Największy błąd Napoleona

[Estera]

Miał tu na myśli oczywiście Bliski Wschód, to tam kierowały się jego młodzieńcze marzenia.

Jego myśli niekiedy przekraczały granice państw Bliskiego Wschodu...W czasach cara Pawła I myślał przecież o wyprawie do Indii.

[Suryn]

Istotnie Estero. Urzekł był przy tym samego Cara, do tego stopnia, że ten nakazał oddziałowi kozaków marsz ku Indiom. Nie pamiętam nazwiska atamana który stał na ich czele. Chyba nie Płatow, bo ten siedział w więzieniu?

[Kadrinazi]

Właśnie Płatow - wypuszczono go z więzienia by stanął na czele wyprawy :mrgreen:

[Suryn]

Ha, no proszę, coś tam jednak w głowie zostało, a przyznam, że miałem kilkuletnią przerwę w zgłębianiu epoki.

Dziękuję Kadrinazi.

[Kadrinazi]

Nie ma za co, może się okazać że i moją pamięć ktoś zweryfikuje Epizod z wyprawą indyjską pamiętam bowiem z 'Empirowego pasjansu' a Łysiak lubił zawsze naginać fakty.

[Vissegerd]

Wracając do interesującej sprawy Księstwa Warszawskiego. Z obecnego punktu widzenia faktycznie był to błąd. Z jednej strony powstaje państewko zbyt słabe aby stać się realnym (w sensie - znaczącym), wiernym sojusznikiem, z drugiej mamy kość niezgody z posostałymi, jak by nie było, wielkimi graczami (Prusy, Austria, Rosja).

Zgadzam się w pełni z Surynem i Esterą, że przekroczenie Odry miało odniesienie do historycznego Rubikonu. Jak się powiedziało "A", trzeba i bąknąć "B". Słuszną jest też uwaga o trwałości imperium Napoleona opartej na bagnetach Wielkiej Armii. Dlatego też uważam, że Bonaparte potrzebował silnego i wiernego sojusznika, właśnie we wschodniej części Europy. Odrodzona w przedrozbiorowych granicach Rzeczpospolita, po pobiciu Rosji, takim sojusznikiem byłaby najlepszym z możliwych. Na tej podstawie można już było myśleć o budowaniu trwałego układu sił w Europie.

Powstają jednak pytania. Czy błędem było utworzenie XW w miejsce odrodzonej (przynajmniej częściowo RON)? Czy błędem było w ogóle tworzenie jakiejkolwiek namiastki polskiej państwowości? Jak można było postąpić inaczej?

I wreszcie kardynalne jak dla mnie pytanie, czy myślano o odrodzeniu Rzeczpospolitej po pomyślnej wojnie z Rosją i w jakim kształcie? To może pozwoli na dość dokładną analizę przedmiotowej decyzji...

Pozdrawiam.

[Estera]

Z jednej strony powstaje państewko zbyt słabe aby stać się realnym (w sensie - znaczącym), wiernym sojusznikiem,

Ale potrzebne jako strefa buforowa.

z drugiej mamy kość niezgody z posostałymi, jak by nie było, wielkimi graczami (Prusy, Austria, Rosja).

Może ten fakt Napoleon mógł lepiej wykorzystać? Skłócić koalicjantów, zagrać tą kartą jeszcze lepiej. Czy było to możliwe? Czy Napoleon zrobił wszystko co było w jego mocy? Czy myślał takimi kategoriami? Mamy kolejny wątek do dyskusji.

[Vissegerd]

Może ten fakt Napoleon mógł lepiej wykorzystać? Skłócić koalicjantów, zagrać tą kartą jeszcze lepiej. Czy było to możliwe? Czy Napoleon zrobił wszystko co było w jego mocy? Czy myślał takimi kategoriami? Mamy kolejny wątek do dyskusji.

Otóż to Estero, mam podobne wątpliwości. Uważam, że tu gdzieś, w Europie środkowo-wschodniej został popełniony błąd przez Napoleona, chyba zbyt krótkowzrocznie patrzył, albo źle przewidział ewentualny rozwój wypadków. Efekt jego działań był taki, że został w pewnym momencie praktycznie sam. Wiadomo było, że Austria jest sojusznikiem bo musi. Jedyny wierny sojusznik, czyli my, był jak pisałem za słaby żeby stanowić realną siłę. W tym momencie Bonaparte stanął sam przeciwko całej Europie. Tu był IMHO błąd. Plus to, co mówisz, nie skłócił koalicjantów między sobą. Tylko też się zastanawiam, czy było to możliwe...

Pozdrawiam.

[Estera]

Uważam, że tu gdzieś, w Europie środkowo-wschodniej został popełniony błąd

Efekt jego działań był taki, że został w pewnym momencie praktycznie sam.

Wiadomo było, że Austria jest sojusznikiem bo musi. Jedyny wierny sojusznik, czyli my, był jak pisałem za słaby żeby stanowić realną siłę. W tym momencie Bonaparte stanął sam przeciwko całej Europie.

Napoleon chyba lubił działać w pojedynkę. I czy to był błąd? Jest takie powiedzenie: "umiesz liczyć, licz na siebie". Z sojusznikami różnie bywa...Bonaparte był na prawdę genialny, skoro tak wiele osiągnął sam.

Plus to, co mówisz, nie skłócił koalicjantów między sobą. Tylko też się zastanawiam, czy było to możliwe...

Też się nad tym zastanawiam... W końcu mocnym spoiwem koalicji była nienawiść do Napoleona...