Księstwo Aten

[Masahiko]

Ma ktoś więcej informacji o tym tworze politycznym? Znalazłem garść informacji na Wikipedii, ale to za mało. Byłbym również wdzięczny gdyby ktoś polecił mi jakąś lekturke :arrow:

[Lu Tzy]

Steven Runciman, Historia wypraw krzyzowych.

[Masahiko]

Chodzi Ci o:

"Dzieje wypraw krzyżowych" napisane w trzech tomach:

T. 1, Pierwsza krucjata i założenie Królestwa Jerozolimskiego

T. 2, Królestwo Jerozolimskie i frankijski wschód

T. 3, Królestwo Akki i późniejsze krucjaty

W takim razie w którym tomie znajdę najwięcej informacji??

[Lu Tzy]

W rzeczy samej.

[Masahiko]

Super. Mógłbyś mi jeszcze odpowiedzieć na pytanie postawione na samym dole mojej wcześniejszej wypowiedzi?

[Lu Tzy]

Szczerze, to powinienes zrobic calosc, zeby miec porzadny fundament.

Ksiestwo Aten - po czwartej krucjacie.

[riv]

Coś o Księstwie Aten, było w nr 4 " Mówią wieki" z 1984, w "Dzieje wypraw krzyżowych", to w tomie 2 i chyba 3 , ale czy tam jest tego dużo, jakoś nie zwróciłem uwagi....być może , że jest, ale ja bym poszukał raczej tutaj: MAŁGORZATA DĄBROWSKA, Bizancjum, Francja i Stolica Apostolska w drugiej połowie XIII wieku , i jeszcze szukaj w Historii Bizancjum. Ale najwęcej to chyba będzie tutaj : Zdzisław Pentek,Cesarstwo łacińskie 1204-1261 Kolonialne państwo krzyżowców czy Neobizancjum?

[Masahiko]

Dzięki wielkie za pomoc. Jak tylko znajdę owe pozycję i troszkę poczytam to spróbuję tutaj coś na ten temat napisać

[euklides]

W dniu 27.03.2008 o 6:18 PM, Masahiko napisał:

Ma ktoś więcej informacji o tym tworze politycznym? Znalazłem garść informacji na Wikipedii, ale to za mało. Byłbym również wdzięczny gdyby ktoś polecił mi jakąś lekturke :arrow:

Coś wiem na ten temat. Rzecz jest o tyle ciekawa że splatają się tam właściwie losy trzech narodów, Francuzów, Greków i Hiszpanów. Jeżeli ktoś dowie się coś więcej, to może dopisać.

 

Księstwo Aten

Ok.1208r król Tessalonik, Bonifacy de Montferrat, nadał Ottonowi de La Roche ziemie Attyki i Beocji, które później zaczęto nazywać Księstwem Aten. Otton był tylko seniorem ale przyjął grecki tytuł „Megaskyr” (wielki książę, wielki pan). Od 1224 roku, czyli po upadku królestwa Tessalonik, senior Aten podlega już tylko cesarzowi łacińskiemu Konstantynopola. W 1225 roku Otton powraca do Francji a księstwo pozostawia swemu synowi, Gwido I de La Roche. W 1258 roku Gwido I rozpoczął wojnę z księciem Achai, Wilhelmem de Villehardouin, ponieważ ten wprowadził swe wojska na Eubeę (Negroponte). Został przez niego pokonany i musiał mu złożyć hołd w Nikli.

W obronie swojej sprawy Gwido I udał się do Francji, na dwór św. Ludwika. W Grecji, jako regentkę, pozostawił swą żonę. Król Francji nie uznał go za winnego złamania przysięgi lennej i zwrócił mu lenno. Możliwe, że to już wówczas senioria Ateny była podniesiona do rangi księstwa. W 1263 roku zmarł Gwidon I, po nim sukcesję przejął jego syn, Jan I de La Roche. Prowadził walki z cesarzem bizantyjskim, Michałem VIII Paleologiem. Kiedy w 1280 roku zmarł, księstwo objął jego brat, Wilhelm de La Roche, który jako pierwszy oficjalnie otrzymał tytuł księcia Aten. Pod jego rządami księstwo stanęło u szczytu swego rozwoju i było najsilniejszym pomiędzy łacińskimi księstwami w Grecji.

W 1287 roku zmarł Wilhelm de La Roche, jako spadkobiercę zostawił nieletniego syna, Gwidona II za którego rządy, jako regentka, sprawowała jego matka. W 1291 roku wyszła ponownie za mąż za Hugo de Brienne, który przyjął tytuł namiestnika księstwa (bailiw). Gwido II, gdy osiągnął pełnoletniość, objął samodzielne rządy, zmarł w 1308 roku. Najbliższym jego spadkobiercą był Gautier de Brienne, syn byłego bailiwa księstwa, Huga de Brienne. W młodości ojciec wysłał go na Sycylię jako zakładnika gdzie przebywał w zamku Aosta pomiędzy Katalończykami (Almogawarami). Byli to najemni żołnierze pochodzący z katalońskich gór.

Swego czasu cesarz grecki Andronik zaciągnął ich do walki z Turkami, którym zadawali klęski, sami jednak byli bardzo kłopotliwymi sprzymierzeńcami i wkrótce zaczęli prowadzić wojnę z cesarzem. W boju byli niezwykle skuteczni. Walczyli typowo ofensywnie, nie posiadali żadnej tarczy ani zbroi. Uzbrojeni tylko w miecz i misiurkę na głowie, rzucali się na wroga, wciskali się między niego a tarczę i tak sobie z nim radzili. Jesienią 1309r Katalończycy (Almogawarowie) wysłali posłów do księcia Aten, Gautiera de Brienne, z propozycją podjęcia u niego służby. Ten się zgodził bowiem prowadził wówczas wojnę z Janem Dukasem, diukiem Patras, oraz z księciem Valachie (część Tesalii).

Wiosną 1310r książę Aten zakończył wojnę. Spomiędzy najważniejszych Katalończyków wybrał 200 konnych i 300 pieszych, rozdzielił pomiędzy nich lenna i dziedzictwa, pozostałych zaś odprawił. Ci poczuli się pokrzywdzeni, uważali że powinno się ich traktować na równi. Ponieważ ociągali się z odejściem, książę uznał ich za buntowników i kazał im natychmiast opuścić swoje ziemie. Gdy to nie przyniosło skutku postawił na nogi liczną armię, Katalończycy natomiast założyli umocniony obóz i 5 października 1311r doszło do bitwy nad jeziorem Copais. Wojska księcia Aten zaatakowały obóz i poniosły klęskę, zginął książę i cała jego armia.

Dookoła obozu były wykopane błotniste rowy w których ugrzęzła konnica poza tym na stronę pobratymców przeszli Katalończycy, którzy pozostali na służbie u księcia Aten. Po tej bitwie Almogawarowie (Katalończycy) opanowali całe księstwo z Atenami i Tebami i zdecydowali się w nim osiedlić. Pobrali sobie za żony, żony i córki Francuzów, których zabili w bitwie po czym założyli twór państwowy pod nazwą Wielka Kompania. Na swego szefa wybrali Rogera Deslau. Był u nich więźniem, potrzebowali jednak kogoś wysoko urodzonego, a pomiędzy nimi takich nie było.

W 1326r Roger Deslau zmarł, Katalończycy zostali bez szefa. W obawie by zawiść nie doprowadziła u nich do podziałów, przez co mogliby narazić swe zdobycze, wysłali posłów do króla Sycylii, by im wyznaczył kogoś na seniora. Ten im poradził na tę godność swego drugiego syna, Manfreda Aragońskiego. Ponieważ ów infant był jeszcze młody, król wybrał Berengera Estagnola by rządził w jego imieniu aż do pełnoletniości tamtego. Księstwo Aten znalazło się w ten sposób pod dominacją dynastii Aragońskiej. Po przybyciu do Aten, by dać ludziom zajęcie i zapobiec podziałom wewnętrznym, Estagnol rozpoczął szereg pomyślnych wojen z sąsiadami Kompanii Katalońskiej.

W owym czasie Kompania Katalońska określała się jako francuska. W rzeczywistości składała się z różnych narodowości, chociaż również i z Francuzów. W 1329r śmierć poniósł Berenger Estagnol. Król Sycylii przysłał na jego miejsce swego bękarta, Alphonse Fredericka, Katalończycy przyjęli go życzliwie. Kiedy w 1330r zmarł infant, Manfred Aragoński, który nigdy w Grecji nie był, król Sycylii mianował księciem Aten, Alphonsa Fredericka. Ponieważ ów był bękartem a legalnymi spadkobiercami tego księstwa byli spadkobiercy Gautiera de Brienne, to w czerwcu 1330r papież Jan XXII nakazał łacińskiemu patriarsze Konstantynopola ekskomunikować Katalończyków jeżeli w ciągu 6 miesięcy nie oddadzą księstwa Aten jego prawowitemu właścicielowi, de Brienne.

Ci nic sobie z tego nie robili, zostali zatem ekskomunikowani i ogłoszono przeciw nim krucjatę, po czym de Brienne wyprawił się na nich. Nic nie wskórał, stracił tylko mnóstwo pieniędzy. W następnych latach bezskutecznie ponawiał jeszcze próby. W 1335r księciem Aten, na mocy testamentu ojca, został młodszy syn króla Sycylii, Wilhelm, diuk Caltasin. Kiedy w 1344r zmarł bezpotomnie. Księciem Aten został Jan, markiz de Randace (d’Andrate). Sytuacja księstwa pogarszała się ze względu na wzrost potęgi tureckiej.

W 1394r zmarł kolejny książę Aten z domu Aragońskiego, Ludwik de Sola. Pozostawił tylko córkę. Senior Koryntu, Renier Acciaioli, chciał by ożenił się z nią jeden z jego krewnych. Matką dziewczyny była grecka dama, Irena, z rodu Kantakuzenów. Nie godziła się na to małżeństwo uważając że kandydat na narzeczonego jest zbyt niskiego pochodzenia. Mimo sprzeciwu panów łacińskich i greckich postanowiła ją wydać za Simeona, syna tesalskiego księcia. Stało się to powodem do wielkiej wojny między nią a Renierem, który oprócz pomszczenia zniewagi nie mógł dopuścić do wzmożenia potęgi Tesalii.

Chociaż po stronie swojej pani, Ireny, walczyli Katalończycy, to Renier wkrótce opanował Ateny i dużą część księstwa. W 1398r w konflikt Ireny z Renierem wmieszał się sułtan Bajazet, wkroczył ze swą armią do Tesalii i szybko posuwał się naprzód. Irena, widząc że sobie nie poradzi, by zażegnać groźbę, przybyła z córką, ową narzeczoną Simeona, do sułtana. Ten obydwie kazał zamknąć do swego haremu, po czym mianował na jej ziemiach swego gubernatora. Renier Acciaioli porozumiał się jakoś z sułtanem i został dożywotnio pozostawiony w swoim posiadaniu, urządził się w Atenach. Wdowa po nim pozostała tam jeszcze jakiś czas za zgodą Turków, później przejął je jeszcze na pewien czas Francoise Acciaioli, aż wreszcie ziemie te opanowali Turcy na dobre.

[fodele]

Można sporo znaleźć u Ostrogorskiego (Dzieje Bizancjum) - tak mniej więcej od rozdziału VII. Panowanie łacińskie w Bizancjum i restauracja Cesarstwa Bizantyjskiego (1204-1282)

Ale dużo przejrzyściej przedstawiają Księstwo Aten panowie Bonarek, Czekalski, Sprawski i Turlej w Historii Grecji na stronach 372-377 (Okres bizantyński i turkokracja, Księstwo Aten).

Zresztą, euklides już ładnie to zreferował

Edytowane 22 Listopad 2013 przez fodele

[secesjonista]

W dniu 22.11.2013 o 6:10 PM, euklides napisał:

W 1225 roku Otton powraca do Francji a księstwo pozostawia swemu synowi, Gwido I de La Roche

 

Cóż, ów Gwido był bratankiem Ottona a nie jego synem, zastanawiam się skąd czerpie takie rewelacje euklides?