Orynin 28 IX 1618

[Tofik]

Faktycznie, ale Tarnowski później pisze o Ich Mościach Zasławskich i ich 1200 żołnierzy...

[maxgall]

Witam,

Czytając Podhorodeckiego natknąłem się na jedną istotną rzecz dotyczącą bitwy pod Oryninem która mi umknęła. Znane mi opracowania podaja informację, na której zresztą ich autorzy opierają krytykę Hetmana Żółkiewskiego, o braku pogoni wojsk polskich za uchodzącymi tatarami. Jednak Podhorodecki podaje że za tatarami puścił się w pogoń nie kto inny jak sam Koniecpolski. I podaje wielce ciekawy cytat Zbigniewa Ossolińskiego: „Więcej z impetu swej młodości, aniżeli z rozumu chciał był swojej podeprzeć sławy i pana swego starszego niedbałości poprawić lecz trudno było przeciwko wielkiej mocy; straciwszy kilka rot, z rotmistrzami ledwie uszedł”.

Czyżby działania wojsk polskich po Oryninie wyglądały w ten sposób że Koniecpolski z częścią kawalerii komunikiem pognał za tatarami, którzy na czarny szlak zmierzali szerokim łukiem, a Żółkiewski z taborami, artylerią, piechotą i reszta kawalerii próbował odciąć im drogę?

Taki przebieg wydarzeń stawiał by również w innym świetle słowa Żółkiewskiego o powolnym za pochodzie za tatarami ze „wszystkimi impedimentami”.

pozdr

[Kadrinazi]

To raczej nie dotyczy starcia pod Oryninem. Ossoliński opisuje to jako starcie z wypadem tatarskiem jeszcze przed kampanią orynińską, kiedy to Żółkiewski siedział w Żółkwi, czekając na wojska kwarciane. W tym samym ustępie Ossoliński podaje także, że w walce z Tatarami zginął strażnik wielkie Jan Zamoyski, co dawałoby nam dokładną datę 21 sierpnia 1618 roku (chociaż inne źródła mówią o śmierci strażnika dopiero rok później).

[maxgall]

U Podhorodeckiego stoi jak byk że po bitwie:

„Koniecpolski chciał zrehabilitować się za kompromitujące przepuszczenie ordy w głąb kraju, ruszył więc natychmiast za rabusiami. ”

Czyżby znowu, tak często stosowana niestety przez przeróżnych autorów, próba apoteozy głównego bohatera swego własnego opracowania?

[Kadrinazi]

Nie pierwszy to i nie ostatni byk w pracach (skądinąd bardzo interesujących) autorstwa L. Podhorodeckiego. Ossoliński jest w necie, można samemu poczytać - jednak nie sądzę bym tu niewłaściwie interpretował.