Nerwa najbardziej niedoceniany Cesarz?

[Jarpen Zigrin]

Nerwa to Cesarz, który rozpoczął politykę współpracy z kurią, okazywał Senatowi ostentacyjny szacunek i konsultował z jego członkami wszystkie ważniejsze decyzje. Rozpoczynając rządy zapowiedział, że nie skaże na śmierć żadnego Senatora, co potwierdził uroczystą przysięgą.

To on jest twórcą alimentów, czyli specjalnego funduszu do utrzymywania dzieci z najuboższych rodzin. Poprawił znacznie stan skarbu państwa. Zażegnał rewoltę pretorianów, a wreszcie adoptował Trajana.

Przez historyków ze względu na stosunek do Senatu jego rządy były oceniane jako upragniony okres wolności i sprawiedliwości, który nastąpił po krwawej tyranii Domicjana.

[cosiek]

Jego największą zasługą było wyniesienie na następcę Trajana i zapoczątkowanie tzw. "złotego okresu", wielkich podbojów i mądrych rządów.

[Jarpen Zigrin]

Jego największą zasługą było wyniesienie na następcę Trajana i zapoczątkowanie tzw. "złotego okresu"

To mu trochę ubliża, że największa zasługa to wybór następcy, nie sądzisz, nawet jeśli to Trajan?

Chociaż mimo sukcesów w polityce wewnętrznej militarnie irytował pretorianów, a także koła wojskowe. Rzymsyc dowódcy wywarli wpływ na Nerwę by jednego z nich uczynił następcą. Wybrał Marka Ulpiusza Trajana.

[Jarpen Zigrin]

Jeszcze jedna frapująca kwestia mianowicie dlaczego właśnie Trajan?

Już Krawczuk się nad tym zastanawiał: "Żyło przecież wielu krewnych Nerwy. Wśród obcych znalazłby przecież wielu dostojników o znakomitszym pochodzeniu, świetniejszym nazwisku i większym pochodzeniu niż Trajan? Ten bowiem wywodził się z domu o młodym blasku, dopiero jego ojciec doszedł do konsulatu. Jego rodzina była osiadła nie w Italii, lecz w Hiszpanii"

[Explore]

Nerwa oddał skonfiskowane majątki, uwolnił niektórych więźniów, był doceniony jako pierwszy z "pięciu dobrych cesarzy" głównie dlatego, że prowadził politykę znacznie łagodniejszą niż jego poprzednik Domicjan. Poza tym jego bezsprzeczną zasługą było wprowadzenie Trajana jako swojego następcy. W sumie Nerwa nie wyróżnił się niczym szczególnym, został dobrze zapamiętany przez historiografię senatorską, gdyż zwiększył znaczenie senatu. Myśle, że Nerwa nie tyle jest najbardziej niedocenianym cesarzem co po prostu za krótko panował, przez co nie miał czasu na wykazanie sie...

[Domicjan]

Dokładnie gdyby panował nieco więcej niż dwa lata mógłby się bardziej wykazać Szkoda też że przekaz Swetoniusza kończy się na Domicjanie i Nerwy już nie obejmuje. Swetoniusz jak ,,brukowo" pisał tak pisał ale zawsze coś ciekawego można z niego wyciągnąć na temat życia i obyczajowośći władców - niestety nie w tym przypadku

[gregski]

Przypomniała mi się anegdota która dotyczyła Nerwy.

Jeden z obywateli przypadkiem dokopał się do ogromnego skarbu. Pomny tego co działo się z bogaczami w czasach poprzednich cesarzy gdy tym brakło środków bał się przywłaszczyć odkryte bogactwo. Zapytał więc Nerwę wprost co ma z nim zrobić.

-"Używaj" - dostał w odpowiedzi.

Biednego człowieka nadal dręczyły obawy więc nadal się dopytywał twierdząc, że sa to zbyt duże sumy jak dla niego.

- "To nadużywaj"- padła finalna odpowiedź.

Nie mam pojęcia czy w tej powiastce tkwi ziarno prawdy ale jeśli taka anegdota krążyła wśród ówczesnych ludzi to znaczyłoby, że panowanie Nerwy było pewnego rodzaju ulgą i wytchnieniem w porównaniu z poprzednimi rządami.

Edytowane 23 Lipiec 2013 przez gregski

[Amica]

Nerwa jak tylko zdobył tron otrzymał od senatu tytuł pater patriae, lud przyjął go w akcie euforii; widział w nim wybawcę od okrutnych rządów poprzednika. Rządził krótko tylko 16 miesięcy. Swe rządy postanowił oprzeć na dobrych relacjach z senatem, miał przyrzec , że żadnego senatora nie skarze na śmierć. Zawsze też przed podjęciem decyzji zasięgał jego opinii. Domicjana potępił i skazał na damnatio memoriae. Pozwolił wrócić z wygnania wszystkim którzy zostali w ten sposób ukarani przez jego poprzednika. Oddał im też skonfiskowany majątek.

Panowanie rozpoczął od wydania serii monet. Następnie wziął się za reformy wewnętrzne. Zbudował nowy spichlerz i udoskonalił dostawę zboża dla ludu. pod nadzorem Frontinusa naprawił akwedukty, odbudował Koloseum zalane przez Tybr, obniżył podatek od spadku, rozdał działki ubogim rodzinom. W celu pokrycia kosztów często wyprzedawał własne nieruchomości, ukończył budowę forum rozpoczęte jeszcze za czasów Domicjana.

Sam Nerwa zamieszkał w starej willi Wespazjana, zaś pałac cesarski przemianowano na Pałac dla Ludu. Zmniejszył podatek wobec Żydów; zmniejszył liczbę publicznych wydatków na igrzyska, walki gladiatorów itp. - wszystko celem zrównoważenia budżetu.

Reformy cesarza zrobiły wiele by zwiększyć jego popularność i zdystansować się od nieatrakcyjnego reżimu jego poprzednika. Jednak to nie zmienia faktu iż jego relacje z wojskiem nie układały się zbyt dobrze.Mimo wszystkich swoich wad Domicjan był ulubieńcem legionów, którzy z żalem odnosili się do jego śmierci. Nerwa próbował wzbudzić w nich swoją przychylność zwiększając żołd , jednak nie uchroniło to przed buntem wojsk nad Dunajem. Bardzo źle układały się jego relacje z Pretorianami, którzy za wszelką cenę próbowali pomścić śmierć Domicjana i ukarać morderców, na co Nerwa się nie zgadzał. Aelianus, prefekt pretorianów, zdobył się w końcu na krok ostateczny- uwięził cesarza w willi i wymusił na nim wydanie Secundusa i Partenusa. Nerwie krzywdy nie zrobili, jednak wydarzenie nadszarpnęło jego wizerunek i prestiż.

Aby uspokoić pretorianów, jak również w celu zagwarantowania stabilności imperium po jego śmierci, musiał wyznaczyć następcę. Początkowo jego wzrok padł na Publiusza Korneliusza Nigrinusa, gubernatora Syrii, ale potem wybrał Marcusa Ulpiusa Traianusa.

Jego krótkie panowanie nie jest łatwo ocenić. Choć starał się wykorzystać swe rządy najlepiej jak mógł to mimo wszystko zdawał się być człowiekiem słabym, brakowało mu zdecydowania i samodzielności; przyczyna pewnie tkwiła w braku doświadczenia politycznego jak i wojskowego. Największą klęską było nieuformowanie sobie dobrych stosunków z Pretorianami. Pomimo swych ograniczeń zrobił wiele aby ustabilizować imperium i starał się zasłużyć na miano "dobrego" (bynajmniej w oczach senatu)