rodziny i społeczeństwa, tudzież sposoby leczenia i zapobiegania"), podaje:

"Wielki rozrost chorób wenerycznych po ostatniej wojnie spowodował Ministerstwo Zdrowia do zwołania konferencji wybitniejszych wenerologów w Polsce jeszcze w lipcu 1945 r. do Warszawy celem opracowania planu walki z tymi chorobami. Wedle sprawozdania poszczególnych lekarzy przedstawiały się pod względem przepełnienia chorobami wenerycznymi najgorzej tereny północne i zachodnie naszego kraju (...)

Wedle komunikatu Ministerstwa należy liczyć się z tym, że liczba chorych na rzeżączkę będzie wynosiła corocznie najmniej 50 tysięcy osób, a chorych na kiłę będzie w leczeniu rocznie conajmniej 100 tysięcy (...)

Na podstawie prowizorycznych i przybliżonych obliczeń zachorowalność na choroby weneryczne w stosunku do stanu z przed wojny wzrosła przynajmniej pięciokrotnie a w samej tylko Warszawie ilość przypadków zgłaszanych codziennie do leczenia się w poradniach skórnych i wenerycznych wynosi co najmniej 100 przypadków dziennie świeżego zakażenia".

/tamże, Kraków 1947, s. 16-17/

[secesjonista]

W dniu 17.09.2014 o 12:42 AM, poldas napisał:

no to zakażenie malarią się mnie nie komponuje.

Nie ten obszar klimatyczny.

 

Cóż, akurat jednak: "się komponuje", myli się poldas kojarząc te chorobę z jakimś konkretnym klimatem.

"Ujmując najogólniej, choroba może wystepować na ogromnym obszarze Ziemi położonym pomiędzy izotermami 18-21oC na półkuli północnej, a izotermą 21oC na południu. Przyjmuje się, że transmisja malarii nie może odbywać się poniżej 16oC i powyżej 33oC oraz na wysokości przekraczajacej 2000 metrów (wartość ta jest dyskusyjna, w strefach równikowych rejestrowano przypadki transmisji choroby nawet powyżej wysokości 2500 m – Red.)".

/"Malaria, profilaktyka, klinika, zwalczanie", pod red. J.P. Knapa, P. Myjaka, Warszawa 2004, s. 15/

 

Z okresu okupacji dane są jedynei szczątkowe:

"Lata II wojny światowej zaprzepaściły wyniki zwalczania zimnicy na ziemiach polskich w dwudziestoleciu międzywojennym. Z okresu tego mamy jedynie dane fragmentaryczne, pośrednio jedynie mówiące o bardzo znacznym nasileniu się choroby. Oto na przykład z danych z terenu Warszawy (jedynych – prócz Krakowa i Poznania - jakie się zachowały) rysuje się wzrost zgłoszonej liczby chorych, z 27 w 1940 roku, do 589 w roku 1943 (Janicki i wsp.,1957). W Krakowie i jego okolicy, w latach 1939-1945 rejestrowano 20-47 przypadków rocznie (Spiss, 1946), zaś w Poznaniu były to pojedyncze przypadki.  Były to, prawie wyłącznie przypadki malarii rodzimej"

/tamże, s. 31/

 

W 1921 r. służby sanitarne II RP odnotowały 52 965, w tym: 41 zgony, a zapadalność wynosiła - 197,1 na 100 000 mieszkańców.

Już przed wojną znane były w Polsce miejscowości o specyficznych warunkach klimatycznych stąd mające swą malaryczną historię, np. Wałcz. Po wojnie w tym mieście zanotowano ogniska malarii, w 1946 odnotowano tam 10 przypadków, by po miesiącu zarejestrować już 52 przypadki (na 287 osadników). Pewnie zdziwi poldasa informacja, iż byli to osadnicy przybyli z Kraju Ałtajskiego i obszarów syberyjskiej tajgi.

W porównaniu do okresu przedwojennego, zapadalność wzrosła z 0,96 w 1938 roku do 41,8 w 1948 r. (na 100 000 mieszkańców). W większości przypadków choroba miała przebieg typowy dla klimatu umiarkowanego.

/za: U. Kozłowska "Ostre choroby zakaźne na Pomorzu Zachodnim w latach 1945-1947", "Przeszłość Demograficzna Polski", 36, 2014, s. 170/

 

W powojennej Polsce nasilenie zachorowań na malarię zaobserwowano w 1946 r. i trwało to do 1949 roku. I nie były to jedynie pojedyncze przypadki a mieliśmy do czynienia z ogniskami tej choroby.

Na przykład Pomorzu Zachodnim zachorowalność i zapadalność na 100 000 mieszkańców w okresie 1946-1947 wyglądała następująco:
1945 - ok. 20 przypadków / 117.0
1946 - 1045 przypadków / 62,0
1947 - 554 przypadków / 62,0
/tamże, dane za: Z. Dymowska "Zimnica", w: "Choroby zakaźne w Polsce i ich zwalczanie w latach 1919-1962", red. J. Kostrzewski, Warszawa 1964, s. 432/

 

 "Według lekarza PUR Etapu I w Szczecinie, dr Marii Kołakowskiej, bywają transporty z południowych i północnych części Rosji, gdzie zachorowalność [na malarię] dochodzi do 60%".

/taż, "Malaria na Pomorzu Zachodnim w latach 1945-1949 w dokumentach Państwowego Urzędu Repatriacyjnego i Urzędu Wojewódzkiego Szczecińskiego", "Przegląd Zachodniopomorski", T. XXVI (LV), z. 4, 2014,  s. 98/