Epoka w anegdotach

[Pancerny]

W kwietniu 1809 roku marszałek Lannes zdobywa wreszcie po zaciętej walce z Austriakami Ratyzbonę. Jego adiutant, choć śmiertelnie ranny, pędzi co koń wyskoczy za miasto na wzgórze, gdzie przebywał Napoleon w otoczeniu sztabu. Zsiadłszy z konia, w zakrwawionym mundurze, chwiejąc się na nogach, pręży się jednak przed cesarzem ostatnim wysiłkiem woli i melduje:

- Najjaśniejszy Panie, Ratyzbona zdobyta! Nasze sztandary powiewają na murach miasta! Nasze orły...

- Ależ pan jest ranny! - przerywa mu Napoleon.

- Nie, Najjaśniejszy Panie, jestem zabity - odpowiada bohaterski goniec i pada na ziemię martwy.

[Estera]

Bonaparte pewnego razu zastał Józefinę na kanapie, z kompresami, rozgorączkowaną. Zmartwił się i zapytał czy przysłać lekarza. Józefinan nie chciała. Ucałował żonę, przy której została Hortensja. Sam udał się by popracować. Koło ósmej jednak gorączka się podnisoła. Napoleon po cichutku wszedł do pokoju. Stwierdził, że żona zanadto się przejmuje sobą i że powinna robić to co on. Józefina spytała zatem cóż takiego robi jej mąż. "Nic nie robię. I to jest właśnie najlepsze". Na tym nie koniec- Bonaparte zaproponował, że pośle po cudowną figurkę do papieża. Józefina się zdenerwowała-"Przecież jeszcze nie umieram!". Bonaparte nalegał, aż w końcu Józefina wolała się zgodzić na lekarza. Miała wówczas anginę.

Kiedy zaś wyjeżdżała raz do wód w Plombieres, wówczas I Konsul był przez kilka dni wesoły. Jendak po pewnym czasie pogrążył się w smutku i wysłał list do żony by jak najszybciej wracała.

[Pancerny]

Po jednej z bitew marszałek Duroc rzekł do cesarza Napoleona I:

- Sire, rotmistrz Desgrage ma kulę w żołądku. Cesarz wiedząc, że rotmistrz ten nie należał do walecznych, odparł:

- Skąd? Chyba ją połknął.

Pewnego razu cesarz Napoleon przejeżdżał przez niewielkie miasteczko francuskie. Zdziwiony tym, że nie powitały go salwy, pyta burmistrza:

- Dlaczego nie strzelacie z armat na moją cześć?

- Powodów jest dwadzieścia - odpowiedział burmistrz. - Po pierwsze nie mamy armat. Po drugie... -

- Dziękuje, to pierwsze wystarczy - odrzekł cesarz.

Wrogowie bonapartyzmu bawili się zestawianiem początkowych liter Napoleona i jego koronowanej rodziny. Zestawione w porządku: Napoleon, Józef, Hieronim, Joachim, Ludwik, dawały słowo: NIHIL - czyli NIC.

[Estera]

W paryskiej Szkole Wojskowej Bonaparte miał wroga- Le Picarda de Phelippeaux. W ławkach szkolnych dizelił ich Pico de Picadiu. Uciekł jednak gdyż nie mógł znieść kopniaków, którymi Bonaparte i Phelippeaux obdarzali isę pod stołem. Nogi biednego Pico po porstu od tych kopnięć poczerniały.

[Pancerny]

Gdy w 1796 roku Bonaparte otrzymał dowództwo armii walczącej w Italii, natychmiast wyruszył do swoich oddziałów. Na pierwszym spotkaniu z nowym przełożonym hardo wystąpił przeciwko niemu gen. Augereau. Zdenerwowany Bonaparte zapowiedział mu: Generale, jest pan ode mnie wyższy o głowę, ale jeśli natychmiast nie przestanie pan być tak bezczelny, to każę zlikwidować tę różnicę!

[Estera]

Jak już jesteśmy przy wspaniałym roku 1796...

Bonaparte wezwał do siebie Massenę, Augereau, Seruriera i Laharpe`a. Do gabinetu weszli nie zdejmując kapeluszy. Bonaparte także był w kapeluszu. Poprosił by generałowie zajęli miejsce. Bonaparte zdjął kapelusz, generałowie po tym także zdjęli nakrycia głowy. Po chwili Napoleon znowu założył kapelusz. Jednak spojrzał w taki sposób na generałów, że bali się sięgnąć po swoje. Massena na koniec , kiedy już się rozchodzili, do towarzyszy burknął: "No, ten mały napędził mi strachu".

[Pancerny]

W trakcie spotkania cesarza Napoleona i cara Aleksandra I w Erfurcie w 1808 roku obaj monarchowie, trzymając się pod rękę, przechadzali się nieopodal cesarskich grenadierów. W pewnym momencie zatrzymali się przed prezentującym broń starym francuskim wiarusem z potężną blizną od czoła do połowy twarzy. Co sądzisz, Wasza Cesarska Mość, o ludziach, którzy żyją pomimo takich ran? – zapytał Napoleon swego koronowanego kolegę. A co ty sądzisz, Wasza Cesarska Mość, o żołnierzach, którzy takie rany zadają? – ripostował car. Zakłopotany Napoleon nie mógł znaleźć odpowiedzi. Zapadła cisza. Nagle przerwał ją stary wiarus. Ci już nie żyją – powiedział posępnie ku przerażeniu cesarskich dworaków.

[Estera]

Pewnego razu Bonaparte krzyknął: "Fouche, powinienem obciąć ci łeb!". Fouche błyskotliwie, zuchwale i z rozbrajającą szczerością odparł: "Mam odmienne zdanie w tej kwestii, Sire".

[Pancerny]

Panna Duchesnois była aktorką o bardzo miłej aparycji, czułym spojrzeniu i ładnej talii. Słowem, piękna kobieta. Słysząc o jej zaletach, Napoleon kazał sprowadzić ją do swych apartamentów. Oczekując na dziewczynę, zasiadł do pracy i pogrążył się w niej bez reszty. Gdy wierny kamerdyner Constant zapowiedział, że przyszła, cesarz odrzekł: Niech czeka, i ponownie zagłębił się w papierach. Po godzinie Constant przypomniał swemu panu o wizycie aktoreczki. Niech się rozbierze! – odburknął monarcha. Posłuszna woli cesarza dziewczyna rozebrała się i położyła do łóżka, próżno czekając na adoratora. Kiedy już świtało, Constant znów przypomniał Napoleonowi o wizycie pięknej aktorki. Niech sobie idzie – odpowiedział cesarz, nie ruszając się od papierów.

[Estera]

Na jednym z przyjęć doszło do kolejnego starcia na linii Bonaparte- pani de Stael. Miała ona licznych amantów i wiele dzieci z tymi właśnie amantami. Do dzieci jednak czuła niechęć. Bonaparte ze złośliwością, spoglądając na dekolt pani de Stael zapytał: "Pani sama karmi swoje dzieci?". Pani de Stael o mały włos nie zemdlała...

[Pancerny]

Między Napoleonem a Talleyrandem doszło do scysji na temat sytuacji w okupowanej przez Francuzów Hiszpanii. Wyprowadzony z równowagi cesarz zarzucił swemu ministrowi złodziejstwo, zdradę i brak czci. Na koniec gwałtownej perory Napoleon rzekł: – Wiesz co? Jesteś łajnem w jedwabnych pończochach!, po czym dodał: – Nie powiedziałeś mi, że diuk San Carlos jest kochankiem twojej żony! – W rzeczy samej, Sire. Nie sądziłem, że ten związek mógłby coś wnieść do chwały zarówno waszej cesarskiej wysokości, jak i mojej – odrzekł jak zwykle uprzejmie Talleyrand. Wychodząc jednak od cesarza, powiedział na głos: – Jaka szkoda, że tak wielki człowiek jest tak źle wychowany! – i nigdy nie zapomniał tej obrazy.

[Estera]

W Tylży Napoleon spotkał się z królową Luizą. Nauczono ją co ma mówić, o co prosić. Kobieta przygotowała się do spotkania. Rozmowa trwała długo. Pod drzwiami stał jej małżonek- Fryderyk Wilhelm. Nie wytrzymał napięcia i wpadł do komnaty, przerywając rozmowę. Bonaparte żartował potemz tej sytuacji: "Gdyby król pruski zapukał do pokoju trochę później być może musiałbym mu zostawić Magdeburg".

[Pancerny]

Lord Uxbridge przed bitwą pod Waterloo zapytał głównodowodzącego księcia Wellingtona o plany dla jednostek brytyjskich. – Plany?! – odpowiedział Wellington. – Nie mamy planów. Będę się kierował okolicznościami!

[Estera]

Luiza starała się uzyskać od Napoleona jak najwięcej. Przy stole wzniosła toast "Za zdrowie Napoleona Wielkiego! Zabrał nam nasze królestwo a teraz zwraca!". Luiza walczyła o Magdeburg jak tylko mogła...Ale na ten toast Napoleon odpowiedział krótko: "Niech pani nie wypije wszystkiego!".

[Pancerny]

Napoleon nie mógł doczekać się przyjazdu swej wybranki Marii Ludwiki. Wypytywał wszystkich o jej wygląd. Porównywał sztych przywieziony przez adiutanta Lejeune’a z medalionami przedstawiającymi członków rodu Habsburgów. „– Ha! Całkiem austriacka warga!” – zakrzyknął, zacierając ręce. „– No, gadaj szczerze – rozkazał oficerowi – jak ci się podoba arcyksiężna?” – „Bardzo, sire”. – „Bardzo nic mi nie mówi. Mów jakiego jest wzrostu?” – „Sire, mniej więcej tego samego co królowa Holandii”. – „A, to świetnie, a jakie ma włosy?” „– Blond, jak królowa Holandii.” – „A cerę?” – „Bardzo jasną, świeże kolory, jak królowa Holandii”. – „Podobna jest zatem do królowej Holandii?” – „Nie, sire, chociaż na wszystkie pytania waszej cesarskiej mości odpowiedziałem zgodnie z prawdą.”