Skutki strzelania na wiwat, spadających fragmentów bomb i pocisków plot. itp.

[secesjonista]

Warto pamiętać, że wiele z tych doniesień medialnych o skutkach strzelania na wiwat, ostatecznie okazuje się strzelaniem gdzie popadnie, niekoniecznie "Panu Bogu w okno". Podciągnięte pod to są też często sytuacje gdzie strzelający na wiwat traci kontrolę nad bronią i strzela całkiem "poziomo".

[Speedy]

Raczej Speedy. Tylko na podstawie czego oni ustalają graniczną prędkość przebijania czaszki na 61 m/s ?

Przy warunku podanym przez Speedy'ego kula musiałaby ważyć 42 gramy.

Tzn. są różne kryteria tego skutecznego rażenia. Ja używam tych 78 J bo to najprostsze; ale są i inne. Jest np. taki stary wzór Selliera na minimalną prędkość niezbędną do wniknięcia w skórę:

V = 125/Q +22 [m/s]

Q = m/A [g/cm2], obciążenie przekroju poprzecznego

m - masa pocisku

A - pole przekroju poprzecznego pocisku

Dla amerykańskiego pocisku karabinowego 7,62 mm (.30-06 pocisk zwykły M1, masa 11,3 g) dostajemy wynik 27 m/s i energię 4 J. Jedna i druga wartość jest absurdalnie mała i raczej na pewno fałszywa. Praktyczne badania prowadzone w XIX w. dla kul szrapnelowych (dosyć dużych kul ołowianych o masie 12,5 g) wykazały że graniczną prędkość dla efektywnego zranienia to 100 m/s (energia 62 J). Przy 50 m/s kula nie wnikała w skórę (oczywiście wydłużony pocisk jest lepszym penetratorem niż kula).

Kryterium efektywnego zranienia używane w książkach S.Kochańskiego (bodajże francuski wynalazek) to koncentracja energii 150 J/cm2 pola przekroju pocisku. Dla wyżej wymienionego pocisku karabinowego odpowiadałoby to prędkości uderzenia 110 m/s i energii całkowitej 68 J.

Są jeszcze inne kryteria, mogę powrzucać w wolnej chwili, ale generalnie wyniki wychodzą podobne.

[gregski]

Ostatnio mocno nadrabiam braki w czytelnictwie.

Przeczytałem miedzy innymi "W służbie III Rzeszy. Wspomnienia nastoletniego żołnierza obrony przeciwlotniczej 1943-1945". Autorem jest Karl Heintz Schlesier.

Jak sam tytuł wskazuje młody chłopak powołany do kręcenia "osiemdziesiątką ósemką".

Jeden fragment traktuje o spadających odłamkach. Otóż podczas ostrego strzelania miały one bębnić dookoła jak padający grad. Według autora wystarczającą ochrona był hełm i przyduży jak dla nastolatków ciężki wojskowy płaszcz.

Czyli raczej wiele energii te odłamki nie niosły.

[Speedy]

16 godzin temu, gregski napisał:

Czyli raczej wiele energii te odłamki nie niosły.

 

Tak jak mówię, z tych paru kilometrów to już hamowały do prędkości swobodnego spadania. W dodatku mówimy o Niemcach więc pewnie nie było dużo jakichś nietypowych, wielkich odłamków o wadze kilograma na przykład. Pocisk 8,8 cm to jeden z rzadkich w tamtych czasach przypadków zastosowania wymuszonej fragmentacji w amunicji art. (nacięcia wewnętrzne) i takich "odjazdów" od normy pewnie za wiele nie dawał.