Capricornus

A ja odniosłem wrażenie, że nie zrozumiałeś, co ja napisałem. :twisted: Nie najprawdopodobniej w ten sposób wydawane były rozkazy od głównego wodza i pewnie nie zawsze. Gdyby tak każdy tysięcznik, setnik, dziesiętnik chciał w ogniu walki szukać strzał z gwizdkiem to bardzo szybko Mongołowie straciliby całą kadrę oficerską. Nie wspominając o tym, że wtedy byłby jeden gwizd na polu walki i trudno byłoby szeregowcom zorientować się, kto i komu właściwie wydaje rozkazy. Pełen chaos na polu bitwy.

Gdzieś wsiąkł mi dział o konkursie muszę wchodzić przez własne posty, wszyscy tak mają czy tylko u mnie coś się rypło?

Z tego, co wiem nie, (ale dawno nie czytałem niczego nowego, więc mogę się mylić), ale teraz liczby podawane przez hiszpańskich kronikarzy są mocno kwestionowane. [ Dodano: 2008-10-16, 10:29 ] ?????????????????? A tego nie rozumiem.

Już dokończyłem ale jak chcesz mogę powtórzyć: Jeden dźwięk - jeden rozkaz, wysokie dźwięki są znaczne lepiej słyszalne w zgiełku bitewnym. Na statkach bosmani też wydawali rozkazy za pomocą gwizdków, łatwiej przegwizdać szum fal w czasie burzy niż przekrzyczeć.

A dziękuję Acan uprzejmie „Latający smok”, – co to było oraz kto i kiedy to zbudował?

Iwan Kozyrewski, który pochodził z Polski (z Wołynia), a jego prawdziwe imię i nazwisko brzmiało Ignacy Kosarzewski.

Wystarczy wystrzelić. Jeden dźwięk - jeden rozkaz, wysokie dźwięki są znaczne lepiej słyszalne w zgiełku bitewnym. Na statkach bosmani też wydawali rozkazy za pomocą gwizdków, łatwiej przegwizdać szum fal w czasie burzy niż przekrzyczeć.

Google :evil: a ja się z książkami męczę. Pytanie Twoje. Coś chyba za łatwe ostatnio zadaję.

W pierwszym odruchu miałem zaliczyć, ale nie ma lekko :twisted: , nie wiem skąd go sprowadzono, ale wiem skąd pochodził i na pewno nie są to Węgry. :tongue:

Fakt gdzie krzyżowcy a gdzie Polska elekcyjna , też nie zwróciłem uwagi :mrgreen: . Z 1579 roku zachował się plan odcinka sztolni Św. Jakuba w Tarnowskich Górach w skali 1:200, kto go wykonał i skąd wykonawca pochodził?

Usserie? (wrotowce)

A ja myślałem, że będzie trudne. Dawaj następne.

Nie no bez przesady. Oczywiście. Zadajesz następne.

Prawie dobrze. Nie po łacinie. :tongue:

No nie do końca byli jeszcze chociażby Taraskowie czy Tototepecowie. Zauważ wszelako, że właściwie do tego ataku na uroczystość religijną nawet aztecka armia nie walczyła z białym agresorem. Hiszpanie zostali przyjęci przez Motecuzomę jako goście i zamieszkali w jego pałacu. Mieli pod dostatkiem w domu, ale mi chodziło o skalę tego procederu, jest chyba różnica miedzy złożeniem jednorazowej ofiary z 10 ludzi a ofiary z 100 ludzi. Nawet tym, którzy mieli to, na co dzień taka skala musiała się wydawać czymś wyjątkowym i być może przerażającym. Zauważ, że w naszej kulturze jest podobnie, co jest bardziej wstrząsające wypadek samochodowy, w którym ginie 2 osoby czy katastrofa samolotu, w której ginie 200 osób? O ile nad śmiercią tych dwu osób jesteśmy w stanie spokojnie przejść do porządku dziennego (o ile to nie byli nasi znajomi) to tych dwustu ludzi ponoszących śmierć w jednej chwili już nami trochę wstrząsa.

Wiedziałem, że chodzi o Araba. Jego postać przetrwała do dziś jako wzór rycerza bez skazy i zmazy, poety i namiętnego kochanka swej lubej ‘Abli. Kto to był i proszę jeszcze o lata życia?

Skoro już jesteśmy przy naszym Wojciechu to może coś takiego: Gdzie został pochowany Wojciech Oczko (dokładnie, nie tylko miasto) i w jakim języku jest napisane jego epitafium na nagrobku? Pokój wam i Bożego miłosierdzia i błogosławieństwa.

Wodzowie mongolscy mieli inny sposób do wydawania rozkazów, nie musieli niczym machać ani krzyczeć, nie musieli też posyłać gońców. Oczywiście nie wykluczało to używania powyższych sposobów. Mongołowie mieli prymitywnie prosty, ale genialny w swej prostocie wynalazek: strzały z gwizdkiem. Nie przypominam sobie by jakiekolwiek źródła mówiły o użyciu czegoś takiego przez Jagiełłę pod Grunwaldem

1581

Już tłumaczę: Abu Bakr ibn Muhammad Al-Razi zakaria

Niestety, kiedyś o tym czytałem w lokalnym pisemku, ale nie pamiętam, na czym się opierano. Pamiętam tylko, że cerkiew została postawiona po Powstaniu Styczniowym naprzeciwko klasztoru i została rozebrana po odzyskaniu niepodległości w ramach „zacierania” śladów rosyjskiego panowania.

Kiedyś o tym czytałem, ale jakoś już nie pamiętam, natomiast, jeśli to był Wojciech Oczko to wydał on dwa dzieła „Cieplice” i „Przymiot”, podejrzewam, że jeśli to on napisał o tym zębie to w tym drugim dziele.

Z tego, co pamiętam to najczęściej burzone były cerkwie postawione przez Rosjan w ramach represji popowstaniowych, jedna taka cerkiew zniknęła w mojej miejscowości.

Szczerze Ci powiem, że nigdy się z tym nie spotkałem a poza tym jakoś ostatnio straciłem zainteresowanie medycyną. :razz: :tongue:

Isabel Allende, Córka fortuny. W roku 1849 amerykański stan Kalifornia ogarnia gorączka złota. W tym samym czasie w chilijskim mieście Valparaiso mieszka młoda dziewczyna Eliza Sommers. Kiedy jej kochanek, Joaquin Andieta, w poszukiwaniu fortuny postanawia wyjechać na północ, decyduje się ruszyć za nim. Upiorna podróż, jaka odbywa "na gapę" pod pokładem żaglowca, i wieloletnia tułaczka sprawiają, że niewinna dziewczyna wyrasta na nieprzeciętna kobietę. Towarzyszy jej chiński lekarz Tao Chi'en, który, będąc początkowo jej opiekunem i przyjacielem, z czasem okazuje się miłością jej życia. Henry Oyen, Złoto Kanady. Interesująca akcja powieści rozgrywa się w surowym krajobrazie Alaski, a bohaterami są ludzie szukający tam życiowej szansy. Główna postać, młodzieniec cieszący się złą sławą u białych, mający natomiast poważanie u Indian, decyduje się pomóc młodej, pięknej dziewczynie w odnalezieniu ojca, który uległ gorączce złota i zaginął w tajemniczych okolicznościach. [ Dodano: 2008-10-07, 20:55 ] Lata gorączki złota sprawiły, że San Francisco do 1906 roku uważane było za najbardziej niebezpieczne miasto. Nie bezpodstawnie, alkohol, narkotyki, prostytutki były wszechobecne, morderstwa i samosądy na porządku dziennym. Stopniowo odchodzono od płukania złota w piasku rzecznym, przechodzono do metod przemysłowych, od 1854 (złoto znajdowało się na coraz większej głębokości) zbocza gór Sierra Newada atakowano działkami wodnymi. Samotny digger z łopatą i patelnią powoli odchodził w przeszłość. „Serca ludzi z Dead Hors Trial stają się jak z kamienia, a oni sami zamieniają się w bestie”, napisał J. London. Białe piekło Klondike było miejscem ostatniego wielkiego spotkania poszukiwaczy złota. W styczniu 1880 znaleziono złoto na Douglas Island, szybko podążono w górę Jukonu odkrywając kolejne złoża. USA pozostawiły Alaskę bez administracji i prawa, dla Kanady jej zachodnie rubieże też były terenami odległymi i tam w dorzeczu Jukonu urzeczywistniła się idea poszukiwaczy – wspólnota diggers. Jeśli chodzi o zaopatrzenie skazani byli na dwa statki przybywające tylko raz do roku, gdy rzeki nie były skute lodem poza tym ludzie tu żyjący byli całkowicie wolni. Nie było burmistrza, szeryfa, więzienia, wystarczyło, że górnicy zaadoptowali powstałe w Kalifornii 10 przykazań. Każdy otrzymywał tylko taką ilość ziemi, na której sam mógł pracować, na słowo otrzymywali w sklepie nieograniczony kredyt, regułą było dzielenie się jedzeniem. Nikt nie zamykał drzwi na klucz. Chaty stały otworem, każdy przechodzący mógł wejść, zjeść i przespać się pod warunkiem, że pozostawił tyle żywności i drewna by starczyło dla następnego przybysza. Te zasady konieczne były do przeżycia. Ta sytuacja załamała się w 1894 roku, gdy jeden sklepikarz nie chciał podporządkować się decyzji kolektywu i wezwał na pomoc policję. Poszukiwacze zaczęli masowo opuszczać Forty Miles i osiedlać się za granicą w Circle City. W 1896 odkryto złoża złota w Rabbit Creek potem w Klondike. Spowodowało to ogromny napływ poszukiwaczy. Powtórzyła się sytuacja z Kalifornii, w ciągu nawet paru godzin wyludniały się całe miasta. Jeżeli ktoś pamięta scenę z filmu Chaplina „Gorączka złota” jak czarny wąż ludzi podąża do przełęczy po białym śniegu to nie był to element komediowy, to naprawdę tak wyglądało. Historia J. Londona najlepiej obrazuje tą gorączkę złota, London poszukiwał złota zaledwie trzy dni. Dotarł do Dowson City, zdobył działkę, zarejestrował ją, ale już się nią właściwie nie zajmował i po ustąpieniu lodów, chory na szkorbut wrócił do San Francisco bez grosza przy duszy. Ta gorączka wygasła zanim się właściwie rozwinęła. Tak pokrótce scharakteryzowałem dwie gorączki w Stanach, skoro nikt się nie przyłączył to ja mam tyle do powiedzenia, możecie przechodzić w bandytyzm dzikiego zachodu.