Wyszukaj
Wyświetlanie wyników dla tagów 'ukraina' .
Znaleziono 4 wyniki
-
Witam serdecznie! Prowadzę bloga nt. historii i chciałbym stworzyć serię artykułów o historii Euromajdanu. Na tej stronie: https://obserwatorpolityczny.pl/?p=19004 znalazłem takie informacje: 1. "Jeszcze pod koniec listopada w całej Ukrainie nikt nie miał wątpliwości, że kraj obrał ścieżkę europejską. Na portalach społecznościowych można było oglądać uśmiechnięte twarze członków Partii Regionów, którzy pozowali do zdjęć z europejską flagą, w miastach uroczyście na maszty przy flagach miast i kraju wciągano flagi Wspólnoty (również na wschodzie kraju)", 2. "Janukowycz już zrozumiał, że Unia nie przeznaczy środków za darmo bez zmian ustrojowych w kraju, a Rosja w tym nie pomoże. Dlatego rozpoczął negocjacje z Rosją, która była gotowa pomóc ekonomicznie, wręcz natychmiastowo". Chciałbym te informacje zawrzeć w artykule, ale nie jestem pewny, czy te rzeczy faktycznie miały miejsce. Z góry dziękuję za pomoc!
-
Przemysław Piotr Żurawski vel Grajewski Sprawa ukraińska na konferencji pokojowej w Paryżu w roku 1919 Wydanie drugie uzupełnione Wydawnictwo Naukowe Semper, Warszawa 2017 ISBN 978-83-7507-202-0 format B5, s. 179, 8 mapek, Summary in English, bibliografia, skorowidz osób, skorowidz toponimów stosowny link Burzliwe dzieje współczesnej Ukrainy, która od początku obecnego wieku zdołała już przeżyć dwie rewolucje („pomarańczową” w 2004 r. oraz euromajdan i „rewolucję godności” na przełomie lat 2013‐2014), a obecnie zmuszona jest stawiać czoła zbrojnej agresji rosyjskiej, pobudzają zainteresowanie polskiej opinii publicznej dziejami południowo‐wschodniego sąsiada. Mimo bliskości geograficznej, językowej i kulturowej, także tej wynikającej z wielowiekowego współżycia Polaków i Ukraińców (do przełomu XIX i XX w. zwanych Rusinami) we wspólnym państwie, co skutkowało przenikaniem się obu etnosów, dzieje Ukrainy są w Polsce słabo znane. Dr hab. Przemysław Piotr Żurawski vel Grajewski — profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Łódzkiego w Katedrze Teorii Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. W latach 1987‐1995 pracownik naukowy Instytutu Historii Uniwersytetu Łódzkiego, od 1995 r. na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politologicznych UŁ. Autor m.in. ważnej monografii Stany Zjednoczone wobec problemu kontroli zbrojeń w dobie Komisji Przygotowawczej do genewskiej Konferencji Rozbrojeniowej 1925-1930. Spis treści Przedmowa do wydania II Przedmowa Wstęp Rozdział I. Sprawa Ukrainy Naddnieprzańskiej i Galicji Wschodniej na konferencji pokojowej w Paryżu w roku 1919 1. Uwagi wstępne 2. Stan kwestii ukraińskiej na arenie międzynarodowej u progu konferencji pokojowej 3. Polskie, ukraińskie i rosyjskie roszczenia terytorialne i pierwsze próby mediacji ze strony Konferencji Pokojowej 4. Sprawa wysyłki Armii Hallera do Polski a konflikt w Galicji Wschodniej 5. Depesza Rady Najwyższej z 19 III 1919 roku 6. Konflikt w Galicji Wschodniej a działania rozjemcze Konferencji Pokojowej (kwiecień‐połowa maja 1919 roku) 7. Stanowisko Konferencji Pokojowej wobec ofensywy polskiej w Galicji Wschodniej (maj 1919 roku) 8. Decyzja Rady Najwyższej z 25 VI 1919 roku 9. Walka dyplomatyczna o status prawny Galicji Wschodniej 10. Delegacja ukraińska i Konferencja Pokojowa wobec rozwoju sytuacji militarnej na Ukrainie Naddnieprzańskiej Rozdział II. Kwestia Rusi Podkarpackiej Rozdział III. Problem ukraiński a sprawa przynależności państwowej Bukowiny i Besarabii Rozdział IV. Epilog kwestii państwowości ukraińskiej na forum międzynarodowym w latach 1920‐1923 Summary Bibliografia Mapy Skorowidz osób Skorowidz toponimów Nota o książce i autorze
-
Rządy Polaków a obecny stan ukraińskiej gospodarki
JaroWars dodał temat w Gospodarka, kultura i społeczeństwo
Historia Ukrainy to niekończące się miotanie pomiędzy wpływami kultury zachodniej, reprezentowanej głównie przez Polskę i Litwę, a w niektórych momentach historii przez Niemcy czy Austrię, a Rosję. Odruchowo skłonni jesteśmy przypuszczać, że, podobnie jak miało to miejsce w przypadku naszego kraju, to tereny wystawione na działanie kultury Zachodniej, a więc dawne prowincje Rzeczypospolitej Obojga Narodów, wyróżniałyby się pod względem gospodarczym na plus na tle tych ziem, którymi tradycyjnie rządzili włodarze na Kremlu. W końcu i u nas silny w pruskim zaboru nacisk na rozwój przemysłu i edukacji procentuje po dziś dzień: dawne prusko-niemieckie tereny są najlepiej rozwinięte w całej Polsce. W teorii więc tak powinno również być w przypadku Ukrainy. Tyle że... wcale tak nie jest. W załączniku znajdziecie sporządzony przeze mnie wykaz jednostek administracyjnych Ukrainy wraz z przypadającym na mieszkańca produktem krajowym brutto oraz państwem, które administrowało nim w okresie mniej więcej między XV a XIX wiekiem*. Wynika z nich jednoznacznie, że dawne dominia Rzeczypospolitej są dzisiaj zdecydowanie uboższe od tych, którymi tradycyjnie zarządzała Rosja i to mimo faktu, że dawne polskie Kresy ominęła między innymi katastrofalna klęska głodu, sztucznie wywołana przez Stalina w latach 30, która zdziesiątkowała wieś ówczesnej sowieckiej Ukrainy. Dawne województwa wołyńskie, tarnopolskie, lwowskie i stanisławowskie wpadły na stałe w sidła gospodarki centralnie planowanej, kolektywizacji rolnictwa, nacjonalizacji przedsiębiorstw oraz terroru tajnych służb na prawie trzydzieści lat po tym, jak stało się to z ich wschodnimi sąsiadami. Cóż więc się stało? Skąd to zacofanie? Chciałbym zaznaczyć, że poruszam ten temat nie po to, aby kogokolwiek obrażać czy oskarżać. Wydaje mi się jednak, że w chwili obecnej bardziej niż kiedykolwiek niezbędna jest rzeczowa dyskusja na temat, dlaczego kultura zachodnia nie wzbudza na Ukrainie aż tak wielkiego entuzjazmu, jaki zawsze wzbudzała w Polsce. Odpowiedzieć również musimy na być może nieprzyjemne, ale jednak konieczne pytanie: czy to w "polskim okresie" tkwi źródło obecnego zapóźnienia dawnych Kresów Rzeczypospolitej? A jeśli tak, to jakie popełniliśmy błędy (których najwidoczniej nie powtórzyli Rosjanie)? Czy to możliwe, że to właśnie dlatego ukraińscy chłopi w latach 40. tak okrutnie rozprawili się ze swoimi polskimi sąsiadami na Wołyniu — bo widzieli w nich głównych sprawców swojej niedoli, którzy tylko ich wyzyskiwali i wynaradawiali, nie dając, w przeciwieństwie choćby do pruskich zaborców wobec Polaków, nic w zamian? A może zadecydowały o tym zupełnie inne czynniki (trudno np. dopatrzyć się podobnych zależności na sąsiedniej Białorusi)? Zapraszam do dyskusji. *Dane zaczerpnięte ze strony Ukraińskiego Urzędu Statystycznego na rok 2013, zatem przed rosyjską aneksją Krymu oraz wybuchem wojny na Wschodzie, stąd rzecz jasna sytuacja mogła od tego czasu ulec sporej zmianie. Bogactwo Ukrainy.xlsx -
Status majątkowy Polaków na dawnych ziemiach RON
JaroWars dodał temat w Gospodarka, kultura i społeczeństwo
Zastanawiam się, czy ktoś dysponuje jakimiś konkretnymi danymi, jak przedstawia się sytuacja majątkowa polskiej mniejszości narodowej w państwach, których tereny należały niegdyś do Rzeczypospolitej Obojga Narodów (czy też II Rzeczypospolitej) i czy jest ona w jakikolwiek sposób porównywalna do wschodnioeuropejskich Niemców, stanowiących niemal wyłącznie miejscową elitę. Wiem za to, że Litwy na pewno to niestety nie dotyczy: zamieszkujący Wileńszczyznę Polacy są najgorzej wykształconą i najbiedniejszą ze wszystkich mniejszości, przebijając nawet zainstalowanych tam przez Stalina Rosjan. Jest to wszakże jedyna część naszej diaspory, na której temat tego typu dane znaleźć stosunkowo łatwo. Ok. 50 tysięcy naszych rodaków zamieszkuje też Łotwę, tu jednak sprawa wygląda mniej oczywiście. Z jednej strony mniejszość ta nie przeżyła wysiedleń o nawet zbliżonej skali do tych, które spadły na ich dobrze wykształconych wileńskich rodaków (co też tłumaczy niski status tych, którzy tam pozostali), a państwo łotewskie zasadniczo nie prowadzi wobec nich polityki dyskryminacyjnej. Z drugiej zaś strony Polacy zamieszkują głównie Łatgalię, jedną z czterech krain historycznych Łotwy, a zarazem tą najsilniej związaną z dziedzictwem Rzeczypospolitej. Jest to jednocześnie najbiedniejsza z owych krain, przy czym należy pamiętać, że to właśnie tam władze sowieckie przede wszystkim umieszczały rosyjskich osadników, w przytłaczającej większości słabo zintegrowanych z łotewskim społeczeństwem, przy tym prawdopodobnie i wśród Polaków nie wszyscy posiadają łotewskie obywatelstwo. Gdyby ktoś dysponował na ten temat jakimiś konkretniejszymi informacjami (przede wszystkim, jak porównuje się mniejszość polska na Łotwie do rosyjskiej), niech da znać. Tu jednak w zasadzie moja wiedza się kończy. Nie wiem praktycznie nic na temat statusu społecznego, jakim miejscowi Polacy cieszą się na Białorusi, Ukrainie czy Mołdawii. Wychodząc "nieco" poza historyczne granice "polskiego obszaru", można też podyskutować o Kazachstanie, co do którego wydaje się prawdopodobne, że Polacy zasadniczo klasyfikują się w wyższych warstwach społecznych (kojarzę jednego z kazachskich ekspatriantów, który komentował, że Kazachowie są "sympatyczni, choć leniwi"), podobnie jak Rosjanie. Jednak jeśli ktoś mógłby udzielić nieco bardziej szczegółowych informacji na temat każdego z tych krajów, byłbym bardzo wdzięczny.
