Zdrobnienia imion

[adamhistoryk]

Ciekawe czy Tyberiusz miał zdrobnienie Tyberiuszek?

Edytowane 28 Październik 2014 przez adamhistoryk

[poldas]

Serafin;

Stanisław Anioł?

Imię jak imię, nazwisko jak nazwisko.

Czyli... mowa jest trawą.

Co to ma do zdrobnień? Proponuję

darować sobie tego typu wstawki

zupełnie nie wnoszące nic do tematu.

Mamy dział Hyde Park i temat: "Humor".

secesjonista

[poldas]

Ajjj - Dopiero teraz zauważyłem mój błąd;

Powinno być "w XVI wieku tej ery".

Bardziej merytorycznie teraz;

Był taki koleś, co był pieszczotliwie zwany Putzi.

Był to Ernst Hanfstaengl.

Bo nie wiem jak ten przypadek traktować?

Było by to zdrobnienie imienia?

Bonawentura - Imię jak imię, ale jak je zdrobnić?

Boniek? (Zbigniew)

[secesjonista]

(...)

Był taki koleś, co był pieszczotliwie zwany Putzi.

Był to Ernst Hanfstaengl.

Bo nie wiem jak ten przypadek traktować?

Było by to zdrobnienie imienia?

(...)

To nie jest od imienia:

"Bei Küpper (Digitale Bibliothek Band 36: Wörterbuch der deutschen

Umgangssprache, © Marianne Küpper) Seitenangaben spare ich mir hier,

finden sich folgende Angaben:

Putzi mfn

1. Kosewort für ein Kind, die Geliebte oder den Geliebten.

-> Buzzi 1. Wohl beeinflußt von -> »putzig«. 1900 ff.

2. Rufname des Hundes. Meist auf den kleinwüchsigen

Hund bezogen. 1900 ff.

3. Rufname der Katze. Vgl auch -> Pussi. 1900 ff.

Putzischnucki nm

Kosewort für Mann und Frau. -> Schnucki. 1900 ff.

(...)"

/za: de.etc.sprache.deutsch.narkive.com/

To ja dodam przypadek jak łatwo się potknąć.

W języku polskim imię "Janka" to skrócona, familiarna forma od "Janina". W języku białoruskim mamy imię "Янка". Ze względu na nasze przyzwyczajenie językowe, spowodowane tym, że większość imion żeńskich w naszym języku kończy się na -a, jesteśmy gotowi traktować białoruskie "Янка" jako imię kobiety, dodatkowo ze względu na podobieństwo fonetyczne - jako formę zdrobnienia, familiarną.

Tymczasem w języku białoruskim imię to ma całkiem neutralny charakter, co gorsza: "Янка Купала" to nie: "Janka Kupała", a najwłaściwszą formą byłoby - "Jan Kupała".

/za: praca doktorska R. Kreta "Białorusko-polska homonimia międzyjęzykowa", UW Wydział Lingwistyki Stosowanej, Warszawa 2011/

[adamhistoryk]

To nie jest od imienia:

"Bei Küpper (Digitale Bibliothek Band 36: Wörterbuch der deutschen

Umgangssprache, © Marianne Küpper) Seitenangaben spare ich mir hier,

finden sich folgende Angaben:

Putzi mfn

1. Kosewort für ein Kind, die Geliebte oder den Geliebten.

-> Buzzi 1. Wohl beeinflußt von -> »putzig«. 1900 ff.

2. Rufname des Hundes. Meist auf den kleinwüchsigen

Hund bezogen. 1900 ff.

3. Rufname der Katze. Vgl auch -> Pussi. 1900 ff.

Putzischnucki nm

Kosewort für Mann und Frau. -> Schnucki. 1900 ff.

(...)"

/za: de.etc.sprache.deutsch.narkive.com/

To ja dodam przypadek jak łatwo się potknąć.

W języku polskim imię "Janka" to skrócona, familiarna forma od "Janina". W języku białoruskim mamy imię "Янка". Ze względu na nasze przyzwyczajenie językowe, spowodowane tym, że większość imion żeńskich w naszym języku kończy się na -a, jesteśmy gotowi traktować białoruskie "Янка" jako imię kobiety, dodatkowo ze względu na podobieństwo fonetyczne - jako formę zdrobnienia, familiarną.

Tymczasem w języku białoruskim imię to ma całkiem neutralny charakter, co gorsza: "Янка Купала" to nie: "Janka Kupała", a najwłaściwszą formą byłoby - "Jan Kupała".

/za: praca doktorska R. Kreta "Białorusko-polska homonimia międzyjęzykowa", UW Wydział Lingwistyki Stosowanej, Warszawa 2011/

Dobrze zrozumiałem? W białoruskim янка to Jan?

[secesjonista]

Formalnie, by zachować znaczenie i neutralny wydźwięk istniejący w języku białoruskim - tak.

Choć w języku polskim dopuszcza się i inne formy, ale te stwarzają rozliczne problemy językowe.

[secesjonista]

W naukach psychologicznych przeprowadzano szereg badań nad konotacyjnym znaczeniem imion, szczególnie amerykańscy badacze często zajmowali się tym aspektem. Na potrzeby badań stworzono kilka narzędzi uwzględniających szereg cech. Pożądanych, określających cechy charakteru itp. W naukach obszarów anglojęzycznych na ogół posługiwano się Name Connotation Profile opracowaną przez Alfreda Mehrabiana, z odpowiednimi modyfikacjami (np. The Revised Name Connotation Profile), w naszym kraju opracowano podobne narzędzie nazwane: Polska Lista Przymiotnikowa (P. Szarota "Polska Lista Przymiotnikowa (PLP), narzędzie do diagnozy pięciu wielkich czynników osobowości", "Studia Psychologiczne", 33, 1995).

Wyniki tego typu badań charakteryzują się często dużą zmiennością, na co wpływ mają moda na dane imię, popularność jakiejś osoby o danym imieniu itp., choć część badanych cech wykazuje pewną stałość, nawet w różnych kręgach językowych.

W badaniach z końca lat 90. w USA wynika, że tamtejsi mężczyźni preferują imiona w pełnym brzmieniu, a posługiwanie się zdrobnieniami było często świadomą decyzją np. u polityków, której celem miało być ocieplenie wizerunku, wprowadzenie elementu familiarności.

/za: K. Doroszewicz "Psychologiczne aspekty imion ludzkich", "Psychilogia Jakości Życia", t. 2, nr 1, 2003; badania: E. Otta "Assigning a name to a child: gender differences in two overlapping generations. The Journal of Psychology", 131, 1997/

A jak to wygląda u nas?

Czy mężczyźni wolą się przedstawiać, ew. by do nich się zwracać - używając zdrobnień?

[adamhistoryk]

Pewno zależy od sytuacji. Przedstawiać się nieznajomej kobiecie "Mam na imię Adasiek" - to raczej nie wypada.

[adamhistoryk]

Co prawda ten artykuł nie o zdrobnieniach, tylko o samych imionach, ale może warto poczytać tutaj