Przyczyny sukcesów arabskich w VII i VIII wieku

[Lizander]

Temat brzmi:"Przyczyny sukcesów arabskich w VII i VIII wieku".

Ty podałes odpowiedź - IMHO nie wyczerpującą tematu i dość naciąganą - która może dotyczyc jedynie pierwszych kilkunastu lat po śmierci Proroka, więc nie pisz: "Co dzieje się potem to inna historia".

Czy Twoim zdaniem arabskie armie były niczym plemiona koczowników podróżujące z rodzinami i całym dobytkiem?

[ciekawe25]

Przyczyną sukcesów arabskich było:

wstępny sukces armii koczowniczej rzucenie na kolana Cesarstwa i zniszczenie Persji - co pozwoliło zdobyć Kalifatowi niebywałe zaplecze. Przyczyną dalszych sukcesów i dalszej ekspansji było nadzwyczajne powodzenie osiągnięte na początku dzięki któremu zdobyli zaplecze, ludzkie, materiałowe, technologiczne i finansowe. Czemu sprzyjała specyficzna sytuacja bliskiego wschodu w tamtym okresie (wspomnieni monofizyci, nestorianie) i Egiptu oraz osłabienie i rozkład Persji. Więc powtarzając 3 raz to samo - potwierdzę fakt że Arabowie rozpoczynając swoją ekspansę posługiwali się metodami nomadów, nomadami z pustyni wtedy jeszcze będąc stało u źródeł ich sukcesu - który gdyby się zatrzymał na tej fazie początkowej już byłby przytłaczający, a potem zarzuciwszy koczowniczą organizację Państwa absorbując osiągnięcia podbitych stworzyli Państwo czerpiące z potęgi której zdobycie zawdzięczali temu że początkowo nomadami będąc potrafili rzucić na kolana każdą armię - tak jak to zwykle czynili koczownicy którzy w początkoach sej ekspansji rzucali wszystkich na kolana. I to jest moja odpowiedź 3 już kolejny raz przedstawiona w podobnych słowach, formie i sensie - tzw. mój pogląd na genezę sukcesów arabskich.

[Lizander]

Dobra, tylko że ja cały czas pytam skąd utożsamianie armii znad Jarmuku z koczownikami?

Po drugie - czy na prawdę Twoim zdaniem to wszystkie przyczyny arabskich sukcesów.

P.S. Uwierz, że już wcześniej rozumiałem Twój pogląd. Tyle, że moim zdaniem jest błędny.

[ciekawe25]

Innych przyczyn dla sukcesów islamu nie znajduję, armia składająca się z konnicy i beduińskich pastuchów to dla mnie koczownicy, katastrofy Herakliusza i załamania (chyba że grzech wystarczył) nie potrafię zrozumieć.

[Lizander]

A słabość wewnętrzna Bizancjum?

Według angielskiej wikipedii kawaleria stanowiła zaledwie 25% sił arabskich, co potwierdza w pewnej mierze portal militaryhistoryonline.com, gdzie wspomina się o tym, ze arabowie w dużej mierze polegali na swojej ciężkiej piechocie. Nigdzie ani słowa o koczownikach. Dalej podtrzymujesz swoją tezę?

[ciekawe25]

Tak jak Danowski, Hauziński, Hitti - oczywiście że podtrzymuję nie mógłbym się z nimi nie zgodzić....

[JuliuszCezar]

Niewiarygodne sukcesy Arabów brały się zarówno ze słabości ich przeciwników, jak i ze znakomitej organizacji biednych, gotowych na wszystko wojowników. Wojna z „niewiernymi” o rozszerzenie islamu była dla nich święta. Każdy muzułmanin, który w niej ginął, natychmiast dostępował zbawienia. Na wysokim poziomie stały w krajach Islamu: medycyna, astronomia, matematyka, chemia i architektura.

[gregski]

Pamiętajcie, że Bizancjum i Persja były po serii wyniszczających wojen. Ludność w prowincjach była doprowadzona do nędzy i rozpaczy podatkami ściąganymi na potrzeby wojenne i miała dokładnie "gdzieś" losy państwa. Tym bardziej, że oprócz "ustawowych" skala nadużyć urzędników państwowych też nie była mała. Panowanie Arabów oznaczało zluzowanie reżimów finansowych.

W takich warunkach gdy w pojedyńczej bitwie wojska imperialne zostały pobite nikt nie zadawał sobie większego trudu aby bronić prowincji.

Tak było w przypadku Syrii i Egiptu.

[prusak311]

Przede wszystkim myśle ogromne morale, fanatyzm, przeludnienie.

Nie przesadzał bym z rolą fanatyzmu u Arabów, otóż pierwotny islam był religią niezwykle tolerancyjną i żydów oraz chrześcijan uważał za ludzi obytych w księgach, którym jednak nie została objawiona prawda ostateczna.

No bo jak tacy Arabowie uwazali dzihad za swietosc wiec sadze ze nimi kierowal nadmierny fanatyzm .

Otóż dżihad w pierwotnym znaczeniu nie oznaczał "świętej wojny", oznaczał "gorliwe mozolenia się" a więc była to walka, tylko, że z samym sobą, ze swoimi słabościami. Dopiero po paru wiekach ( nie jestem pewien dokładnie kiedy) teologowie muzułmańscy wymyślili teorię wojny świętej. A tak na marginesie to także chrześcijanie ( przede wszystkim Bernard z Clairvaux) próbowali taką doktrynę stworzyć.

Mało uwagi poprzednicy zwracali na świetną organizację wewnętrzną, która pozwalała skupiać więcej sił na granicach, gdyż ludność podbita nie buntowała się.