ZJEDNOCZENIE NIEMIEC 1990

[survi91]

Witam,

Proszę o pomoc, chciałbym się dowiedzieć szczegółowo informacji na taki temat:

"Wir sind ein Volk" (Jesteśmy jednym narodem) Czy niemcy aby na pewno stali się jednością ? Dlaczego zarówno niemcy z RFN jak i NRD chcieli zjednoczenia ?

Dzięki za informacje

[atrix]

Survi91 napisał

Dlaczego zarówno niemcy z RFN jak i NRD chcieli zjednoczenia ?

Bo to jedno państwo i jeden naród . Podzielony po upadku Niemiec Hitlerowskich w 1945 roku, pomiędzy zwyciezców. NRD wpływy - ZSRR , RFN - wpływy USA , Francji i Wielkiej Brytani

[FSO]

Witam;

wiki nie boli: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zjednoczenie_Niemiec . Oprócz tego można poczytać ksiązkę Kohla:"Pragnąłem jedności Niemiec".

pozdr

[Bruno Wątpliwy]

Na pierwszy ogień sugerowałbym niezbyt rozbudowane, ale obiektywne opracowanie: U. Mählert, Krótka historia NRD, Wrocław 2007, w szczególności ostatni (szósty) rozdział.

A - moim zdaniem - w największym skrócie można rzecz ująć tak - główną rolę odegrał entuzjazm zjednoczeniowy w NRD, który pojawił się w końcu 1989 r. i silna wola kanclerza Kohla. Mniejszą - opinia społeczna w RFN, dosyć zadowolona z istniejącego stanu rzeczy - tj. bardzo zamożnych i stabilnych Niemiec Zachodnich. Choć oczywiście wspólnej świadomości narodowej w tej układance pomijać nie można.

Demonstranci enerdowscy z października 1989 r. pierwotnie myśleli o reformie istniejącego państwa wschodnioniemieckiego. Upodmiotowienia społeczeństwa, likwidacji "systemu honeckerowskiego", reform przynajmniej w stylu pierestrojki. Stąd okrzyki "To my jesteśmy ludem!". O zjednoczeniu wówczas powszechnie raczej nie myślano - w perspektywie najbliższych lat.

Gdy odniesiono pierwsze zwycięstwo i "padł mur", enerdowcy zobaczyli Zachód. Kolorowy i tylko z dobrej strony, bo nikt przecież nie myślał pod koniec 1989 r. o bezrobociu. I stracili zainteresowanie reformą Wschodnich Niemiec na rzecz zjednoczenia. Hasło "To my jesteśmy narodem (ludem)!" zamieniło się w wołanie "Jesteśmy jednym narodem!".

Korespondowało to z ambicjami Kohla, aby stać się "kanclerzem zjednoczenia". Nie bawił się przy tym w żadne subtelności - z premedytacją popierając startujący w wyborach 18 marca 1990 r. w NRD "Sojusz dla Niemiec" złożony głownie ze wschodnioniemieckiej CDU (do 1989 r. lojalnej sojuszniczki SED), a nie jakiś rewolucjonistów.

Kohlowi udało się sprawę także zręcznie przeprowadzić na arenie międzynarodowej, pozyskując przede wszystkim sojusznika w postaci Gorbaczowa.

Paradoksalnie, rosnącemu entuzjazmowi do zachodniego stylu życia na Wschodzie, który w swej masie zaakceptował całkowicie nierównoprawną formułę zjednoczenia (czyli coś w rodzaju aneksji NRD do RFN), odpowiadał rosnący sceptycyzm co do olbrzymich kosztów zjednoczenia w społeczeństwie Zachodnich Niemiec.

3 października 1990 r. był wielki entuzjazm, ale jak - słusznie - napisał Mählert (op. cit. s. 130): "W całych Niemczech w latach dziewięćdziesiątych słychać było narzekania". Zachód narzekał, że płaci, Wschód, że staje się Niemcami drugiej kategorii. Na Wschodzie pukało do drzwi bezrobocie, na Zachodzie wspominano stare dobre lata sprzed zjednoczenia.

Obecnie procesy unifikacyjne w świadomości Niemców są niewątpliwie bardzo zaawansowane, ale nie powiedziałbym pod żadnym pozorem, że osiągnięto stan pełnej jedności. To nadal dwie, dosyć zróżnicowane społeczności, niekiedy zantagonizowane, ale oczywiście o wspólnym poczuciu narodowościowym.