Wehrmacht na terenie Generalnej Guberni 1940-1945

[secesjonista]

Pomimo przekazania z dniem 26 października 1939 r. władzy na terenach polskich administracji cywilnej, rola Wehrmachtu jako jednego z ogniw sił okupacyjnych nie zmniejszyła się. Jak to ujął w swym rozkazie specjalnym gen. Alfred von Vollard Bockelberg z 14 września 1939 r.:

"Tylko w ścisłym koleżeńskim porozumieniu armii z administracją cywilną będzie można wykonać powierzone zadania.

Kwestia kompetencji odpada, natomiast stoi przed nami jeden cel - wspólna pracą uczynić tę niemiecką prowincję ponownie niemiecka"

Zatem jak wyglądała organizacja, dyslokacja, stany liczebne od momentu przekształcenia Naczelnego Dowództwa na Wschodzie (Oberkommando Ost; Oberost) w Dowództwo Wojsk w GG (Militarbefehlshaber im Generalgouvernement; MiG).

[Wolf]

GG stanowiło w strukturze Wehrmachtu od 1942 odrębny okręg wojskowy z siedzibą w Krakowie . Dowodził nim ostatecznie generał S.Haenicke. Dowództwu okręgu podlegały Główne Komendantury Polowe w poszczególnych dystryktach. Tym z kolei -komendantury garnizonowe i mniejsze -miejscowe komendy wojskowe. Dowództwo okręgu wojskowego GG dysponowało ekwiwalentem paru dywizji w oddziałach ochronnych i rezerwowych. Stany liczebne WH w Polsce systematycznej ulegały ewolucji. Przed atakiem na Francję GG ogołocono a na wschodzie pozostało niewiele dywizji. Od II połowy 1940 zaczął się gwałtowny przyrost z punktem szczytowym latem 1941. Potem znowu liczba wojska w GG spadła ,pozostały tu jednostki tyłowe,rezerwowe i ochronne a w 1944 z przyczyn naturalnych znowu się zwiększyła.W 1944 w GG WH zastępował de facto administrację-to już była strefa przyfrontowa. Do połowy 1943 Wehrmacht w Polsce nie miał kłopotów,przemysł i transport pracował tutaj w sposób niezakłócony działalność podziemia była tak dobrze zakonspirowana że z trudem dawała się zauważyć,kontyngenty robotników potrzebnych w III Rzeszy realizowano z nadwyżką zaś pobór/werbunek posiadaczy DVL i Ukraińców do WH i Waffen SS realizowano bez kłopotów.Jak aktywne było wtedy podziemie ukazuje fakt że pierwszą drużynę SS zniszono w GG już w ........1943 roku.Od 1943 gdy po raz pierwszy od zniszczenia w 1940 oddziału "Hubala" zarejestrowano pojawienie się w lesie grup liczacych 100 i więcej ludzi zaczęto tworzyć w GG tzw Stutzpunkty-punkty oparcia.Do większych operacji antypartyzanckich w GG zaczął być używany w 1943 a punkt szczytowy to lato 1944 i "Sturmwind" I i II -największe antypartyzanckie operacje Wehrmahtu w GG.

Edytowane 23 Czerwiec 2011 przez Wolf

[secesjonista]

Wolf z tą drużyną SS to już się stajesz nudny...

Uściślając:

- na początku po powołaniu Oberost na jego czele stał gen. płk Karl Rudolf Gerd von Rundstedt, były dowódca Grupy Armii "Południe"

- 20 pażdziernika 1939 r. zastąpił go gen. płk Johannes Albrecht Blaskowitz, były dowódca 8 Armii

- po powołaniu MiG na jego czele był gen. kawalerii Kurt Ludwig von Gienanth

- tuż po powołaniu w miejsce MiG - Okręgu Wojskowego GG (Wehrkreis Generalgouvernement; WKGG) z dniem 1 września 1942 r., od 1 października na czele WKGG stanął dotychczasowy dowódca 38 korpusu armijnego gen. piechoty Siegfried Haenicke.

GG stanowiło w strukturze Wehrmachtu od 1942 odrębny okręg wojskowy z siedzibą w Krakowie . Dowodził nim ostatecznie generał S.Haenicke. Dowództwu okręgu podlegały Główne Komendantury Polowe w poszczególnych dystryktach. Tym z kolei -komendantury garnizonowe i mniejsze -miejscowe komendy wojskowe.

(...)

Po wcześniejszych reformach stan organizacyjny na wiosnę 1942 r. faktycznie wyglądał mniej więcej w ten sposób, z tym że kolega Wolf pominął najistotniejszy szczebel, czyli: Nadkomendantury Polowe (Oberfeldkommandantur; OFK), było ich pięć i działały w poszczególnych dystryktach:

- OFK Kraków gen. mjr E. Höberth w dystrykcie Kraków, z miejscem postoju dowództwa w Krakowie

- OFK Kraków gen. mjr F. Rossum w dystrykcie Warszawa, z miejscem postoju dowództwa w Warszawie

- 365 OFK Kraków gen. mjr gen. por. K. Beutel w dystrykcie Galicja, z miejscem postoju dowództwa we Lwowie

- 372 OFK gen. mjr H. Moser w dystrykcie Radom, z miejscem postoju dowództwa w Kielcach

- 379 OFK gen. mjr W. Altrock w dystrykcie Lublin, z miejscem postoju dowództwa w Lublinie

OFK podlegały bezpośrednio dowódcy MiG, miały one charakter nieliniowych dowództw stacjonarnych na szczeblu dywizji, zaliczane były do ochrony tyłowych obszarów operacyjnych. To właśnie OFK podlegały komendy miast, których obszar działania pokrywał się z powiatem, lub tylko garnizonem wraz z przyległym terenem. Według stanu na dzień 15 kwiecień 1942 r. istniały na terenie poszczególnych OFK następujące komendy miast:

- OFK Kraków: Dębica, Jarosław, Kraków, Krosno, Nowy Sącz, Przemyśl, Rzeszów, Sanok

- OFK Warszawa: Garwolin, Grójec, Jabłonna, Łowicz, Ostrów Mazowiecki, Rembertów, Siedlce, Sokołów Podlaski, Wawer-Anin,

- 365 OFK: Brody, Brżeżany, Busk, Drohobycz, Gródek Jagielloński, Kałusz, Kamionka Strumiłowa, Kołomyja, Lwów, Podwołczyska, Rawa Ruska, Sambor, Stanisławów, Stryj, Tarnopol, Złoczów, Żółkiew

- 372 OFK:Częstochowa, Jędrzejów, Kielce, Końskie, Piotrków, Radom, Sandomierz, Skarżysko-Kamienna, Tomaszów Mazowiecki

- 379 OFK: Biała Podlaska, Biłgoraj, Chełm, Hrubieszów, Krasnystaw, Kraśnik, Lublin, Międzyrzec, Puławy, Radzyń, Zamość

I drobne sprostowanie co do wspomnianych przez kolegę Wolfa - Komendanturach Polowych.

Jak już napisałem, komendy miast podlegały OFK, mogło się to odbywać w sposób bezpośredni i tak było na ogół. Mogło też za pośrednictwem właśnie - Komendantury Polowej (Feldkommandantur; FK), działały one na określonej części terenu OFK.

Takie komendantury polowe zorganizowano jedynie na terenie OFK Warszawa i 365 OFK:

- OFK Warszawa podlegała 768 FK stacjonująca w Mińsku Mazowieckim i obejmująca swymi działaniami powiaty: Garwolin, Mińsk Mazowiecki, Ostrów Mazowiecki, Siedlce, Sokołów

- 365 OFK podlegała 603 FK stacjonująca we Lwowie, której kompetencje rozciągały się na samo miasto.

Kolejna sprawa: to fakt, że z gestii OFK wyłączone były obozy ćwiczeń-poligony, te były podległe bezpośrednio Dowództwu Wojsk w GG.

[secesjonista]

GG stanowiło w strukturze Wehrmachtu od 1942 odrębny okręg wojskowy z siedzibą w Krakowie . Dowodził nim ostatecznie generał S.Haenicke.

(...)

Dla uściślenia: siedzibą; po powołaniu Okręgu Wojskowego GG w 1942 r.; wciąż pozostawała Spała.

Faktycznie jednak Kraków stał się kwaterą dowództwa WKGG, ale dopiero od 15 sierpnia 1943 r. W związku z tym 226 OFK przesunięto do Tarnowa (17 października 1943 r.), zaś w Krakowie utworzono odrębną komendanturę miasta, na czele której stanął początkowo gen. por K. Oppenländer.

Jak zostało wspomniane poligony były strukturą istniejącą niezależnie od Nadkomendantur Polowych.

Według stanu na 15 czerwca 1942 r. MiG miało do swej dyspozycji obozy ćwiczeń, które posiadały komendy etatowe:

- "Środek" gen. mjr E. Stammer w dystrykcie Radom, z miejscem postoju w Radomiu

- "Południe" często nazywany też "Dęba-Mielec" gen. mjr F. Salliter, a od 1 kwietnia 1943 r. gen. mjr F. Rexillus w dystrykcie Kraków, z miejscem postoju w Dęba

- "Galicja" gen. mjr H. Besch w dystrykcie Lwów, z miejscem postoju w Żółkwi

- "Rembertów" (dowódca:?) w dystrykcie Warszawa, z miejscem postoju w Rembertowie

/szerzej: W. Keilig "Das deutsche Heer 1939-1945"/

Zadania postawione w tym okresie przed MiG (a zatem w zasadzie i przed OFK) określała dyrektywa OKW z 30 października 1940 r. w sprawie kompetencji rozkazodawczych w GG:

- reprezentowanie wobec rządu GG i podległych mu instytucji ogólnych interesów wojsk lądowych i miejscowych jednostek

- ochrona interesów wojsk lądowych w zakresie rozbudowy, konserwacji i utrzymania w dobrym stanie dróg

- stawianie dezyderatów dotyczących rozbudowy i eksploatacji sieci łączności na potrzemy armii

- ochrona wschodniej i południowej granicy GG przy udziale granicznej straży celnej

- działania w celu tłumienia lokalnych rozruchów wewnętrznych

- ochrona obiektów i urządzeń wojskowych

- ochrona ważnych obiektów i urządzeń drogowych, kolejowych, wodnych oraz zakładów przemysłu wojennego

- zakwaterowanie i zaopatrywanie jednostek i instytucji wojskowych na terenie GG

- regulowanie i kontrola przemarszów i przewozów wojskowych

- ogólny nadzór nad przestrzeganiem dyscypliny wojskowej, zwłaszcza na dworcach i w ruchu samochodowym

- pobór do wojska i uzupełnianie stanu jednostek

- kierowanie szkoleniem podległych jednostek

- rekwirowanie koni i taboru samochodowego na potrzeby Wehrmachtu

- kierowanie majątkami pozostającymi w administracji wojska

- wojskowy kontrwywiad

- gospodarka wojenna

- służba garnizonowa

- propaganda wojskowa

Należy mieć jednak na uwadze, że istniały na terenie Generalnego Gubernatorstwa różnorakie jednostki wchodzące w skład Wehrmachtu, ale nie podlegające dowództwu MiG (mowa o okresie przed zmianami wywołanymi powołaniem WKGG):

- Inspektorat Przemysłu Zbrojeniowego w GG (Rüstungsinpsektion im GG; Rü In), istniejący wcześniej od października 1939 r. jako inspektorat gospodarki wojennej Oberost (Wehrwirtschaftsinspektion)

- Sztab uzbrojenia z siedzibą w Łodzi podlegający bezpośrednio szefowi uzbrojenia i dowódcy armii zapasowej wojsk lądowych (Chief der Heeresrüstung und Befehlshaber des Ersatzheeres)

- Wojskowe przewozy kolejowe w GG podlegające kompetencyjnie kierownictwu transportu Wehrmachtu "Wisła" z siedzibą w Warszawie oraz kierownictwa transportu Wehrmachtu "Południowy Wschód" z siedzibą we Lwowie

- Jednostki transportu samochodowego, które podlegały kierownictwu transportu kołowego "Ost" (Strassentransportleitung Ost; Stralo) z siedzibą w Warszawie

- Wojska lotnicze w GG miały organizację niezależną od MiG nawet pod względem terytorialnym (w odróżnieniu od wymienionych wcześniej jednostek). Podlegały one dwom dowództwom okręgów lotniczych (luftgaukommando) podporządkowanych bezpośrednio OKL.

Edytowane 24 Czerwiec 2011 przez secesjonista

[secesjonista]

(...)

Stany liczebne WH w Polsce systematycznej ulegały ewolucji. Przed atakiem na Francję GG ogołocono a na wschodzie pozostało niewiele dywizji. Od II połowy 1940 zaczął się gwałtowny przyrost z punktem szczytowym latem 1941. Potem znowu liczba wojska w GG spadła ,pozostały tu jednostki tyłowe,rezerwowe i ochronne a w 1944 z przyczyn naturalnych znowu się zwiększyła.W 1944 w GG WH zastępował de facto administrację-to już była strefa przyfrontowa.

(...)

Dla uściślenia to pierwsze liczebne wzmocnienie nastąpiło już w 1942 r.

Stan na 15 kwietnia 1942 r. przedstawiał się następująco: każda nadkomendantura dysponowała 3-7 batalionami pułków zapasowych, pułków strzelców krajowych (Landesschützen) bądź batalionami wartowniczymi. Dla poszczególnych nadkomendantur wyglądało to następująco:

OFK Kraków:

- 1/601 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Jarosław

- 2/601 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Dęba

- 1/611 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju:Krosno

- 2/611 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Tarnów

- 994 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Kraków

- 995 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Kraków

OFK Warszawa:

- 1/613 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Mińsk Mazowiecki

- 2/613 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Ostrów Mazowiecki

- 2/603 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Skierniewice

- 996, 997, 998 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Warszawa

- 976 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Rembertów

365 OFK:

- 887, 888, 990 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Lwów

- 543 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Tarnopol

- 582 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Drohobycz

372 OFK:

- 1/603 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Radom

- 1/608 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Kielce

- 2/608 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Skarżysko-Kamienna

- 991 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Kielce

379 OFK:

- 1/609 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Biała Podlaska

- 2/609 zapasowego pułku piechoty, miejsce postoju: Chełm

- 992 batalion strzelców krajowych, miejsce postoju: Lublin

- 150 batalion wartowniczy, miejsce postoju: Zamość

W skład batalionu pułku zapasowego i wartowniczego wchodziły 4 kompanie, zaś batalionu strzelców krajowych 4 rzadziej 5 kompanii. Bataliony te liczyły przeciętnie 500-700 żołnierzy. Zestawienie to nie uwzględnia batalionów Ostlegionów, które od marca 1942 r. Dowództwo Wojsk GG miało formować i szkolić do zadań pomocniczych., w sumie do jesieni 1943 r. w obozach (w Wesołej, Paprotni, Skierniewicach, a od sierpnia w Rembertowie, Puławach, Wesołej, Jedlni i Legionowie) przeszkolono około 60 tych batalionów. Wiosną i latem 1942 r. wskutek wycofania na wschód czterech brygad ochrony MiG nie dysponował żadną brygadą czy dywizją.

Pierwsze znaczne wzmocnienie nastąpiło we wrześniu 1942 r. wraz z reorganizacją (w sumie już ostatnią o tak zasadniczym znaczeniu) w Okręg Wojskowy GG.

[secesjonista]

Przed opisaniem istotnych wrześniowych zmian warto zapoznać się z poprzednią strukturą organizacyjną MiG oraz niektórymi obszarami będącymi w zakresie tej struktury.

Wiosną 1942 r. na czele Dowództwa Wojsk w GG stał jeszcze gen. von Gienanth, szefem jego sztabu był ppłk W. von Wedel.

Organizacja sztabu odpowiadał w zasadzie strukturze sztabu armii.

I. Oddział dowodzenia:

- Wydział operacyjno-szkoleniowy - mjr W. Roedenbeck.

Zajmował się m.in. bojowym wykorzystaniem wojska (w tym z partyzantką), ochroną kolei i innych obiektów, sprawami obronności, formowaniem jednostek, dyslokacji jednostek, organizacją transportów i przemarszów, organizacją kursów, wykorzystaniem poligonów, zaopatrzeniem w materiały topograficzne

- Wydział rozpoznania i propagandy - ppłk E. Bernstorff.

W zakresie jego kompetencji leżały sprawy polityczne, rozpatrywanie zatargów pomiędzy wojskiem a administracją cywilną, kwestie reprezentacyjne, zbieranie i opracowywanie danych o nieprzyjacielu, sprawy prasy i ideologicznego szkolenia jednostek, cenzura wojskowa

- Wydział łączności - ?

Organizacja łączności na potrzeby sztabu i jednostek.

- Wydział inżynieryjno-saperski - ?

Kwestie związane z budowaniem i konserwacją dróg, mostów i fortyfikacji

II Oddział Abwehry - ppłk R. Friderici

Wojskowy, wojskowo-polityczny, gospodarczy wywiad na terenach ZSRR, wywiad względem ruchu oporu, kontrwywiad, dywersja i sabotaż. Oddział kwaterował w Krakowie i składał się z trzech wydziałów:

I - wywiad agenturalny

II - dywersje i sabotaż

III - kontrwywiad

Oddziałowi podlegały ekspozytury w Warszawie i Lwowie oraz specjalna grupa tajnej policji polowej

III Oddział kwatermistrzowski - płk F. Forester

Do zadań należało: planowanie, organizacja i kierowanie zaopatrzeniem jednostek w materiały intendenckie, sprzęt, służba medyczna i weterynaryjna, sprawy budownictwa, kwaterunku, organów i jednostek porządkowych, jeńców wojennych

Składał się z następujących wydziałów:

- organizacyjny i planowania

- spraw administracyjno-porządkowych i jeńców wojennych

- uzbrojenia i amunicji

- samochodowy

- intendentury

- służby medycznej

- służby weterynaryjnej

Z samym oddziałem kwatermistrzostwa współpracowały bądź podlegały mu:

- placówka zaopatrzenia sztabu uzbrojenia

- pełnomocnik d/s hodowli koni i stadnin

- referat majątków rolnych

- wydział socjalny i emerytur

- referat d/s granicznej straży celnej

Z czasem służba kwatermistrzowska została znacznie rozbudowana.

Obejmowała ona nie tylko jednostki podległe mu bezpośrednio, ale również dywizje maszerujące na wschód, a pewnym zakresie armie południowego i środkowego odcinka frontu. Kwatermistrzostwo obejmowało:

- zgrupowanie jednostek dowozu zaopatrzenia, złożone z czterech batalionów transportu samochodowego (378 batalion samochodowy Lwów, 379 batalion samochodowy Lublin, 393 - Warszawa, 394 - Kraków) i 322 batalion transportu konnego.

Bazy magazynowe sprzętu wojsk specjalnych (łączność, wojska inżynieryjne itp.), któe podlegały 582 szefostwu dowozu zaopatrzenia w Radomiu.

IV Oddział adiutantury - płk B. Meinardus

Zajmował się sprawami ogólno-administracyjnymi i uzupełnień jednostek. Podlegały mu:

- wydział personalny kadry oficerskiej

- wydział uzupełnień podoficerów i szeregowców

- kancelaria główna

- placówka kurierska

- składnica meldunkowa

- wydział sądu wojennego

- wydział duszpasterski

- komenda ochrony kwatery głównej.

Dodatkowo bezpośrednio dowódcy MiG bądź szefowi sztabu podlegali:

- dowódca jeńców wojennych gen. por. P. von Wittas, szef sztabu gen. mjr O. Mertens

- 582 szefostwo transportu zaopatrzenia

- szefostwo służby patrolowo-porządkowej płk E. Viebig

- oficer łącznikowy dowództwa przy rządzie GG ppłk W. von Tschammer und Osten

W tym początkowy okresie niezwykle ważnym obszarem zadań zajmował się wzmiankowany dowódca jeńców wojennych GG (Kommandeur der Kriegsgefangenen). Stanowisko to piastowali kolejno:

od 7 IV 1941 gen. por. A. Herrgott

od 21 VIII 1941 r. gen. mjr P. von Wittas

od 1 V 1944 r. gen. por. E. Gunzelmann

Sam sztab dowódcy jeńców wojennych mieścił się w Lublinie, a podlegało mu podlegało mu pięć zgrupowań obozów dla jeńców wojennych, po jednym w każdym dystrykcie. Na czele zgrupowania stał dowódca obszaru jeńców wojennych (Kriegsgefangen-Bezirkskommandeur) w randze generała.

Sztaby tych dowódców stacjonowały:

- dowódca obszaru jeńców wojennych "Kraków" - w Rzeszowie

- dowódca obszaru jeńców wojennych "M" - w Kielcach

- dowódca obszaru jeńców wojennych "O" - we Lwowie

- dowódca obszaru jeńców wojennych "V" - w Warszawie

- dowódca obszaru jeńców wojennych "W" - w Lublinie

* - cyfry rzymskie to obozy oficerskie, arabskie to stalagi.

Prócz obozów w Kobierzynie i Rawie Ruskiej, które były przeznaczone dla jeńców francuskich i belgijskich, reszta był przeznaczona dla jeńców radzieckich.

[secesjonista]

Jak już nadmieniałem we wrześniu 1942 r. Dowództwo Wojsk w GG przekształcono w Okręg Wojskowy GG (WKGG) co pociągnęło za sobą zmianę w postaci podporządkowania Wehrmachtu strukturze wojskowo-administracyjnej Rzeszy.

W zarządzeniu OKW nr 77542 ustalono, że WKGG w zakresie co do kompetencji, podporządkowania i pod względem organizacyjnym reprezentuje armię względem rządu GG i w tym zakresie podlega bezpośrednio szefowi OKW gen. Keitlowi. Co do zadań zaś podlegał szefowi uzbrojenia i dowódcy armii zapasowej wojsk lądowych (Chef der Heeresrüstung und Befehlshaber des Ersatzheeres) gen. płk. F. Fromowi.

Nastąpiło wzmocnienie sił podległych WKGG (w związku z dyrektywą Hitlera nr 46 z 18 sierpnia 1942 r.: "Richtlinien für die verstärkte Bekämpfung des Bandenunwesens im Osten") poprzez przesunięcie z drezdeńskiego IV Okręgu Wojskowego do GG dywizji rezerwowych: 154 i 174. Rezerwowy pułk piechoty w zależności od liczby batalionów liczył około 3500-4500 ludzi. Bataliony i pododdziały specjalne miały w swym składzie:

- rezerwowy batalion piechoty ok. 900 ludzi

- dywizjon artylerii 1000 — „ —

- batalion saperów 1350-1610 — „ —

- kompania artylerii piechoty 216 — „ —

- kompania łączności 207 — „ —

- kompania przeciwpancerna 272 — „ —

- kompania saperów 279 — „ —

- kompania ckm 270 — „ —

154 dywizja pod dowództwem gen. mjr F. Altrichtera miała dowództwo w Łańcucie i liczyła 16 250 ludzi.

174 dywizja pod dowództwem gen. por. K. Rennera (od 27 sierpnia 1943 r. gen. por. F. Eberhardt) miało dowództwo zakwaterowane w Lublinie i liczyła 14 500 ludzi.

Dyslokacja 154 dywizji rezerwowej zgodnie z rozkazem WKGG z 7 IX 1942 r.:

Dyslokacja 174 dywizji rezerwowej:

W myśl rozporządzenia Hitlera wzmocnienie WKGG miało na celu zintensyfikowanie działań przedsięwziętych względem partyzantki. Zgodnie z zarządzeniem szefa OKW z 23 lipca 1942 r. walka z ruchem partyzanckim miała być przede wszystkim zadaniem sił policyjnych. Powołano do tego celu specjalny sztab przy Reichsführerze, który miał koordynować działania pomiędzy siłami policyjnymi i wojska. Na jego czele stanął SS-Grupenführer K. Knoblauch, a od 23 października gen. policji E. von Bach-Zalewski, jako pełnomocnik do zwalczania partyzantki (Bevollmächtigter des RF SS für Bandenbekämpfung). W świetle zarządzenia szefa OKW Wehrmacht był zobowiązany do wspierania walki z partyzantami w postaci oddawania do dyspozycji wyższym dowódcom SS i policji jednostek i środków dowodzenia, jednostek zaopatrzenia itp.

Negatywna ocena podjętych działań, zwłaszcza ze strony administracji, jak i wojska (które domagało się przekazania w jego gestię całości zwalczania partyzantki) doprowadziło do poświęconej tej tematyce konferencji w Obersalzbergu 19 czerwca 1943 r.

[secesjonista]

Pomimo porażki, Himmler wybronił na konferencji swe prerogatywy, jak wynika z jego notatki zdołał przekonać Hitlera, że fiasko prowadzonych działań związane było ze skierowaniem znacznych sił na front.

/Notatka Reichsführera SS z konferencji z Hitlerem z 19 VI 1943 r., MiD WIH, mfm., z. 175, r. 110/

W celu usprawnienia działań rozkazem z 21 czerwca 1943 r. przekształcono organ pełnomocnika Reichsführera SS w wyższy sztab dowodzenia na czele z Dowódcą Formacji Przeciwpartyzanckich (Der Chef der Bandenkampfverbände), którego kompetencje znacznie poszerzono. Stanowisko powierzono gen. von dem Bach-Zalewskiemu. Jego pierwszą akcją była operacja "Wehrwolf" na Zamojszczyźnie (27 czerwca 1943 r - 11 lipca 1943 r.), w której wzięły udział dwa zgrupowania utworzone przez 154 i 174 dywizje, jak i jedno zgrupowanie wystawione przez 8 Okręg Lotniczy.

/Rozkaz WKGG z 10 i 13 VI 1943 r., MiD WIH, mfm., z. 501, r. 217/

Po ogłoszeniu 21 czerwca 1943 r. terenu GG za obszar działań przeciwpartyzanckich nastąpiła intensyfikacja działań Wehrmachtu w działaniach przeciw partyzantom we współdziałaniu z siłami policyjnymi:

I kwartał 1943 r. - 29 akcji

II kwartał 1943 r. - 54

III kwartał 1943 r. - 237

IV kwartał 1943 r. - 334

/dane te nie uwzględniają działań prowadzonych przez jednostki wojsk lotniczych; Sprawozdania miesięczne dowództwa WKGG, MiD WIH, mfm., z. 501, r. 216 i 217/

Wzrost aktywności partyzanckiej, jak i chęć ustabilizowania struktury organizacyjnej WKGG doszło do szeregu zmian. W październiku 1942 r. 379 OFK została przesunięta na tereny ZSRR, stąd 372 OFK została przeniesiona z Kielc do Lublina (i podporządkowano jej dystrykty: Lublin i Radom). Od połowy stycznia 1943 r. do poszczególnych nadkomendantur polowych prócz batalionów strzelców krajowych i ochrony, przydzielono dodatkowo 1-2 bataliony Ostlegionu. Ich zasadniczym zadaniem było patrolowanie linii kolejowych. W kwietniu 1943 r. dodatkowo do granicznej straży celnej na granicy wschodniej i południowo-wschodniej skierowano batalion Ostlegionu w sile ok. 500 ludzi.

W lipcu 1943 r. OFK otrzymały oznaczenia liczbowe:

OFK Warszawa - 225 OFK; gen. por. F. Rossum, od 15 IX 1943 r. gen. A. von Kleist, od 7 II 1944 r. gen. por. W. Schartow

OFK Kraków - 226 OFK; gen. por. M. Hartlieb

zaś 603 FK została przekształcona na 603 OFK stacjonując wciąż w Kielcach objęła swym zasięgiem dystrykt Radom; gen. por. R. Detmering, od 11 VIII 1944 r. gen. por. E. Müller.

Jak już było nadmienione w sierpniu dowództwo WKGG przeniosło swą kwaterę ze Spały do Krakowa, gdzie utworzono nową komendanturę miasta pod dowództwem gen. por K. Oppenländera (od 8 VIII 1944 r. gen. por. H. Kittel, od 1 XI 1944 r. gen. mjr H. Krause, sama komendantura podlegała pod 226 OFK.

W zasadzie podane powyżej rozmieszczenie nie uległo zmianie do lipca 1944 r.

Co zaś do dysponowania siłami i jednostkami to latem 1943 r. Wehrmacht liczył w Generalnym Gubernatorstwie 4800 ludzi, w tej liczbie z instytucjami wojskowymi, kwatermistrzostwem, wojskami lotniczymi, bazą szpitalną oraz cywilnym personelem. Co do szczegółów...

W początkowym okresie 1043 r. WKGG obejmowało sześć zgrupowań Ostlegionów, które podlegały dowództwu w Radomiu. W skład zgrupowania wchodziły:

- 1-2 szkoły podoficerskie

- batalion stałej kadry

- 3-5 batalionów w okresie formowania jednostek liniowych.

Dowództwu Ostlegionów podlegały również:

- szkoła oficerska w Legionowie

- obóz karny w Ostrowie Mazowieckim

- obozy selekcyjne w Ostrowie Mazowieckim i Siedlcach

- dwa bataliony ozdrowieńców w Sokołowie i Kosowie

- trzy bataliony robocze w Warszawie, Krakowie i Lwowie podległe szefostwu dowozu zaopatrzenia WKGG

- 10 szpitali i sanatoriów

Od 1 marca do 30 września 1943 r. przez zgrupowania Ostlegionów przeszło około 36 batalionów.

Na dzień 1 lutego 1943 r. wyglądało to następująco:

Zgrupowanie Jedlnia:

Ostlegion Tatarów Nadwołżańskich; bataliony - 824, 825, 826, 827, 828, 829, 830

Zgrupowanie Jedlnia:

Ostlegion azerbejdżański; bataliony - 806, 807, 817, 818, 819

Zgrupowanie Legionowo:

Ostlegion turkiestański; bataliony - 781, 782, 786, 787, 788, 789, 791, 792, 793, 794, 831

Zgrupowanie Wesoła:

Ostlegion północno-kaukaski; bataliony - 809, 835, 836, 837

Zgrupowanie Kruszyna:

Ostlegion kaukaski; bataliony - 784, 790, 795, 796, 797, 799, 822, 823

Zgrupowanie Puławy:

Ostlegion ormiański; bataliony - 809, 810, 812, 813, 814, 815

/Organizacja Ostlegionów w GG na dzień 1 II 1943 r., MiD WIH, mfm., z. 501, r. 227/

Jak napomknąłem od stycznia do marca 1943 r. pięć batalionów liniowych: 789, 813, 817, 822 i 827 skierowano do ochrony linii kolejowych i podporządkowano poszczególnym OFK, zaś dwa bataliony ozdrowieńców ochraniały linię Siedlce-Małkinia pozostając pod komendą dowództwa Ostlegionów. Do 31 maja 1943 r. pięć batalionów skierowano na oba fronty, były to: 787, 810, 812, 826, 836. Zaś w okresie od 1 czerwca do 30 września wszystkie OFK uległy wzmocnieniu 6-7 batalionami przeznaczonymi do ochrony kolei, obiektów wyciskowych i przemysłowych oraz dalsze sześć batalionów wysłano na front: 789, 799, 805, 809, 814 i 822. Bataliony pozostające w zgrupowaniach stanowiły odwód WKGG wykorzystywany głównie do okresowej wymiany jednostek Ostlegionów.

Według stanu na 10 czerwca 1943 r. rozmieszczenie batalionów Ostlegionów i podlegające dowódcy jeńców wojennych w GG (m.p. Lublin) obozy i jednostki ich chroniące prezentowały taki obraz:

/Organizacja WKGG na dzień 10 VI 1943 r., MiD WIH, mfm. z. 501, r. 217/

Bezpośrednio WKGG były podporządkowane m.in.:

500 zapasowy batalion piechoty - Skierniewice

638 zapasowy batalion (legionu francuskiego) - Kruszyna

polowa szkoła podoficerska wojsk pancernych - Rembertów

polowa szkoła podoficerska piechoty - Poligon "Dęba"

66 batalion budowlany - Warszawa

kompania saperów "Wisła" - Warszawa

502 batalion transportu samochodowego - Lwów

503 batalion transportu samochodowego - Warszawa

504 batalion transportu samochodowego - Lublin

505 batalion transportu samochodowego - Kraków

Latem 1943 r. w składzie zwartych jednostek WKGG przeznaczonych w większości do zadań okupacyjnych było:

- 30 batalionów w 154 i 174 dywizji rezerwowej (licząc trzy samodzielne kompanie jako batalion)

- 34 bataliony strzelców krajowych i ochrony (w tym trzy kompanie ozdrowieńców)

- 26 batalionów Ostlegionów (łącznie z dwoma batalionami ozdrowieńców)

- 10 innych batalionów (szkolne, zapasowe itp.)

Odpowiadało to z grubsza sile 6,5 dywizji rezerwowej i około 100 000 ludzi.

Skład i organizacja WKGG, jak i koncentracja wojsk w GG uległy kolejnym znacznym zmianom jesienią 1943 r., w początkach października...

[ciekawy]

Jestem pod wrażeniem bombardowania nas informacjami przez kol. secesjonistę. Może ja dla odmiany przedstawię króciutkie kalendarium okupacji w moim mieście.

14 września 1939r. do Kraśnika wkroczyła 4DP (gen. mjr Hansen) z IV Korpusu (gen. von Schwedler) z 10 Armii (gen. ort. von Reichenau).

l5 IX 1939 W Kraśniku zainstalowała się niemiecka Komenda Placu (Garnizonu) Ortskommandantur I/544. Mieściła się na ul. Marszałka J.Pilsudskiego Nr 3. Przebywała w mieście do końca okupacji.

10 XI 1939 W mieście ukazało się ogłoszenie o rozstrzelaniu 12 obywateli powiatu janowsko-kraśnickiego. Wyrok wydał Sąd Doraźny 209 Dyw. Piechoty (gen. L'Homme de Courbiere).

IV 1940 W Kraśniku powstawała Powiatowa Komisja Tajnego Nauczania (PKTN) w składzie: H.Brydak, M.Koszałka i B.Maik.

8 V III1940 Burmistrz Kraśnika W.Radomski sporządzi) statystykę miasta. W dziesięciu dzielnicach (sołectwach) mieszkało wówczas 13.820 osób, z tego 8.351 Polaków i "innych" oraz 5.469 Żydów.

III 1941 zostali aresztowani, a następnie w 1943 roku zamordowani za działalność konspiracyjną w szeregach Narodowej Organizacji Wojskowej (NOW) Jan Duś i jego ojciec Józef Duś (adwokat).

10 V 1941 Na polecenie Starosty niemieckiego Hansa Adolfa Asbacha z Kraśnika wysiedlono 1.500 Żydów.

V 1941 Burmistrzem miasta został mgr Zygmunt Machnowski.

początek 1942 W Budzyniu k/Kraśnika Niemcy utworzyli obóz pracy (SS-Arbeitslager) dla ludności żydowskiej.

121V 1942 Niemcy wysiedlili z Kraśnika około 3 tysiące Żydów.

1 IX 1942 Rozpoczęła działalność 2-leniła Szkoła Handlowa zorganizowana przez Stowarzyszenie Kupców Polskich. Pierwszym dyrektorem został Jan Serafin.

30IX 1942 Decyzją Gubernatora Dystryktu Lubelskiego (dr Emil Zorner) przeniesiono siedzibę Starostwa Powiatowego z Janowa Lub. do Kraśnika.

12 XI 1942 Kraśnika wysiedlono pozostałych Żydów. Skierowani zostali na zagładę do obozów w Budzyniu, Majdanku i Bełżcu.

1942 Gestapo i żandarmeria aresztował kilkadziesiąt osób. Wśród nich byli m.in.: żona mjr J.Deskura Maria z synem oraz nauczyciele: W.Pędzisz i S.Mankiewicz. Zginęli na Zamku w Lublinie. lJratowała się Maria Deskur.

31XII 1942 - II 1943 W ramach akcji "Wieniec II" oddziały dywersyjne Komendy Głównej AK wysadziły - tory kolejowe w Kraśniku.

1942/43 Ukształtowała się Komenda Powiatu Nr 2 (Janów-Kraśnik) Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ). Funkcje komendantów pełnili kolejno: S.Kucharski ps. Kamień, por./kpt. K.Koźma ps. Baca i ppor. "Ryszard Kurzawa" "Stawiń".

1 II 1943 Burmistrzem Kraśnika został Wiktor Kasprzycki.

III 1943 Oddział Narodowych Sił Zbrojnych pod dowództwem por./kpt. Andrzeja Kuczborskiego ps. Wojciech zaatakował posterunek żandarmerii niemieckiej w Kraśniku. Uwolniono kilku więźniów. W akcji poległ strz. Zdzisław Bargosz ps. Zdzich.

V-VI 1943 Powstała Komenda Obwodu (Janów-Kraśnik) Armii Krajowej (AK). Krypt. "Jemioła" 93/94,

643/644 i 697/11. Komendantem został kpt. T.Wingert ps. Jerzy, Warta.

1942-1944 W Kraśniku (ul. Cegielniana 13) mieszkał Starosta Powiatowy (Kreishauptmann) Hans Lenk. Ur. 3.02.1904 w Neuwiese powiat Stollberg (Saksonia). Członek NSDAP od 19 czerwca 1926 roku (Nr legii. 38.722).

23 VII 1944 W Kraśniku nastąpił postój więźniów Majdanka-prowadzonych pieszo przez Niemców. Ludność miasta udzieliła więźniom pomocy. W akcji tej wyróżniła się K. Gotnerowa.

27-28 VII 1944 3 Armia Gwardii (gen płk W.Gordow) z I Frontu Ukraińskiego Armii Radzieckiej (marsz. J.Koniew) zajęła Kraśnik. Nastąpił koniec okupacji niemieckiej w mieście.

27-28 VII 1944 W Kraśniku ujawniły się konspiracyjne władze podporządkowane rządowi emigracyjnemu: Delegat Obwodu J.Szociński ps. Latawiec i Komendant AK kpi. P.Iracki ps. Andrzej. W mieście zorganizowany został Posterunek Policji Państwowej.

[secesjonista]

Zaraz tam bombardowanie, taka dłubanina.

Przed omówieniem jesiennych zmian warto zapoznać się jak wyglądało rozmieszczenie obu dywizji rezerwowych połowie 1943 roku.

Skład i rozmieszczenie 154 dywizji rezerwowej:

Skład i rozmieszczenie 174 dywizji rezerwowej:

/Organizacja WKGG na dzień 10 VI 1943 r., MiD WIH, mfm., z. 501, r. 217/

[secesjonista]

Jeśli chodzi o siły jakimi dysponowały poszczególne Oberfeldkommandantur na dzień 10 czerwca 1943 r. przedstawiało się to następująco:

*- komendy obwodowe były organami nadrzędnymi nad komendami jednostek i ekspozyturami na odpowiednim obszarze.

[secesjonista]

Jesienne zmiany dotyczyły zwłaszcza organizacji Ostlegionów, co w zasadzie wiązało się z niekorzystnymi zmianami na frontach. W okresie od 5 do 10 października 1943 r. sześć batalionów tejże formacji skierowano na Zachód, w następnym czasie skierowano tam kolejne jednostki wraz z całym personelem kadrowym wszystkich sześciu zgrupowań Ostlegionów. Wreszcie 23 października odkomenderowano również z Radomia dowództwo Ostlegionów.

W rezultacie z pozostałych w GG 12 batalionów Ostlegionów 10 podporządkowano OFK. Na dzień 15 lutego 1944 r. przedstawiało się to następująco:

225 OFK Warszawa

786 batalion - Mińsk Mazowiecki

819 batalion - Piaseczno

226 OFK Tarnów

718 batalion - Rzeszów

829 batalion - Skawina

365 OFK Lwów

782 batalion - Stryj

828 batalion - Stanisławów

372 OFK Lublin

790 batalion - Radzyń

791 batalion - Puławy

818 batalion - Zamość

603 OFK Kielce

830 batalion - Końskie

/Organizacja WKGG na dziń 15 II 1944 r., MiD WIH mfm., z. 501, r. 218/

W zasadzie większość batalionów składało się z kompanii sztabowej (za wyłączeniem 819, 829, 830) i czterech kompanii piechoty posiadających broń ciężką (830 składał się z trzech kompanii).

Zadania pozostawały na ogół te same: głównie ochrona linii kolejowych (bezpośrednio 18 kompanii) i inne zadania okupacyjne. W związku z odkomenderowaniem dowództwa, Ostlegiony zostały podporządkowane dowództwu jednostek wschodnich WKGG (Kommando der Osttrupen im WKGG) z miejsce stacjonowania w Kielcach. Bezpośrednio pod jego rozkazami były dwa bataliony: 831 z Legionowa i 653 z Kosowa do których zadań należało ochraniać linię Siedlce-Małkinia.

W październiku 1943 r. zaprzestano formowania batalionów Ostlegionów, zaś w szerszym zakresie rozpoczęto wystawianie nowych i reorganizację rozbitych dywizji odwodowych przeznaczonych na front wschodnich. Odbywało się to na poligonach "Środek" i "Południe".

W listopadzie w stadium organizacji i szkolenia były następujące jednostki:

357 dywizja piechoty; gen. mjr J. Rintelen na poligonie "Środek"

m.p. sztabu Radom

359 dywizja piechoty; gen. por. K. Arndt na poligonie "Środek"

m.p. sztabu Radom

363 dywizja piechoty; gen. por. A. Dettling na poligonie "Południe"

m.p. sztabu Mielec

68 dywizja piechoty; gen, mjr. P. Schenerpflug na poligonie "Południe"

m.p. sztabu Tarnobrzeg

Wycofanie na front zachodni Ostlegionów nie wpłynęło na wielkość sił podległych WKGG, zostały one wzmocnione nowo formowanymi dywizjami piechoty wspomnianymi powyżej. Wraz z 154 i 174 dywizją rezerwową WKGG miało do dyspozycji sześć związków taktycznych.

Postępująca ofensywa na wchodzie zwiększyła napływ kolejnych jednostek Wehrmachtu. Przełom styczni i lutego przyniósł działania wojenne w przygraniczne obszary GG.

Siłą rzeczy wschodnie tereny stały się obszarami tyłowymi Grupy Armii "Południe" (od końca marca "Północna Ukraina") i po części Grupy Armii "Środek". Wszystko to doprowadziło do chaosu kompetencyjnego, który należało rozwiązać...

Edytowane 26 Wrzesień 2011 przez secesjonista

[secesjonista]

Wspomniany zamęt kompetencyjny został wreszcie uregulowany prze Hitlera. Formalnie sprawę rozstrzygnęła dyrektywa

OKW z 20 lutego 1944 r. gdzie WKGG został podporządkowany szefowi sztabu generalnego OKH we wszelkich sprawach działań wojennych i rozkazodawstwa. Dowództwo WKGG zachowało swe kompetencje na terenie GG za wyjątkiem pasa (20-30 km) strefy działań bojowych. Grupy armii miały obowiązek kierować wszelkie żądania pod adresem organów wojskowych i cywilnych do sztabu generalnego OKH.

Dla usprawnienia armie marszałka Mansteina mogły się zwracać bezpośrednio do 365 i 272 OFK, ale kwestie zasadnicze wymagały zgody dowódcy WKGG.

Nowe podporządkowanie przyniosło też nowe zadania, prócz pacyfikacji obszarów operacyjnych, ochrony granic, działań przeciw partyzantom powierzono WKGG wywóz dóbr materialnych.

W związku z koniecznością realizacji tych zadań dowódcy WKGG podporządkowano wojska lotnicze i Waffen-SS. Jednostki szkolne, zapasowe itp. pozostawały wciąż w dyspozycji WKGG, z tym, że dowódcy armii zapasowej gen. płk Frommowi przysługiwało prawo do rozkazodawstwa ogólnego.

Na dzień 15 lutego 1944 r. w zasadnicze siły podległe WKGG stanowiły:

68 dywizja piechoty, poligon "Południe", m.p. sztabu Tarnobrzeg

357 dywizja piechoty; poligon "Środek"; m.p. sztabu Radom

359 dywizja piechoty poligon "Środek"; m.p. sztabu Radom

363 dywizja piechoty; poligon "Południe"; m.p. Mielec

154 dywizja rezerwowa rozlokowana na terenie dystrykty Lwów i Kraków; m.p. sztabu Łańcut

174 dywizja rezerwowa rozlokowana na terenie dystryktu Lublin i Radom; m.p. sztabu Lublin.

W skład WKGG w tymże okresie wchodziło 12 batalionów Ostlegionów podlegających dowódcy jednostek wschodnich, stacjonującego w Kielcach. OFK dysponowały 10 batalionami, dowódca jedn. wsch. zaś 553 batalionem, z miejscem postoju w Kosowie, który ochraniał linię Siedlce-Małkinia, oraz 831 batalion z Legionowa, który stanowił odwód rotacyjny.

Dowódcy jeńców wojennych podlegało 9 głównych obozów, w których ochronę sprawowało 7 batalionów strzelców krajowych. Ich rozmieszczeni przedstawiało się następująco:

Dystrykt Galicja, zgrupowanie: dowódca obszaru "O" - Lwów

- obóz (oficerski) nr 76 we Lwowie, ochraniany przez 310 batalion strzelców krajowych

- obóz nr 327 w Przemyślu; ochraniany przez 405 batalion strzelców krajowych

Dystrykt Kraków i Radom, zgrupowanie: dowódca obszaru "X" - Kraków

obóz nr 325 w Szczebnie, ochraniany przez 818 kompanię batalionu strzelców krajowych

obóz nr 367 w Częstochowie; ochraniany przez 371 batalion strzelców krajowych

obóz nr 369 w Krakowie; ochraniany przez 818 batalion strzelców krajowych

Dystrykt Warszawa i Lublin; zgrupowanie: dowódca obszaru "V" - Warszawa

obóz (oficerski) nr 73 w Beniaminowie; ochraniany przez dwie kompanie 268 batalionu strzelców krajowych

obóz (oficerski) nr 77 w Dęblinie; ochraniany przez 614 batalion strzelców krajowych

obóz nr 366 w Siedlcach; ochraniany przez 268 batalion strzelców krajowych

Dystrykt Lublin; zgrupowanie: dowódca jeńców wojennych GG

obóz nr 319 w Chełmnie; ochraniany przez 619 batalion strzelców krajowych.

Zatem w tym okresie bezpośrednio WKGG podporządkowanych było:

sześć typowych dywizji (68, 357, 259, 263 i 154 dywizje piechoty, 174 rezerwowe)

32 bataliony strzelców krajowych i ochrony

12 batalionów Ostlegionów

10 batalionów: zapasowych, szkolnych itp.

Było to zatem ok. 9 i 2/3 dywizji liczących powyżej 150 000 ludzi.

Wiosną 1944 r. wraz z napływem jednostek z frontu wschodniego stan liczebny Wehrmachtu w GG wynoszący w 2943 r. 480 000 wzrósł do 600 000 - 700 000.

Kolejne znaczące reorganizacje nastąpiły w marcu 1944 r. zwłaszcza w zakresie struktury dywizji rezerwowych...

[secesjonista]

Wedle stanu na 15 lutego 1944 rozmieszczenie 154 (tab. I) i 174 (tabl. II) dywizji rezerwowych przedstawiało się następująco:

/Organizacja WKGG wg stanu na dzień 15 II 1944 r., MiD WIH, mfm., z. 501, r. 218/

Co do sił jakimi dysponowały poszczególne nadkomendantury polowe w kolejnym poście.

[secesjonista]

Do dyspozycji poszczególnych nadkomendantur polowych pozostawiono w połowie lutego 1944 r.:

Kolejne miesiące przeniosły szereg reorganizacji.

W skąłdzie 154 dywizji rezerwowej rozwiązano sztab 295 rezerwowego pułku grenadierów. Zmiany nastapiły i w innych pułkach zatem ich skład wyglądał następująco:

- 56 rezerwowy pułk grenadierów - 171, 455, 465, 514 batalion rezerwowy, 87 kompanai łączności, 225 kompania artylerii, 4 kompania pancerna, 4 kompania kawalerii, 56 kompania saperów

- 223 rezerwowy pułk grenadierów - 192, 385, 440, 454 batalion rezerwowy, 223 kompania łączności, 223 kompania artylerii, 209 kompania przeciwpancerna.

Również w 174 dywizji rezerwowej nastąpił zmiany, rozwiązano 256 rezerwowy pułk grenadierów (jego żołnierze uzupełnili jednostki frontowe). Zatrzymano jedynie 32 batalion rezerwowy wcielając go do 24 rezerwowego pułku grenadierów.

Z początkiem marca nowo formowane przez WKGG 68, 357, 359, 363 dywizje piechoty skierowano na front, w ich miejsce (rozkazem z 4 marca) podporządkowano WKGG, w celu uzupełnienia po rozbiciu, siedem związków taktycznych:

- 72 dywizja piechoty na poligonie "Środek"

- 57 i 389 dywizja piechoty na poligonie "Południe"

- 88 dywizja piechoty i jednostka korpuśna "B" - rozlokowane w rejonie: Rzeszowa, Przemyśla i Rudnika

- 5 dywizja pancerna SS "Wiking" i ochotnicza brygada SS "Wallonien" rozlokowane w rejonie: Lublina, Zamościa, Chełma, Włodawy.

Kolejnym wzmocnieniem liczebności było przydzielenie rozkazem z 29 kwietnia - 2400 strzelców krajowych.

Rozkazem OKH z końcem marca 1944 r. WKGG miało rozpocząć rozbudowę obrony wzdłuż zachodniego brzegu Sanu, a od połowy kwietnia na zachodnim brzegu Wisły i przyczółku warszawskim.

Z początkiem lipca kierownictwo nad tym pracami przejęło; w ramach przygotowań do obrony Rzeszy; dowództwo 9 Armii. Po ustabilizowaniu walk, z dniem 18 sierpnia Okręg Wojskowy GG podporządkowano bezpośrednio Grupie Armii "A" przejmując jednocześnie zadania dowództwa rejonu umocnionego (Festungskommandant), z tym że wyłącznie na zachód od linii: Grybów, Tarnów, Busko, Kielce, Tomaszów Mazowiecki (czyli powiaty: Nowy Sącz, Nowy Targ, Kraków, Miechów, Jędrzejów, Radomsko, Piotrków Trybunalski).

15 września 1944 r. WKGG zostało przekształcone na Dowództwo Obszaru Tyłowego GG (Der Befehlshaber im Heeresgebiet* GG) z gen. piech. S. Haenickiem na czele.

Dla nowych kompetencji i stosunku Wehrmachtu do cywilnej administracji szczególne znaczenie miały:

- nieopublikowany dekret Hitlera z 13 lipca 1944 r. w sprawie "władzy rozkazodawczej na obszarze operacyjnym wewnątrz Rzeszy"

- dekret z tegoż dnia o: "współpracy partii i Wehrmachtu na obszarze operacyjnym wewnątrz Trzeciej Rzeszy"

- dekret o: "władzy rozkazodawczej na obszarze operacyjnym wewnątrz Rzeszy" z 20 września 1944 r., który znacznie uszczuplił zakres władztwa Wehrmachtu.

* - dosłownie: "obszar wojsk lądowych".

Edytowane 4 Październik 2011 przez secesjonista