Radio i jego fenomen

[FSO]

Witam;

skąd się wziąl fenomen radia w tych latach? Wiadomo że właśnie w Niemczech radio było wykorzystywano do urabiania i przekonywania słuchaczy, podobnie w ZSRR, a w Stanach słuchacze jednej z audycji radiowych uwierzyli że obcy atakują...

pozdr

[Lu Tzy]

Radio to pierwsze mass-medium z prawdziwego zdarzenia. Glos ma wieksza sile przekonywania niz drukowany tekst, jako ze niesie ladunek komunikatu niewerbalnego. Ot i wsio.

[FSO]

Witam;

Lu Tzy - ja uważam, że ważne bylo zupelnie coś innego. Radio bylo pierwszą instytucją trwale towarzyszącą przez caly dzień w sposób nienachalny. Gazetę nawet ulubioną się kupuje, czyta albo nie artykuly i odklada na bok - potem do gazetnika albo wręcz do pieca. A radio nawet ściszone jest czymś co "bzyczy" do ucha, pozwalając mimochodem wlewać nam swoje przekonania, tym bardziej jak w domach nie ma i fonii i wizji [TV] a przy okazji stanowi także zródlo wiedzy o wielkich uroczystościach odbywających się w świecie [transmisja lub retransmisja]. Poza tym radio pozwalalo mieć wrażenie udzialu w życiu kraju prawie że bezpośrednio - wszędzie byli reporterzy, wszystko niemal natychmiast przekazywali dalej.

Poza tym bylo to tak naprawdę masowe medium publiczne [czy to w samym domu czy to poprzez szczekaczki na ulicach]. Gazety nigdy nie mialy takiego zasięgu -nawet masowe partyjne tytulu w guście Volkischer Beobachter.

pozdr

[Vissegerd]

Lu Tzy ma rację, to był wynalazek wręcz przełomowy, epokowy, wielka rzecz. Nigdy wcześniej nie można było tak masowo i tak szybko dotrzeć do szerokiej rzeszy odbiorców. No i sama nowinka techniczna, muzyka i głoś z daleka w mieszkaniu. To było dla ludzi coś niesamowitego, jak po wojnie telewizja.

Pozdrawiam.

[FSO]

Witam;

Vissegerd : poza tym jest jeszcze jedna sprawa - radio jest mniej "inwazyjne" w życie niż telewizja, poza tym wymaga większych zdolności gdyż przy braku wizji a możliwości wykorzystania jedynie foni trzeba tak "uplastycznić" i sam glos i odgłosy [szumy] towarzyszące audycji w taki sposób by słuchacz siedząc przy radiu potrafił sobie wyobrazić to co słyszy. Wszystko to oznaczało że do radia szli naprawdę najzdolniejsi ludzie z "mediów". Przy okazji radio samo zmuszało słuchacza, przy małęj jego inwazyjności ["buczenie do ucha"] do pewnego wysiłku intelektualnego jak słuchał audycji, relacji czy innych słuchowisk.

pozdr

[Gość Marocow]

Fenomen radia był szczególnie widoczny na wsiach i odludziach. Tam gdzie człowiek, człowieka widział tylko za ogrodzenia a teraz dzięki radiu słyszałeś ludzi oddalonych o setki kilometrów.

Radio się spodobało również ówczesnej młodzieży która w końcu mogła mieć kontakt z swoimi rówieśnikami.

Dzięki radiu powstała grupa społeczna o nazwie nastolatek która miała własne ciuchy, muzykę (zasługi radia) oraz pojazdy lokomocyjne.

[Lu Tzy]

@FSO Przedwojenne radio bylo nie mniej inwazyjne niz telewizja. Odbiorniki krysztalkowe a i inne wczesne wymagaly duuzo wysilku w strojeniu, takze w trakcie odbioru, jakosc zwykle nie byla powalajaca i wymagala skupienia.

No i przede wszystkim - kwestie psychologiczne. Radia sie sluchalo a nie wlaczalo dla uprzyjemnienia ciszy. Ludzie sie przy radiu jak przy kominku zbierali. Nawet w Niemczech, ktore, o ile pamietam, byly najbardziej w Europie nasycone radioodbiornikami, to wciaz byl przedmiot dosyc luksusowy i czeste bylo spraszanie sasiadow na audycje.

@Marocow Formowanie sie popkultury to dopiero lata czterdzieste "za sadzawka", w Europie - piecdziesiate.

[Gość Marocow]

Wiem o tym Lu Tzy ale nie wszystko od razu się przyjmowało po wynalezieniu lecz nie zaprzeczam że z mojej wypowiedzi może wynikać że tak mogło być

pozdrow.

[Lu Tzy]

Wypunktowalem to, zeby dyskusji nie zamazywac - zeby z krzykaczki Goebbelsa nie zeszlo przypadkiem na Beatlesow

[Gość Marocow]

Oczywiście wszystko w imię dobra historii .

[FSO]

Witam;

Lu Tzy - dla mnie, przynajmniej, radio to magia, tego że płynące stamtąd słowa przemawiały do wyobraźni, zupełnie inaczej jak telewizja. To że bylo słuchane przez wiele osób przy jednym odbiorniku - nie przeczę, więcej dodatkowo wzmacniało więzi i rodzinne i społeczne. Poza tym dla mnie telewizja - to kawa na ławę, to głos twarz i wygląd - radio to głos i jego magia. Poza tym sam głos zeń plynący zupelnie inaczej wpływa na ludzi niż telewizja niż wszystko inne.

Poza tym w mówieniu "inwazyjne" myślałem o tym że widocznie i "na chama" wchodzi z butami w życie ludzi, widzów.

pozdr

[secesjonista]

@FSO Przedwojenne radio bylo nie mniej inwazyjne niz telewizja. Odbiorniki krysztalkowe a i inne wczesne wymagaly duuzo wysilku w strojeniu, takze w trakcie odbioru, jakosc zwykle nie byla powalajaca i wymagala skupienia.

No i przede wszystkim - kwestie psychologiczne. Radia sie sluchalo a nie wlaczalo dla uprzyjemnienia ciszy. Ludzie sie przy radiu jak przy kominku zbierali. Nawet w Niemczech, ktore, o ile pamietam, byly najbardziej w Europie nasycone radioodbiornikami, to wciaz byl przedmiot dosyc luksusowy i czeste bylo spraszanie sasiadow na audycje.

@Marocow Formowanie sie popkultury to dopiero lata czterdzieste "za sadzawka", w Europie - piecdziesiate.

Nie był luksusowy, przynajmniej od pojawienia się modelu VE 301, który swą nazwą nawiązywał do wydarzeń 30 stycznia 1933 roku. Do 1941 r. liczba odbiorników wzrosła z 4 do 16 milionów.

Przedwojenne radio bylo nie mniej inwazyjne niz telewizja

A to całkiem słuszna uwaga. Zważywszy, że po dojściu do władzy naziści zainstalowali 6 tys. głośników transmitujących program radiowy, tego nie dało się "nie słuchać".

Zarazem był nacisk funkcjonariuszy partyjnych by uczestniczyć w zbiorowym słuchaniu audycji w zakładach pracy.

Ironią dziejów jest, że pionier transmisji na żywo Hans Flesch... trafił do obozu.

[secesjonista]

Tytułem uzupełnienia o radiu w III Rzeszy.

W okresie 1928-1937 dysponowano w Niemczech 25 rozgłośniami, by w 1939 r. osiągnąć liczbę 36 rozgłośni.

Przed przejęciem władzy przez Hitlera nie nadawano; pomimo technicznych możliwości; na falach krótkich, potem rozpoczęto nadawać dla Ameryki południowej, Afryki i Azji, zaś moc rozgłośni wzrosła z 4 do 40 kW, liczba godzin przez jakie nadawano wzrosła z 2 do 58.

W chwili wybuchu II w.św. nadawano już na 19 pasmach fal krótkich, a to wszystko w 60 godzinach programu dziennie.

Herbert Schroeder podaje, że niemieckich audycji zagranicznych w 1933 r. nadano 236, a w 1937 już 924

/tenże: "Ein Sender erobert die Herzen der Welt"/

Liczba słuchaczy na tychże falach również wzrastała, co widać w odbiciu listów słuchaczy:

1933/44 - 3818 (w tym zagraniczni 3055)

1937/38 - 50 207 (w tym zagraniczni 25 970)

Pod względem nasycenia siecią abonentów Niemcy ustępowały innym krajom (np. W. Brytania na dzień 1 stycznia 1938 miała 176 abonentów na 1000 mieszkańców, zaś w Niemczech było 121,5 abonentów na 1000 mieszkańców). Za to miały największą dynamikę wzrostu.

W całej Rzeszy (włącznie z Austrią i Czechami) w 1939 r. było 12,5 mln abonentów, w tym na terenie właściwej Rzeszy - 11,5 mln (1 czerwiec 1939 r.), praktycznie za rządów nazistów (od 1932 do 1939 r.) przybyło w tym kraju aż 8,3 mln abonentów.

Produkowany Volksempfänger prócz dostępności i ceny, miał dodatkowy walor dla działań propagandowych - był dostosowany do odbioru tylko niemieckich stacji.

Nie wiem czy luksusem, jak napisał FSO jest radioodbiornik za 35 marek?!?

Dodatkowo istniała specjalna fundacja, która przekazywała radioodbiorniki za darmo - do 1938 r. wydano w ten sposób przeszło 60 tys. odbiorników.

Wielu, a ściślej 10% abonentów korzystało ze zwolnień z opłat radiofonicznych.

Dzięki temu w 1939 r. 70% gospodarstw domowych było w posiadaniu radioodbiornika.

Szerzej o działaniach i wpływie radiowych audycji w III Rzeszy:

H. Pohle "Der Rundfunk als Instrument der Politik"

[secesjonista]

Wszyscy wiem jakie wrażenie wywołała audycja "The War of the Worlds", i choć dziś rozmiary paniki uznawane za znacznie mniejsze, to i tak był to wspaniały przykład siły radia. I w naszej II RP mieliśmy swojego "Wellesa", choć oczywiście w znacznie skromniejszym wymiarze.

Antoni Bohdziewicz zrealizował program o przyjeździe do Warszawy: Leopolda Stokowskiego i Grety Garbo. Była i relacja z dworca, audiencja w Ministerstwie, okolicznościowe przyjęcie w Sali Malinowej w Bristolu. Oczywiście był to żart, na tyle jednak sugestywnych, że na drugi dzień, do warszawskiego radia zadzwoniła Ada Sari, bo chciała się spotkać z utalentowanym dyrygentem, a nigdzie nie może go znaleźć. Ani w Bristolu, ani...

O tej postaci:

A. Bohdziewicz "W warsztacie filmowca" red. J. Lemann

T. Byrski "Teatr-radio-wspomnienia".