Władysław Laskonogi

[Tofik]

Mieszka III Starego spośród kilkorga synów przeżył tylko Władysław Laskonogi. Władysław po ojcu przejął Wielkopolskę i zaczął interesować się rozszerzeniem swego władztwa. Otrzymał od możnych małopolskich Kraków, jednak szybko go utracił na rzecz Leszka Białego. Laskonogi był niewątpliwie władcą bezkompromisowym; pokłócił się z arcybiskupem Kietliczem (spór dotyczył immunitetów dla duchowieństwa) i wygnał go z Wielkopolski. Podobny los spotkał Władysława Odonica (bratanka Laskonogiego), który domagał się dla siebie księstwa poznańskiego (dziedzictwa po ojcu Odonie). Obu wygnańców przyjął u siebie Henryk I Brodaty. Do pojednania z Kietliczem doszło w 1208 r. i choć konflikt nie został do końca zagaszony, to Władysław zrekompensował duchownemu straty, a w zamian arcybiskup zdjął z niego klątwę. Spór rozgorzał na nowo, gdy książę nie chciał podporządkować się uchwale synodu w Borzykowej, która dotyczyła ulg gospodarczych dla Kościoła i przekazania mu części sądownictwa nad ludnością podbitą. Kietlicza umocniło poparcie papieża Innocentego III i pod arcybiskupim naciskiem Władysław musiał Odonicowi oddać Poznań. Jednak papież umarł niedługo po tym i pozycja Kietlicza znacznie zmalała. Póki co, Władysław nie zdecydował się na akcję przeciwko swoim wrogom wewnętrznym. W 1217 r. dołączył do sojuszu najpotężniejszych książąt polskich, jednak główny cel - wyprawy na Prusy - pozostawał mu obcy i nie angażował się zbytnio w walki na północy. Przed Laskonogim stanął kolejny problem - a właściwie ten sam co wcześniej - Władysław Odonic wspierany przez Świętopełka (księcia gdańskiego) zdobył Ujście i Nakło. Książę wielkopolski pośpiesznie poprosił o pomoc sojuszników. Doszło do zjazdu w Gąsawie, który jak się skończył wszyscy wiemy. W obliczu śmierci Leszka Białego panowie krakowscy wybrali na księcia Władysława, który przyjmował tron krakowski, niemając załatwionych spraw w rodzimej ziemi. Ostatecznie rządy w stolicy uniemożliwił Władysław Odonic, który wygnał stryja z Wielkopolski. Laskonogi zdążył oddać władzę w Krakowie Henrykowi Brodatemu. Dalszy ciąg już znamy - pobyt Władysława na Śląsku i jego dość tajemnicza śmierć (ponoć z ręki dziewczyny, którą chciał zgwałcić). Ciekawi mnie Wasza opinia na jego temat. W jego polityce wobec przeciwników wewnętrznych widać niezdecydowanie - najpierw wygnanie, później przy nadarzającej się okazji brak jakichś poważniejszych i ostrzejszych akcji. Czy powinien przeć do porozumienia czy do totalnego wykończenia wrogów? Kto miał w tych sporach rację - Władysław czy Kietlicz i Odonic? Jak ogólnie oceniacie postać Władysława Laskonogiego? Zapraszam do dyskusji.

[Tofik]

Moim zdaniem był co najwyżej średnim władcą, niczym szczególnym się nie zapisał. Sprawę Odonica również źle rozegrał, nie musiał go zabijać (bo Odonic miał niemało stronników), ale nawet się z nim pogodzić i nadać mu dzielnicę gnieźnieńską lub kaliską. W końcu to jedyny żyjący (wówczas) potomek Mieszka III Starego w prostej linii, protoplasty linii Piastów wielkopolskich.

[Aleksandra]

Laskonogi nie dość, że słynął z rozpusty, to jeszcze niczym się strasznie nie może pochwalić. Cenię go choć trochę tylko za jego sojusz z Leszkiem Białym i Henrykiem I Brodatym.