Powstanie Bizancjum

[Lu Tzy]

"Bizancjum" nigdy nie powstalo. "Bizancjum" to jest wytwor historykow, glownie dziewietnastowiecznych.

Od zalozenia cesarskiego Konstantynopola nie bylo juz nigdy Bizantyjczykow, tylko Romaioi. Rzymianie. No i co z tego, ze greka mowili? Rownie dobrze mozna by dzis rzec, ze ponad dziewiecdziesiat procent Irlandczykow to nie sa Irlandczycy, skoro nie mowia po irlandzku....

To wlasnie Romaiowie przechowali kulture greko-rzymska (a element grecki byl ZNACZNIE bardziej wazki od rzymskiego, nota bene). To od nich nakradli Arabowie, od ktorych wiekow pare pozniej Europejczycy kradli, co sie dalo, ze starozytnej spuscizny.

Od pewnego momentu po prostu imperium Rzymian zmienia punkt osrodkowy.

Roma zostala zamordowana, ale jest Miasto Konstantyna.

[Fassr ad-Din]

Za początek istnienia Bizancjum mozemy uznać rok 395 oficjalny podział na Wschód i Zachód. Co jest rzeczą ważną pózniejsi mieszkańcy Oikumene uważali się za kontynuatorów imperium z czasów rzymskich. Dla nich tak naprawdę imperium nie upadło w 476 roku a ewoluowało.

[Furiusz]

Mi się tam zdaje, ze o powstaniu Bizancjum można mówić w momencie w którym ichni władcy wyrzekli się aspiracji do zachowania terytorium i stolicy dawnego cesarstwa zachodniego, a więc gdzieś tak po upadku dynastii afrykańskiej i w momencie zaczęcia odczuwania przez to cesarstwo naporu Arabskiego. Jak dla mnie wtedy ostatecznie wykrystalizował się twór państwowy Bizancjum.

[Petro]

Furiusz, nie wiem czy tak można potraktować sprawę, Lu Tzy dobrze zaakcentował, że tamtejsi mieszkańcy czuli się Rzymianami więc trudno i wyrzekać się aspiracji do spuścizny Rzymu. To właśnie ten narastający konflikt między Cesarstwem Rzymskim na zachodzie, najpierw w Imperium Franków, a potem Rzeszy z popierającym go Papiestwem a Cesarstwem Rzymskim na wschodzie, napędził (oprócz chciwości) efekty IV krucjaty.

Zgadzam się też z wykluczeniem nazwy Bizancjum, chociaż to element pewnej symboliki historycznej, tak jak wciąż mówimy "Kampania wrześniowa".

A data - stanowczo 395 rok.

[Furiusz]

Furiusz, nie wiem czy tak można potraktować sprawę, Lu Tzy dobrze zaakcentował, że tamtejsi mieszkańcy czuli się Rzymianami więc trudno i wyrzekać się aspiracji do spuścizny Rzymu.

A później powstał Trzeci Rzym. Jak dla mnie aspiracje do zachowania całości terytorium i zwierzchności nad nim czy chociaż tylko i wyłącznie fikcyjnej podległości jak dla mnie jest wyznacznikiem jedności państwa, tradycje czy odwoływanie się do tradycji nie jest jak dla mnie wyznacznikiem tego czy dane państwo jest już nowym tworem czy nie - przekładając na współczesność mamy Górne Węgry, których ludność uznaje się za spadkobierców Węgrzech i ma nawet dawna stolice tego kraju na swoim terytorium. Czy jest Wegrami? Nie jest słowacją Ew. spór Macedonii i Grecji o prawa do nazwy Macedonia.

[Narya]

A później powstał Trzeci Rzym. Jak dla mnie aspiracje do zachowania całości terytorium i zwierzchności nad nim czy chociaż tylko i wyłącznie fikcyjnej podległości jak dla mnie jest wyznacznikiem jedności państwa, tradycje czy odwoływanie się do tradycji nie jest jak dla mnie wyznacznikiem tego czy dane państwo jest już nowym tworem czy nie

Podobnie jak Bizancjum uważało się za jedynego spadkobiercę Rzymu, tak uważało się Cesarstwo niemieckie i Księstwo rosyjskie. Pojęcie Rzymu stało się synonimem jedności i supremacji w świecie. Oczywiście, że Bizancjum miało największe prawa do bycia spadkobiercą Rzymu, ale tak naprawdę było to imperium greckie, gdzie rzymski język, łacinę, wyparł grecki, koine a do zwyczajów i obyczajów weszły elementy wschodnie (kwestia basileusa).

[Sulmah]

Etiopczycy do dzisiaj uznają się za jedynych spadkobierców egipskiego kościoła koptyjskiego, zniszczonego przez najazd Islamu, ale jakoś nikt nie nazywa ich Koptami, bo po piewsze koptyjskiego używają jedynie w liturgii, po drugie Etiopia leży wprawdzie niedaleko, ale jednak nie w Egipcie, a na domiar złego są czarni.

Średniowieczni królowie Francji mieli się za potomków Parysa i spadkobierców Troi, mimo że jej istnienia dowiódł dopiero Schliemann pod koniec XIX wieku.

Niektótrzy z nas są pewnie potomkami wiernych czytelników Chryzostoma Paska, jednak poza chwilową modą na sarmatyzm, nasz kraj nie nazywa się dzisiaj Rzeczpospolita Sarmacka, a szukanie korzeni wśród Sarmatów już dawno nam przeszło.

Kiedy ostatni Omajada przybył do Hiszpanii, uchodząc z rzezi swego rodu dokonanej przez zwycięskich Abbasydów i przejął władzę na zajętych przez muzułmanów terenach, tworząc kalifat kordobański, nie oznaczało to wcale automatycznej reaktywacji kalifatu Omajadów. Hiszpania to już nie Syria, Kordoba to nie Damaszek, a i ludność była zupełnie inną mieszanką. Polityczny legitymizm nie wystarczył, mimo że nawiązania i kontynuacje widać było na każdym kroku - w kulturze, nauce, sztuce i architekturze. Kalifat kordobański to już zupełnie inna jakość.

Dzisiejszych Włochów również nikt nie nazywa Rzymianami i nie traktuje jak spadkobierców rzymskiej tradycji, no może poza Duce i jego czarnymi koszulami.

Polityczny legitymizm, tradycje i pobożne życzenia to za mało, żeby wszystko było po staremu, jeśli miejsce, język i ludność się zmieniają. Imperium Rzymian umarło wraz z Rzymem, choć niewątpliwie agonia trochę potrwała.

Edytowane 5 Listopad 2009 przez Sulmah

[Narya]

Sulmach przeczytałem twój post w zaciekawieniu, ale jak myślisz od kiedy możemy mówić o Bizancjum, a nie o Wschodnim Cesarstwie Rzymskim?

[Sulmah]

Biorąc pod uwagę fakt, że począwszy od 476 roku, wraz z odesłaniem insygniów cesarskich do Konstantynopola przez Odoakra, tereny byłego Cesarstwa Zachodniego nie miały żadnej legalnej cesarskiej władzy zwierzchniej poza tą w Konstantynopolu i pamiętając o ciągle powtarzających się, bardziej lub mniej skutecznych próbach przywrócenia tejże władzy wymiaru realnego, a nie tylko nominalnego, uważam, że ostateczny finał tych prób, a co za tym idzie rzeczywista rezygnacja z idei przwrócenia Cesarstwa Rzymskiego w kształcie, który zawierałby w sobie jego kolebkę, przypada na rok 812, kiedy basileus Rangabes uznał Karola Wielkiego równorzędnym cesarzem Zachodu. Od tego czasu cesarze rezydujący nad Bosforem spoglądali na Zachód jedynie z nostalgią, nadzieją lub nienawiścią, a Konstantynopol uwolniony od brzemienia obowiązku przywrócenia Rzymu do jego dawnej świetności, zajął się swoimi sprawami, co tylko wyszło mu na dobre. I właśnie ten moment jest dla mnie początkiem Bizancjum.

Edytowane 7 Listopad 2009 przez Sulmah