Gospodarka brytyjska w latach II w.ś.

[secesjonista]

To tutaj coś specjalnie dla FSO:

Racjonowanie

i

Racjonowanie ubrań

Edytowane 12 Styczeń 2011 przez secesjonista

[secesjonista]

Wielka Brytania pomimo trwania wojny wciąż prowadziła wymianę handlową z państwami Osi i państwami okupowanymi przez Włochów czy Niemców.

Dla roku 1941 zakupy importowe w takich krajach wynosiły 15,7 milionów funtów szterlingów, a w 1944 r. - 9,8 mln.

To wiem.

Atoli nie wiem z kim prowadziła ów handel, w jakiej wysokości z poszczególnymi krajami, jakich produktów on dotyczył.

A ktoś wie?

[secesjonista]

Witaj;

jest tylko jeden mały problem z tym L-L. Byl on jak darowany, lcz potrzebny koń w którego zęby się nie patrzy jednak należy zapłacić jak za zdrowego młodego ogiera. Poza tym znakomity wzrost wydatków na wojsko powodował konieczność kredytow i pożyczek, które G.B. musiala zaciągnąć [do prowadzenia wojny potrzeba trzech rzeczy: pieniędzy, pieniędzy i jeszcze raz pieniędzy...]. Sprawiło to, że W.B. wyszla z wojny, ze słabym funtem, zadłużona i z problemmai gospodarczymi tak naprawdę.

pozdr

Ja takiego problemu nie widzę.

Akurat w "zęby patrzono" zatem zamawiali i otrzymywali to co zamówili, w ramach pewnych ograniczeń:

raz - wszystkie transze zamówień przekraczały możliwości produkcyjne Amerykanów, tylko raz zatem zrealizowano je w pełni

dwa - Amerykanie nie tyle wpychali co chcieli Brytyjczykom, a wręcz wprowadzali restrykcje, np. co do grupy towarów, które

W. Brytania eksportowała.

Jest jakiś inny sposób sfinansowania produkcji zbrojeniowej niż kredyty w realiach blokady kraju?

[secesjonista]

Wielka Brytania stanęła przed szeregiem wyzwań związanych z zatrudnieniem: zapewnienie zwiększenia zatrudnienia w pierwszej grupie priorytetowej, kontrola przemieszczania się pracowników pomiędzy różnymi działami przemysłu, zwiększenie zatrudnienia kobiet itd.

Rzad został wyposażony w szereg prawnych instrumentów, istniał np. zakaz samowolnego zmiany przedsiębiorstwa (można było to uczynić jedynie w ramach tej samej "branży"), zakaz publikowania ogłaszań o poszukiwaniu pracowników, zakaz strajków i lokautów. Istniała też możliwość wydania nakazu zatrudnienia w konkretnym przedsiębiorstwie.

Nad całością tego zagadnienia czuwał powołany na stanowisko Ministra Pracy i Służby Narodowej - Ernest Bevin. Ten były związkowiec, organizator strajku generalnego w czasach Wielkiego Kryzysu, w swej codziennej pracy zwiększył zakres konsultacji społecznych zarówno ze związkami zawodowymi jak i organizacjami zrzeszającymi pracodawców. W dość ograniczony sposób korzystał ze środków przymusu, na przykład na około 8 tys. przypadków przerw w produkcji (strajków) tylko w 109 przypadkach wszczęto postępowanie sądowe, tylko w przypadku ok. 340 000 osób zastosowano nakaz pracy (w tym 90 tys. kobiet).

Na ile istotnym dla wysiłku gospodarczego w Wielkiej Brytanii był sektor prywatny, w porównaniu do przedsiębiorstw agencyjnych i Royal Ordnance Factories?

[poldas]

Ale jakie to miało znaczenie, skoro wszystkich producentów krótko trzymano za "pysk"?

Kiedyś to badałem i wyszło mi że za rządów Rzeszy Adolfa była większa swoboda dla producentów, niż "in UK, or USA".

[secesjonista]

I na podstawie tych badań ilu strajków doliczył się poldas w III Rzeszy?

[poldas]

Czym się według Ciebie różni strajk wolnych pracowników od buntu więźniów.

Ja napisałem co wiem. Ty piszesz o czymś innym.

[secesjonista]

Poziom abstrakcyjności tego pytania nieco mnie przerasta.

Wspomniane Przedsiębiorstwa Zaopatrzenia Królewskiego istniały już przed wojną w liczbie - dziesięciu, po jej wybuchu powstały kolejne trzydzieści cztery. ROFy w swym szczytowym okresie zatrudniały jedynie 350 tys. pracowników, podczas gdy ogółem na rzecz bezpośredniego zaopatrzenia sił zbrojnych pracowało 5 mln osób. Dla porównania przedsiębiorstw agencyjnych (powstałych wskutek rekwizycji przedsiębiorstw prywatnych) działało ok. 265.

[secesjonista]

Po wybuchu wojny i ogłoszeniu przez Portugalię neutralności poczęły się zabiegi o krajowe zasoby wolframu tegoż państwa.

Takie zestawienie wedle oficjalnych danych władz portugalskich:

(całość eksportu w tonach / eksport do największych odbiorców)

1940 - 3443

Wielka Brytania - 1783

USA - 768

Francja - 540

III Rzesz - 185

1941 - 5235

Wielka Brytania - 2363

III Rzesza - 1814

Stany Zjednoczone - 848

1942 - 4801

Wielka Brytania - 2589

III Rzesza - 2169

Włochy - 43

1943 - 6669

Wielka Brytania - 5321

III Rzesza - 1342

1944 - 2688

Wielka Brytania - 1987

III Rzesza - 70

/dane oprac. przez M. Nowak-Vilela "Portugalski handel wolframem podczas II wojny światowej – uwarunkowania, specyfika, konsekwencje", "Acta Universitatis Lodziensis", Folia Historica 91, 2013, tab. tab. 1, s. 15; w oparciu o: M. Carrilho "Portugal na segunda Guerra Mundial"/

Ten portugalski wolfram - jaki to procent ogółu zużytkowania tego metalu mógł stanowić w ówczesnej Wielkiej Brytanii?

[secesjonista]

Taka scenka obyczajowa...

pewien znany pisarz, mający majątek pod Londynem udaje się do tego miasta by nabyć kilka produktów.

W pewnym sklepie w dziale z utensyliami kąpielowymi (chodziło mu o gąbkę do kąpieli) prosi o towar i podaje swój adres i personalia. Wtedy twarz sprzedawczyni się "rozświetla" i sprzedawczyni powiada, że: "Pewnie musi być pan dumnym".

Tylko z czego, zastanawia się ów pisarz czyli o jaką książkę mogło jej chodzić?

Potem ów pisarz udaje się do innego działu by zakupić kapcie, tu sprzedawca powiada mu:

"No, wykonuje pan pożyteczną pracę".

Ów pisarza, zatrudniony wówczas w wydziale propagandy, zastanawia się jakie to jego odezwy poruszyły owego sklepikarza... tymczasem ów sprzedawca pyta:

"Ile Pan zbiera"?

O co im chodziło?

[secesjonista]

Jestem pod wrażeniem brytyjskiego serialu historycznego "War Factories" (z 2019), zwłaszcza fragmentu w którym opowiada się o produkcji lotniczej.

W skrócie, ludzie z branży samochodowej obiecali szybko wyprodukować wiele samolotów, co okazało się dla nich zbyt trudne. Powstała ogromna fabryka ale samoloty z niej nie wychodziły. I wtedy zabrał się za to kolejny specjalista... tym razem od wydawania gazet. I był to strzał w dziesiątkę. Trzeba było odwagi by umieścić Williama Maxwella Aitkena, znanego przecież głównie z wydawania "Daily Express" na czele resortu produkcji lotniczej.