Jak sobie radzono z paniką wśród żołnierzy

[secesjonista]

W dniu 30.12.2020 o 1:02 PM, euklides napisał:

W Nicei w kwietniu 1796 roku był lepszy. W swym przemówieniu do żołnierzy powiedział: "Jesteście głodni, prawie nadzy i na boso (...)

 

Byłby może lepszy ale euklides nie wie kiedy ta proklamacja została wydana.

A co z sensem musztry?

[euklides]

10 godzin temu, secesjonista napisał:

Byłby może lepszy ale euklides nie wie kiedy ta proklamacja została wydana.

(...)

 

Są trochę różne wersje gdzie i kiedy te słowa zostały wypowiedziane. Jedna wersja mówi że 27 marca 1796 roku w Nicei. W niej nie ma nic o butach (bo chyba o to chodzi z tą musztrą). 

 

Inna wersja mówi że Napoleon coś takiego powiedział 29 marca 1796 roku koło Tulonu i tu wspominał o butach. Konkretnie powiedział (a w każdym razie mu to się przypisuje): Nie macie ani butów, ani ubrań ani koszul, prawie że nie macie chleba, a nasze magazyny są puste: te nieprzyjacielskie wypełnione są wszystkim po brzegi. Musicie je zdobyć. Wy tego chcecie, wy to możecie, ruszajmy!

 

Tak czy owak to trzeba przyznać że facet był przekonywujący.

[secesjonista]

Cóż, jakoś nie jestem przekonany by nawet najbardziej przekonujące przemówienie miało zapobiec panice, co innego zagrzewanie do boju a co innego sytuacja grożąca wybuchem paniki.

 

22 godziny temu, euklides napisał:

Jedna wersja mówi że 27 marca 1796 roku w Nicei. W niej nie ma nic o butach (bo chyba o to chodzi z tą musztrą). 

 

W mym pytaniu o musztrę nie chodzi ani o przemowy ani tym bardziej o buty, nie wiem skąd ten drugi pomysł.

 

Na pierwszy rzut oka na współczesnym polu walki (tak gdzieś od pierwszej wojny światowej) umiejętności nabyte podczas musztry rzadko są przydatne, pomijając oczywiście nawyk wspólnego i jednoczesnego wykonania rozkazu. Historyk William McNeill nie zdążył napisać doktoratu gdy został w 1941 r. powołany do armii. Wspominał jak kazano jemu wraz z innymi świeżo upieczonymi rekrutami codziennie ćwiczyć musztrę. Początkowo uważał, że w ten sposób starano się jedynie wypełnić im czas do momentu gdy zostanie dostarczona im broń, której wówczas nie było w bazie. Gdy jego grupa doszła do wprawy i synchronizacji McNeill zaczął odczuwać coś na kształt odmiennego stanu świadomości, widział siebie jako coś większego niż jego życie, a sama musztra jawiła mu się jako rytuał. Te doświadczenia sprawiły że potem postanowił się bliżej przyjrzeć podobnym praktykom a efekt swych badań zawarł w książce "Keeping Together in Time: Dance and Drill in Human History".

"Marching aimlessly about on the drill field, swaggering in corfomity with prescribed military postures, conscious only of keeping in ste so as to make the next move correctly and in time somehow felt good. Words are inadequate to describe the emotion aroused by the prolonged movement in unison the drilling involved. A sense of pervasive well-being is what I recall; more specifically, a strange sense of personal enlargement; a sort of swelling out, becoming bigger than life, thanks to participation in collective ritual".

/tegoż "Keeping Together...", Harvard Univ. Press, Cambridge, Massachusetts 1995s. 2/

 

McNeill uważał musztrę synchroniczną i takież maszerowanie za jedną z istotniejszych innowacji w wojskowości, na bazie swych badań wysnuł hipotezę o tworzeniu więzi poprzez ruch (muscular bonding) - wspólnego wykonywania zsynchronizowanych ruchów, która miała wyewoluować na długo przed udokumentowanymi historią wyłączania "Ja" i tworzenia prowizorycznych superorganizmów. Superorganizm to rodzaj ludzkiego roju, powstać w nim może więź pozwalająca nie dbać o własne życie. McNeill analizując wspomnienia i wyniki badań doszedł do wniosku, że najsilniejszą motywacją skłaniającą ludzi do ryzykowania życia była więź wobec towarzyszy broni. Przywołuje wspomnienia innego żołnierza - Jesse'go Glenn Graya (zawartych w "The Warriors: Reflections on Men in Battle"). Gray relacjonował jak to "ja" zamieniało się w "my", a żołnierz uzyskiwał rodzaj nieśmiertelności, można było upaść, ale nie umrzeć, gdyż to co w nim prawdziwe, będzie żyć w jego towarzyszach.

"Many veterans who are honest with themselves will admit, I believe, that the experience of communal effort in battle, even under the altered conditions of modern war, has been a high point in their lives (...) We feel earnest and gay at such moments because we are liberated from our individual impotence andd are drunk with the power that union with our fellows brings. In moments like these many have a vague awareness of how isolated and separate their lives have hitherto been and how much they have missed by living in the narrow circle of family or a few friends. With the boundaries of the self expanded, they sene a kinship never before. Their "I" passes insensibly into a "we", "my" becomes "our", and individual fate loses its central importance...".

/tegoż "The Warriors...",  Harper & Row, New York - Hagerstown - San Francisco - London 1970, s. 44-45/