Pierwotne kontakty słowiańsko-germańskie w ujęciu językoznawczym

[Sędzimir]

Nauka radziecka czy post-radziecka jest dla mnie prawie tak samo wiarygodna jak nazistowska.

Nie mamy swojej nazwy na bursztyn (Bernstein płonący kamień) bo jantar ma być bałtycki (w sensie językowym).

W innych słowiańskich przewijają się obie nazwy chociaż tylko jantar we wszystkich (prócz bułgarskiego), przynajmniej google mi tak powiedziało.

[secesjonista]

"... zachodzi możliwość istnienia prasłow. wyrazu *glĕzъ, oznaczającego bursztyn, który przypadkiem jest zgodny z germańską nazwą tego minerału. Zachodzi wprawdzie możliwość pożyczki germańskiej ze słowiańskiego, ale niepewna. Może zatem lepiej zadowolić się na razie twierdzeniem, że zgodność germańsko-słowiańska w tych wyrazach jest przypadkowa".

/M. Rudnicki recenzja "Zu den ältesten Völker- u. Ortsnamen der Ostseeländer", "Slavia Occidentalis", T. 15, Poznań 1936, s. 176/

"Praformą wyrazu głaz byłaby postać *glĕzъ, któ ra w transkrypcji łacińskiej przyjęłaby wygląd glēsum. Wiadomo, że w tym wyrazie Pliniusza i Tacyta (glēsum: glaesum) widzi się nazwę germańską dla bursztynu (...)

Jeszcze tylko jedna uwaga o stronie semantycznej: stpols. głaz = „srebro mieszane ze złotem“, t. zn. mieszane kolory biały i żółty, względnie przejścia pomiędzy niemi. Kto zna naturalny bursztyn, doskonale rozumie, jak wielkie po krewieństwo

kolorów zachodzi między tym minerałem a mieszaniną metalową, złożoną ze złota i srebra".

/tenże, "Szkice z kultury lechickiej", tamże, T. 14, Poznań 1935/

[secesjonista]

W dniu 23.01.2015 o 1:59 AM, Sędzimir napisał:

Wpływy językowe są i są na to silne dowody, ale są to wpływy gockie które nie mówią nam zbyt wiele.

Postaram się wypisać z głowy na podstawie jako takiej znajomości angielskiego i nikłej niemieckiego, ale daje nam to obrał styku z żywiołem germańskim. Część może być nieprawdziwa, potem postaram się poszukać jakiś źródeł.

taniec - tanz (pląsy - co ciekawe Goci zapożyczyli to słowo od nas, a my zapożyczylismy ich)

muzyka - music (gędźba)

 

Problem  w tym, że:

"Leksyka słowiańska sugeruje, że dawni Słowianie nie znali pojęcia muzyki i nie mieli terminu o znaczeniu ‘muzyka’. Nic nie wskazuje na to, by w języku prasłowiańskim istniała nazwa dla jednoczesnej gry na dwu lub większej ilości różnorodnych instrumentów muzycznych, nie było więc osobnego określenia dla muzyki multiinstrumentalnej. Dawni Słowianie odróżniali tylko grę na poszczególnych typach instrumentów muzycznych i mieli odpowiednie cząstkowe terminy (...) także brak prasłowiańskiego wyrazu ze znaczeniem ‘osoba grająca na jakimkolwiek instrumencie muzycznym, grajek, muzykant’".

/W. Boryś "Etymologie słowiańskie i polskie", Warszawa 2007, s. 168/

 

A "gędźba" pierwotnie nie oznaczała muzyki tylko grę na instrumencie strunowym, tak jak: "piščьcь" oznaczało osobę grającą na piszczałce, "dudaŕь" - grający na dudach lub piszczałce. Termin "gędźba" na określenie muzyki pojawia się np. w polszczyźnie dopiero w XV wieku, zatem trudno mówić o gockim pochodzeniu.