Konstanty Adriejewicz Kaługin

[secesjonista]

A uściślenia czego tyczyły?

[Wolf]

Tej depeszy-że w połowie byla jego własną inicjatywą a w połowie otaczajacy go AK-owców. W depeszy są zresztą takie detale ,których przebywający ledwie od paru dni w mieście /na konspiracyjnej kwaterze oficer nie mógł znać.

[secesjonista]

A są inne źródła prócz jego słów?

[Wolf]

Odnośnie czego?

Jego relacja czy zeznanie co do współpracy z wywiadem GL-AL a potem bezpośrednio radzieckim(grupą "Czornego")jest łatwa do weryfikacji.Jest też kilka notatek jego i autorstwa AK z okresu powstania.

Edytowane 3 Sierpień 2012 przez Wolf

[secesjonista]

Odnośnie proporcji inicjatorów depeszy?

[Wolf]

AKowskie żródła w osobie Rzepeckiego czy Iranka-Osmeckiego twierdziły jak to delegat Stalina a minimum marszałka Rokossowskiego do KG AK/dowództwa powstania przyniósł im tę depeszę.

Edytowane 3 Sierpień 2012 przez Wolf

[secesjonista]

Chyba masz problem ze zrozumieniem mego pytania, zatem: na jakiej podstawie formułowany jest wniosek:

"Wedle relacji Kaługina z 1988 inicjatywa wysłania depeszy należała w połowie do niego w połowie do otaczających go..."

Chodzi o proporcje, a ty mylisz już depesze w swej odpowiedzi.

Edytowane 3 Sierpień 2012 przez secesjonista

[Wolf]

? Na podstawie relacji Kaługina z 1988 roku,gdzie tak okreslił on te proporcje z tą depeszą/jej zainicjowaniem i treścią) wręczoną Kobie 9 VIII przez Mikołajczyka.

Edytowane 3 Sierpień 2012 przez Wolf

[secesjonista]

Czyli: Kaługin sam powiada jaka była proporcja, a innych źródeł potwierdzających jego zdanie - nie ma.

Dobrze zrozumiałem?

[Wolf]

W literaturze radzieckiej poświeconej Powstaniu Warszawskiemu, nazwisko K.A. Kałlugin do końca 80 lat nie było wymienione. Dopiero w 1988 roku w czasopiśmie "Nowa Era "Lew Biezymienski w serii artykułów na temat Powstania (№ 33-36) opisał kim był człowiek, który wysłał depeszę do Stalina, przekazaną do Moskwy za pośrednictwem brytyjskiej misji wojskowej (patrz opublikowany w niniejszym zbiorze dokument z dnia 09 sierpnia 1944). W 1988 roku Biezymienski spotkał się z Konstantinem A. Kaługinem w Doniecku, gdzie ten mieszkał, miał wtedy 80 lat. W literaturze polskiej najbardziej szczegółowe informacje na temat Kaługina zawarte są w książce R. Nazarewicza „Powstanie Warszawskie 1944" (Moskwa, 1989). Autor książki w czasie wojny walczył w AL, a nawet przed powstaniem spotkał się z Kaługinem. Obecnie wiadomo o Kaługine co następuje. Komsomolec w 1924 roku, wstąpił do partii w 1931 roku, na początku II wojny światowej w randze kapitana artylerii służył w 1131-m Pułku Strzelców 337 Dywizji Piechoty, został ranny w pobliżu Charkowa wiosną 1942 r. i wzięty do niewoli. Znajdował się w obozie jenieckim w Lukenwalde koło Berlina, a następnie dołączył do armii Własowa, został wysłany na kursy "propagandzistów" w Dabendorfie zorganizowane w celu pracy wśród rosyjskich jeńców wojennych. W 1943 roku Kaługin znalazł się w Polsce, a pod koniec 1943 roku nawiązał kontakt z przedstawicielami AL i PPR w Częstochowie. W grudniu 1943, R. Nazarewicz, który był wówczas członkiem Komitetu Okręgowego PPR, spotkał się w lokalu konspiracyjnym z Kaługinem po raz pierwszy. Od tego momentu Kaługin wykonywał zadania dla AL. Latem 1944 roku Kaługin został wysłany do oddziałów AL na Lubelszczyźnie, gdzie w sztabie okręgu AL, spotkał się z ppłk "Czarnym" (I . N. Banow) - dowódcą wywiadowczo-dywersyjnego sowieckiego oddziału partyzanckiego. Jak zauważył R. Nazarewicz, szczegóły ich spotkania nie są znane, wiadomo tylko, że pod koniec lipca, Kalugin był z powrotem w Warszawie, gdzie zastało go Powstanie. Według opowieści Kalugina dostał się on przypadkowo do siedziby warszawskiego okręgu AK. Wtedy też napisał wspomnianą depeszę do Stalina. Jak pisze L. Biezymienski - na jego pytanie, kto był inicjatorem pomysłu wysłania depeszy do Stalina, Kaługin powiedział, że w połowie on a w połowie Ci, u których on się znalazł. Kaługin wyjaśnił swoje motywy w ten sposób: widząc bohaterstwo Warszawy i okrucieństwa nazistów, chciał on bardzo pomóc powstańcom. Kiedy w siedzibie AK, powiedziano mu, że istnieje łączność z Moskwą, pomysł aby wysłać prośbę o pomoc wydawał się mu słuszny. To wezwanie, a także fakt przebywania Kaługina, który sam siebie nazywał sowieckim oficerem w sztabie warszawskich powstańców jest w zagranicznych publikacjach interpretowany w różny sposób. Począwszy od momentu Powstania, rząd na uchodźstwie rozpowszechniał informację o tym, że Kaługin występował jako oficjalny przedstawiciel marszałka Rokossowskiego. Według danych R. Nazarewicza w archiwum Wojskowego Instytutu Historycznego Wojska Polskiego w Warszawie znajduje się pismo dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego, pułkownika AK "Montera" z 17.08.1944 do Kaługina: "Do kapitan Armii Czerwonej Kaługina, ze względu na fakt, że po upływie 10 dni od wysłania wiadomości do Moskwy, brak jest jakiejkolwiek odpowiedzi a wasza misja przy moim sztabie nie została potwierdzona oficjalnie ani przez Moskwę, ani przez marszałka Rokossowskiego, przestaję traktować was jako oficjalnego przedstawiciela Armii Czerwonej do momentu tego potwierdzenia..." W zachowanej oryginalnej odpowiedzi Kalugina, przechowywanej w tymże archiwum, wskazano:" W odpowiedzi na Wasze pismo z 17.08.1944, 6,00 uważam za konieczne odpowiedzieć co następuje: nie uważałem się i nie uważam za oficjalnego przedstawiciela przy dowództwie AK w Warszawie, ponieważ nie posiadałem żadnych pełnomocnictw ani instrukcji od rządu sowieckiego, ani z Sztaby Generalnego Armii Czerwonej. Z różnych powodów, nie zależnych ode mnie, byłem zmuszony do pozostania w Warszawie ... "(cyt. za: R. Nazarewicz. Powstanie Warszawskiego. 1944 s. 144).

Na fakt, że w tym czasie w Warszawie, nie było oficerów sowieckich do łączności z dowództwem Armii Czerwonej wskazuje także dokument z dnia 10 sierpnia.

O dalszych losach Kaługin powszechnie wiadomo, że po przejściu linii frontu z 19 do 20 września 1944 r. i spotkaniu z Bułganinem, przedstawicielem władz sowieckich w PKWN, został przywieziony do Moskwy. Tu został skazany na 10 lat więzienia, zwolniony w 1955 roku, w 1967 r., zrehabilitowany wrócił do zawodu inżyniera budownictwa. (Szczegóły patrz: R. Nazarewicz. Powstanie Warszawskie 1944. s. 133-149, Nowa Era. 1988. № 35. s. 43). "

Źródło=>http://militera.lib.ru/docs/da/terra_poland/app.html

[Wolf]

W literaturze radzieckiej poświeconej Powstaniu Warszawskiemu, nazwisko K.A. Kaługin do końcówki 80 lat nie było wymienione. Dopiero w 1988 roku w czasopiśmie "Nowa Era "Lew Biezymienski w serii artykułów na temat Powstania (№ 33-36) opisał kim był człowiek, który wysłał depeszę do Stalina, przekazaną do Moskwy za pośrednictwem brytyjskiej misji wojskowej (patrz opublikowany w niniejszym zbiorze dokument z dnia 09 sierpnia 1944). W 1988 roku Biezymienski spotkał się z Konstantinem A. Kaługinem w Doniecku, gdzie ten mieszkał, miał wtedy 80 lat. W literaturze polskiej najbardziej szczegółowe informacje na temat Kaługina zawarte są w książce R. Nazarewicza „Powstanie Warszawskie 1944" (Moskwa, 1989). Autor książki w czasie wojny walczył w AL, a nawet przed powstaniem spotkał się z Kaługinem. Obecnie wiadomo o Kaługine co następuje. Komsomolec w 1924 roku, wstąpił do partii w 1931 roku, na początku II wojny światowej w randze kapitana artylerii służył w 1131-m Pułku Strzelców 337 Dywizji Piechoty, został ranny w pobliżu Charkowa wiosną 1942 r. i wzięty do niewoli. Znajdował się w obozie jenieckim w Lukenwalde koło Berlina, a następnie dołączył do armii Własowa, został wysłany na kursy "propagandzistów" w Dabendorfie zorganizowane w celu pracy wśród rosyjskich jeńców wojennych. W 1943 roku Kaługin znalazł się w Polsce, a pod koniec 1943 roku nawiązał kontakt z przedstawicielami GL i PPR w Częstochowie. W grudniu 1943, R. Nazarewicz, który był wówczas członkiem Komitetu Okręgowego PPR, spotkał się w lokalu konspiracyjnym z Kaługinem po raz pierwszy. Od tego momentu Kaługin wykonywał zadania dla AL. Latem 1944 roku Kaługin został wysłany do oddziałów AL na Lubelszczyźnie, gdzie w sztabie okręgu AL, spotkał się z ppłk "Czarnym" (I . N. Banow) - dowódcą wywiadowczo-dywersyjnego sowieckiego oddziału partyzanckiego i oficerem wywiadu radzieckiego. Jak zauważył R. Nazarewicz, szczegóły ich spotkania nie są znane, wiadomo tylko, że pod koniec lipca, Kalugin był z powrotem w Warszawie, gdzie zastało go Powstanie. Według opowieści Kalugina dostał się on przypadkowo do siedziby warszawskiego okręgu AK[[został 2 sierpnia zatrzymany przez patrol i natychmiast zadeklarowłą się jako radziecki kapitan). Po pewnym czasie został sprowadzony do KO.Wtedy też napisał wspomnianą depeszę do Stalina. Jak pisze L. Biezymienski - na jego pytanie, kto był inicjatorem pomysłu wysłania depeszy do Stalina, Kaługin powiedział, że w połowie on a w połowie Ci, u których on się znalazł. Kaługin wyjaśnił swoje motywy w ten sposób: widząc bohaterstwo Warszawy i okrucieństwa nazistów, chciał on bardzo pomóc powstańcom. Kiedy w siedzibie AK, powiedziano mu, że istnieje łączność z Moskwą[[tu AKowcy kłamali-próby kontaku obywąły się via Londyn)), pomysł aby wysłać prośbę o pomoc wydawał się mu słuszny. To wezwanie, a także fakt przebywania Kaługina, który sam siebie nazywał sowieckim oficerem w sztabie warszawskich powstańców jest w zagranicznych publikacjach interpretowany w różny sposób. Począwszy od momentu Powstania, rząd na uchodźstwie rozpowszechniał informację o tym, że Kaługin występował jako oficjalny przedstawiciel marszałka Rokossowskiego. Według danych R. Nazarewicza w archiwum Wojskowego Instytutu Historycznego Wojska Polskiego w Warszawie znajduje się pismo dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego, pułkownika AK "Montera" z 17.08.1944 do Kaługina: "Do kapitana Armii Czerwonej Kaługina, ze względu na fakt, że po upływie 10 dni od wysłania wiadomości do Moskwy, brak jest jakiejkolwiek odpowiedzi a wasza misja przy moim sztabie nie została potwierdzona oficjalnie ani przez Moskwę, ani przez marszałka Rokossowskiego, przestaję traktować was jako oficjalnego przedstawiciela Armii Czerwonej do momentu tego potwierdzenia..." W zachowanej oryginalnej odpowiedzi Kalugina, przechowywanej w tymże archiwum, wskazano:" W odpowiedzi na Wasze pismo z 17.08.1944, 6,00 uważam za konieczne odpowiedzieć co następuje: nie uważałem się i nie uważam za oficjalnego przedstawiciela przy dowództwie AK w Warszawie, ponieważ nie posiadałem żadnych pełnomocnictw ani instrukcji od rządu sowieckiego, ani z Sztaby Generalnego Armii Czerwonej. Z różnych powodów, nie zależnych ode mnie, byłem zmuszony do pozostania w Warszawie ... "(cyt. za: R. Nazarewicz. Powstanie Warszawskiego. 1944 s. 144).

Na fakt, że w tym czasie w Warszawie, nie było oficerów sowieckich do łączności z dowództwem Armii Czerwonej wskazuje także dokument z dnia 10 sierpnia.

O dalszych losach Kaługin wiadomo, że po przejściu linii frontu z 19 do 20 września 1944 r. i spotkaniu z Bułganinem, przedstawicielem władz sowieckich w PKWN, został przywieziony do Moskwy. Tu został skazany na 10 lat więzienia, zwolniony w 1955 roku, w 1967 r., zrehabilitowany wrócił do zawodu inżyniera budownictwa,pracował i mieszkał w zagłębiu Donieckim. (Szczegóły patrz: R. Nazarewicz. Powstanie Warszawskie 1944. s. 133-149, Nowa Era. 1988. № 35. s. 43). "

Źródło=>http://militera.lib.ru/docs/da/terra_poland/app.html

[Albinos]

Z ciekawości. Jaki jest sens wrzucania własnego postu jako cytat bez dodania komentarza?

[secesjonista]

Pewnie celem wzmocnienia wagi głosu, inną sprawą jest, że ten sam tekst pojawia u nas na forum pod nickiem Wolf z podaniem źródła rosyjskojęzycznego, a słowo w słowo z podaniem tego samego źródła pojawia się na salonie24 pod nickiem Consolamentum - płci żeńskiej i to kilka lat wcześniej.

Kto z kogo zrzyna?