Kara śmierci w niemieckim, cywilnym wymiarze sprawiedliwości

[Tomasz N]

Aż tak dokładnie to póki co nie chcę wiedzieć. Ale ja z kolei poszukałem gdzie to było i znalazłem. Wiązało się to z działalnością sądów doraźnych których powołano w rejencji katowickiej dwa.

A filia w Oświęcimiu wynikła z czasowego zamknięcia więzienia w Mysłowicach. Więźniów przekazywano na czas śledztwa do obozu. Prowadziło je obozowe Gestapo - Politische Abteiulung, a w bloku XI odbywały się sesje wyjazdowe katowickiego sądu doraźnego. Egzekucje wykonywano natychmiastowo pod ścianą śmierci (czyli przez rozstrzelanie).

Poza tym były jeszcze egzekucje publiczne (zbiorowe) przez rozstrzelanie lub powieszenie.

Znalazłem to w K. Jońca, A. Konieczny, F. Połomski "Działalność Gestapo - sądownictwo specjalne dla Polaków i Żydów - Obozy i więzienia na Śląsku (w latach 1939-1945)" Referat na konferencję w Wrocławiu w 1964 r.

Edytowane 28 Maj 2011 przez Tomasz N

[secesjonista]

Więzienie w Mysłowicach to było Haftanstalt Myslowitz, i to był samodzielny zakład egzekucyjny - przeznaczony dla 221 mężczyzn i 34 kobiet, ale te informację wolałbym zachować dla nowego tematu, który zamierzam otworzyć, czyli o więziennictwie w III Rzeszy. Samo więzienie wraz z budynkami sądu wybudowano w latach 1895-1896, zaś oddano do użytku w 1904 r.

[Tomasz N]

A o pszczyńskim więzieniu też tam będzie ? Z tematu: zachował się pszczyński miecz katowski.

Edytowane 28 Maj 2011 przez Tomasz N

[FSO]

Witam;

secesjonista: czyli tak naprawdę sądy wojskowe w teorii przynajmniej nie wnikały w to co działo się w kraju. Wyroki skazujące i ich przyczyny to w zasadzie linia frontu i / lub efekt starć z wrogiem czy partyzantami, plus spóźnione powroty z przepustek.

Reszta podlegała w zasadzie w ten czy inny sposób pod sądy cywilne, plus Trybunał Ludowy - zaś do pełni "szczęścia" ministerstwo mogło nakazać by konkretny przypadek był rozpatrywany przez konkretny sąd w dany sposób. Szeroki zakres kary śmierci - w zasadzie sprawiał że dowolność tego kto i gdzie mógł być sądzony i na jaką karę skazany była duża.

Małe pytanie: czy były takie wypadki, że osoby były skazywane na śmierć lecz wyroku nie wykonywano natychmiast, tylko po jakimś bliżej nieokreślonym czasie?

pozdr

[secesjonista]

O pszczyńskim więzieniu raczej niewiele, a miecz katowski nie był (chyba) z okresu III Rzeszy, jeśli chodzi o więzienia sądowe to w tym mieście nie wykonywano kary śmierci.

Więzienie sądowe w Pszczynie mieściło się w ramach sądów poniżej 50 osób, w tym okręgu (Katowice) to były:

Hultschin

Jablunkau

Krenau (Chrzanów)

Landsberg (gorzów Sląski)

Milowka (Milówka)

Pleß (Pszczyna)

Rosenberg (Olesno)

Saybusch (Żywiec)

ad FSO:

????

Nie bardzo rozumiem co kolega pisze .

Na ten przykład w Protektoracie przez dłuższy czas sprawy ważne były rozpatrywane przez sądy wojskowe, a tylko te o mniejszej wadze przesyłano do Trybunału Lodowego. W tym samym czasie w Rzeszy było inaczej.

Sądy wojskowe nigdy nie wnikały w to co się dzieje w kraju, jako że z nazwy wnikały w to co się dzieje w wojsku to chyba oczywiste.

Dla mnie to logiczne, a jak kolega uważa?

Sądy cywilne plus Trybunał Ludowy...

To błędne rozdzielenie - Trybunał był sądem cywilnym, jednym z wielu rodzajów.

zaś do pełni "szczęścia" ministerstwo mogło nakazać by konkretny przypadek był rozpatrywany przez konkretny sąd w dany sposób

Ja nie znam przypadku by została wydana dyspozycja by sąd rozpatrywał sprawę w konkretny sposób, skoro kolega FSO zna taki przypadek to może go przytoczy...

Małe pytanie: czy były takie wypadki, że osoby były skazywane na śmierć lecz wyroku nie wykonywano natychmiast, tylko po jakimś bliżej nieokreślonym czasie?

Nie, skąd ten pomysł?

Edytowane 30 Maj 2011 przez secesjonista

[Tomasz N]

Wiem, że miecz jest z wcześniejszych czasów, natomiast więzienie to obecnie hotel.

[FSO]

Witam;

secesjnonista: pisząc w kraju miałem na myśli tereny włączone do Rzeszy - Protektorat takim terenem nie był. Przecież wojsko sprawowało władzę jedynie na terenach frontowych i tak gdzie toczyły się walki... a nie wszędzie.

Inaczej - istniały jakieś konkretne zasady rozdzielania spraw między rożne sądy cywilne w tym Trybunał Ludowy? Pod względem kalibru, miejsca popełnienia przestępstwa, zagrożenia karą czy jak. Wcześniej sam zwróciłeś uwagę że kompetencje "nakładały się" a ministerstwo wyjaśniało... Przecież nie były to pojedyncze sprawy tylko nieco więcej...

Chodzi mi n.p. o sprawę Canarisa - szybko aresztowany, torturowany,. Poza tym można wyczytać, że choć formalnie wyrok wydał Trybunał Ludowy, to tak naprawdę wyrok wydał sąd doraźny SS...

pozdr

[secesjonista]

Witam;

secesjnonista: pisząc w kraju miałem na myśli tereny włączone do Rzeszy - Protektorat takim terenem nie był. Przecież wojsko sprawowało władzę jedynie na terenach frontowych i tak gdzie toczyły się walki... a nie wszędzie.

(...)

To nie zmienia stanu rzeczy, który wyglądał tak jak to nakreśliłem. A i w "starej" Rzeszy dochodziło do sporów pomiędzy przeróżnymi sądami.

Inaczej - istniały jakieś konkretne zasady rozdzielania spraw między rożne sądy cywilne w tym Trybunał Ludowy? Pod względem kalibru, miejsca popełnienia przestępstwa, zagrożenia karą czy jak...

Pod względem kalibru i charakteru, już o tym pisałem.

To czy ktoś nosi mundur nie jest istotne.

Sprawy o charakterze politycznym, działania wymierzone w reżim nazistowski, wszystkie sprawy związane z Hochverrat czy Landesverrat, które wcześniej rozpatrywał Sąd Najwyższy Rzeszy (Reichsgericht-RG).

Nie wiem jak to koledze objaśnić prościej... prokurator dostaje do rozpatrzenia sprawę Niemca, który skradł ze spółdzielni leśnej koszyk grzybów.

Jeśli uzna to za pospolity czyn kryminalny sprawę prześle do odpowiedniego Sądu Lokalnego (Amstgericht-AG), jeśli jednak posłuży się rozporządzeniem z 20 września 1942 r. o "kradzieżach płodów rolnych i kradzieżach płodów leśnych", które były uzupełnieniem przepisów dotyczących zdrady kraju z 22 listopada 1942 r. to prześle to odpowiedniego Sondergericht lub Volksgerichthof.

Chodzi mi n.p. o sprawę Canarisa - szybko aresztowany, torturowany,. Poza tym można wyczytać, że choć formalnie wyrok wydał Trybunał Ludowy, to tak naprawdę wyrok wydał sąd doraźny SS

Tia, ja też oglądałem Wołoszańskiego i czytałem polską Wiki.

Tyle, że trudno powiedzieć czy był to sąd czy raczej śledztwo.

Inaczej - istniały jakieś konkretne zasady rozdzielania spraw między rożne sądy cywilne w tym Trybunał Ludowy?

Tak, już o tym było.

Przypomnę, nieśmiało, że temat nie tyczy się kompetencji sądowniczych w Rzeszy, a samego wykonywania wyroków śmierci, jeśli jednak kolegę to interesuje to proponuję sprawdzić zawartość rozporządzenia z 24 kwietnia 1934 r. co do Trybunału Narodowego, zaś co do sądów specjalnych (Sondergericht-SoG)- rozporządzenie z 21 marca 1933 r.

Dla działań w końcówce wojny: rozporządzenie z 15 lutego 1945 co do powołania Standgericht-StG, i z 24 lutego 1945 r. co do sądu Volksturmu.

Wystarczy przeszukać (dostępny w internecie) odpowiedni Reichsgesetzblatt, na przykład: "Verordnung über das Strafrecht des Deutschen Volkssturms vom 24. Februar 1945" czy "Verordnung der Reichsregierung über die Bildung vom Sondergerichtten. Vom 21 März 1933." itp.

[secesjonista]

Po nieskorzystaniu z prawa łaski przystępowano do bezzwłocznego przygotowania egzekucji. Skazanego przewożono do odpowiedniego więzienia.

W niedziele i święta egzekucje nie były wykonywane, jak i w dni ustawowo wolne, nie dokonywano ich również w okresie pomiędzy 24 grudnia a 7 stycznia oraz w Wielkim Tygodniu. Zalecano wykonywanie wyroku o świcie (potem zrezygnowano z tego ograniczenia). Przed dniem egzekucji organ wykonawczy poprzez pisma o charakterze poufnym miał poinformować: zarząd więzienia, prezesa właściwego sądu, prezesa sądu odwoławczego, obrońcę, dyrektora wyznaczonego Inst. Anatomii, w przypadku wyroków sądów wojskowych cały skład orzekający.

Również organ wykonawczy pisemnie powiadamiał odpowiedniego kata, ten wraz z pomocnikami winien się stawić do odpowiedniego więzienia przed południem.Z racji swych obowiązków był zobowiązany do informowania odpowiedniej prokuratury o swoich wyjazdach na czas przekraczający 24 godz. oraz o ewentualnych chorobach. Pomocnicy kata mieli być zawiadamiani przez niego samego, jak to określono w sposób poufny i dyskretny.

Skazanego o fakcie nieskorzystania z prawa łaski informowano wieczorem przed dniem egzekucji, od tego momentu więzień winien być poddany ciągłej obserwacji.

Skazanemu przysługiwała posługa religijna, nie wyrażano zgody na powiadomienie rodziny.

Miejsce straceń miało być zabezpieczone przed wzrokiem postronnych. Osobami upoważnionymi do asystowania byli: kat, pracownik więzienia i prokuratury, konieczni strażnicy, dopuszczano obecność: zastępcy przewodniczącego organu wykonawczego lub pełnomocnika prokuratury, obrońcy, lekarza więziennego, kapelana (pismem z 15 października 1942 r. minister sprawiedliwości zakazał obecności osób duchownych przy egzekucji).

podczas dokonywania egzekucji nakazano bicie w dzwon więzienny.

Kat był obowiązany umieścić ciało w trumnie.

Za swą pracę otrzymywał 250 marek miesięcznie, za każdą egzekucję wraz z pomocnikami dodatkowo 60 marek (wcześniej 40, a pomocnicy 30), 65 marek (wcześniej 60, a pomocnicy 50 marek) kiedy więzienie było położone ponad 300 km od jego miejsca zamieszkania). W razie konieczności zwracano koszty przejazdu pociągiem pośpiesznym (3 klasa).

Z niezwykle skrupulatnych zapisków kata J.B. Reichharta wynika, że tylko w latach 1939-1944 wykonał on 2825 egzekucji, czyli zarobił jakieś 184 500 marek.

Z przebiegu egzekucji sporządzano meldunek zawierający m.in.

- wykaz osób obecnych

- opisanie zachowania skazanego

- czas wykonania wyroku

Ministerstwo Sprawiedliwości poprzez swój organ prasowy miało podać do wiadomości publicznej informację o wykonaniu wyroku, zalecano by w takiej informacji nie umieszczać danych co do miejsca, sposobu, jak i zawodu skazanego.

Kierujący następnie sporządzał ostateczny raport zawierający: odpis decyzji Führera, odpis raportu o zapoznaniu skazanego z tą decyzją, odpis meldunku z przebiegu egzekucji, odpis obwieszczenia o wykonaniu wyroku, zamieszczane w prasie komentarze co do wyroku.

[secesjonista]

Po dojściu nazistów do władzy znacznie zmieniono i rozszerzono listę ustaw i przepisów umożliwiających zastosowanie kary

śmierci, oto najistotniejsze z nich:

- Rozporządzenie Prezydenta Rzeszy o ochronie narodu i państwa z 28 lutego 1933 r. mówiące o zdradzie wojennej, nakłanianiu do dezercji, tchórzostwu, nieposłuszeństwu, zuchwałości, działalności w ruchu oporu,zabójstwo przełożonego, bunt i podburzanie, przestępstwa przeciwko obyczajowości, rozruchy wojskowe i uchylanie się od służby wartowniczej

- Rozp. PR o zdradzie narodu niemieckiego i zdradzie stanu z 28 lutego 1933 r. dopuszczające karę śmierci za takie czyny,

jak: zdrada stanu, otrucie, sprowadzenie niebezpieczeństwa zatrucia, podpalenie, spowodowanie wybuchu lub powodzi,

uszkodzenie urządzeń kolejowych, zabójstwo urzędnika państwowego, poważne rozruchy, poważne naruszenie pokoju publicznego,

nielegalne pozbawienie wolności, zdrada tajemnicy wojskowej, zdrada kraju, szpiegostwo wojskowe

- Rozp. PR o obronie przed podstępnymi napaściami na rząd rewolucji narodowej z 21 marca 1933 r. za używanie mundurów do

popełnienia przestępstw wymierzonych przeciw państwu niemieckiemu

- Ustawa RR o zwalczaniu ciężkich przestępstw politycznych z 4 kwietnia 1933 r.

- Ustawa RR o zabezpieczenie porządku prawnego z 13 października 1933 r. obejmująca zabicie członka SA, działania zmierzające do zdrady stanu zarówno w kraju jak i za granicą

- Ustawa RR o zmianie przepisów k.k. i k.p.k. z 24 kwietnia 1934 r. dopuszczająca wymierzanie kary śmierci w szczególnie

poważnych przypadkach zdrady stanu i zdrady kraju

- Regulacje z 23 listopada 1934 r. o zdradzie wojennej

- Ustawa RR o podstępnych napaściach na przywódców państwa, partii i ochronie munduru partyjnego z 20 grudnia 1934 r.

obejmująca nielegalne używanie mundurów partyjnych do popełniania przestępstw

- Ustawa RR o zmianie przepisów k.k. z 28 czerwca 1935 r. obejmująca uszkodzenie urządzeń obronnych, sprowadzenie zagrożenia w ruchu lądowym, wodnym, powietrznym i kidnaperstwie

- Ustawa RR o zmianie przepisów k.k. z 2 lipca 1936 r. dotycząca ukrywania przestępców zagrożonych karą śmierci

- Ustawa RR przeciwko sabotażowi gospodarczemu z 1 grudnia 1936 r.

- Od 1 grudnia 1936 r. ucieczka za granicę

- Rozporządzenie o specjalnym prawie karnym w czasie wojny z 17 sierpnia 1938 r. - Kriegssonderstrafrechtsverordnung

(podpisane przez Hitlera i kontrasygnowane przez Keitela, późniejsze poprawki były podpisywane tylko przez szefa OKW), które zaczęło obowiązywać od 26 sierpnia 1939 r.

Przewidywano w nim karę śmierci m.in. za szpiegostwo, działalność partyzancką lub rozkładową na siły obronne, za dezercję.

Rozporządzenie w trakcie działań wojennych doczekało się siedmiu poprawek (1 XI 1939, 27 II 1940, 10 X 1940, 15 VIII 1942, 31 IIII 1943, 5 V 1944, 10 X 1944 r.) gdzie karą śmierci przewidywano m.in. za przestępstwa przeciwko porządkowi wojskowemu i karności, dezercję, plądrowanie na froncie, zdradę wojenną, nakłanianie do dezercji, tchórzostwo, nieposłuszeństwo, zuchwałość, zabójstwo przełożonego, bunt i podburzanie, przestępstwa przeciwko obyczajowości, rozruchy wojskowe, uchybienia wartownicze

- Rozporządzenie Ministerialnej Rady Obrony Rzeszy o nadzwyczajnych środkach w dziedzinie radiofonii z 1 września 1939 r. w zakresie szczególnie poważnych przestępstw radiowych, dotyczących rozmyślnego rozpowszechniania wiadomości pochodzących z zagranicznych rozgłośni radiowych oraz występujących przeciwko sile obronnej narodu niemieckiego, zakaz słuchania audycji zagranicznych i dokonywania przeróbek w Volksempfänger 301

- Rozporządzenie MROR o gospodarce wojennej z 4 września 1939 r. w który najwyższy wymiar kary przewidywano za niszczenie,

ukrywanie lub wycofanie z obiegu surowców lub produktów, posiadających żywotne znaczenie dla zaopatrzenia ludności oraz fałszowania kartek i bonów aprowizacyjnych, ich nabywanie i puszczanie w obieg, z uzupełnieniami z 25 marca 1942 r.

- Rozporządzenie MROR o szkodnikach narodowych z 5 września 1939 r. obejmujące plądrowanie, popełnione w trakcie zaciemnienia przestępstwa przeciwko życiu i mieniu, podpalenie, a także umyślne wykorzystanie sytuacji wojennej dla popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa

- Rozporządzenie MROR o ochronie przed młodocianymi ciężkimi przestępcami z 4 października 1939 r. dopuszczające karę śmierci wobec osób już od 16 roku życia

- Rozporządzenie MROR o ochronie siły obronnej narodu niemieckiego z 25 listopada 1939 r. obejmujące ciężkie przypadki uszkodzenia środków obronnych, zakłócenia porządku obronnego lub dostaw do zakładów ważnych dla obronności

- Rozporządzenie MROR o przestępcach posługujących się bronią lub inną formą pomocy z 5 grudnia 1939 r.

- OD 29 marca 1940 r. karą śmierci zagrożone było pozbawienie narodu niemieckiego ważnych metali i surowców metalurgicznych

- Ustawa RR o zmianie k.k. z 4 września 1941 r. dopuszczająca orzekanie kary śmierci, gdy wymagało tego dobro narodu

- Rozporządzenie MRO o prawie karnym dla Polaków i Żydów z 4 grudnia 1941 r.

- Rozporządzenie o rozszerzeniu i obostrzeniu prano-karnej ochrony w przypadku przywłaszczenia władzy z 9 kwietnia 1942 r. przewidujące karę śmierci za czyny dokonane w przebraniu policyjnym lub wojskowym

- Od 21 marca 1943 r. za szczególne przypadki homoseksualizmu

- Od 6 listopada 1943 r. za aborcję zagrażającą dobru narodu niemieckiego

- Od 6 listopada 1944 r. karę śmierci rozszerzono na osoby, które jeszcze nie ukończyły 16 lat

- Od 26 stycznia 1945 r. za udzieleni nieprawdziwych informacji żołnierzom na froncie oraz ich zranienie

- 16 kwietnia 1945 r. wydano rozkaz, w którym określono możliwość ukarania śmiercią w przypadku cofania się przed nacierającym przeciwnikiem

Istotnym jest fakt, że rozporządzeniem z 18 maja 1940 r., przekazano powszechnym sądom karnym odpowiednie kompetencje pozwalające odnosić regulacje prawa wojennego; przeznaczone wcześniej względem wojskowych; również wobec osób cywilnych.

-

[harry]

W świetle powyższych wywodów, wydaje mi się ciekawy przypadek kapitana Drzewieckiego i jego współpracowników, o którym pisałem już w tym wątku.

On sam i ośmiu innych uczestników tego nieszczęsnego konwoju zostali skazani na śmierć przez Sondergericht w Bydgoszczy. Ośmiu współpracowników Drzewieckiego zostało zgilotynowanych w Poznaniu, który był miejscem wykonywania kar dla skazanych z okręgu bydgoskiego i wszystko odbyło się lege artis zgodnie z procedurami opisanymi powyżej. Jednak sam Drzewiecki został powieszony w siedzibie Gestapo w Toruniu (obecnie róg Bydgoskiej i ks. Kujota). Wyrok wykonano w garażu, stawiając skazanego na skrzyni ciężarówki, a całości przyglądali się przywiezieni specjalnie na tę okazję polscy robotnicy z fabryki Born&Schutze.

Całość wygląda na wielką improwizację, zupełnie bez podstaw prawnych.

[Tomasz N]

Całość wygląda na wielką improwizację, zupełnie bez podstaw prawnych.

Egzekucje publiczne Gestapo faktycznie urządzało czasami bez zgody i wiedzy ministerstwa sprawiedliwości. Nawet się skarżono na te praktyki wyżej, ale bez skutku. Gestapo powołując się na pełnomocnictwa Himmlera, dalej je stosowało jako "odstraszające przykłady".

Ja mam taki przykład "improwizacji" w rodzinie gdzie brata mojego wujka powieszono w Jasienicy k/Bielska, ale w obwieszczeniu o egzekucji go nie było.

[FSO]

Witam;

secesjonista: czy w tym szale rozporządzeń wyjaśniano co to są n.p.

- przestępstwa przeciwko obyczajowości?

- poważne rozruchy?

- czy poważne naruszenie pokoju publicznego

- sabotaż gospodarczy

- czym były żywotnie ważne produkty aprowizacyjne dla ludności cywilnej

i tak dalej...

Bo takie sformułowania dają bardzo duże możliwości interpretacji...

pozdr

[secesjonista]

W świetle powyższych wywodów, wydaje mi się ciekawy przypadek kapitana Drzewieckiego i jego współpracowników, o którym pisałem już w tym wątku.

On sam i ośmiu innych uczestników tego nieszczęsnego konwoju zostali skazani na śmierć przez Sondergericht w Bydgoszczy. Ośmiu współpracowników Drzewieckiego zostało zgilotynowanych w Poznaniu, który był miejscem wykonywania kar dla skazanych z okręgu bydgoskiego i wszystko odbyło się lege artis zgodnie z procedurami opisanymi powyżej. Jednak sam Drzewiecki został powieszony w siedzibie Gestapo w Toruniu (obecnie róg Bydgoskiej i ks. Kujota). Wyrok wykonano w garażu, stawiając skazanego na skrzyni ciężarówki, a całości przyglądali się przywiezieni specjalnie na tę okazję polscy robotnicy z fabryki Born&Schutze.

Całość wygląda na wielką improwizację, zupełnie bez podstaw prawnych.

Kilka uwag o procesie Drzewieckiego dodałem w odpowiednim wątku.

Natomiast z opinią, że była to improwizacja pozwolę sobie się nie zgodzić.

Staano się spenalizować wszelką działalnosć, zarazem przez nieostre definiowanie poszczególnych czynów, czy warunków pozostawiano calkowicie wolną rękę prokuratorom i sądom.

Prawo stawało się formułą stosowaną okazjonalnie zależnie od politycznego celu.

Jest to zgodne z przyjętą zasadą, że akt prawny nie jest niczym innym jak tylko wyrazem poczucia prawnego społeczeństwa. Co otwierało drogę do skazywania za czyny nieujęte w odpowiednim kodeksie, czy wyrokowania kary smierci nawet gdy odpwoiedni paragrach takiej kary nie przewidywał.

Tak szeroki zakres spraw pozwalał ni tylko karać czyny bezprawne, ale wszelkie czyny z tytułu narodowego poczucia sprawiedliwości (gesundes Volksempfinden).

Sąd miał realizować zamysł ustawodawcy bez zwracanai uwagi na samo brzmienie przepisu.

Całość wygląda na wielką improwizację, zupełnie bez podstaw prawnych.

Egzekucje publiczne Gestapo faktycznie urządzało czasami bez zgody i wiedzy ministerstwa sprawiedliwości. Nawet się skarżono na te praktyki wyżej, ale bez skutku. Gestapo powołując się na pełnomocnictwa Himmlera, dalej je stosowało jako "odstraszające przykłady".

Ja mam taki przykład "improwizacji" w rodzinie gdzie brata mojego wujka powieszono w Jasienicy k/Bielska, ale w obwieszczeniu o egzekucji go nie było.

W zasadzie to gestapo nie musiało informować Ministra Sprawiedliwości o tego typu poczynaniach, zwłaszcza jeśli rozstrzelane osoby traktowane były jako zakładnicy.

Natomiast powinno być wcześniej ogłoszone publicznie do wiadomości mieszkańców danego rejonu ostrzeżenie o możliwości zastosowania rozstrzelań jako środka odwetowego wobec określonych poczynań, a potem podać listę straconych.

Tego wymagały już przepisy międzynarodowe, czyli regulamin wojny lądowej z 1907 roku.

Witam;

secesjonista: czy w tym szale rozporządzeń wyjaśniano co to są n.p.

- przestępstwa przeciwko obyczajowości?

- poważne rozruchy?

- czy poważne naruszenie pokoju publicznego

- sabotaż gospodarczy

- czym były żywotnie ważne produkty aprowizacyjne dla ludności cywilnej

i tak dalej...

Bo takie sformułowania dają bardzo duże możliwości interpretacji...

pozdr

Nie, bo nie było takiej potrzeby i zarazem byłoby to wbrew nowemu duchowi zastosowania prawa.

Jak zdefiniować: przestępcę gwałtownego, notorycznego, czy że czyn wynikał z przyrodzonej Polakom nienawiści, bądź poszerzone sprawstwo?

W dniu 6 listopada 1939 r. sąd specjalny w Bydgoszczy pod przewodnictwem dyrektora sądu krajowego Henniga orzekła karę śmierci w stosunku do wdowy Bronisławy Migalskiej.

Oskarżona miała wskazać Niemca Adamskiego patrolowi polskiemu jako zagorzałego hitlerowca.

Adamskiemu nic się nie stało i był świadkiem oskarżenia.

Sąd uznał Mrugalską winną pospolitego morderstwa (z par. 211 n.k.k.) w pojęciu "poszerzonego współsprawstwa" jaką winną współuczestnictwa w morderstwie.

W dniu 24 listopada 1939 r. skazano Marcina Turowskiego na karę śmierci.

Oskarżony przeszukał kieszenie volksdeutschom, prowadzonym przez niezidentyfikowanych cywilów.

Czyn ten uznano za morderstwo z par. 211 n.k.k. w pojęciu "poszerzonego współsprawstwa" z par. 47.

Edytowane 1 Czerwiec 2011 przez secesjonista

[secesjonista]

Nadspodziewanie mało; moim zdaniem, ale nie mam skali porównawczej; dokonywano egzekucji w początkowym okresie panowania nazistów.

Do października 1935 wykonano w sumie 237 egzekucji:

1933 - 64

1934 - 79

1935 - 94

Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości Rzeszy z 28 grudnia 1936 r. do wykonywania wyroków śmierci wyznaczono następujące więzienia:

* - również dla okręgu Kammergericht Berlin

Pod względem rodzaju popełnianych czynów karę śmierci orzekano za przestępstwa:

(dla roku 1943)

- zdrada stanu i kraju 1745

- niebezpieczni przestępcy z nawyku 938

- wyroki śmierci orzeczone na wschodnich ziemiach wcielonych 894

- przestępstwa przeciwko władzy okupacyjnej 282

morderstwa i przestępstwa z użyciem przemocy 250

- przestępstwa przeciwko gospodarce wojennej 236

- plądrowanie zbombardowanych domów oraz inne przestępstwa popełnione podczas bombardowań 187

- sabotaże dokonane przez robotników zagranicznych 138

- przestępstwa związane z działalnością poczty polowej 136

- kradzieże kolejowe 122

przestępstwa przeciwko obyczajowości 114

- działalność rozkładowa na siły zbrojne 108

- akty sabotażu w Protektoracie Czech i Moraw 66

- posiadanie broni przez obywateli Protektoratu oraz Polaków 41

- podpalenia 33

- unikanie obowiązkowej służby wojskowej 19

- przestępstwa radiowe 11

- przestępstwa przeciwko rasie 11

przestępstwa przeciwko pomocy zimowej 3

- ciężkie oszustwa 2

usunięcie ciąży 1

inne przestępstwa 6

/B. Oleschinski "Gedenkstätte Plötzensee", Berlin 1995, s. 54 i dalsze/

Kolejnym rozporządzeniem z 19 lutego 1939 r. wyznaczono następujące więzienia:

Na podstawie prawomocnych wyroków sądów powszechnych w okresie nazistowskiej władzy w poszczególnych więzieniach stracono:

(dane Andrzeja Kurka,w nawiasach starsze szacunki Institut für Zeitgeschichte München)

Berlin-Plötzensee - 2891 (2500-2900)

Brandenbug (Havel) Görden - 2743 (1722)

Breslau - 1085

Butzbach - 7

Danzing - 227

Dreibergen-Bützow 60 (150)

Graz - 156

Dresden - 1340 (1400)

Dortmund - 305

Frankfurt-Preungesheim - 500

Halle - 582

Hamburg-Stadt - 541 (519)

Kattowitz - 552

Köln-Klingelpütz - 1000

München-Stadelheim - 1399 (1000)

Posen - 1639

Prag-Pankratz - 1079

Stuttgart - 419

Wien - 1189

Wolfenbüttel - 516

Kolejna reorganizacja w więziennictwie (zmiany z czerwca 1940, lutego 1942 i stycznia 1945 r.) wyznaczały do wykonywania kary śmierci następujące więzienia:

* - od 1933 r. do końca 1936 ścięto w tym więzieniu 5 osób i do 1943 r. nie wykonywano kary śmierci, skazanych z okręgu OLG Hamm tracono w więzieniu "Klingelpütz" w Köln.

** - więzienie przejęło funkcje więzienia Hamburg-Stadt (z którego przewieziono gilotynę) rozporządzeniem z 30 grudnia 1944 r., w związku z bombardowaniem miasta Hamburg.