Rozwój miast

[hanza]

Prawdziwe granice Europy są tam, gdzie sięgają wpływy miejskiej kultury. O rozwoju miast w średniowiecznej Europie.

Zapraszam do dyskusji!

Edytowane 1 Sierpień 2011 przez Narya
Treść edytowano do dyskusji, a nie do prośby o pomoc

[Widłobrody]

Pomyśl o ratuszu i czym sie różnią miasta średniowiecznej Europy od innych.

[Grupok]

A ja myślę, że chodzi raczej o sam fakt rozwoju kultury miejskiej samej w sobie. Historia Grecji to głównie historia różnych państw-miast. Rzym to też początkowo państwo-miasto. Miasta są typowe dla bardziej zaawansowanych cywilizacji. Z tym, że sam temat rozprawki jest trochę mylący, bo przecież inne kultury też budowały miasta i to wspaniałe. Tenochtitlan czy Pekin były większe od jakichkolwiek ówczesnych miast w Europie.

[Rothar]

A ja myślę, że chodzi raczej o sam fakt rozwoju kultury miejskiej samej w sobie. Historia Grecji to głównie historia różnych państw-miast. Rzym to też początkowo państwo-miasto. Miasta są typowe dla bardziej zaawansowanych cywilizacji. Z tym, że sam temat rozprawki jest trochę mylący, bo przecież inne kultury też budowały miasta i to wspaniałe. Tenochtitlan czy Pekin były większe od jakichkolwiek ówczesnych miast w Europie.

Co z drugiej strony nie oznacza wcale, że miejskość jako taką można traktować jako mającą związki z Europą. Pierwsze miasta to Bliski Wschód, sam tytuł rozprawki wyraźnie się jak dla mnie nie klei. Są obszary w samym sercu Europy, które nie są silnie przesycone wpływem miejskich wpływów - nikt przecież nie powie, że Bawaria nie jest europejska. Nikt nie powie, że Tokio nie jest miejskie.

[secesjonista]

O znaczeniu miast może zaświadczyć fakt przenikania do traktatów międzynarodowych pierwiastków umów miejskich, zwłaszcza we Włoszech gdzie miasta potrafiły podejmować traktaty z cesarzami (jak Piza z Aleksym I Komnenosem).

Istotę miast włoskich określił Bartolus de Sassoferrato:

"...civitas quae superiorem non recognoscit: in se ipsa habet liberum populum et habet merum imperium in ipsa et tantam potestatem habet in populo quantam imperator in universo".

W tejże materii wypowiadał się K. Koranyi w "Średniowieczne związki miast a prawo międzynarodowe" (Sprawozdania Towarzystwa Naukowego we Lwowie, R. XIV, Lwów 1934) czy W. Heyd "Geschichte des Levantehandels im Mittelalter".

O przenikaniu rozwiązań z genueńskich "Breve della compagna" (w redakcjach z 1157 i 1161 r.) do traktatów międzynarodowych pisał G. Lastig w "Die Entwicklungswege und Quellen des Handelsrechts", wskazując na podobieństwa z umowami w ramach tzw. Ligii Toskańskiej z 1197 r. (Florencja, Lukka, Siena, San miniato, Arezzo, Filgline, biskup Volterry).

Ciekawym aspektem zdaje się być, pojawiające się z czasem (od XIII stulecia), rozwiązania polegające na tym, że w traktatach pomiędzy dwoma miastami ustala się przyjmowanie obywatelstwa drugiego. Takoż i miasta często zobowiązywały się do np. nabywania pewnych nieruchomości w drugim, przychodzenia z pomocą militarną czy ponoszenia pewnych ciężarów skarbowych.

I tak biskup Pelluna i Feltre przyjmując obywatelstwo w traktacie z Padwą stwierdza: "inimici domini episcopi sint inimici communis Padue".

Zaś patriarcha akwilejski Peregryn (w 1200 r.) zawierając traktat z Wenecją, w myśl którego miasto miało mu przyjść z pomocą wojskową przeciw Treviso, w zamian patriarcha przyjmował obywatelstwo Wenecji i zobowiązywał się do wybudowania pałacu w tymże mieście.