Kawaleria LWP

[Jaś Puchatek]

W powszechnej świadomości utrwalił się pogląd, jakoby kres jazdy polskiej nastąpił we wrześniu 1939. Tymczasem niewielkie oddziały jazdy, istniały i we wracających z nieludzkiej ziemi wojskach Andersa, jak i w Karpackiej Brygadzie. O wiele większe sił kawalerii polskiej sformowano w ramach LWP. W sumie wystawiono 4 pułki ułanów. Zapraszam do dyskusji o ostatniej kawalerii w dziejach Polski. Mało się mówi o ułanach z lat 1944 – 1947. Tym bardziej warci są przypomnienia.

Edytowane 22 Sierpień 2011 przez Jaś Puchatek

[ciekawy]

Zapraszam do publikacji: Cezary Leżański, Zostały tylko ślady podków ..., KiW W-wa 1984.

Henryk Smaczny, Księga Kawalerii Polskiej, PZ W-wa 1989.

[Jaś Puchatek]

Słyszałem, że książkę Smacznego mocno krytykowali znawcy tematu kawalerii.

[ciekawy]

Owszem krytykowali i krytykują - bo to stare wznowienie, bez uzupełnień, korekt, i znowelizowanych informacji z badań i kwerend. Zresztą sam Leżański się też na tej publikacji wzorował. Jednak w w/w publikacjach jest sporo informacji o jednostkach kawalerii LWP.

[Tomasz N]

A dziadkowi powiedzcie, że kłamał

Koni w wojsku nie ma już wcale

Szabli też ani ułanów

Tylko na każdym kroku kapraleee!

[widiowy7]

i tylko czasem ktoś zalawszy pałę

udowadnia, cztery nogi miał ułański koń

"Malowani"

[Gronostaj]

Do pozycji proponowanych przez Ciekawego dodałbym jeszcze dwie książki Cezarego Leżańskiego:

O kawalerii polskiej XX wieku;

Ostatnia szarża.

W zasadzie po kampanii wrześniowej trudno mówić jeszcze o polskiej kawalerii innej niż (L)WP. To co przyszło z Andersem do Palestyny, to zwyczajne drobinki taktyczne- bodaj dwa szwadrony w dyonach rozpoznawczych, na początku 1941 r. przemienione w zmotoryzowane. W dodatku nie brały one żadnego udziału w walkach. Podobnie wyglądała sprawa ze szwadronem konnym Pułku Ułanów Karpackich SBSK (właściwie to było jeszcze przed rozwinięciem z dyonu w pułk).

Ponadto były próby odtworzenie polskiej jazdy we Francji 1939-1940, niestety nic z tego nie wyszło (podziękowania należą się Sikorskiemu, a także Francuzom, którzy sami posiadając konnicę, nam jej wzbraniali). A przecież spokojnie dałoby się do maja sformować związek taktyczny we wzorcu francuskiej brygady kawalerii Lekkiej Dywizji Kawalerii.

W okupowanym kraju wszystkie partyzantki oczywiście korzystały z koni, ale wyłącznie z przeznaczeniem "starodragońskim".

Tak więc jedyną prawdziwą jazdą w II wojnie światowej była 1 Brygada Kawalerii (oczywiście, nie uwzględniając kampanii 1939 r.). Po wojnie przekształcona w dywizję kawalerii, istniała do roku 1947. Oprócz niej, w PRL pojawiły się także mniejsze jednostki konne. O tym napiszę jednak w piątek, gdy będę miał więcej czasu.

Pozdrawiam!

Edytowane 23 Sierpień 2011 przez Gronostaj

[Jaś Puchatek]

Na Historykach są dwa tematy o kawalerii LWP:

http://www.historycy.org/index.php?showtopic=68346

http://www.historycy.org/index.php?showtopic=72806

Co do literatury polecam, wspomnienia ułana z 4 pułku, jedyne znane mi wspomnienia kawalerzysty LWP - ,,Pożegnanie z kawalerią'' Stanisław Radomyski http://www.gandalf.com.pl/b/pozegnanie-z-kawaleria/

Bardzo ciekawa lektura.

[Gronostaj]

Kawaleria na ziemiach polskich od 1944 r. to także sowieckie kawkory i ich działania, jak choćby szarża na przedmieściach Lidy.

O dwa pułki kawalerii proszono też sowietów w 1945 r. do rozprawienia się z oddziałami partyzantki antykomunistycznej.

Ostatni raz w II wojnie światowej polska jazda szarżowała pod Heckelbergiem w Niemczech 20 kwietnia 1945 r.

Właściwie powinno się mówić, że kawaleria polska istniała do roku 1948- specjalny szwadron prezydencki pełniący funkcje wartownicze w Warszawie.

WOP posiadał w Bieszczadach pododdziały konne do roku 1949, jako ostatnia formacja.

Sotnie konne były w UPA. Jedna z nich wykonała w 1948 r. ostatnią na terenie Polski szarżę- u podnóża Chryszczaty. Rok wcześniej szarżowali tam zresztą Polacy.

Pozdrawiam!

[Gronostaj]

Może tak w ramach obiecanej aktywności odświeżę temat pewną nieznaną przekazom pisemnym historyjką.

Dwa tygodnie temu przytoczył mi ją mianowicie nestor naszej historiografii wojskowej, prof. płk Tadeusz Rawski. Otóż w roku 1947 był on świadkiem pewnej odprawy w Sztabie Generalnym poświęconej kwestii sensowności dalszego utrzymywania kawalerii. Spora część uczestników dyskusji opowiadała się za pozostawieniem DK w spokoju, na co którychś z mniej sentymentalnych oficerów rzucił ciekawą ripostę:

Wiecie, manewrowość manewrowością, ale ile czasu trzeba, żeby wyszkolić tankistę jeździć czołgiem? Pół roku! Ułana musimy przygotowywać na porządnego sołdata przez dwa lata!.