Otton I Wielki

[Tofik]

Jestem ciekaw Waszych opinii na temat tego cesarza. IMHO to najlepszy cesarz rzymski w średniowieczu, nie wspominając o tym, że bije na głowę swych następców w nowożytności. Oczywiście m.in. za to, że był tym pierwszym od dawna :roll:

[Narya]

W przeciwieństwie do swojego syna i wnuka, skupiał się na swoich południowych włościach, zwłaszcza Italii. Rozgromił armię saraceńską na południu Italii (pamiętajmy, że w tym czasie Sycylia była w rękach Arabów).

[prusak311]

Sam fakt, że jako jeden z nielicznych władców niemieckich, otrzymał przydomek "Wielki". Przede wszystkim ujarzmił Węgrów, podporządkował Czechy, być może również całą Polskę, rozpoczął podporządkowywanie plemion wieleckich, Słowian połabskich, uzyskał koronę cesarską dla siebie i syna, jego wpływy były przeogromne.

[Tofik]

być może również całą Polskę

Podporządkował, ale w latach 60. większość czasu przebywał w Italii i politykę wschodnią prowadził wszechwładny Geron.

rozpoczął podporządkowywanie plemion wieleckich, Słowian połabskich

To już rozpoczął Henryk Ptasznik.

[secesjonista]

W dniu 28.12.2008 o 12:54 AM, Narya napisał:

W przeciwieństwie do swojego syna i wnuka, skupiał się na swoich południowych włościach, zwłaszcza Italii

 

Od kiedy Italia należała do jego włości?

Pierwsza poważniejsze zainteresowanie Italią związane było z udzieleniem poparcia Berengerowi z Ivrei przeciwko Hugonowi z Arles, w efekcie czego Hugo zachował italską koronę ale musiał udać się do Prowansji a realna władza spoczywała w rękach Berengera. Po śmierci Hugona władcą Italii został jego syn, jako Lotar II, u boku którego Berenger znów sprawował tę samą rolę. Po rychłej i niespodziewanej śmierci Lotara, Berenger sięgnął po koronę (koronowany został również jego syn Adalbert). Próby zmuszenia wdowy po Lotarze - Adelajdy do małżeństwa z Adalbertem miały doprowadzić do wzmocnienia władzy i sukcesji. Ta ucieka i ostatecznie chroni się na dworze Adalberta Atto, skąd zwraca się z prośbą do Ottona o obronę i interwencję.
Dzięki temu zyskał on odpowiedni pretekst do interwencji na ziemiach italskich, zanim sam wyruszył, na te ziemie wkroczył jego syn Ludolf (Liudolf). Zapewne nie bez pewnych nadziei na włoską koronę do której mógł rościć pretensje z racji koligacji rodzinnych, jego żona była przyrodnią siostrą matki Adelajdy. Ostatecznie jednak to Otton pojął za małżonkę Adelajdę i został koronowany na władcę Italii (Lombardii?) w Pawii, w 951 roku.
Berenger musiał ostatecznie układać się, do czego doszło w sierpniu 952 r. w Augsburgu, w wyniku porozumienia Otton zrezygnował z włoskiej korony a Berenger i jego syn stali się jego lennikami, dodatkowo Otton zyskał nabytki terytorialne w postaci Istrii i marchii: Friulskiej i Werony.
Kruchy pokój nie trwał długo i gdy na ottoński dwór przybył Liudprand z Cremony, skarżący się na tyrańskie rządy Berengera, znów postanowiono wysłać na italską ziemię wojska pod dowództwem syna Ottona. Prowadzone z powodzeniem działania militarne przerwano z chwilą śmierci wodza.
Gdy Berenger zwrócił się przeciwko papieżowi, ten zwrócił się o pomoc do Ottona, w ten sposób dochodzi do kolejnej wyprawy na ziemie Italii. W jej efekcie Berenger trafia do niewoli i zostaje wysłany do Bambergu. Jan XII z pokrzywdzonego sojusznika szybko przemienił się we wroga gdy zaczął spiskować ze swym (już) przeszłym nieprzyjacielem - Berengerem i jego synem, jednak zanim to nastąpiło Otton zyskał cesarską koronę. Ostatecznie Otton doprowadził do złożenia Jana XII z papieskiego stolca i obrania nowego.

 

W dniu 28.12.2008 o 12:54 AM, Narya napisał:

Rozgromił armię saraceńską na południu Italii

 

Wydaje się, że cesarz nie miał zamiaru walczyć z Saracenami a jego "wizyta" na południu Italii związana była z konfliktem z Bizancjum, jeśli zatem rozgromił to chyba jedynie przy okazji.
Cesarski tytuł stał się przyczyną skonfliktowania z Bizancjum, podobnie jak żądania terytorialne Ottona dotyczące prowincji bizantyjskich na "włoskim bucie". Nicefora Foksa zaniepokoiło dodatkowo podporządkowanie się Ottonowi przez dwóch braci dzierżących Kapuę i Benewent - Pandulfa Żelaznogłowego i Landulfa. Gdy dyplomatyczne zabiegi Liutpranda, biskupa Cremony, spełzły na niczym, Otton podjął kilka wypraw na południu Italii, najprawdopodobniej nie tyle w celu osiągnięcia trwałych zdobyczy terytorialnych a by wywrzeć presję. Doszło do do zbrojnej konfrontacji z wojskami bizantyjskimi z clou w postaci bitwy pod Asculum (w 969 r.). Pomimo tego zwycięstwa Otton nic nie zyskał poza spustoszeniem bizantyjskiej domeny. Wiosną 970 r. Otton znów wyrusza na południe Włoch, fortunnie jednak w wyniku zamachu z grudnia 969 r. władzę w Bizancjum obejmuje Jan Tzimiskes, który wydaje się być bardziej skłonny do negocjacji niż jego poprzednik. W efekcie z kolejną misją dyplomatyczną do Bizancjum wyrusza arcybiskup Kolonii - Geron. Zostaje zawarte porozumienie, przypieczętowaniem którego miał być ślub Ottona II z jedną z księżniczek bizantyjskich. cesarz liczył co prawda na porfirogenetkę, którąś z córek Romana II, ale nowy władca bizantyjski chytrze przysłał swą krewną - Teofano.

 

W dniu 28.12.2008 o 12:54 AM, Narya napisał:

W przeciwieństwie do swojego syna i wnuka, skupiał się na swoich południowych włościach, zwłaszcza Italii

 

Otton II uwikłany był w militarne starcia z: Francją, Danią, Czechami czy Bawarią, nie licząc już wewnętrznej opozycji, pomimo to w ramach tego braku "skupiania się" wyrusza na podbój Półwyspu Apenińskiego, przegrywa pod Stilo z Saracenami i umiera... w Rzymie.