Orientacja seksualna Władysława IV

[maxgall]

Witam,

Czytając książkę „Władysław IV i jego czasy” Władysława Czaplińskiego natknąłem się na dosyć wieloznaczny fragment, dotyczący stosunków W4W z Adamem Kazanowskim:

„… Z tego okresu mamy już wyraźne dowody, jakie miejsce w sercu królewicza zajmował jego nowy przyjaciel. …” i dalej: „… Elektor, który wiedział dobrze, czym jest młody dworzanin dla królewicza, otoczył go najczulszą opieką, …”.

Niefortunne sformułowanie Czaplińskiego, czy też ukryta sugestia „specjalnych” relacji pomiędzy W4W i Adamem Kazanowskim?

Pozdrawiam!

[Nabuchodonozor]

Władysław Czapliński zauważył również że dla Zygmunta III ta przyjaźń też się nie podoba. Król uważał że Kazanowski wywiera zły wpływ na jego synka. Gdy Władysław IV oddał przyjacielowi dworek na Królewskim Przedmieściu który dostał od Zygmunta III król nakazał wszcząć dochodzenie W mieszkaniu Kazanowskiego znaleziono pewne sprzęty należące do Władysława IV. Jednak gdy o wszystkim dowiedział się królewicz narobił takiej boruty że Zygmunt III musiał się wycofać. Hmmm ale to jeszcze o niczym nie świadczy

Edytowane 18 Styczeń 2011 przez Samuel Łaszcz
Literówki - S.Ł.

[Tofik]

Kazanowski był po prostu towarzyszem zabaw Władysława i w tej części charakteru był mu bardzo bliski (ale tylko charakterem był bliski). To tylko niefortunne sformułowanie Czaplińskiego, w źródłach nie ma o tym mowy. Zresztą, czy doprawdy nie było ładniejszych chłopców od Kazanowskiego?

[maxgall]

Zresztą, czy doprawdy nie było ładniejszych chłopców od Kazanowskiego?

Serce nie sługa

[Inga]

Polski historyk Ludwik Kubala opisując rywalizację obu dworaków o łaski królewicza, rzuca ciekawe światło na stosunek łączący młodego Władysława z jego rówieśnikiem Kazanowskim. Oto, co pisze m.in.:

"Ten młody człowiek... złączony był już od dawna ścisłą przyjaźnią z królewiczem.

Wychowali się razem i kochali się jak bracia. Wybierając się na wyprawę moskiewską, królewicz wyprosił,

a raczej wymógł na ojcu, że dano mu przyjaciela do pokoju i do jego sypialni. Było coś cygańskiego w tym młodzieńcu. Czarne kręcone włosy, śniada cera, lubieżnie wyrzucone usta, uśmiech dwoma rzędami pereł ozdobiony, wielkie i niespokojne oczy, ruchy kocie, przymilające się, gdy się chciał komuś podobać, a pełne leniwej pogardy, kiedy kogo lekceważył. Mienił się jak brylant w różne kolory: raz był uprzejmy i miękki,

to znów szorstki w obejściu, raz żywy, dowcipny i pełen niewyczerpanych pomysłów, to znów leniwy i śpiący; raz bojaźliwy i grzeczny, to znów zuchwały i gbur - jak mu było wygodnie. Kochał swego królewskiego przyjaciela, nie miał wielkiej ambicji, lubił przepych i zabawy, a pewny wzajemności Władysława, drwił sobie z Ossolińskiego, z senatorów i komisarzy Rzeczypospolitej, którzy go za złego ducha młodego pana uważali. Kasztelan bełzki mówiąc o nim, powtarzał wiersze z Pastor Fido:

O villano indiscreto e importuno, Mezzo uomo, mezza capra e tutto bestia!"

Ossoliński, w autobiografii pisze również to, że królewicz i Kazanowski często i jego przyjmowali wieczorami w swojej sypialni rozkazawszy odźwiernym, aby nikogo nie wpuszczali, co dało pozór do nader krzywdzących podejrzeń, jakoby nie sami tylko w sypialni się znajdowali.

„Podejrzenia" miały zapewne dotyczyć rzekomej obecności tam jakichś kobiet. Myślę, że w tym sensie były to rzeczywiście podejrzenia krzywdzące. Bez ogródek (w sporze o ordynację pułków) wyraził się o Kazanowskim Chodkiewicz: Dopiero teraz widzę, co mi wszyscy powiadają, że królewicz z kochankiem swoim gorzałkę sobie podpija.

W październiku 1618 roku, już pod Moskwą, w Tuczynie, Ossoliński naocznie przekonał się o uczuciu, jakim Władysław darzył Kazanowskiego. Faworyt - pisze Kubala - zachorował śmiertelnie i zwątpiwszy o życiu, polecił na swe miejsce brata swojego Adama, którego królewicz dotąd jak diabła nienawidził i przyjąć żadną miarą nie chciał. Królewicz przyjaciela swego w czasie tej plugawej choroby sam pilnował, po całych dniach i nocach przy nim siedział w nieznośnym fetorze, za zdrowie jego do Loretu wota posyłał i w szarej sukni zarówno z nim samym chodził. Patrząc na tę serdeczną miłość, której dotychczas w zaślepieniu swoim nie dostrzegł, spuścił Jerzy trochę ze swoich ambitnych planów, jak się sam naiwnie wyraża: „Jam też w tej chorobie, chcąc zwyciężyć serce tego głupiego człowieka i niezmyśloną chęć do jego przyjaźni okazać, jakem jeno mógł i umiał, usługiwał i wygadzał, co on wówczas wdzięcznie przyjmował. Ale nie długo była, po staremu i pańska łaska, i kochankowa przyjaźń".

Możecie wmawiać sobie co Wam się żywnie podoba i interpretować fakty wedle uznania, ale dowodów potwierdzających homoseksualizm Władysława jest znacznie więcej.

Zawsze słowo "przyjaźń" można interpretować w dobrej wierze jako przyjaźń stricte, a możne też uznać je za dyskretnie przekazaną informację o czymś więcej.

Nie uważam homoseksualizmu za chorobę ani zboczenie seksualne, ani tym bardziej za coś, o czym warto pisać, ale w świetle wydarzeń historycznych warto mieć świadomość, że wiele bardzo ważnych dla państw dekretów i postanowień, miało swój początek za drzwiami alkowy.

[Tofik]

Bez ogródek (w sporze o ordynację pułków) wyraził się o Kazanowskim Chodkiewicz: Dopiero teraz widzę, co mi wszyscy powiadają, że królewicz z kochankiem swoim gorzałkę sobie podpija.

Jeśli ktoś interpretuje słowa Chodkiewicza wg dzisiejszych 'kryteriów' to jest to daleko idąca nadinterpretacja. "Panie kochanku" w czasach RON, to nie (wg dzisiejszych standardów) np. "mój króliczku" (tak mi się skojarzyło... ), a raczej "mój przyjacielu".

[Inga]

Gdyby nic nie było na rzeczy, to historycy też by pewnie milczeli, ale nie milczą.

[Tofik]

No cóż, przecież wyłapywanie homoseksualnych skłonności jest w modzie. Tylko, że brak podstaw, by twierdzić, że Chodkiewiczowi chodziło o to, że Władysław lubi z Kazanowskim poruszać sprawy intymne (nie w rozmowach, a w czym innym).

Wiadomo, że Władysław uwielbiał zmieniać kobiety, na 99% robiłby to z mężczyznami, a tak nie było.

[Vissegerd]

W XVII wieku zupełnie inne były normy społeczne i zachowania niż obecnie. Było normą, że przyjaciele się ściskali, całowali, nawet w usta, a nie miało to nic wspólnego z homoseksualizmem, ot, taki był obyczaj i tyle. Nie ma się czym podniecać, Tofik ma moim zdaniem absolutną rację.

Pozdrawiam.

[maxgall]

No nieeee... Tak sie ciekawie zapowiadało, a tu "władza" ucina dyskusję

[Vissegerd]

No nieeee... Tak sie ciekawie zapowiadało, a tu "władza" ucina dyskusję

Ależ nic nie ucina. Wyraziłem tylko swój osobisty pogląd, jako użytkownik. Jako "władza" to ja się inaczej wypowiadam

Tak więc dyskutujcie sobie dalej, jeśli taka wola

Pozdrawiam!

[Bronek]

To przypisywanie Władysławowi skłonności homoseksualnych jest bezpodstawne. Biorąc pod uwagę przytoczony fragment

„… Z tego okresu mamy już wyraźne dowody, jakie miejsce w sercu królewicza zajmował jego nowy przyjaciel. …” i dalej: „… Elektor, który wiedział dobrze, czym jest młody dworzanin dla królewicza, otoczył go najczulszą opieką, …”.

można by o to samo oskarżyć także elektora brandenburskiego. No bo skoro pisze wyraźnie, że opieka była „najczulsza”…

Nadmienić trzeba, że podobny zwrot („czule”) występuje dość często choćby w „Zmierzchu i Upadku Cesarstwa Rzymskiego” Gibbona na określenie relacji pomiędzy rzymskimi politykami. Po prostu taka była maniera pisarska dawniejszych autorów, nic więcej. Doszukiwanie się tu jakichś ukrytych znaczeń prowadzi tylko na manowce.

[Vissegerd]

Doszukiwanie się tu jakichś ukrytych znaczeń prowadzi tylko na manowce.

O to właśnie chodzi...

Jeśli więc złożymy obyczaje z manierą pisarską, to nijak nie wychodzi homoseksualna orientacja Władysława.

Pozdrawiam!

[maxgall]

Proszę wziąć pod uwagę, że W. Czapliński pisał książkę "Władysław IV..." w pierwszej połowie lat siedemdziesiątych, kiedy to tolerancja dla odmienności seksualnych była, delikatnie mówiąc, na bardzo niskim poziomie Sugestie o ewentualnych odmiennych skłonnościach władcy którego chcielibyśmy przedstawić w pozytywnym świetle raczej nie przysporzyły by mu sympatii.

Poza tym stwierdzenia wprost, czy też hipotezy o skłonnościach homo/bi-seksualnych jednego z największych władców Polski na pewno nie zostało by 'puszczone" przez cenzurę.

Tak więc autorowi który chciał by przemycić takie "niewygodne" dla władzy treści pozostawały aluzje i niedomówienia...

"Panie kochanku" w czasach RON, to nie (wg dzisiejszych standardów) np. "mój króliczku" (tak mi się skojarzyło... ), a raczej "mój przyjacielu".

Zwrot „Panie kochanku” ma (i w XVII w. również miał) daleko inne znaczenie niż „królewicz z kochankiem swoim”.

Pytanie jest raczej inne: czy zdanie wypowiedziane przez Chodkiewicza było czystą złośliwością pod adresem Kazanowskiego, czy też określeniem rodzaju zażyłości łączącej go z W4W.

[Bronek]

Zdanie Chodkiewicza zdecydowanie było złośliwością. Biorąc pod uwagę, że przy innej okazji omal nie przetrącił Kazanowskiego buławą, nie aż tak bardzo zadziwiającą.