Polityka zagraniczna Stanów Zjednoczonych w dwudziestoleciu

[Gnome]

Czyli jak wyglądała ta polityka, dlaczego powrócono do doktryny Monroe'a (i czy faktycznie tak było), jakie cale w tej polityce stawiali sobie kolejni prezydenci i czy były one zgodne z linią senatu i izby reprezentantów, wreszcie konflikty na linii Stany Zjednoczone a inne państwa.

Zapraszam do dyskusji.

[FSO]

Witam;

pewnie, że powrócili. Do I wś i lącznie z nią wychodzili świetnie na tej polityce. Nie biorąc oficjalnie od początku udzialu we wszelakich konfliktach wlączali się doń dopiero w ostatniej chwili, bądź jako rozjemcy. Zyli wlasną potęgą, tym bardziej, że I wś pokazala, że świat sobie bez nich nie poradzi i jakby co sam przyjdzie prosić Wuja Sama o pomoc i na kolanach będą blagać by stanęli po którejś ze stron.

Poza tym Europa byla tak daleko a morze tak wielkie. Wojna przez morze nie dotrze...

pozdr

[secesjonista]

To "pewnie" jest obecnie przez historyków mocno dezawuowane, faktem jest, że Amerykanie próbowali odejść od koncepcji Wilsona, ale dość nieskutecznie.

Pytanie jakie się nasuwa to co miał na myśli Hoover grzmiąc:

"To potworna rzecz, oni starają się nas osaczyć"

/H.C. Hoover "The State Papers and Other Public Writings of Herbert Hoover", New York 1934, vol. II, s. 235/

Jak próbowano wikłać USA w sprawy europejskie pokazuje próba powiązania pożyczek wojennych z niemieckimi reparacjami.

Edytowane 13 Maj 2011 przez secesjonista

[secesjonista]

Sytuacja w USA nie była wcale tak jednoznaczna, jak to się czasem w uproszczeniu ukazuje.

W społeczeństwie był rzeczywiście silny trend izolacjonistyczny, a na prezydenturę raczej nie miał szansy nikt kto by się wprost przeciwstawił hasłu "America first".

Jednakże...

Czego nie można było zrobić wprost, czyniono czasem metodą małych kroków, często niezauważalnych dla szerokiej opinii publicznej w Ameryce.

Innymi słowy politycy chcący osiągnąć szczyty władzy, a nie przejawiający skrajnie izolacjonistycznych poglądów, musieli się wykazać nie lada elastycznością.

Tak by zaspokoić oczekiwania wyborców, a zarazem by realizować elementy własnego planu w polityce międzynarodowej.

Swego rodzaju probierzem był stosunek do Ligii Narodów i jej poczynań.

To, że F.D. Roosevelt, jeszcze jako asystent sekretarza marynarki (1913-1921) przejawiał podobny ogląd na rolę USA w polityce międzynarodowej jak Wilson było dla wszystkich oczywiste.

Izolacjoniści nie zapomnieli mu przeszło 800 mów z przedwyborczej kampanii z 1920 r. kiedy bronił członkostwa w Lidze, pamiętano, że zgłosił się (1923 r.) na konkurs "Saturday Evening Post" ze swą koncepcją zabezpieczenia pokoju, czy o jego wystąpieniach w trakcie kampanii Al Smitha w 1928 r.

Co takiego zatem się stało, że w trakcie swej kampanii w 1932 r. wygłosił słynne przemówienie w Albany (2 luty 1932 r.) do członków New York State Grange?

i co takiego zawarł w swej mowie z 28 grudnia 1933 r., wygłoszonej w hotelu Mayflower na uroczystościach zorganizowanych przez Woodrow Wilson Foundation, że do dziś istnieje spór jaki kierunek i jakie akcenty; co do polityki międzynarodowej; w niej zawarł?