Ludwik XIII- ocena króla

[Estera]

Jakim królem był Ludwik XIII (dynastia Burbonów, 1610-1643)?

[Tofik]

Nieufnym, zimnym, nietowarzyskim. Lubił polowania, mało komu poważnie ufał. Jego małżeństwo z Anną Austriaczką raczej nie było specjalnie udane, mimo bodajże sześciu ciąży (z czego aż czterech poronionych). Lubił wojnę i uwielbiał wyroki kary śmierci (które osobiście wydawał). Chciał jednak rządzić, nie tylko panować i dlatego Richelieu nie odważał się robić czegoś (jeśli chodzi o rządzenie państwem) bez jego zgody. Był również zazdrosny, na tyle zazdrosny, że Richelieu po oblężeniu La Rochelle (a głównym pogromcą tegoż siedliska protestantów, ogłoszono kardynała) musiał znaleźć mu miejsce znalezienia chwały wojennej (wąwóz Suzy). Do tego często chorował. Jego dwór był czymś pośrednim między dworem Henryka IV a dworem Ludwika XIV - ani rozwiązły i niezorganizowany (jak za panowania ojca Ludwika Sprawiedliwego; odnośnie jego przydomka, "Sprawiedliwy" w jego mniemaniu znaczyło chyba - "Wydający Dużo Wyroków Śmierci" :roll: ), ani zdyscyplinowany i sztywny (jak za panowania syna Sprawiedliwego).

[ Dodano: 2008-07-04, 18:13 ]

Taki... był zawsze Ludwik XIII. Wydawał się niestrudzony w swoich obowiązkach i zawsze przykładał się do nich dla dobra swojego państwa i ludu, a nie dla własnej korzyści; nie rozpamiętywał - albo raczej - nie był świadomy swoich wyczynów i talentów wojskowych. Przed podjęciem słusznej decyzji zastanawiał się tylko przez chwilę, po czym osobiście ją realizował. Pamięć o swoich talentach skrywał pod powłoką najszczerszej, najgłębszej i najbardziej niezmiennej pokory. Cieszył się, kiedy wyłącznie jemu należne pochwały całymi falami spływały na jego generałów i ministrów, co do tego stopnia wysuszyło źródło wszelkiego rodzaju pochwał dla niego, że jego znaczenie doceni dopiero potomność. Jakaż ogromna i nieustająca cierpliwość wobec bliższego i dalszego otoczenia, jakież zapomnienie o sobie i o swoim wieku, by ustanowić pierwszego ministra, i jaka siła panowania nad sobą, by podążyć w ślad za swoim słusznym wyborem, nie zważając na osobistą niechęć! I jaka stanowczość w korzystaniu z jego usług, jaka trafność w ocenianiu, czy go zachować, czy też odprawić, jakaż wielkość pozwalająca na kierowanie się albo też niekierowanie się jego radami i niemylenie się w wyborze, tak jak w Suzie, Corbie i wielu innych sytuacjach, tak jak to dobrze widać było na przykładzie wysp La Rochelle, tamy i wielu wydarzeń, które miały miejsce podczas tego wielkiego oblężenia, nie mówiąc już o tylu innych sprawach pogrzebanych pod tajemnicą narad między nim a kardynałem Richelieu. A przy tej rozsądnej stanowczości w trzymaniu steru rządów jakież cudowne wyrzeczenie się samego siebie, by pogodzić się nawet z opinią, że jest się przez niego rządzonym. Zawsze wystrzegał się pychy i blasku otaczającego tron, nie zbaczając jednakże z tej jedynej drogi wielkości, przyzwoitości i majestatu, które zawsze i z niesłychaną szczerością potrafił połączyć z dobrocią i najdoskonalszą pokorą.

Louis Saint - Simon, Porównanie trzech pierwszych królów z dynastii Burbonów.

Wszystko to IMHO wygląda raczej na pieśń pochwalną niż obiektywne zdanie.

[Marek Aggrypa]

Ludwik XIII był królem nieodpowiedzialnym.Wolał polowania,zabawy i sztukę niż rządy.Dobrze,że miał przy sobie tak sprawnego polityka jak kardynał Richelieu.

[MirMił]

Dzięki za info, przyda się na referat