Napoleon Bonaparte - człowiek

[Estera]

Porozmawiajmy o Napoleonie jako człowieku. Czy był szczęśliwy? Co lubił? Czego się bał? Jakimi cechami się odznaczał? Możemy poruszać wątki z jego życia prywatnego- wszystko, co związane z Napoleonem człowiekiem.

[Tofik]

Czy był szczęśliwy?

U boku Jóżefiny (albo odwrotnie) i w czasie pokoju był na pewno - jeszcze bardziej szczęśliwszy był po narodzinach Orlątka, ale to już nie czasy Józefiny. Generalnie - był człowiekiem szczęśliwym, ale po wyprawie na Rosję się to zmieniło.

Co lubił?

Kochał żołnierzy W kryzysowych chwilach szedł na ich czele (Arcole).

Czego się bał?

Hm... Bał się bardziej gazet niż dział

[Estera]

U boku Jóżefiny (albo odwrotnie)

Tylko wtedy gdy go nie zdradzała...

[Amilkar]

Hm... Bał się bardziej gazet niż dział

Jak mówił " Boże strzeż mnie od przyjaciół z nieprzyjaciółmi poradzę sobie sam".

Kochał żołnierzy W kryzysowych chwilach szedł na ich czele (Arcole).

Arcole nie jest idealnym przykładem(tam bardziej poczuł szał bitewny i odwagę , chciał dać przykład) , ale Napoleon kochał żołnierzy co widać po uznaniu jakie im okazywał rzucając im pod stropy ordery i pochwały.

Co śmieszne z czasów młodości pozostał mu lęk do .....kastracji , tak .

[Tofik]

Jak mówił " Boże strzeż mnie od przyjaciół z nieprzyjaciółmi poradzę sobie sam".

To akurat Richelieu powiedział.

ale Napoleon kochał żołnierzy co widać po uznaniu jakie im okazywał rzucając im pod stropy ordery i pochwały.

Np. płakał nad ciałem Desaixa.

[Lizander]

Jak mówił " Boże strzeż mnie od przyjaciół z nieprzyjaciółmi poradzę sobie sam".

Skoro to mówił, to cytował Richelieu.

[Amilkar]

Skoro to mówił, to cytował Richelieu.

Zapewne , nie wiedziałem że to słowa Richelieu.

[Lizander]

A co sądzicie o tej niemożliwej manii wielkości Bonapartego?

[Amilkar]

A co sądzicie o tej niemożliwej manii wielkości Bonapartego?

Niewątpliwie miała wpływ na wiele decyzji Cesarza.

[ Dodano: 2007-08-16, 19:33 ]

Ale też motywowała go do chwalebnych czynów.

[Estera]

niemożliwej manii wielkości Bonapartego?

Niemożliwej...Hm... Ja myśle, że ona aż taka niemożliwa nie była. Kolega Amilkar ma racje- była ważna w wielu momentach. Często prowadziła go do słusznych decyzji, była motywacją, ale często prowadziła do klęski.

[Jarpen Zigrin]

Jako człowiek bał się kotów, ciekawe dlaczego?

[Estera]

Jako człowiek bał się kotów, ciekawe dlaczego?

Trudno to uzasadnić. To była swego rodzaju fobia. Niektórzy boją się pająków, jeszcze inni wysokości. Napoleon bał się kotów. Słyszałam o tym, czytałam na forum. W literaturze jeszcze się z tym nie spotkałam (możliwe, że umknęło to mojej uwadze). Zwrócę większą uwagę na ten szczegół. Może istniał powód takiego lęku...

[bavarsky]

Poniżej przedstawiam cytat, ukazujący Niezwykły Umysł naszego Kochanego Cesarza.

„W 1809 roku w pałacu Schoenbrunn Napoleon dokonywał przeglądu 76. pułku liniowego, w pewnej chwili przechodząc obok czwartego baonu z tegoż pułku rozpoznał pewnego grenadiera, który dziewięć lat wcześniej podczas bitwy pod Acre ryzykował swoim życiem próbując odzyskać jego kapelusz, który spadł mu z głowy podczas bitewnej zawieruchy.

Cesarz chciał wiedzieć dlaczego ten żołnierz nie został awansowany?!? Grenadier wytłumaczył Napoleonowi, że nie potrafi pisać, a gestem ręki oznajmił, że nadużywa alkoholu.... Napoleon dał mu 50 franków ”

John R. Elting, „Swords Around a Throne Napoleon’s Grande Armee”, Da Capo Press 1997, s.596 (tłumaczenie własne)

I jeszcze jeden piękny fragment:

„Cesarz, otrzymawszy od pułkownika zaszczytne świadectwo dla jednej ze środkowych kompanii pewnego pułku, rozkazał zapisać krzyż legii honorowej dla dowódcy, stojącego na czele kompanii, co usłyszawszy czasowy dowódca, porucznik, przystąpił do cesarza i rzekł:

-Sire, nagroda, którą pan mi przyznaje nie mnie się należy, ale kapitanowi, który nami dowodził.

Cesarz zdziwiony:

-Gdzie jest więc kapitan?

-Ranny w ambulansie.

Ten postępek porucznika (którego na nieszczęście nazwiska nie pamiętam), tak wzruszył obecnych, że generałowie, stojący za cesarzem klasnęli w ręce. Sam Napoleon milczeniem zdradzał wzruszenie, a porucznik w skromnej i szlachetnej postawie stał przed Cesarzem, oczekując wyroku. Obydwaj zostali ozdobieni”

Wspomnienie pochodzi z pamiętnika gen. Jana Weyssenhoffa

Andrzej Dusiewicz „Smoleńsk 1812”, Bellona 2007, s. 209

Ten ostatni wstrząsnął mną do głębi, aż mi szczera łez spłynęła po policzku.

[Estera]

John R. Elting, „Swords Around a Throne Napoleon’s Grande Armee”, Da Capo Press 1997, s.596 (tłumaczenie własne)

Czy w temacie o literaturze ( http://www.historia.org.pl/forum/viewtopic.php?t=1583 ) mógłbyś coś powiedzieć o tej książce?

Wracając do tematu...Jedną z najlepszych charakterystyk Napoleona przeczytałam u Zamoyskiego, w książce: "1812. Wojna z Rosją":

Francja w gruncie rzeczy nie eksportowała już rewolucji. Stała się niemal wyłącznie narzędziem służącym ambicjom Bonapartego, który kilka miesięcy później ogłosił się cesarzem Francuzów i przybrał imię Napoleona I. Istota tych ambicji pozostawała przez dwieście lat zagadką dla historyków i przedmiotem ich długotrwałych sporów. Napoleon nigdy bowiem nie był w żadnej sprawie konsekwentny. Wypowiedzi Bonapartego mogą w najlepszym razie ilustrować niektóre jego myśli i odczucia, natomiast poczynania miał często chaotyczne i sprzeczne z sobą. Był inteligentnym pragmatykiem, a jednak pozwalał sobie na najbardziej nierealne fantazje. Był stuprocentowym oportunistą, a jednak zaplątywał się niekiedy w sieć własnych dogmatów. Był wielkim cynikiem, a jednak żywił romantyczne marzenia. Nie kierował się żadną wielką ideą i nie dysponował szczegółowo opracowanym planem działania.

Str. 19- to jedynie fragment bardzo ciekawej charakterystyki.

Napoleon był pełen sprzeczności. Dlatego tak przyciąga. Jest zagadką.

[bavarsky]

Żołnierze kochali Napoleona, można to pokazać za pomocą tego przykładu:

„W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku pewien rosyjski historyk odnalazł porucznika Nicolasa Savina z 2. pułku huzarów, który został wzięty do niewoli nad Berezyną.

Mieszkał na przedmieściach Saratowa w małym domku otoczonym kwiatami, które codziennie podlewał. Gabinet ozdobił brązowym posążkiem Napoleona oraz namalowanym przez siebie akwarelą portretem cesarza. Żył w Rosji, dumnie nosząc swój krzyż Legii Honorowej. Umarł w 1894, mając podobno 127 lat. Nie wrócił do Francji, ponieważ nie mógł znieść myśli o oglądaniu kraju, który nie jest rządzony przez Napoleona.”

A. Zamoyski, „1812 Wojna z Rosją”, s. 536