Józef Beck - ocena

[Lansjer]

Brak konsekwencji. Najpierw nie było państw, które poparły by Polskę. Później, że Litwa poparła by w zamian za Kłajpedę.

Jaki tam brak ...

Przecież pisałem: A ileż to państw graniczyło z Niemcami i o jakim potencjale i które zaważyło by na przewadze Polski bardziej niż Francja.

Więc uwzględniając potencjał Litwy - mniejszy niż Francji, nie było.

A które poza sanacją miały wpływ na obsadę ministerstw? Ja takich nie znam.

Na obsadę nie miały, ale na opinię publiczną tak. Tym bardziej, że w samej sanacji takie głosy znalazły by zwolenników w celu usunięcia ministra. Jakieś animozje między Beckiem i Rydzem-Śmigłym jednak były. A rządzący OZN był Rydza... To oczywiście czyste spekulacje, więc nie rozwijam dalej tego wątku.

[FSO]

Witam;

w kwestii zawieranych lub nie sojuszy, "Cat" wyraził ciekawą opinię, że sojusze powinny być zawierane między państwami, których niepodległość jest wzajemnie warunkowana, t.j. jeżeli jedno z nich zostaje podbite, to staje się to śmiertelnym zagrożeniem dla drugiego. W sytuacji z '38 r. czy '39 r. taka sytuacja dotyczyła w zasadzie [w Europie Środkowej i Środkowo - Wschodniej] Polski, Czechosłowacji [potem Czecho - Słowacji], Pribałtyki [Litwy, Łotwy, Estonii] a w nieco mniejszym tylko stopniu i Węgier i Austrii, czyli w znakomitej większości krajów powstałych na gruzach A-W. Oznaczało to [w/g "Cata", z czym się akurat zgadzam] konieczność zawarcia sojuszu. O ikle z Austrią w '38 r. było za późno, z Litwą jakoś zostało to wymuszone w ten czy inny sposób [a potem wilk okazał się nie taki straszny....], to fakt takiego a nie innego postępowania z CzS spada na głowę Becka.

Jak słusznie zauważano to Zaolzie było cierniem na który Polska nie chciała się zgodzić, do którego stale rościla sobie pretensje [tu nie wnikam słuszne czy nie], przy okazji przesłaniało ono szerszy punkt widzenia.

Osobną sprawą pozostaje euforia z powrotu do macierzy i tego jak było to wykorzystane. Aktualnie nie mam pod ręką Historii Polski "Cata", lecz wspominal on o ponadpartyjnym porozumieniu w kwestii zmiany polityki rządu i konieczności utworzenia rządu jedności narodowej, niestety pozostało to bez echa.

pozdr

[Lansjer]

Co do teorii Cata-Mackiewicza to oczywiście ciekawa definicja "konieczności". Odnosi się ona do państw powersalskich (nowych), których powstanie uwarunkowało konieczność szukania gwarancji swojego bytu - niepodległego już niekoniecznie. Bo jeśli nie samodzielnego zagwarantowania sobie bezpieczeństwa (przeciw któremuś z mocarstw), to już tylko jako satelity państw o charakterze mocarstwowym.

Do 1932 roku porozumienie Czechosłowacji i Polski było uzależnione bardziej od stanowiska Pragi. Odpowiedzialność Becka możemy więc wykluczyć. Do momentu zawarcia deklaracji o niestosowaniu przemocy z Niemcami nic się nie zmieniło w mentalności polityków nad Wełtawą. Porozumienie Piłsudskiego z Hitlerem dopiero uświadomiło Beneszowi, że mają do czynienia z liczącym się partnerem politycznym, nie zaś z "bałkanem północy".

Nawet wtedy nie myślano w Pradze o zbliżeniu z Polską. Obawiano się tajnego paktu Berlin-Warszawa? Nonsens. Kontakty polsko-czechosłowackie na płaszczyźnie wojskowej pogorszyły się dopiero w 1936 roku. Akces Czechosłowacji do sojuszu Francusko-Sowieckiego w 1935 roku przesądził o reorientacji polityki Warszawy względem Pragi. Beck nie musiał już „pukać” do drzwi (jak jego poprzednicy) z prośbą o sojusz, bo miał dwa układy o nieagresji – z ZSRR i III Rzeszą.

Misja Vaclava Fiali w Polsce w 1938 roku unaoczniła Beneszowi skalę lekceważącej polityki Pragi wobec Warszawy w poprzednich latach. Stanowisko Becka względem Czechosłowacji odzwierciedlało więc szeroki, polski punkt widzenia.

W Europie Środkowej logika Cata-Mackiewicza nie sprawdziła się. Dla Czechosłowacji porozumienie z Polską przeciw polityce ekspansjonizmu Niemiec było uwarunkowane stosunkiem ZSRR do Polski. Właściwie to Moskwa była barometrem emocjonalnego stosunku Czechosłowacji do Polski i jej spraw na linii Warszawa-Berlin i Warszawa-Praga. Tak też i pozostało czeskim politykom do roku 1948, czyli do przejęcia władzy w ich kraju przez komunistów. Wyleczeni chyba ostatecznie z rusofilstwa i panslawizmu w roku 1968.

[FSO]

Witam;

Lansjer - czy wina Becka byla mniejsza czy większa. Co innego dzialo się w latach 30 tych w I-szej polowie a co innego w drugiej, inne byly uwarunkowania. Patrzę na politykę Becka, z punktu interesów Polski, z tego powodu mogę mieć nieco inne odczucia jak Ty. Patrząc na to co się dzialo - wyglądalo to tak, że najpierw z calej grupy państw "wyjęto" Austrię - na co co dziwne Beck nie zareagowal, poza prośbą o zmianę statusu naszych ambasad we Wiedniu i Berlinie. Potem "wyjęto" Czechoslowację. Tutaj zaś, o czym pisalem, nasza a pewnie i czeska polityka zagraniczna przypominala co nieco "podsrywanie", że się tak nieladnie wyrażę sąsiada. Szczytem tego bylo Zaolzie i blyskawiczne uznacznie Slowacji [różnica między nami i Hitlerem liczy się w minutach bodajże...]. Z naszego punktu widzenia, politycznego czy wojskowego, bynajmniej nie byl to "interes stanu", ba nawet jeżeli ludność cieszyla się z Zaolzia to obowiązkiem rządu bylo wytlumaczenie spoleczeństwu dlaczego należy tak postępować. Tutaj za pewien wyznacznik "pro" lub "anty" niemieckości może być to jak Beck traktowal posunięcia Grażyńskiego względem Niemców i to komu wedlug konsulów w Opolu i Wroclawiu zawdzięczają oni swobodę dzialania w l. 30 tych. Nie byl to Beck.

Za plus jego polityki to relacje z '39 r. z Litwą i to jak sprawil by mimo antypatii udalo się [choć o wiele za późno] urzeczywistnić w miarę rozsądne relacje z Litwą.

pozdr