Epoka w anegdotach

[Pancerny]

Po wkroczeniu polskich oddziałów do Krakowa w 1809 roku do księcia Józefa Poniatowskiego zgłosiła się dama zgorszona popisami oficerów, którzy podochoceni winem urządzili sobie tańce przy ognisku na Rynku Głównym… w adamowym stroju. „Łaskawa pani - odrzekł książę, kłaniając się z galanterią – obowiązkiem wodza jest być wśród swoich żołnierzy. Rozumiem, że pani sobie życzy, bym do nich dołączył”. Więcej prośby już nie ponawiano.

[Estera]

Konstanty był sadystą. Poza tym wg opisów mu współczesnych kiedy wpadał w szał- am iało to miejsce dość często, miał twarz przypominającą mordkę małpy. Kilka faktów z jego życia świadczy o tym, że był małpą- psychopatą.

Pewnego razu umył ręce i wodę z miski kazał wypić lekarzowi. Ten odmówił, za co spotkało go więzienie.

[Pancerny]

Generał Jan Henryk Dąbrowski (1755-1818) nie przepadał za wydawaniem pieniędzy. Po 1815 roku wytworzyła się tradycja, w myśl której generał po odprawie wart na Placu Saskim w Warszawie zabierał kilku młodych oficerów do siebie na śniadanie. Przedtem jednak wiódł ich do księgarni na Krakowskim Przedmieściu głosząc, że młody człowiek uczyć się powinien. Sam wybierał każdemu z nich książkę… A później kazał je zapisać na konto obdarowanych z zapowiedzią, że rachunek uregulują z najbliższej gaży.

[Estera]

A teraz coś z serii niełandych opowieści...Bohater to książe Konstanty.

Zacytuje fragment Cesarskiego pokera Łysiaka:

wyjeżdżając ze Słonimia, z gościny u szlachcica, pana B., krzyknął mu przez okno powozu:

-Zostawiłem panu w domu upominek!

Pan B. sądził, że książę ma na myśli złotą tabakierkę czy coś w tym rodzaju i w te pędy pobiegł do apartamentów zajmowanych przez Konstantego, by tam na środku znaleźć...przyczynę okropnego zapachu, który uderzył go w nozdrza już w korytarzu.

[Pancerny]

"Nie, już nie można zrozumieć, walczymy z młodym Generałem, to przed nami, to na naszych skrzydłach. Nie wiadomo nigdy, jak się ustawi. Taki sposób prowadzenia wojny jest nieznośny i gwałci wszelkie zwyczaje."

" Co za dzikie metody, co za nawrót do czasów barbarzyństwa!"

" Przecież nie można zapominać o tak najelementarniejszych zasadach sztuki wojowania, jak ten Bonaparte."

Austriaccy oficerowie o kampanii 1796 r.

[Estera]

Taką oto skałę widoczną na zdjęciu (mojej roboty ;p ) Francuzi w Maroku nazwali Kapeluszem Napoleona...Ekhm...średnio podobne- jakby się uprzeć to może

[Pancerny]

Nie wszyscy legioniści polscy, którzy uczestniczyli w nieszczęsnej wyprawie na San Domingo, polegli czy wrócili do kraju. Niektórzy pozostali na wyspie i pożenili się z Murzynkami. W rezultacie po latach wśród mieszkańców Haiti spotykano Mulatów z niebieskimi oczami, umiejących szpetnie przeklinać po polsku – najczęściej zresztą bez znajomości znaczenia wypowiadanych słów.

W armii Księstwa Warszawskiego młodego żołnierza postawiono na posterunku przy armacie. A że było bardzo zimno i wietrzno, wojak zajrzał obok do ciepłej i przytulnej karczmy. Miał pecha, bo spotkał tam oficera dyżurnego, który zrugał go za opuszczenie warty. Żołnierz na to stwierdził, że nie ma powodu do obaw, bo gdyby przyszedł ktoś sam i tak armaty by nie uniósł, a gdyby ich przyszło wielu, to jeden wartownik i tak by jej nie obronił.

[Estera]

Czytając Maxa Gallo ("Pieśn wymarszu") natknęłam się na informację, że młody Napoleon zniszczył konfesjonał i był bardzo agresywny w stosunku do księdza. Podczas spowiedzi jakaś uwaga księdza bardzo bardzo bardzo zdenerwowała młodego Napoleona.

[Pancerny]

W roku 1812 cesarz austriacki, Franciszek Habsburg, chcąc sprawić

przyjemność Napoleonowi, uraczył go wywodem genealogicznym

Bonapartych (od rodu panującego niegdyś w Treviso), Napoleon odparł:

- To pomyłka, Moje szlachectwo bierze się od Marengo. (pod Marengo w

1800r. młody generał Bonaparte sprał na kwaśne jabłko armię właśnie

cesarza Austrii.

[Estera]

Słyszałam kiedyś, że Bonaparte zawyżał swój wiek, a Józefina zaniżała- by się odmłodzić. Bonaparte chyba chciał by czuła się lepiej...Tak kiedyś słyszałam

[Pancerny]

Książę Konstanty władając po Kongresie Wiedeńskim w Król. Polskim, lubił niezwykłe wydarzenia. Powiedziano mu, że żołnierz jednego z regimentów potrafi za jednym posiłkiem pochłonąć 12 bochenków chleba.

Zainteresowany Konstanty nakazał wezwać owego żołnierza i zaprezentować tę ''sztukę". Niestety żołnierz zjadł ( i to z trudem) tylko 7 bochenków.

....Nic nie rozumiem, Wasza Wysokość.....powiedział zafrasowany dowódca żołnierza

...przed chwilą robiliśmy próbę i zjadł całe dwanaście.....

_________________

...po staremu jazda w dym kupą chodzi i szablami goli, a jak zrazu nie wygoli, to ją wygolą.

[Estera]

Napoleon jest cesarzem, odwiedza okolice związane z jego młodością...

Proboszcz z sąsiedztwa, ubrany w brązowy surdut, zbliżył się zgięty, utrzymując, że był jednym z profesorów Napoleona w szkole wojskowej, prowadzonej przez franciszkanów.

-Kim pan jest?- spytał cesarz, jakby nie dosłyszał.

Proboszcz powtórzył.

-Sutanna- odrzekł Napoleon- została księżom dana na to, aby ich zawsze rozpoznawano z bliska i z daleka, nie poznaję proboszcza w surducie. Proszę iść się przebrać.

Proboszcz zniknął, powrócił zmieszany i pokorny.

-Teraz księdza poznaję-rzekł Napoleon-i bardzo się cieszę, że księdza widzę.

Max Gallo, "Pieśń wymarszu".

[Pancerny]

Gdy oficerowie Gwardii prosili, by Cesarz nie wystawiał swojej osoby na ostrzał nieprzyjacielski, usłyszeli w odpowiedzi- „Nie lękajcie się: jeszcze kula nie ulana, która mnie zabije”.

[Estera]

To nie anegdota, ale pewna ciekawostka...

Napoleon przy obiadach podczas I kampanii włoskiej opowiadał anegdoty - z reguły zaczerpnięte z historii. Wszyscy go uważnie słuchali.

[Don Pedrosso]

Tego chyba jeszcze nie było, przynajmniej ja na szybko przeglądając nie znalazłem

Nazajutrz bracia Desmazis spotkali się z Napoleonem i udali się do hotelu "pod herbem Francji", gdzie stołowali się kapitanowie.

-Obiady przygotowuje tu Faure- powiedział kapitan Desmazis- najsłynniejszy kucharz w całej Francji.

Napoleon już jako cesarz pamiętał o ciastkach Faura. W 1811 roku, podczas uroczystego przyjęcia deputacji departamentów cesarstwa, zbliżył się do mera miasta Walencji, przewodniczącego departamentu de la Drome, i zapytał z uśmiechem.

-I cóż panie Planta? Jak tam pańscy krajanie? Czy zawsze są takimi łakomczuchami, jak za moich czasów?

-Najjaśniejszy panie...- odpowiedział ten, zmieszany tak dziwnym pytaniem.

-A kucharz "pod herbem Francji"- pytał cesarz dalej- czy nadal robi te doskonałe ciastka i paszteciki? Faure jest sławą waszego miasta i o nim nie zapomniałem.

Pożartowawszy chwilę, cesarz zmienił temat rozpytując się uszczęśliwionych mieszakńców, jakie potrzeby ma Walencja.