Brazylia - historia

[adamhistoryk]

Rozpoczęły się piłkarskie MŚ w Brazylii. To dobra okazja aby przypomnieć sobie historię tego państwa. I jakoweś ciekawostki. Tudzież związki z Polską.

W monografii "Brazylia" Kurcyusza mowa jest o żeglarzu Pinzonie, a dopiero potem autor zajmuje się tym właściwym odkryciem Brazylii przez innego żeglarza ( pirata?) Cabrala. Pinzon to był rok 1500. Trzy lata potem nastąpi Cabral. W "Ślady piasta pod Piniorami" Breowicza już podaje się tylko Cabral. Dlaczego ta pierwsza wyprawa nie została "uznana" jako odkrycie Brazylii?

Pierwszym zarządcą Brazylii w roku 1548 został Żyd Tomasz Souza. Od chwili odkrycia zatem parę lat minęło. Dlaczego tyle lat musiało minąć, aby zaistniał zarządca?

[secesjonista]

Ponieważ Pinzon jeno przybył a Cabral pojął w posiadanie nadając nowej ziemi nazwę.

[Bruno Wątpliwy]

Dlaczego ta pierwsza wyprawa nie została "uznana" jako odkrycie Brazylii?

M. Kula, Historia Brazylii, Ossolineum 1987, s. 10:

"Dyskutowano wiele, czy Cabral był rzeczywiście pierwszym Białym, który dopłynął do Brazylii. Wskazywano na Francuza Jeana Cousina, jako na tego, który dopłynął do tej ziemi w 1488 r. Możliwe, że uczynił to Kolumb podczas swej trzeciej podróży do Ameryki w 1498 r. Są jakieś podejrzenia co do innych Hiszpanów oraz Włochów^1.. Nawet jednak gdyby wszyscy oni mieli pierwszeństwo przez Cabralem, nie zmieniłoby to faktu, iż z punktu widzenia historycznych konsekwencji odkrywcą Brazylii był ten ostatni".

Trudno się z powyższym nie zgodzić. Zresztą to nie jedyna taka sytuacja. Australia ma także wielu europejskich odkrywców, na co wskazywał chociażby Jakub Paganel w "Dzieciach kapitana Granta". Pamięta się powszechnie jedynie o Cooku, może o Tasmanie, trochę mniej o Willemie Janszoonie.

1. Uwaga Bruno W. - wśród potencjalnych odkrywców Brazylii (mniej lub bardziej prawdopodobnych) wskazuje się np. wymienionego w powyższych postach Vicente Yáñez Pinzóna (1500), ale także innych: Duarte Pacheco Pereirę (1498), Amerigo Vespucciego (1499), Diego de Lepe (1500).

[secesjonista]

Dzisiejsza Brazylia całkiem spore dochody czerpie z sektora turystycznego, jej ulice i plaże rozbrzmiewają wielojęzycznym gwarem. Najczęściej odwiedzają ten kraj przybysze z Argentyny, USA, Włoch, Japonii, Australii i RPA (dane za 2008 r.). 

Ciekawe jak to wyglądało w 1939 roku?

Kryzys ekonomiczny lat trzydziestych spowodował wzrost fali nacjonalizmu co zaowocowało szeregiem ustaw wymierzonych w nowych imigrantów. W 1934 r. zmniejszono liczbę imigrantów do 2% osadników z danej nacji przybyły do tego kraju od 1884 r. w skali rocznej. Wreszcie w sierpniu 1939 r. zakazano używania języków obcych w miejscach publicznych, w wojsku i podczas kazań w kościołach. Dokładniej, w Decreto-Lei nº 1.545 zapisano: "É proibido o uso de línguas estrangeiras nas repartições públicas, no recinto das casernas e durante o serviço militar".

Chyba nie dotyczyło to jednak cudzoziemców?

[Bruno Wątpliwy]

Cytuj

Wreszcie w sierpniu 1939 r. zakazano używania języków obcych w miejscach publicznych, w wojsku i podczas kazań w kościołach. Dokładniej, w Decreto-Lei nº 1.545 zapisano: "É proibido o uso de línguas estrangeiras nas repartições públicas, no recinto das casernas e durante o serviço militar".

Chyba nie dotyczyło to jednak cudzoziemców?

Znalazłem ten dekret:

http://www2.camara.leg.br/legin/fed/declei/1930-1939/decreto-lei-1545-25-agosto-1939-411654-publicacaooriginal-1-pe.html

Odpowiedni artykuł w całości:

"Art. 15. É proibido o uso de línguas estrangeiras nas repartições públicas, no recinto das casernas e durante o serviço militar.
Parágrafo único. Não se compreendem na proibição do presente artigo a correspondência e as publicações destinadas ao estrangeiro, bem como as relações com as comissões estrangeiras em serviço oficial no país".

Znam bardzo słabo hiszpański, portugalski jest co prawda bardzo podobny, ale ... to jednak nie to samo. Zatem - tylko przypuszczenia - repartições públicas to raczej nie miejsca publiczne, tylko jakieś ogólne pojęcie na urzędy. W tym przypuszczeniu utwierdza mnie hasło w Wikipedii:  https://pt.wikipedia.org/wiki/Repartição_pública

W dalszej części tego artykułu są wyjątki od tego zakazu, uczynione z myślą właśnie o cudzoziemcach.

 

O ceremoniach religijnych mówił art. 16: "Sem prejuizo do exercício público e livre do culto, as prédicas religiosas deverão ser feitas na língua nacional".

 

M. Kula, Historia Brazylii, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1987, s. 209, pisał na ten temat: "W niektórych stanach realizacji postanowienia dekretów towarzyszyły posunięcia dodatkowe - od wizyt dzieci imigrantów w pałacu gubernatora czy domach rodzin rdzennie brazylijskich, a na zakazach używania języków ojczystych w miejscach publicznych czy rozmieszczaniu oddziałów wojskowych w pobliżu skupisk emigrantów kończąc".

Autor sugeruje zatem, że miałaby to być inicjatywa lokalnych władz.

 

Tak myślę, że furtkę do zakazywania używania języków obcych podczas zgromadzeń publicznych, czy nawet prywatnych otwierał art. 14 tu omawianego dekretu:

Em todas as ocasiões ou reuniões, de carater particular ou público, deverão as autoridades federais, estaduais e municipais, sempre que lhes fôr possivel e sem ofensa de qualquer direito e garantia individual usar de todos os meios adequados à difusão do sentimento nacional.

      Parágrafo único. Aos professores e instrutores de qualquer espécie, bem como a todos os que se consagrem à tarefa de cuidar da infância e juventude, cumpre esforçarem-se por difundir o sentimento da nacionalidade e o amor da pátria".

Środki adekwatne do "difusão do sentimento nacional" mogły przecież polegać na tym, że odpowiednie władze uznawałyby, że "dyfuzja" takowa wymaga mówienia w języku narodowym...