07 Zgłoś się...

[FSO]

Witam;

czyli [wedlug mnie] polska odpowiedź z przełomu lat 70 tych i 80 tych na seriale amerykańskie o glinach. Borewicz, Sławomir [dla pań bywa że Sławek] byl na placówkach zagranicą, pochodzenie rodziców także ciekawe, ogólne "władza" taka jaką chciałoby się ją widzieć: inteligentna, myśląca rozwiązująca problemy do końca. Serial poprzez kontrast z porucznikami Zubkiem czy Jaszczukiem - jeszcze bardziej pokazywał "nowoczesność" Borewicza.

Tak czy inaczej kilka scen - rewelacyjnych [np. ta przy okazji rozmowy z proboszczem któremu ukradziono dolary: "porozmawiajamy szczerze jak partyzant z Czekistą..."; albo przy okazji rozmowy u Szefa:

Sz: "Otwórzcie okna, orłów tu nie ma, nikt nie wyleci"

Po czym Szef wychodzi drzwiami...

B: Oooo to Szef [użyte bodajze PAn albo Towarzysz Msajor] też drzwiami ?

Sz: Sławek..

pozdr.

[Bruno Wątpliwy]

Dobre to było, żywe i ironiczne. Podobnież ciężkawy intelektualnie "Z-ubek" to świadome zagranie nazwiskiem i postacią. Ile w tym prawdy, nie wiem.

[gregski]

Z tego serialu dowiedziałem się, że szczytem elegancji jest używanie wody "Old Spice".

Z żalem zawiadamiam, że jednak nie używam.

[Bruno Wątpliwy]

Gregski, to dawne lata były. Dawny szyk i moda. A w pierwszym odcinku bodajże chodziło o przemyt najmodniejszego materiału - krempliny. Może tej samej, która pojawiła się w "Kochaj albo rzuć" - "Widać Anielcia też kremplinę zakłada" .

Edytowane 25 Kwiecień 2009 przez Bruno Wątpliwy

[gregski]

Kremplina! Ach kremplina!

Kilka lat temu, na statku jeden z moich starszych kolegów przyznał się po pijaku, że w latach 70-tych szedł do ślubu w garniturze z krempliny w kolorze wrzosu. To był najpilniej strzeżony rodzinny sekret tego kolegi wiec piszę Wam o tym w najgłębszej tajemnicy!

[FSO]

Witam;

żywe i weołe było, inaczej serial o dzielnej milicji byłby nie do oglądania. Tym bardziej, że w historii telewizji tuż wcześniej było kilka naprawdę rewelacyjnych seriali a i sam naród wiedzial przecież jak wygląda rzeczywistość. Na pewno w jednym odcinku zdarzyło się opowiadać jeden z tradycyjnych dowcipów o milicjantach [w typie idzie milicjant i myśli]; choć tam akurat to bylo o płytach chodnikowych.

Z drugiej strony, gdyby tak przypatrzeć się opisowi spoleczeństwa jaki jest zaprezentowany w nim to nie wypada on rewelacyjnie, choć od prawdy także daleko nie odbiega:

pozdr